Διαταραχή άγχους και σχολείο

Army ????

Νεοφερμένος

Η Army ???? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Καλησπέρα, λοιπόν είμαι 14 χρόνων και πάσχω από διαταραχή άγχους και κοινωνική φοβία. Από μικρή αγχωνομουν πολύ εύκολα, δεν μπορούσα να μπω σε δωμάτια με πολλούς ανθρώπους και πάντα νόμιζα πως όλοι με κρίνουν. Όμως όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους, τώρα πάω στην δευτέρα γυμνασίου και έχω χειροτέρεψει πολύ. Παθαίνω κρίσεις άγχους τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα. Στα μαθήματα δεν τα πάω όσο καλά τα πήγαινα περισυ γιατί δεν συμμετέχω καθόλου από το άγχος μου. Το έχω πει στους καθηγητές. Αυτοί όμως νομίζουν πως αν με πιέζουν θα το ξεπεράσω αλλά δεν πάει έτσι. Ήμουν απουσιολογος όμως αναγκάστηκα να αφήσω το απουσιολογιο λόγω του άγχους μου. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι, πως ότι είπα το πρωί ήταν λάθος και πως όλοι με μισούν και έτσι αγχώνομαι. Οι φίλες μου δεν με καταλαβαίνουν, μου λένε απλά να μην αγχώνομαι και κάθε φορά που παθαίνω κρίση άγχους με ρωτάνε: Πάλι;;. Πηγαίνω σε ψυχολόγο... Όμως τώρα τελευταία...θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κόβω και φοβάμαι να της το πω βοήθεια.
 

Devil

Επιφανές μέλος

Ο Devil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Συνταξιούχος. Έχει γράψει 19,986 μηνύματα.
Το προβλημα σου ειναι μηπως δεν σε συμπαθεί ο κοσμος;
 

Metalhead_4_life

Νεοφερμένος

Ο Metalhead_4_life αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Αθλητής. Έχει γράψει 111 μηνύματα.
Είπες είσαι 14 χρονών. Για αρχή σκέψου ότι δεν είσαι η μόνη με μία τέτοιου είδους διαταραχή, δηλαδή σίγουρα υπάρχουν πολλά άτομα εδώ μέσα αλλά και γενικά που θα σε καταλάβουν. Και εκτός αυτού, δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην λύνεται. Ότι και να μας συμβαίνει δεν είμαστε μόνοι.

Μήπως θα ήταν καλό να το συζητήσεις με κάποιον δικό σου άνθρωπο, και δεν εννοώ φίλους, αλλά κάποιον από την οικογένειά σου που ξες ότι θα σε στηρίξει και θα σε βοηθήσει; Ξεκίνα για αρχή με αυτό.



Οι λύσεις μερικές φορές, ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα, είναι απλές. Γιαυτό μην ανησυχείς :thumbsup:.
 

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Καλησπέρα, λοιπόν είμαι 14 χρόνων και πάσχω από διαταραχή άγχους και κοινωνική φοβία. Από μικρή αγχωνομουν πολύ εύκολα, δεν μπορούσα να μπω σε δωμάτια με πολλούς ανθρώπους και πάντα νόμιζα πως όλοι με κρίνουν. Όμως όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους, τώρα πάω στην δευτέρα γυμνασίου και έχω χειροτέρεψει πολύ. Παθαίνω κρίσεις άγχους τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα. Στα μαθήματα δεν τα πάω όσο καλά τα πήγαινα περισυ γιατί δεν συμμετέχω καθόλου από το άγχος μου. Το έχω πει στους καθηγητές. Αυτοί όμως νομίζουν πως αν με πιέζουν θα το ξεπεράσω αλλά δεν πάει έτσι. Ήμουν απουσιολογος όμως αναγκάστηκα να αφήσω το απουσιολογιο λόγω του άγχους μου. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι, πως ότι είπα το πρωί ήταν λάθος και πως όλοι με μισούν και έτσι αγχώνομαι. Οι φίλες μου δεν με καταλαβαίνουν, μου λένε απλά να μην αγχώνομαι και κάθε φορά που παθαίνω κρίση άγχους με ρωτάνε: Πάλι;;. Πηγαίνω σε ψυχολόγο... Όμως τώρα τελευταία...θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κόβω και φοβάμαι να της το πω βοήθεια.


Έρε μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε καλά.

Τώρα πρέπει να σε εμψύχωσα στο φουλ λογικά. :laugh:


Πέραν της πλάκας, πολλά ψυχολογικά θέματα έχουν σωματικές ρίζες. Ξεκίνα κάποιου είδους άθληση και προσπάθησε να μιλάς με κόσμο και θα φύγει το πρόβλημα με το χρόνο. Δεν υπάρχει καμία μαγική λύση. Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνεις είναι να απομονωθείς καθώς αυτό θα κάνει τις φοβίες πολύ χειρότερες.
 

Ερινύς

Τιμώμενο Μέλος

Η Ερινύς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Παιδίατρος και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 17,739 μηνύματα.
Καλησπέρα, λοιπόν είμαι 14 χρόνων και πάσχω από διαταραχή άγχους και κοινωνική φοβία. Από μικρή αγχωνομουν πολύ εύκολα, δεν μπορούσα να μπω σε δωμάτια με πολλούς ανθρώπους και πάντα νόμιζα πως όλοι με κρίνουν. Όμως όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους, τώρα πάω στην δευτέρα γυμνασίου και έχω χειροτέρεψει πολύ. Παθαίνω κρίσεις άγχους τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα. Στα μαθήματα δεν τα πάω όσο καλά τα πήγαινα περισυ γιατί δεν συμμετέχω καθόλου από το άγχος μου. Το έχω πει στους καθηγητές. Αυτοί όμως νομίζουν πως αν με πιέζουν θα το ξεπεράσω αλλά δεν πάει έτσι. Ήμουν απουσιολογος όμως αναγκάστηκα να αφήσω το απουσιολογιο λόγω του άγχους μου. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι, πως ότι είπα το πρωί ήταν λάθος και πως όλοι με μισούν και έτσι αγχώνομαι. Οι φίλες μου δεν με καταλαβαίνουν, μου λένε απλά να μην αγχώνομαι και κάθε φορά που παθαίνω κρίση άγχους με ρωτάνε: Πάλι;;. Πηγαίνω σε ψυχολόγο... Όμως τώρα τελευταία...θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κόβω και φοβάμαι να της το πω βοήθεια.
Αν ο/η ψυχολόγος σου δεν σε καλύπτει, έχεις 2 λύσεις: ή να αλλάξεις ψυχολόγο (σκέψου γιατί έχεις επιδεινωθεί έτσι, μήπως δεν τον/την εμπιστεύεσαι, μήπως πιστεύεις ότι δεν κάνει καλά την δουλειά του?) ή να πας σε ψυχίατρο και πέραν την ψυχοθεραπείας να αρχίσεις και αγωγή με χάπια. Δεν είναι ταμπού, είναι λύση που σώζει.
Οι γονείς σου σε στηρίζουν; Έχεις συζητήσει μαζί τους ότι αντί να πας καλύτερα ή έστω να σταθεροποιείσαι σε μια κατάσταση, γίνεται το αντίθετο; Ποια είναι η γνώμη τους;
Οι φίλες σου έχουν τα μυαλά της εφηβείας (όπως άλλωστε και εσύ, απλά εσύ αναγκάστηκες να ωριμάσεις νωρίτερα από αυτές λόγω του θέματός σου). Μην τις κρίνεις πολύ αυστηρά, έξω από τον χορό ίσως έλεγες και εσύ το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι άτομα να στραφείς. Χρειάζεσαι 2-3 ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή να ξέρεις ότι θα σε βοηθήσουν να περάσεις και αυτή την καταιγίδα.

Δεν είσαι μόνη σου, είναι θεματάκι που αντιμετωπίζουν χιλιάδες άτομα, αν και ομολογουμένως εσύ ξεκίνησες αρκετά νωρίς. Το νούμερο ένα είναι να έχεις έναν ψυχοθεραπευτή (ψυχίατρο ή ψυχολόγο), με τον οποίο θα μπορέσεις να κάνεις δουλειά. Εστίασε εκεί σε πρώτη φάση.
 

Guest 712911

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Καλησπέρα, λοιπόν είμαι 14 χρόνων και πάσχω από διαταραχή άγχους και κοινωνική φοβία. Από μικρή αγχωνομουν πολύ εύκολα, δεν μπορούσα να μπω σε δωμάτια με πολλούς ανθρώπους και πάντα νόμιζα πως όλοι με κρίνουν. Όμως όταν πήγα στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους, τώρα πάω στην δευτέρα γυμνασίου και έχω χειροτέρεψει πολύ. Παθαίνω κρίσεις άγχους τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα. Στα μαθήματα δεν τα πάω όσο καλά τα πήγαινα περισυ γιατί δεν συμμετέχω καθόλου από το άγχος μου. Το έχω πει στους καθηγητές. Αυτοί όμως νομίζουν πως αν με πιέζουν θα το ξεπεράσω αλλά δεν πάει έτσι. Ήμουν απουσιολογος όμως αναγκάστηκα να αφήσω το απουσιολογιο λόγω του άγχους μου. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι, πως ότι είπα το πρωί ήταν λάθος και πως όλοι με μισούν και έτσι αγχώνομαι. Οι φίλες μου δεν με καταλαβαίνουν, μου λένε απλά να μην αγχώνομαι και κάθε φορά που παθαίνω κρίση άγχους με ρωτάνε: Πάλι;;. Πηγαίνω σε ψυχολόγο... Όμως τώρα τελευταία...θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κόβω και φοβάμαι να της το πω βοήθεια.

Όταν λες "κρίση άγχους" εννοείς κρίσεις πανικού; Αν ναι, να ξέρεις πως όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως η κρίση αυτή θέλει να σου πει κάτι. Συμβαίνει δηλαδή για έναν λόγο. Πρέπει να προσπαθείς κάθε φορά να αποκωδικοποιείς το μήνυμα (π.χ. τι είναι αυτό που σε έφτασε στα όριά σου; ). Ακόμη, θα μπορούσες να δώσεις προσοχή στα συναισθήματα που βιώνεις πριν την εμφάνιση της κρίσης, έτσι ώστε σταδιακά να είσαι σε θέση να την προλαβαίνεις. Κάτι βασικό που επίσης πρέπει να θυμάσαι σχετικά με τις κρίσεις πανικού είναι ότι δε θα πάθεις τίποτα (δηλαδή δε βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή σε πραγματικό κίνδυνο). Και κάτι σημαντικό: οι σκέψεις από μόνες τους δεν έχουν ένα θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Και ΔΕΝ μπορείς να τις ελέγξεις. Όσο περισσότερο προσπαθήσεις να το κάνεις αυτό, τόσο αυτές θα σου έρχονται στο μυαλό. Προσπάθησε απλά να αναγνωρίσεις ότι οι σκέψεις που κάνεις δεν είναι πραγματικές (ή απαραίτητα πραγματικές (?) ) και άφησέ τες να σε "προσπεράσουν". Γενικά, μην ακολουθείς σκέψεις/συνειρμούς που βλέπεις ότι δε σου προσφέρουν τίποτα.

Τώρα τι να πω για τους καθηγητές που δεν καταλαβαίνουν; Ως μεγαλύτερη σου, θα πω ότι - δυστυχώς - το βρίσκω αναμενόμενο. Οι περισσότεροι καθηγητές ζουν σε έναν δικό τους παράλληλο κόσμο και λυπάμαι που το λέω, αλλά δε νομίζω να νοιάζονται πραγματικά για τους μαθητές τους. Ελάχιστοι είναι οι καθηγητές/δάσκαλοι που αξίζουν να λέγονται έτσι. Η πίεση από τρίτους φυσικά δεν είναι λύση. Και λέω από τρίτους γιατί θεωρώ ότι μερικές φορές πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας, αν θέλουμε να δούμε κάποια αλλαγή/βελτίωση/διαφορά (πες το όπως θέλεις). Σίγουρα η κατάσταση που βιώνεις δε φαίνεται εύκολη, αλλά πίστεψε στον εαυτό σου και θα τα καταφέρεις! Όπως σου είπαν και παραπάνω, αν βλέπεις ότι δε σε βοηθάει η ψυχολόγος, βρες κάποια άλλη (ή αλλον) ή και ψυχίατρο. Δυστυχώς πολλοί ονομάζονται "ψυχοθεραπευτές", αλλά στην πραγματικότητα έχουν τελειώσει κάποιο επιμορφωτικό σεμινάριο. Επομένως, θέλει προσοχή σε ποιον θα απευθυνθείς.

Όσον αφορά το κομμάτι της φιλίας, θα δεις και στην πορεία ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Το πιθανότερο είναι πως δεν ξέρουν ή δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που περνάς. Μη δίνεις πολλή σημασία στο πώς αντιδρούν. Καλύτερα να εμπιστευτείς κάποιον άνθρωπο που αισθάνεσαι πραγματικά κοντά σου, που θα σε καταλαβαίνει (τουλάχιστον) σε μεγαλύτερο βαθμό.

Τέλος, θα σου πρότεινα να ασχοληθείς με όσα περισσότερα πράγματα απολαμβάνεις να κάνεις και να εξωτερικεύεις με υγιή τρόπο τα συναισθήματα σου (π.χ. την κούραση της ημέρας κτλ). Δώσε χρόνο και προτεραιότητα στον εαυτό σου για να γίνεις καλά και θα δεις ότι όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. :flowers:
 

fockos

Επιφανές μέλος

Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,088 μηνύματα.
Προφανως μόνο η ψυχοθεραπεία δεν αρκεί (μπορείς να δοκιμάσεις να αλλάξεις θεραπευτή αλλά πιθανότατα δε θα αποδόσει). Αυτό που χρειάζεσαι είναι παιδοψυχίατρο και για κάποιο καιρο χρειάζεται να παίρνεις και φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με τις λοιπές θεραπείες που θα κάνεις.

Η φοβία σου μπορεί να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο (δηλαδή να φοβάσαι να βγαίνεις έξω από το σπίτι) μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλά θέλει προσπάθεια και από σένα.
.
Στην αρχή θα μπει κάποιο φάρμακο σε μικρή ποσόστητα (τα οποία θα σου προτείνει ο ιατρός σου) και στην συνέχεια θα σου θέσει μικρούς στόχους και θα ρυθμιστει ανάλογα και το φάρμακο. Όταν θα έχουν περάσει μήνες θα κοπούν σιγά σιγά και τα φάρμακα και στην συνέχεια θα το αντιμετωπίσεις με θεραπείες άνευ αγωγής.

Αυτό όπως καταλαβαίνεις χρειάζεται μια διαπροσωπική σχέση μεταξύ του ιατρού και εσένα και μεγάλη προσπάθεια και από σένα.

Δασκάλοι, καθηγητες και λοιποί δε σε καταλαβαίνουν αν και οι πρώτοι όφειλαν διότι είναι επαγγελματίες εκπαίδευσης μόνο ο ιατρός σου και παιδιά που έχουν παρόμοιο με το δικό σου προβλημα μπορεί να σε καταλάβουν και γενικά να ξέρεις ότι δεν είναι λίγα παιδια.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top