Ελληνική Μυθολογία

τρελή φιλόσοφος

Πολύ δραστήριο μέλος

Η τρελή φιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 1,290 μηνύματα.
Τώρα παίζουμε με μύθους, αλλά δεν πειράζει. Εκτός από την "Οδύσσεια" το περιστατικό περιγράφεται και στην (κατά μεγάλο μέρος χαμένη) τραγωδία του Σοφοκλή "Ναυσικάα" (αρχικός ασυναίρετος τύπος). Στη "Βικιπαίδεια" μεταξύ άλλων ανεφέρονται:
<< Η Ναυσικά, περιγράφεται από τον Όμηρο ως νεαρή και πολύ χαριτωμένη: ο Οδυσσέας λέει ότι έμοιαζε με θεά. Το πρωί πήγε η Ναυσικά μαζί με τις ακόλουθές της στο μέρος εκείνο, που ήταν κοντά στο δασάκι και άρχισαν το πλύσιμο, ενώ έπαιζαν και μπάλα . Ξαφνικά ο Οδυσσέας παρουσιάσθηκε γυμνός όπως ήταν μπροστά τους. Οι άλλες γυναίκες, μόλις τον είδαν, έτρεξαν κι έφυγαν φοβισμένες. Μόνη η Ναυσικά παρέμεινε και έδωσε στον Οδυσσέα ρούχα και τροφή, και κατά το απόγευμα επέστρεψε μαζί του στην πόλη και τον οδήγησε στο ανάκτορο του πατέρα της. >>
Ερωτήσεις κρίσης:
α) Γιατί η Ναυσικάα δεν έφυγε όπως οι άλλες; Μήπως γιατί ήθελε...γκουχ-γκουχ;
β) Από το πρωί μεχρι το απόγευμα που γύρισαν στο παλάτι έπαιζαν το τόπι;
γ) Γιατί ο Οδυσσέας μιλά για αυτήν με τόσο ωραία λόγια;
δ) Τυχαία η Ναυσικάα είπε ότι έναν τέτοιον άνδρα θέλει για δικό της;

-- Υπάρχει και μια ανάλυση του Δ. Μαρωνίτη για τις σχέσεις του Οδυσσέα με τις γυναίκες του.



Δεν μπορώ να μη βάλω και την κλασική ασυναίρετη Ναυσικάααααααα....


καλά τώρα με τη βικιπαίδεια νταξει.το ανέβασες πολύ το λεβελ :P

δεν λέω ότι αποκλείεται αλλά σου φαίνεται λογικό να αφήνε ο δημιουργός να εννοηθεί κάτι τέτοι για μια νεαρή πριγκηποπούλα.Πρώτα από όλα το γ) και το δ) δεν λένε τίποτα.Δηλαδή όταν ένας άνθρωπος δηλώνει το θαυμασμό του για ένα άτομο του άλλου φύλου πρέπει αμέσως να υποβόσκει κάτι;

Και εφόσον φέρνεις τη βικιπαίδεια στο παιχνίδι πάρε να 'χεις
Καὶ τότες ἄλλο ἡ Ναυσικᾶ ἡ ἀσπρόχερη σοφίστη·
διπλώνει, βάζει μὲς στ' ὡριὸ τ' ἁμάξι τὰ σκουτιά της,
ζεύει τὰ δυνατόνυχα μουλάρια, κι ἀνεβαίνει,
παρακινώντας τὸν τρανὸ Ὀδυσσέα μ' αὐτὰ τὰ λόγια·
“Σήκω, νὰ πᾶμε τώρα ἐμεῖς στὴ χώρα, νὰ σὲ φέρω
στοῦ κύρη μου τοῦ φρόνιμου τ' ἀρχοντικό, τοὺς πρώτους
ἀπὸ τοὺς Φαίακες ἐκεῖ νὰ δῆς καὶ νὰ γνωρίσης.
όταν λέει το τότες εννοεί αφού πλύθηκε μόνος του (λέγοντας ότι δεν θέλει να τον αντικρύσουν οι κοπέλες γυμνό).Και μετά λέει ότι έφυγε μαζί με τη Ναυσικά και τις κοπέλες.
https://el.wikisource.org/wiki/Οδύσσεια_(Μετάφραση_Εφταλιώτη)/ζ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
δεν λέω ότι αποκλείεται αλλά σου φαίνεται λογικό να αφήνε ο δημιουργός να εννοηθεί κάτι τέτοιο για μια νεαρή πριγκηποπούλα.
[FONT=&quot][/FONT]Χαχαχαχα!!! Μάλλον ξεφύγαμε. Έγραψα για την ιστορία του Οδυσσέα μετά την επιστροφή στην Ιθάκη και επικεντρωθήκαμε στο αν "πήδηξε' ή όχι τη Ναυσικά. Από τον Όμηρο πράγματι δεν προκύπτει άμεσα κάτι τέτοιο. Όμως από το χαρακτήρα του Οδυσσέα, όπως μας έχει μεταφερθεί, κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό και ούτε εσύ το αποκλείεις εντελώς. Όμως έχει γραφεί η τραγωδία του Σοφοκλή "Ναυσικάα" ή "Πλύντριαι". Δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί παρά μόνον ελάχιστα αποσπάσματα και όσα ξέρουμε ότι περιείχε τα μάθαμε από άλλες μικρές αναφορές. Τι ξέρουμε; Ολόκληρη η τραγωδία αναφέρεται στη συνάντηση της Ναυσικάς με τον Οδυσσέα. Δεν μπορεί να γράφει μόνο για το beach volley που έπαιζαν τα κορίτσια και με τι απορρυπαντικό έπλυναν τα ρούχα. Για να γεμίσει η πλοκή του έργου χρειάζονται και άλλα στοιχεία και προφανώς το ερωτικό είναι το πλέον κατάλληλο. Στο τελευταίο συνηγορούν κάποια μικρά αποσπάσματα χορικών που μας μεταφέρθηκαν. Εντάξει, η συζήτησή μας είναι χωρίς αντικείμενο και ουσία, καθώς προσπαθούμε να κάνουμε νεκροψία σε ένα μύθο. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο που αναφέρεις: το ότι η Ναυσικά ήταν πριγκηποπούλα και δεν θα "πήγαινε" με έναν "τυχαίο". Πρώτον, ο Οδυσσέας δεν φαινόταν και τόσο τυχαίος. Και την ομορφιά του την είχε και τους κοιλιακούς τους είχε και η θεά Αθηνά του είχε δώσει λάμψη. Δεύτερον, το να είσαι πριγκηποπούλα ή βασιλιάς εκείνη την εποχή δεν σε έκανε και πολύ διαφορετικό από τους άλλους. Οι άνθρωποι τότε ήταν βοσκοί και ο βασιλιάς δεν ήταν παρά αυτός που είχε τα πιο πολλά κοπάδια. Κατά τα άλλα, τη βαρέθηκα αυτή τη συζήτηση. Είτε "το έκαναν" είτε όχι, είναι δικό τους θέμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

τρελή φιλόσοφος

Πολύ δραστήριο μέλος

Η τρελή φιλόσοφος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 1,290 μηνύματα.
[FONT=&quot][/FONT]Χαχαχαχα!!! Μάλλον ξεφύγαμε. Έγραψα για την ιστορία του Οδυσσέα μετά την επιστροφή στην Ιθάκη και επικεντρωθήκαμε στο αν "πήδηξε' ή όχι τη Ναυσικά. Από τον Όμηρο πράγματι δεν προκύπτει άμεσα κάτι τέτοιο. Όμως από το χαρακτήρα του Οδυσσέα, όπως μας έχει μεταφερθεί, κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό και ούτε εσύ το αποκλείεις εντελώς. Όμως έχει γραφεί η τραγωδία του Σοφοκλή "Ναυσικάα" ή "Πλύντριαι". Δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί παρά μόνον ελάχιστα αποσπάσματα και όσα ξέρουμε ότι περιείχε τα μάθαμε από άλλες μικρές αναφορές. Τι ξέρουμε; Ολόκληρη η τραγωδία αναφέρεται στη συνάντηση της Ναυσικάς με τον Οδυσσέα. Δεν μπορεί να γράφει μόνο για το beach volley που έπαιζαν τα κορίτσια και με τι απορρυπαντικό έπλυναν τα ρούχα. Για να γεμίσει η πλοκή του έργου χρειάζονται και άλλα στοιχεία και προφανώς το ερωτικό είναι το πλέον κατάλληλο. Στο τελευταίο συνηγορούν κάποια μικρά αποσπάσματα χορικών που μας μεταφέρθηκαν. Εντάξει, η συζήτησή μας είναι χωρίς αντικείμενο και ουσία, καθώς προσπαθούμε να κάνουμε νεκροψία σε ένα μύθο. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο που αναφέρεις: το ότι η Ναυσικά ήταν πριγκηποπούλα και δεν θα "πήγαινε" με έναν "τυχαίο". Πρώτον, ο Οδυσσέας δεν φαινόταν και τόσο τυχαίος. Και την ομορφιά του την είχε και τους κοιλιακούς τους είχε και η θεά Αθηνά του είχε δώσει λάμψη. Δεύτερον, το να είσαι πριγκηποπούλα ή βασιλιάς εκείνη την εποχή δεν σε έκανε και πολύ διαφορετικό από τους άλλους. Οι άνθρωποι τότε ήταν βοσκοί και ο βασιλιάς δεν ήταν παρά αυτός που είχε τα πιο πολλά κοπάδια.[/SPOILER] Κατά τα άλλα, τη βαρέθηκα αυτή τη συζήτηση. Είτε "το έκαναν" είτε όχι, είναι δικό τους θέμα.

Δίκιο έχεις,δεν γίνεται να κουτσομπολεύουμε και τους μύθους.Έλεος!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Μετά την άλωση της Τροίας… (Μέρος 1ο)

Μετά από 10 χρόνια η Τροία, με τη βοήθεια του Δούρειου ίππου έπεσε. Οι νικητές Έλληνες έκαναν ότι γινόταν τότε (και αργότερα) στις περιπτώσεις αυτές: Σκότωσαν, λεηλάτησαν, έσφαξαν, βίασαν, γκρέμισαν, βεβήλωσαν, αιχμαλώτισαν, συνέλαβαν σκλάβους, κατέστρεψαν, βασάνισαν και στο τέλος έκαψαν την πόλη. Σήμερα οι Τούρκοι δίπλα στα ερείπια που σώζονται έχουν φτιάξει έναν μικρό γαϊ-δούρειο ίππο και οι ξεναγοί λένε στους τουρίστες για τους κακούς Έλληνες που τους επιτέθηκαν, ξεχνώντας ότι την εποχή εκείνοι δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί οι Τούρκοι. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Εδώ θα ασχοληθούμε με το τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές της Τροίας μετά την άλωση. Μια βασική πηγή για τα δεινά των νικημένων είναι η τραγωδία του Ευριπίδη “Τρωάδες”.

Πρίαμος
Ήταν ο γέρος και χαμηλών τόνων βασιλιάς. Παιδί είχε ζήσει την προηγούμενη καταστροφή της Τροίας. Αναφέρεται σαν δίκαιος και αγαπητός βασιλιάς. Ήταν ερωτιάρης και είχε 50 παιδιά, από τα οποία τα 19 με τη νόμιμη σύζυγό του και βασίλισσα Εκάβη. Είδε τα παιδιά του ένα-ένα να σκοτώνονται και έγινε ταπεινός ικέτης για να πάρει από τον Αχιλλέα το πτώμα του αγαπημένου του πρωτότοκου Έκτορα. Κατά την άλωση της Τροίας, στάθηκε ακίνητος δίπλα στον οικογενειακό βωμό αρνούμενος να αντισταθεί. Τότε ο Νεοπτόλεμος (γιος του Αχιλλέα) τον σκότωσε “εν ψυχρώ” με το σπαθί του.

Έκτορας
Πρωτότοκος γιος του Πρίαμου και της Εκάβης και διάδοχος του θρόνου. Γενναίος πολεμιστής που τον αποκαλούσαν “πρίγκιπα της Τροίας”. Σκοτώθηκε από το χέρι του Αχιλλέα σε μονομαχία, για εκδίκηση για το φόνο του φίλου και εραστή Πάτροκλου. Είναι γνωστή η αποτρόπαια και αντίθετη στις τότε αξίες, βεβήλωση του σώματος του νεκρού από τον Αχιλλέα, ο οποίος έσυρε στη γη το πτώμα με το άρμα του, ώστε να κατακρεουργηθεί και μετά το άφησε άταφο για να το φάνε τα όρνια. Τελικά ο Πρίαμος κατάφερε να πάρει το πτώμα του Έκτορα για την ταφή.

Πάρις
Τον έλεγαν και Αλέξανδρο. Γιος του Πρίαμου και της Εκάβης. Λίγο πριν γεννηθεί η μητέρα του είδε όνειρο το οποίο οι μάντεις ερμήνευσαν σαν καταστροφή της Τροίας και αποφασίστηκε το μωρό να θανατωθεί. Όμως (όπως γίνεται συνήθως στις περιπτώσεις αυτές) με τη βοήθεια βοσκών και αρκούδων το παιδί επέζησε και μετά από καιρό ο πατέρας του το δέχτηκε ξανά στην Τροία σαν γιο του. Ήταν νέος, μανάρι σκέτο και του ανέθεσαν να γίνει κριτής στα καλλιστεία για την πιο ωραία θεά. Διάλεξε την Αφροδίτη που του έταξε την ωραία Ελένη, την κόρη του Δία. (Μεταξύ μας κι εγώ την Αφροδίτη θα επέλεγα, ακόμα και χωρίς να μου τάξει κάτι. Δεν νομίζω κάποιος να διάλεγε τη στριμμένη Ήρα ή την κουλτουροπαρθένα Αθηνά). Στη Σπάρτη ο Μενέλαος καλοδέχτηκε τον Πάρη, αλλά (τι ζώον!) έφυγε την άλλη μέρα για τουρισμό στην Κρήτη, αφήνοντάς τον μόνο με τη γυναίκα του την Ελενίτσα. Με τις ευλογίες της Αφροδίτης έγινε η εκούσια απαγωγή, η Ελένη βρέθηκε στην Τροία και ξεκίνησε ο μεγαλύτερος πόλεμος της αρχαιότητας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Πάρης ενδιαφερόταν μόνο για το Ελενάκι του και σαν πολεμιστής δεν έλεγε και πολλά, οπότε τον κατσάδιαζε ο Έκτορας. Μονομάχησε με το Μενέλαο και ενώ έχανε σώθηκε από κόλπο της Αφροδίτης. Σε μάχη με το Διομήδη καθώς νικιόταν, το έβαλε στα πόδια και κρύφτηκε. Βέβαια, σκότωσε τον Αχιλλέα με βέλος στη φτέρνα, αλλά και αυτό το έκανε μπαμπέσικα από πίσω, παραβαίνοντας τους κώδικες τιμής και ανδρείας της εποχής. Λίγο πριν το τέλος του πολέμου, ο Πάρις τραυματίστηκε θανάσιμα από βέλος του Φιλοκτήτη, ο οποίος είχε κληρονομήσει τα βέλη του Ηρακλή. Η Ελένη ζήτησε από τη νύμφη Οινώνη, που ήταν παλιά γκόμενα του Πάρη και θεραπεύτρια να τον σώσει, εκείνη αρνήθηκε και ο Πάρις πέθανε. Μόλις το έμαθε η Οινώνη, πήγε και έπεσε στη νεκρική του πυρά. Όσο για την Ελένη, σιγά μην κάτσει να σκάσει για έναν άντρα. Παντρεύτηκε τον Δηίφοβο, που ήταν αδελφός του Πάρη και τον οποίο ο Μενέλαος πετσόκοψε κατά την άλωση της Τροίας.

Αστυάναξ
Ήταν ο μοναδικός γιος του Έκτορα και της Ανδρομάχης. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Σκαμάνδριος. Όμως μετονομάστηκε σε Αστυάναξ (= βασιλιάς της πόλης) προς τιμή του πατέρα του που πέθανε ηρωικά. Ήταν νήπιο την εποχή της άλωσης της Τροίας. Οι νικητές μετά από πρόταση του Οδυσσέα αποφάσισαν τη θανάτωσή του, γκρεμίζοντάς τον από τα τείχη της Τροίας, καθώς δεν ήθελαν να μείνει κανένας ζωντανός από τη γενιά του Έκτορα. Οι Έλληνες ανακοίνωσαν την απόφασή τους στη μητέρα του και την εκβίασαν να τη δεχθεί σιωπηρά, γιατί διαφορετικά θα πέταγαν το πτώμα του παιδιού στα σκυλιά και δεν θα της επέτρεπαν να το θρηνήσει και να το θάψει με τις δέουσες τιμές. Την εκτέλεση ανέλαβε προσωπικά ο Νεοπτόλεμος (γιος του Αχιλλέα) για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του. Η σκηνή της τραγωδίας του Ευριπίδη “Τρωάδες”, όπου φέρνουν το παιδάκι νεκρό πάνω σε μια ασπίδα, είναι πραγματικά συγκλονιστική. Εδώ να σημειωθεί ότι ο Πρίαμος λίγο πριν την άλωση, είχε σκεφτεί να φυλάξει κρυφά έναν απόγονό του. Έτσι, εμπιστεύτηκε το γιο του Πολύδωρο στο γειτονικό βασιλιά Πολυμήστορα δίνοντάς του πολύ χρυσάφι. Αλλά μετά την άλωση της Τροίας και τον θάνατο του Πριάμου, ο Πολυμήστωρ σκότωσε τον Πολύδωρο για να οικειοποιηθεί τους θησαυρούς του και πέταξε το πτώμα του στη θάλασσα.

Κασσάνδρα
Κόρη του Πρίαμου και της Εκάβης. Την ερωτεύτηκε ο Απόλλωνας και της έδωσε το χάρισμα της μαντικής, έχοντας ζητήσει σαν αντάλλαγμα τον έρωτά της. Όμως τελικά η κοπελιά δεν ενέδωσε και ο Απόλλων δεν μπορούσε να πάρει το δώρο του πίσω. Έκανε όμως κάτι άλλο: Της ζήτησε ένα τελευταίο φιλί, οπότε έφτυσε μέσα στο στόμα της, με αποτέλεσμα να μην πιστεύει κανένας τις προβλέψεις της. Έτσι, ενώ μάντευε όλα τα δεινά της Τροίας, όλοι αυτά που έλεγε τα έγραφαν στα παλιά τους τα σανδάλια. Μετά την άλωση της Τροίας, η Κασσάνδρα κατέφυγε στον ναό της Αθηνάς. Εκεί έφθασε ο Αίας ο Λοκρός με κακές διαθέσεις. Η Κασσάνδρα αγκάλιασε το άγαλμα της θεάς και ικέτευε έλεος. Ο Αίας την τράβηξε από τα μαλλιά, οπότε το άγαλμα σείσθηκε από τη βάση του. Η Κασσάνδρα βιάστηκε μέσα στο ναό. Στη συνέχεια, οι Έλληνες έριξαν κλήρο για το ποιος θα πάρει ποιαν για σκλάβα. Την Κασσάνδρα την πήρε ο ίδιος ο Αγαμέμνων χωρίς κλήρο (σαν ο πιο ισχυρός βασιλιάς) με σεξουαλικούς φυσικά σκοπούς. Βέβαια, επιστρέφοντας στις Μυκήνες, είχε και αυτή την ίδια τύχη με τον Αγαμέμνονα, καθώς η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος την αποκεφάλισαν μαζί με το βασιλιά.

Ελένη
Η ωραία Ελένη είχε κάνει μεταδημότευση στην Τροία, έτσι θα την αναφέρω σαν Τρωαδίτισα. Μετά την άλωση της Τροίας και το θάνατο του τελευταίου συζύγου της, την παρέδωσαν στον κερατά Μενέλαο. Ο τελευταίος είχε σκοπό να τη σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια για να την εκδικηθεί για όσα έκανε στον ίδιο και τόσους άλλους. Όμως η Ελενίτσα (τς! Καλά τώρα!) τον άρχισε στα δάκρυα και στο πίτσι-πίτσι. Δε φταίω εγώ, φταις εσύ που έφυγες για την Κρήτη, φταίνε οι θεοί, συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ, σκέψου την κορούλα μας την Ερμιόνη, θυμήσου τις στιγμές που ζήσαμε οι δυο μας, του έδειξε και λίγο βυζάκι και τον κλόνισε, οπότε αυτός ανέβαλε την εκτέλεσή της. Η Εκάβη φώναζε να μην την πάρει μαζί του στο ίδιο καράβι γιατί τελικά θα τον τουμπάρει, (η γριά ήξερε την παροιμία “το μουνί σέρνει καράβι”), αλλά ο Μενέλαος δεν την άκουσε. Τελικά (όπως ήταν αναμενόμενο) η κυρία τον έριξε, αυτός τη συγχώρεσε και την πήρε ξανά στην αγκαλιά του. Ταλαιπωρήθηκαν βέβαια αρκετά στο ταξίδι του γυρισμού, έμειναν μερικά χρονάκια στην Αίγυπτο και στο τέλος επέστρεψαν πιτσουνάκια στη Σπάρτη. Εκεί τους βρήκε αγαπημένους, βασιλιά και βασίλισσα, ο Τηλέμαχος που τους επισκέφτηκε.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Μετά την άλωση της Τροίας… (Μέρος 2ο)

Έλενος
Γιος και αυτός του Πριάμου και της Εκάβης και δίδυμος αδερφός της Κασσάνδρας. Είχε και αυτός (από σπόντα με την αδελφή του) το χάρισμα της μαντικής. Ήταν γενναίος πολεμιστής, μαχόταν στο πλευρό του Έκτορα και μετά το θάνατο του τελευταίου πήρε τη θέση του στις μάχες. Μάλιστα κάποια φορά πληγώθηκε από το Μενέλαο. Όμως, όταν σκοτώθηκε ο Πάρις, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Έλενος διεκδίκησε και αυτός (όπως και πολλοί άλλοι) την ωραία Ελένη, οπότε όταν του την έφαγε ο αδερφός του Δηίφοβος, ο Έλενος έγινε Τούρκος και εγκατέλειψε την Τροία. Ο Οδυσσέας σαν πονηρή αλεπού που ήταν μυρίστηκε κοτέτσι. Αιχμαλώτισε τον Έλενο και λίγο με το καλό, λίγο με το ζόρι και ποντάροντας στην οργή του άλλου επειδή του φάγανε τη γκόμενα, τον έκανε και ξέρασε τα μαντικά του για το πώς θα πέσει η Τροία. Εδώ να σημειωθεί ότι η πράξη του Έλενου να τα πει όλα ήταν προδοσία και (έστω έμμεση) αιτία ήταν η (καραπουτανίτσα) Ελένη. Αυτά λοιπόν που έμαθε ο Οδυσσέας από τον προδότη ήταν ότι για να κυριευτεί η Τροία έπρεπε οι Έλληνες να αποκτήσουν τα οστά του Πέλοπα και το θαυματουργό “Παλλάδιο” και να πολεμήσουν μαζί τους ο Φιλοκτήτης και ο Νεοπτόλεμος. Όλα αυτά τα κατάφερε με τα τεχνάσματά του ο Οδυσσέας. Ο Νεοπτόλεμος ήταν γιος του Αχιλλέα και της Δηιδάμειας, της κόρης του Λυκομήδη βασιλιά της Σκύρου. Δηλαδή όταν ο Αχιλλέας κρυβόταν στη Σκύρο ντυμένος κορίτσι για να μην πάει φαντάρος, το δούλευε το εργαλείο του. (Βέβαια εδώ, όπως και σε άλλα σημεία της μυθολογίας μας, κάτι δεν κολλάει με τα χρόνια και τις ηλικίες, αλλά ας το παραβλέψουμε). Ας γυρίσουμε ξανά στον προδότη Έλενο. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Δούρειος Ίππος ήταν δική του ιδέα που του την έκλεψε ο Οδυσσέας. Για όλες του αυτές τις υπηρεσίες, οι Έλληνες του χάρισαν τη ζωή και μετά την άλωση τον πήρε μαζί του ο Νεοπτόλεμος σαν προσωπική του χαρτορίχτρα.

Ανδρομάχη
Η Ανδρομάχη, αφού είδε τον άντρα της να πεθαίνει και το μικρό μονάκριβο γιο της να δολοφονείται φρικτά, έμαθε ότι την παίρνει για σκλάβα του ο (φονιάς του γιου της) Νεοπτόλεμος και μάλιστα (σαν γιος του Αχιλλέα) χωρίς κλήρο. Επίσης ο Νεοπτόλεμος πήρε και την πιο μικρή κόρη του Πριάμου (κοριτσάκι ακόμα) την οποία έσφαξε με τα ίδια του τα χέρια σαν θυσία πάνω στον τάφο του Αχιλλέα, παρά τις αντιρρήσεις του ίδιου του Αγαμέμνονα. Τελικά ο Αγαμέμνων κατάφερε να γίνει μόνον η θανάτωση και να μην προηγηθεί ο ομαδικός βιασμός που ήθελε ο Νεοπτόλεμος. (Θα μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι ο Νεοπτόλεμος ήταν πολύ μεγάλο καθήκι). Ο Νεοπτόλεμος πήρε την Ανδρομάχη στη Φθία και μαζί της απέκτησε γιους, τον Μολοσσό και τον Πέργαμο. Κάποια στιγμή ο Νεοπτόλεμος πήγε στη Σπάρτη και απήγαγε με τη βία την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ελένης, η οποία όμως ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ορέστη. Ο τελευταίος τον κυνήγησε και τελικά τον σκότωσε στους Δελφούς. Μετά το θάνατο του Νεοπτόλεμου, η Ανδρομάχη και ο Έλενος (αδερφός του Έκτορα), έφυγαν για την Ήπειρο όπου ίδρυσαν τη Νέα Τροία (η οποία μάλλον δεν περπάτησε) και απέκτησαν γιο, τον Κεστρίνο. Μετά το θάνατο και του Έλενου, η Ανδρομάχη βρέθηκε με τους γιους της στη Μικρά Ασία, όπου ο Πέργαμος νίκησε τον βασιλιά Άρειο και έδωσε στην πόλη το δικό του όνομα.

Εκάβη
Επίσημη σύζυγος του Πριάμου, μητέρα 19 παιδιών (14 αγόρια και 5 κορίτσια) και η τραγική βασίλισσα που είδε όλα τα παιδιά της να σκοτώνονται ή να γίνονται σκλάβοι. Ηρωίδα στις τραγωδίες του Ευριπίδη “Τρωάδες” και “Εκάβη”. Μετά την άλωση της Τροίας, ο κλήρος της έτυχε να γίνει σκλάβα του Οδυσσέα. Λίγο πριν την αναχώρηση από την Τροία, η θάλασσα ξέβρασε το πτώμα του μικρού γιού της Πολύδωρου τον οποίο ο Πρίαμος είχε εμπιστευτεί στο γείτονα βασιλιά Πολυμήστορα δίνοντάς του πολύ χρυσάφι. Όμως ο Πολυμήστορας συμμάχησε με τους Έλληνες, σκότωσε τον Πολύδωρο και κράτησε το χρυσάφι. Η γριά Εκάβη κατάφερε με τέχνασμα να πλησιάσει τον δοσίλογο βασιλιά και με τη βοήθεια πιστών δούλων της, τύφλωσε τον Πολυμήστορα και τους δύο γιούς του. Μετά από αυτό, οι Έλληνες για να την τιμωρήσουν αποφάσισαν να τη θανατώσουν με λιθοβολισμό. Η Εκάβη λιθοβολήθηκε από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν, κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύτηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.

Αινείας
Ο Αινείας ήταν γιος του Αγχίση και της θεάς Αφροδίτης. Ο Αγχίσης ήταν βοσκός, πολύ όμορφος και μύριζε βαρβατίλα, οπότε η θεά τον λιγουρεύτηκε και τον αποπλάνησε (πριν αυτός την κυνηγήσει φωνάζοντας “στάσου μύγδαλα”). Μόλις γέννησε το μικρό Αινειάκι, η μαμά που δε γνώριζε την αντισύλληψη, το έδωσε να το μεγαλώσουν πρώτα οι νύμφες και μετά τα 5 του χρόνια ο πατέρας. (Σιγά μην ασχολιόταν κοτζάμ θεά με πάνες μπιμπερό και κρεμούλες). Όταν η Αφροδίτη “το έκανε” με θνητούς, τους έβαζε να της υποσχεθούν ότι θα κρατήσουν μυστικό το ότι “πήγαν” με θεά. Όμως, ο Αγχίσης δεν τήρησε την υπόσχεσή του και κοκορευόταν σε όλους ότι “πήδηξε” τη θεά Αφροδίτη. Για την ασέβειά του αυτή ο Δίας τον τιμώρησε κάνοντάς τον τυφλό και κουτσό. ‘Όταν άρχισε ο Τρωικός πόλεμος ο Αινείας ήταν πια άντρας. Δεν ήταν ακριβώς Τρώας, αλλά γείτονας, αν και ήταν συγγενής με τον Πρίαμο. Στην αρχή ήθελε να κρατήσει ουδετερότητα, αλλά όταν ο Αχιλλέας κατέστρεψε τη χώρα του, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Τροία και να συμμαχήσει με τον Πρίαμο. Ήταν πολύ γενναίος πολεμιστής και διακρίθηκε στις μάχες. Σαν Aphroditechild είχε την εύνοια της μητέρας του και άλλων θεών οι οποίοι τον έσωσαν σε δύσκολες στιγμές της μάχης. Όταν έγινε η άλωση της Τροίας, ο Αινείας μαζί με μερικούς άλλους πολεμιστές, οχυρώθηκαν σε κάποια συνοικία και συνέχισαν να αντιστέκονται. Οι Έλληνες τους πρότειναν συμφωνία, να παραδοθούν και θα είναι ελεύθεροι να φύγουν παίρνοντας μαζί τους ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν. Η συμφωνία έγινε δεκτή και τηρήθηκε από τους νικητές.Όμως, ενώ οι άλλοι κουβαλούσαν κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα, ο Αινείας πήρε στον ώμο του τον ανήμπορο γέρο-πατέρα του. Οι Έλληνες το εκτίμησαν αυτό και του έδωσαν την άδεια να πάρει και ότι άλλο θέλει. Πάλι ο Αινείας δεν πήρε κάτι πολύτιμο, αλλά αγαλματάκια θεών και οικογενειακά κειμήλια. Μετά από αυτό οι Έλληνες του πρότειναν αν θέλει να μείνει με απόλυτη ασφάλεια στην Τροία. Αυτός αρνήθηκε και άρχισε το ταξίδι του, μαζί με τη γυναίκα του Κρέουσα και το γιο του Ασκάνιο, κουβαλώντας πάντα τον πατέρα του Αγχίση στους ώμους και έχοντας μαζί του μερικούς φίλους που επέζησαν από την καταστροφή. Πέρασε από τη Σαμοθράκη, τη Δήλο, την Αρκασία, Λακωνία, Κρήτη, Ζάκυνθο, Λευκάδα και την Ήπειρο, όπου συναντήθηκε με την Ανδρομάχη και τον Έλενο που είχαν ιδρύσει εκεί τη νέα Τροία. Από εκεί συνέχισε τις περιπλανήσεις του, πέρασε από τη Σικελία, την Καρχηδόνα (όπου είχε έναν δραματικό έρωτα με τη βασίλισσα Διδώ) και τελικά έφτασε στη Νότιο Ιταλία όπου εγκαταστάθηκε στο Λάτιο. Όσα διαδραματ'ιστηκαν έξω από τον ελλαδικό χώρο, περιγράφονται στην “Αινειάδα” του Βιργίλιου. Μετά από πολλές περιπέτειες (τις οποίες αφήνω να γραφούν σε κάποιο αντίστοιχο ιταλικό e-steki) ο Αινείας γίνεται ο γενάρχης των Λατίνων και τα εγγόνια του από την κόρη του και το Ρωμύλο χτίζουν τη Ρώμη.

Σαν επίλογος
Αυτό ήταν το τέλος των ηρώων της Τροίας. Θέλω να σημειώσω ότι, όπως προκύπτει από όλες τις πηγές, ήταν λαός καθαρά Ελληνικός και είχαν με τους κατοίκους της κυρίως Ελλάδας τους ίδιους θεούς και τα ίδια ήθη και έθιμα. Δηλαδή δεν ήταν κάποιος τοπικός λαός και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν ήταν …Τούρκοι (όπως κάποιοι σήμερα τολμούν να ισχυριστούν), καθώς οι Τούρκοι έφτασαν στην περιοχή τουλάχιστον 2.000 χρόνια αργότερα. Και κάτι ακόμα: Από παιδί όταν διάβαζα ή έβλεπα ταινίες για τον Τρωικό πόλεμο, συναισθηματικά ήμουν πάντα πιο κοντά στους Τρώες παρά στους Αχαιούς και ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη.

(ΤΕΛΟΣ)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Ο Μάντης Τειρεσίας

Είναι γνωστός σαν τυφλός και σαν ο ένας από τους δύο πιο σπουδαίους μάντες της μυθολογίας μας. Λιγότερο γνωστή είναι η προσωπική του ιστορία, πώς τυφλώθηκε, πώς απέκτησε το χάρισμα της μαντικής, η σεξουαλική του ζωή, οι αλλαγές του φύλου του και το σημαντικό ερώτημα στο οποίο απάντησε. Φυσικά υπάρχουν πολλές εκδοχές στα διάφορα παράλληλα μυθολογικά Σύμπαντα. Πάμε λοιπόν:
A’ Εκδοχή:
Ο Τειρεσίας γεννήθηκε στη Θήβα. Νέος καθώς μάζευε χόρτα στο δάσος είδε χωρίς να θέλει ολόγυμνη την (κουλτουροπαρθένα) θεά Αθηνά να κάνει μπάνιο σε μια πηγή μαζί με τη νύμφη Χαρικλώ (γκουχ – γκουχ, ποιος ξέρει τι άλλο είδε). Η Αθηνά χωρίς οίκτο τον τύφλωσε για την αδιακρισία του, με απλή επαφή των χεριών της στα μάτια του. (Παρένθεση: Η Αθηνά θεωρείτο παρθένα και αργότερα οι χριστιανοί ταύτισαν την παναγία με αυτήν. Όμως υπάρχει και εκδοχή ότι μια σκοτεινή νύχτα ο Άρης την αποπλάνησε και, όπως οι θεοί δε γνώριζαν την αντισύλληψη, γέννησε κρυφά την Αμαζόνα. Κλείνει η παρένθεση). Έντρομη η Χαρικλώ ικέτευσε την Αθηνά να του επαναφέρει την όραση, όμως δεν ήταν δυνατόν να ακυρωθεί η ενέργεια θεάς. Έτσι η Αθηνά για αντιστάθμισμα διέταξε το φίδι της ασπίδας της να καθαρίσει με τη γλώσσα του τα αυτιά του Τειρεσία ώστε αυτός να καταλαβαίνει τη λαλιά των προφητικών πουλιών. Επίσης, του έδωσε ένα μπαστούνι (που μάλλον είχε μέσα του ραντάρ) ώστε να μπορεί να βαδίζει όπως εκείνοι που έβλεπαν κανονικά.
B’ Εκδοχή:
Μια μέρα που ο νεαρός Τειρεσίας έκανε τζόκινγκ στο όρος Κυλλήνη είδε δυο φίδια την ώρα της σεξουαλικής τους κορύφωσης. Αυτός (κακία) τα χτύπησε με το ραβδί του και σκότωσε το θηλυκό. Τότε ο Τειρεσίας μεταμορφώθηκε σε γυναίκα και μάλιστα πολύ όμορφη, η οποία έγινε διάσημη και περιζήτητη πόρνη. Μετά από μερικά χρόνια η γυναίκα - Τειρεσίας έκανε ρομαντικό περίπατο στο βουνό και είδε πάλι δύο φίδια να έρχονται σε οργασμό. Αυτή (κακία ξανά) σκότωσε τώρα το αρσενικό, οπότε μεταμορφώθηκε ξανά σε άντρα.
Ήταν η εποχή που ο Δίας και η Ήρα είχαν τον με αριθμό 6.345.789 καυγά τους για το (γνωστό) θέμα των κερατωμάτων του Δία. Εκείνος απολογήθηκε λέγοντας ότι έτσι κι αλλιώς όταν κάνει σεξ μαζί της, αυτή απολαμβάνει περισσότερο. “Οι γυναίκες βεβαίως απολαμβάνουν πολύ περισσότερο στην ερωτική πράξη από τους άντρες”, υποστήριξε. “Κουταμάρες! Ξέρεις πολύ καλά ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο”, φώναξε η Ήρα. Κλήθηκε λοιπόν ο Τειρεσίας, να λύσει τη διαφωνία που είχε το θεϊκό ζευγάρι, αφού οι δύο θεοί (φυσικά) γνώριζαν ότι είχε υπάρξει διαδοχικά και άνδρας και γυναίκα. Το ερώτημα που του έθεσαν ήταν: “Ποιος ηδονίζεται περισσότερο κατά την ερωτική πράξη, ο άνδρας ή η γυναίκα;”. Τότε, ο Τειρεσίας απάντησε αδίστακτα: “Αν διαιρούσαμε την ηδονή σε μέρη δέκα, ένα θα έπαιρνε ο άντρας και εννιά η γυναίκα”. Η Ήρα θύμωσε τόσο πολύ με το σαρκαστικό χαμόγελο του Δία, ώστε τύφλωσε τον Τειρεσία. Ο Δίας τότε, για να τον αποζημιώσει, του έδωσε το χάρισμα της μαντικής και διάρκεια ζωής εφτά γενεών.
Γ’ Εκδοχή:
Ο Τειρεσίας άλλαξε φύλο τουλάχιστον επτά (!) φορές. Γεννήθηκε κορίτσι. Όταν έφτασε στην ηλικία των 7 (ολογράφως: επτά) ετών, την ερωτεύτηκε ο Απόλλωνας (καραμπινάτος παιδεραστής). Για να του “κάτσει” (αντί να της δώσει καραμέλες) της έμαθε την τέχνη της μαντικής. Όμως η μικρά, μόλις έμαθε την τέχνη, αθέτησε την υπόσχεσή της και του έριξε χυλόπιτα. Ο Απόλλωνας για να την εκδικηθεί τη μεταμόρφωσε σε άντρα. Τότε ο Δίας και η Ήρα τον κάλεσαν να εκδικάσει τη διαφορά τους. (Τόσο πολλά ήξερε ένα μικρό παιδί; Κάτι δεν πάει καλά στη μυθολογία με το χρόνο και τις ηλικίες, αλλά δεν είναι και η πρώτη φορά).
Επειδή δεν άρεσε η απάντηση στην Ήρα, τον μεταμόρφωσε πάλι σε γυναίκα. Με τη νέα της μορφή ερωτεύτηκε ένα παλικάρι από το Άργος, τον Κάλωνα (χωρίς ύψιλον). Επειδή όμως μια μέρα φέρθηκε περιφρονητικά προς ένα άγαλμα της Ήρας, αυτή τον μεταμόρφωσε πάλι σε άντρα και μάλιστα κακάσχημο. Ο “καλός” Δίας τον λυπήθηκε και τον μετέβαλε σε πανέμορφη γκόμενα. Ένας Τροιζήνιος, ο Γλύφιος, την πόθησε και αποπειράθηκε να τη βιάσει, αλλά εκείνη τον σκότωσε (σαν πρώην άντρας μάλλον βρήκε επώδυνο τρόπο). Όμως, ο Ποσειδώνας που ήταν ερωτευμένος με τον Γλύφιο, (έλεος με αυτή την εκδοχή, μέχρι και τα ονόματα πρέπει να παίζουν ρόλο), ανέθεσε στις τρεις Μοίρες να εκδικηθούν για πάρτη του και εκείνες τον καταδίκασαν να γίνει άντρας ξανά. Όμως εκείνες τις μέρες είχαμε πάλι καλλιστεία (όχι στον αντένα), στα οποία διαγωνίζονταν η θεά Αφροδίτη (μόνιμη θαμώνας) και οι τρεις χάριτες (με αλφαβητική σειρά) Ευφροσύνη, Καλή και Πασιθέα. Ο Τειρεσίας κλήθηκε για κριτική επιτροπή και έδωσε το βραβείο στην Καλή. Η Αφροδίτη έγινε τουρκάλα και τον μεταμόρφωσε σε γυναίκα και μάλιστα γριά και απαίσια. Η Καλή έκανε τη γριά νέα και όμορφη, της έδωσε πολύ ωραία μαλλιά και τη μετέφερε στην Κρήτη. Εκεί την ερωτεύτηκε ο Άραχθος. Όμως ο τελευταίος κοκορευόταν ότι κάποτε “πήδηξε” την Αφροδίτη, αυτή τον μεταμόρφωσε σε νυφίτσα. Η Τειρεσία επιτέθηκε στην Αφροδίτη και αυτή την τύφλωσε και την μεταμόρφωσε σε τυφλό αρσενικό ποντικό. Εδώ επενέβη (σαν από μηχανής θεός) ο “φιλέσπλαχνος” Δίας και επανέφερε τον Τειρεσία στην ανθρώπινη (ανδρική τελικά) μορφή. Δεν γινόταν όμως να του επαναφέρει την όραση και παρέμεινε τυφλός, όμως αξιοποίησε τις σπουδές του από τον Απόλλωνα και αναδείχθηκε σε μεγάλο μάντη.
Επίλογος:
Αυτοί είναι οι μύθοι που έχουν φτάσει στις μέρες μας για τον Τειρεσία. Τον συναντάμε να εκτελεί το επάγγελμά του σε πολλές περιπτώσεις, όπως στον Οιδίποδα και με πιο γνωστή (για τους μαθητές) στην “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, όπου προειδοποιεί τον Κρέοντα για τα επερχόμενα δεινά. Σ’ αυτόν αποδίδεται και το κηρύκειο του Ερμή (με τα φίδια σαν DNA). Υποτίθεται ότι πέθανε σε πολύ βαθειά γεράματα μετά την κατάληψη των Θηβών από τους Επιγόνους και ότι ο τάφος του βρισκόταν στο Τιλφώσσιον (και όχι Τυφλώσιον) όρος. Όμως, παρά το θάνατό του, ο Τειρεσίας δεν συνταξιοδοτήθηκε και συνέχισε να ασκεί το λειτούργημά του και στον Άδη, όπου τον επισκέφθηκε και πήρε χρησμό ο Οδυσσέας. Επίσης, αρκετούς αιώνες αργότερα επιστρατεύθηκε από τους έλληνες τραπεζίτες και έφτιαξε τη βάση δεδομένων “Teiresias”, στην οποία όποιος βρίσκεται στη blacklist δεν μπορεί ούτε δάνειο να πάρει από τράπεζα, ούτε επιχείρηση να ανοίξει.

(Αρχικές πηγές: Jean Richepin “Ελληνική Μυθολογία” και Wikipedia)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 749981

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Πιστεύετε πώς η Ελληνική Μυθολογία περιγράφει γεγονότα με ελαφρώς παραποιημένο περιεχόμενο;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epk

Νεοφερμένος

Ο epk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών και μας γράφει απο Ωρωπός (Αττική). Έχει γράψει 7 μηνύματα.
Φυσικά! Ο Πλούταρχος στο Βίο του Θησέα περιγράφει το "Μινώταυρο" ως μασκοφόρο παλαιστή που κέρδιζε στους αγώνες που γίνονταν για να τιμηθεί ο νεκρός γιος του Μίνωα, λαμβάνοντας τους επτά νέους και τις επτά νέες ως έπαθλο, για να τους έχει δούλους. Όσο για τη Λερναία Ύδρα, μάλλον πρόκειται για έλος που έφραξε ο Ηρακλής, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, καθαρίζοντας την κόπρο του Αυγεία απέδειξε την ικανότητά του στα εγγειοβελτιωτικά έργα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Ο αετός που έτρωγε το συκώτι του αλυσοδεμένου Προμηθέα, ήταν το διεθνές νομισματικό ταμείο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Giannoutas

Διάσημο μέλος

Ο Giannoutas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών. Έχει γράψει 2,313 μηνύματα.
Καλησπέρα παιδάκια. Τι υπέρχο τόπικ αυτό εδώ !!!!

Θα το διαβάσω από την αρχή κάποια στιγμή γιατί πιστεύω πως όλο και κάτι χρήσιμο θα βρω (τα ποστ του Dias στην τελευταία σελίδα μου έδωσαν μια ιδέα) αλλά για αρχή θέλω να παραθέσω το παρακάτω λινκ και να μου πείτε την γνώμη σας για το τι θέλει να πει ο ποιητής κτλ;

Η Θεοκτόνα Δύναμη του Ανδρόγυνου
Η τελευταία Ανδρόγυνη ανθρωπότητα είχε τέσσερα χέρια και δύο πρόσωπα και την ικανότητα της κυκλοτερούς όρασης. Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε τις παράξενες Ινδουιστικές θεότητες με τα τέσσερα χέρια ή την παράδοση για τους Κύκλωπες και...

«Τι είν’ αυτό που ζητάτε άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;»

Ο Ερμαφρόδιτος παρουσιάζεται στην Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία και τέχνη ως το ον που έχει ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά και των δύο φύλων. Ήταν γιος του Ερμή και της Αφροδίτης τον οποίο ανέθρεψαν οι νύμφες στις σπηλιές του όρους Ίδη της Φρυγίας. Στο πρόσωπό του αντιφέγγιζε η χάρη και η ομορφιά και των δύο γονέων του, από τους οποίους πήρε και το όνομά του, Ερμαφρόδιτος.

Όταν έγινε δεκαπέντε χρόνων, εγκατέλειψε το βουνό όπου μεγάλωσε για να περιπλανηθεί στη Μικρά Ασία και να γνωρίσει καινούργια μέρη. Πέρασε από πόλεις της Λυκίας, καθώς και από την Καρία, όπου σταμάτησε να ξεκουραστεί σε μια πηγή που ονομαζόταν Σαλμακίς, τα νερά της οποίας σχημάτιζαν λίμνη. Η ομώνυμη νύμφη της πηγής, η φιλάρεσκη Σαλμακίς, μαγεύτηκε από την ομορφιά του νέου και τον ερωτεύτηκε παράφορα.

Ο Ερμαφρόδιτος όμως έμεινε ασυγκίνητος και αδιάφορος μπροστά στο ερωτικό πάθος της. Όταν εκείνη ένιωσε πως οι προσπάθειές της να τον κατακτήσει απέβαιναν μάταιες, προσποιήθηκε την αδιάφορη και απομακρύνθηκε από την πηγή. Ο Ερμαφρόδιτος, νομίζοντας ότι έμεινε μόνος, βούτηξε στο νερό της πηγής. Η Σαλμακίς όμως, που είχε κρυφτεί σε ένα γειτονικό θάμνο και παρακολουθούσε τις κινήσεις του νέου, βλέποντάς τον ανυπεράσπιστο μέσα στο βασίλειό της, βούτηξε κι αυτή στην πηγή.

Ο Ερμαφρόδιτος, όσο και αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να ξεφύγει από την αγκαλιά της νύμφης, που τυφλωμένη από το πάθος παρακάλεσε τους Θεούς να μη χωρίσουν ποτέ οι δυο τους. Οι Θεοί πραγματοποίησαν την επιθυμία της και συνένωσαν τα δύο σώματα σε ένα, δημιουργώντας ένα καινούργιο ον με διττή φύση, ούτε ξεκάθαρα γυναικεία ούτε ξεκάθαρα ανδρική, το Ανδρόγυνο. Ο Ερμαφρόδιτος, καθώς ένιωθε το σώμα του να αφομοιώνεται με το θηλυκό, καταράστηκε την πηγή και παρακάλεσε τους γονείς του όποιος άντρας πέφτει στα νερά της να χάνει τον ανδρισμό του και να εκθηλύνεται. Ο Ερμής και η Αφροδίτη εισάκουσαν την παράκληση του γιου τους και έδωσαν στην πηγή τη μυστηριώδη αυτή δύναμη.

Το Ανδρόγυνο στην «εσωτερική παράδοση»

Όπου γίνεται συμβολικά αναφορά στο αρχέγονο ερμαφρόδιτο στάδιο τόσο της κοσμογονίας όσο και της «ανθρωπογονίας».

Στην Ορφική Κοσμογονία ο Ηρικαπαίος ή και Ηρικεπαίος ήταν ερμαφρόδιτο ον το οποίο και χαρακτηριζόταν κυρίαρχη πρωτόγονη και ζωοδότης δύναμη του κόσμου. Κατά την Κοσμογονία δημιουργήθηκε στην αρχή ο Χρόνος και εξ αυτού η δυάδα Αιθήρ και Χάος, τα οποία μετά του κοσμογονικού Ωού (αυγού) παρήγαγαν την πρώτη Θεϊκή τριάδα. Στη συνέχεια από τη γονιμοποίηση του Ωού προήλθαν ο Έρως, ο Φάνης (δηλαδή ο Θεός του φωτός) και ο Μήτις (ο Θεός της σκέψης, της φρόνησης) που αποτέλεσαν έτσι τη δεύτερη Θεϊκή τριάδα.

Στην Ερμητική παράδοση σύμφωνα με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο πατέρας Νους του κόσμου ήταν αρσενικοθήλυκος ζωή και φως, από τον οποίο ξεπηδά ο «Λόγος». Ο κόσμος του φωτός είναι το αρχέτυπο του αισθητού κόσμου, ο οποίος δημιουργείται από το κατώτερο μέρος του, ύστερα από απόφαση του Θεού και δια της συμμετοχής του «Λόγου»

Στην συνέχεια ο πατέρας Νους γέννησε έναν άλλο δεύτερο δημιουργό Νου, ο οποίος μέσω του «Λόγου» δημιουργεί τον δικό μας αισθητό κόσμο, που υπακούει στους κανόνες της Ειμαρμένης. Καθήκον του κατώτερου αισθητού κόσμου είναι να μιμείται τον ιδεατό (αρχέτυπο). Ο «Λόγος» με τον δημιουργό «Νού», θέτουν σε κίνηση τους επτά κύκλους, του πυρός.

«Ο Νους-Θεός που είναι αρσενικό-θηλυκός, ζωή και φως μαζί, γέννησε με έναν λόγο, άλλον δημιουργό Νου, ο οποίος είναι Θεός της φωτιάς και του πνεύματος και ο ενιαίος δημιουργός επτά διοικητών που περιέχουν σε κύκλους τον αισθητό κόσμο και η διοίκησή τους καλείται Ειμαρμένη και αμέσως από τα κατώτερα στοιχεία (του Θεού) ξεπήδησε ο Θεϊκός Λόγος στην περιοχή της καθαρής φυσικής δημιουργίας κι ενώθηκε με τον δημιουργό Νου και ο δημιουργός Νους μαζί με τον Λόγο, που περιβάλλει τους κύκλους και τους κάνει να στριφογυρίζουν με κραδασμούς στριφογύρισε τα δικά του δημιουργήματα και τα άφησε να στρέφονται από απροσδιόριστο χρόνο και θα συνεχίσουν να στρέφονται διαρκώς χωρίς τέλος». Λόγοι, Ι 9,10.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα» του Θεού. Η δημιουργία του ανθρώπου ξεκινάει με την δημιουργία του ανθρώπου αρχέτυπο, που τον δημιουργεί ο πρωταρχικός Νους κατ’ εικόνα του πατέρα: «Κι ο πατέρας όλων ο Νους, που είναι ζωή και φως, γέννησε τον άνθρωπο, ίσον με τον εαυτό του, τον οποίον αγάπησε ως γέννημα δικό του. Και ήταν πανέμορφος ο άνθρωπος γιατί είχε την εικόνα του πατέρα του. Επειδή ο Θεός αγάπησε την ίδια του την μορφή, του παρέδωσε όλα τα δημιουργήματα». Λόγοι, Ι 12-15

Η δημιουργία του ανθρώπου γίνεται με την δημιουργία του ανθρώπου –αρχέτυπο, που τον δημιουργεί ο πρωταρχικός Νους κατ’ εικόνα του πατέρα. Στην συνέχεια και ο άνθρωπος συμμετέχει στην δημιουργία. Αρχικά ο άνθρωπος δεν είχε φύλο ήταν Ανδρόγυνος κάτι που συναντάμε επίσης στην αρχαιοελληνική γραμματεία τόσο στον Ησίοδο όσο και τον Πλάτωνα.

«Οι ψυχές παιδί μου, Ώρε έχουν όμοια φύση, καθότι προέρχονται από τον ίδιο τόπο, όπου τις πλάθει ο δημιουργός, και δεν είναι ούτε αρσενικές ούτε θηλυκές. Διότι η διάκριση αυτή γίνεται στα σώματα και όχι στα ασώματα» Από τον Λόγο του Ερμή προς τον Τατ, απόσπασμα 24, 8

«Όταν επληρώθη η περίοδος, λύθηκε ο δεσμός που συγκρατούσε τα πάντα με την θέληση του Θεού. Έτσι όλα τα ζώα που ήταν Ανδρόγυνα κι ο άνθρωπος μαζί, διαλύθηκαν κι άλλα έγιναν αρσενικά κι άλλα θηλυκά. Και τότε ο Θεός είπε με λόγο. Αυξάνεστε και πληθύνεστε όλα τα κτίσματα και τα δημιουργήματα». Ποιμάνδρης Ι, 18.

Ο άνθρωπος – αρχέτυπο διαπερνόντας τους πλανητικούς κύκλους παρουσιάστηκε στην φύση και εισέρχεται την ύλη. Κάτι όμως που είχε ως συνέπεια την πτώση του, διότι ως Νάρκισσος αγάπησε την μορφή του, την αντανάκλασή του στον υλικό κόσμο, και συνειδητά επέλεξε να κατοικήσει στην άλογη μορφή.

«Και τότε ο άνθρωπος είδε στην κατώτερη φύση την ωραία μορφή του Θεού κι όταν είδε το απέραντο κάλλος κι όλη την ενεργητικότητα των διοικητών να ενώνονται στην μορφή του Θεού, εκείνος μειδίασε από αγάπη, γιατί είδε την υπέροχη μορφή του ανθρώπου να αντανακλάται στο νερό και στην σκιά του πάνω στην γη. Κι αυτός βλέποντας την όμοια με αυτόν μορφή στο νερό την αγάπησε και θέλησε να κατοικήσει σε αυτήν. Κι αμέσως η βουλή έγινε ενέργεια και κατοίκησε στην άλογη μορφή. Και για αυτόν τον λόγο ο άνθρωπος είναι διπλός από όλα τα ζώα της γης: θνητός κατά το σώμα κι αθάνατος στην ουσία του» Λόγοι, Ι 12-15

Εξαιτίας της πτώσης του ο άνθρωπος έχει διπλή φύση, θνητός ως προς το σώμα και αθάνατος ως προς τη ουσία του. Ο άνθρωπος που έχει επίγνωση της αθάνατης φύσης του, προχωράει προς την γνώση του υπέρτατου αγαθού και την ένωση με τον Θεό, που γίνεται με την ενδοσκόπηση, ενώ ο άνθρωπος που ερωτεύτηκε το σώμα του παραμένει στο σκοτάδι και τον θάνατο. Με τον θάνατο βέβαια δεν καταστρέφεται τίποτα απλώς γίνεται μια διάλυση των υλικών στοιχείων.

«-Δεν παθαίνουν πατέρα, τα ζώα που βρίσκονται μέσα σε αυτό (Θείο) και είναι μέρη του;

-Κράτα τον λόγο σου τέκνο μου, γιατί πλανάσαι στην ονομασία των φαινομένων. Δεν πεθαίνει τίποτα τέκνο μου, αλλά ως σύνθετα σώματα, διαλύονται. Η διάλυση δεν είναι θάνατος, αλλά διάλυση του κράματος και διαλύεται όχι για να χαθεί αλλά για να γίνει κάτι νέο. Γιατί ποια είναι η ενέργεια της ζωής: Δεν είναι η κίνηση και υπάρχει τίποτα ακίνητο στον κόσμο; Τίποτε, παιδί μου.

-Ούτε η Γη δεν είναι ακίνητη πατέρα κατά την γνώμη σου;

-Όχι παιδί μου. Η γη είναι και πολυκίνητος από μόνη της και στάσιμη. Πόσο γελοίο είναι να λέμε την τροφό των πάντων ακίνητη, αυτή που βλασταίνει και γεννάει τα πάνα. Είναι αδύνατο να βλασταίνει κάτι δίχως να κινείται. Τέκνο μου, ο κόσμος ως σύνολο είναι αμετάβλητος , αλλά τα μέρη του είναι μεταβλητά, ενώ τίποτα δεν είναι φθαρτό και τίποτα δεν χάνετε. Μόνο οι ορισμοί μπερδεύουν τους ανθρώπους. Δεν είναι η γένεση ζωή, αλλά η αίσθηση, ούτε ο θάνατος αλλά λήθη». Λόγοι ΙΒ, 17,18

Η ψυχή απελευθερώνεται και αναβαίνει περνώντας από τις εφτά σφαίρες αφήνοντας όλα της τα πάθη έως ότου φτάσει στην όγδοη φύση και την ένωση της με τον Θεό. Η ασεβής ψυχή μένει στην ίδια ουσία, κολάζεται από αυτήν και ζητάει γήινο σώμα για να εισέλθει. Σε ζώου σώμα δεν χωράει ανθρώπινη ψυχή και η Θέμιδα δεν επιτρέπει η ανθρώπινη ψυχή να εκπέσει σε αλόγου ζώου σώμα. Νόμος του Θεού είναι για να προφυλάσσει την ανθρώπινη ψυχή από μία τέτοια ύβρη». Λόγοι, X, 19.

Σύμφωνα με την «εσωτερική παράδοση» η εξέλιξη του ανθρώπου προχωρά μέσα από Επτά Κοσμικές Περιόδους που αντιστοιχούν σε διαδοχικές «καταστάσεις» από τις οποίες περνά η Γη όσο και τα όντα που ζουν σε αυτή, συνεπώς και ανθρωπότητα από το πνεύμα πρός την Ύλη.

Ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέραι» αναφέρει πως υπήρχαν πέντε έως τώρα γένη της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζοντάς τα κατά σειρά φθίνουσας αξίας μετάλλων: Πρώτο είναι το «Χρυσό» Γένος, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σαν τους θεούς χωρίς μόχθο, βάσανα και γηρατειά. Δεύτερο το «Αργυρό» Υπερβόρειοι-Ουρανός, τρίτο το «Χάλκινο» Λεμούρειοι-Κρόνος, τέταρτο το Γένος των Ηρώων Άτλαντες-Δίας και πέμπτο το «Σιδερένιο» Γένος, το πιο «άθλιο» απ’ όλα, το δικό μας.

Εμείς βρισκόμαστε τώρα στην τετάρτη Κοσμική Περιόδο. Έχουν προηγηθεί η «Κρόνια», η «Ηλιακή» και η «Σεληνιακή» και θα ακολουθήσει η περίοδος του «Δία», της «Αφροδίτης» και του «Ηφαίστου», κατά τις οποίες η ανθρωπότητα θα γίνεται διαρκώς πνευματικότερη. Οι τρεις προηγούμενες αλυσίδες αντιστοιχούν συμβολικά στην «ορυκτή», «φυτική» και «ζωική» εξέλιξη του ανθρώπου και κατ’ αυτές εμφανίστηκαν διαδοχικά τα στοιχεία Φωτιά, Αέρας και Νερό.

Το πρώτο γένος των ανθρώπων, το κατεξοχήν Θείο ή «Χρυσό» ήταν καθαρά αιθερικό αποτελούμενο από τα αστρικά σώματα των «Σεληνιακών Προγόνων» πάνω στα οποία άρχισε να δομεί η Φύση του υλικό σώμα του ανθρώπου.

Το δεύτερο γένος (Υπερβόρειοι) ήταν άφυλο ενώ το τρίτο (Λεμούρειοι) ερμαφρόδιτο. Στα μέσα περίπου αυτού του τρίτου γένους των Λεμουρείων έγινε ο διαχωρισμός των φύλων ή «η πτώση στη γέννηση» και ο προηγουμένως ερμαφρόδιτος άνθρωπος, ο οποίος πολλαπλασιαζόταν μέχρι τότε μόνο με τη θέλησή του, απέκτησε φύλο και χρειαζόταν πια για την αναπαραγωγή του τη συνεύρεσή του με ένα ον του αντιθέτου φύλου. Στα προηγούμενα γένη ο πολλαπλασιασμός ήταν αγενής (ασεξουαλικός) είτε με τη στερέωση ενός «εκτοπλασματικού» σώματος που πρόβαλλε ο γονέας ή με εκβλάστηση, ή με «ιδρωτογέννηση» ή με άγνωστες σε μας μορφές ωοτοκίας.

Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, η τελευταία Ανδρόγυνη ανθρωπότητα είχε τέσσερα χέρια και δύο πρόσωπα και την ικανότητα της κυκλοτερούς όρασης (μπρος και πίσω). Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε τις παράξενες Ινδουιστικές θεότητες με τα τέσσερα χέρια ή την παράδοση για τους Κύκλωπες (=κύκλος + ώψ-μάτι, δηλαδή ετυμολογικά οι έχοντες κυκλοτερή όραση) και τον εκφυλισμό του τρίτου ματιού της «πλάτης» μας μετά τη πτώση των Ανδρόγυνων, οπότε αυτό τελικά αποσύρθηκε με τα χρόνια μέσα στο κεφάλι μας κι αποτελεί την σημερινή υπόφυση.

terrapapers.com_hermaphrodite
Ο Αριστοφανικός μύθος για την ανθρώπινη φύση στο πλατωνικό Συµπόσιο.

Ένα απόσπασμα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, όπου ο Πλάτωνας παραθέτει έναν μύθο, μέσω του αττικού κωµικογράφου Αριστοφανη. Ο οποίος με χαρακτηριστικό ύφος και τεχνική, παρουσιάζει στους συµποσιαστές, τον δικό του λόγο περί έρωτα. Μα φυσικά το θέμα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ανθρώπινη φύση και τον Έρωτα.

14. “Λοιπόν, Ερυξίμαχε” είπε ο Αριστοφάνης “πράγματι έχω σκοπό να μιλήσω κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι και συ και ο Παυσανίας μιλήσατε. Έχω δηλαδή τη γνώμη, ότι η ανθρωπότητα δεν έχει αντιληφθεί καθόλου τη σπουδαιότητα του Έρωτος. Αν την εννοούσαν, θα κατασκεύαζαν προς τιμήν του μεγαλοπρεπέστατα ιερά και βωμούς και θα προσέφεραν πολύ λαμπρές θυσίες. Όχι όπως τώρα, που δεν γίνεται προς τιμήν του τίποτε, ενώ έπρεπε πρώτα απ’ όλα να γίνεται. Διότι μεταξύ των θεών είναι ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου, αφού είναι βοηθός των ανθρώπων και ιατρός για όλα εκείνα, με την θεραπεία των οποίων θα υπήρχε υψίστη ευδαιμονία στο γένος των ανθρώπων. Θα προσπαθήσω λοιπόν εγώ να σας παρουσιάσω τη σημασία του και σεις πάλι γίνετε διδάσκαλοι των άλλων.

Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, κι όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ’ αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις.

Έπειτα ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλός και είχε ολόγυρα ράχη και πλευρές. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δύο πρόσωπα επάνω σ’ ένα λαιμό κυλινδρικό, όμοια και απαράλλακτα, που έβλεπαν προς αντίστροφη κατεύθυνση το καθένα, και ένα κρανίο επάνω από τα δύο πρόσωπα, κι αυτιά τέσσαρα και διπλά γεννητικά όργανα κι όλα τ’ άλλα, όπως θα μπορούσε κανείς επί τη βάσει αυτών να φαντασθεί. Μετεκινείτο δε όχι μόνον όρθιο, όπως τώρα, αν ήθελε προς την μία ή προς την αντίθετη διεύθυνση. Αλλά, όποτε αποφάσιζε να τρέξει γρήγορα, όπως οι ακροβάτες γυρίζουν τα πόδια προς τα επάνω σαν τροχός και κάνουν τούμπες, έτσι και τότε στηρίζονταν και στα οκτώ τους άκρα και μετακινούνταν πολύ γοργά περιστροφικά.

Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού η σελήνη αποτελείται κι από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν κι αυτά κι ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό και κτύπησαν τους Θεούς.

15. Ο Ζευς τότε σκεπτόταν με τους άλλους θεούς, τι να τους κάμουν, και δεν εύρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν τους φαινόταν σωστό. Η λατρεία τότε και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Ούτε πάλι να τους ανέχονται ν’ ασχημονούν. Τέλος ύστερ’ από πολλά είχε ο Ζεύς μια έμπνευση και τους λέγει:

“Έχω, μου φαίνεται, ένα μέσον, ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. Προς το παρόν θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθένα. Έτσι θα γίνουν αφ’ ενός μεν ανίσχυροι, αφ’ ετέρου δε χρησιμότεροι για μάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι. Θα περπατούν δε ορθοί με τα δύο πόδια. Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι και δεν θέλουν να καθίσουν ήσυχα, δεύτερη φορά, θα τους χωρίσω και πάλι στα δύο, ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος, σαν να παίζουν κουτσό”.

Είπε και άρχισε να σχίζει τους ανθρώπους σε δύο, όπως αυτοί που σχίζουν τα βερύκοκκα για να τα διατηρήσουν, ή όπως αυτοί που σχίζουν τα αυγά με την τρίχα. Τον καθένα που χώριζε, ανέθετε στον Απόλλωνα να του γυρίσει το πρόσωπο και το ήμισυ του λαιμού προς το μέρος της τομής. Έτσι θα έβλεπε ο άνθρωπος το σχίσιμό του και θα καθόταν πιο φρόνιμος. Επίσης τα άλλα τον διέταξε να τα τακτοποιήσει.

Πράγματι, εκείνος γύριζε το πρόσωπο και τραβούσε το δέρμα απ’ όλα τα μέρη προς το σημείο που λέγεται σήμερα κοιλία, και το έδενε όπως τα σουρωτά πουγγιά, αφήνοντας ένα στόμιο στο κέντρο της κοιλίας, αυτό που λέγουν σήμερα τον ομφαλό. Τις ρυτίδες τις άλλες τις περισσότερες τις εξομάλυνε και διευθέτησε τα στήθη μ’ ένα εργαλείο, όπως αυτό που έχουν οι τσαγκάρηδες για να ισιώνουν τα ζαρώματα των δερμάτων στα καλαπόδια. Μερικές αφήκε μόνο εκεί κοντά στην κοιλιά και τον ομφαλό, να μένουν σαν ενθύμιο του τι πάθαμε κάποτε.

Μετά την διχοτόμηση λοιπόν του οργανισμού μας αναζητούσε το καθένα το άλλο ήμισυ και πήγαιναν μαζί. Τύλιγαν τότε τα χέρια τους ο ένας γύρω από τον άλλον, κι έτσι σφιχταγκαλιασμένοι, γεμάτοι πόθο να κολλήσουν μαζί, εύρισκαν τον θάνατο από την πείνα και γενικά από την ανικανότητα προς οποιανδήποτε ενέργεια. Χωρισμένοι ο ένας από τον άλλον δεν δέχονταν να κάμουν τίποτα. Όποτε δε το ένα ήμισυ πέθαινε κι έμενε το άλλο, αυτό που έμενε, ζητούσε ένα άλλο ν’ αγκαλιάσει, είτε το ήμισυ γυναικός πλήρους ήταν (αυτό που ονομάζουμε σήμερα γυναίκα) είτε ανδρός – αυτό που εύρισκε εμπρός του. Κι έτσι χάνονταν.

Τους λυπήθηκε λοιπόν ο Ζεύς και μηχανεύεται άλλο τέχνασμα: μεταφέρει τα γεννητικά τους όργανα προς τα εμπρός. Ως τώρα τα είχαν και αυτά προς τα έξω κι η γονιμοποίηση και γέννηση γινόταν όχι μέσα τους, αλλά στο χώμα, όπως στα τζιτζίκια. Τους τα μετέθεσε λοιπόν, όπως είπαμε, προς τα εμπρός και κανόνισε η αναπαραγωγή να γίνεται δια μέσου των οργάνων αυτών εντός των δύο φύλων, δια του αρσενικού εντός του θηλυκού. Και τούτο με την πρόθεση, ώστε με το αγκάλιασμα, αν μεν τύχει και συναντηθούν άνδρας και γυναίκα, να γονιμοποιούν κι έτσι ν’ αναπαράγεται το είδος.

Κι να προκαλείται επί τέλους χορτασμός της συνουσίας και να κάνουν διαλείμματα, ώστε να στραφούν προς τις εργασίες τους και να φροντίσουν και για τα υπόλοιπα ζητήματα της ζωής. Από τόσο παλαιά λοιπόν ο έρως των ανθρώπων μεταξύ των είναι ριζωμένος στη φύση τους και μας συνενώνει στην αρχική μας κατάσταση και ζητεί να κάμει και πάλιν από τα δύο ένα και να επανορθώσει το πάθημα του ανθρωπίνου οργανισμού.

16. Ο καθένας μας λοιπόν είν’ ένα ημίτομον ανθρώπου, σχισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, καθώς οι γλώσσες τα ψάρια. Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον. Τώρα, όσοι από τους άνδρες είν’ απόκομμα από το φύλο το μεικτό, αυτό που ονομαζόταν τότε ανδρόγυνο, αυτοί είναι γυναικομανείς. Και η πλειονότητα των μοιχών από το φύλο αυτό κατάγονται. Επίσης και όσες γυναίκες είναι ανδρομανείς και άπιστοι σύζυγοι κατάγονται από το φύλο τούτο. Οι γυναίκες πάλι που είναι απόκομμα ολόκληρης γυναίκας, αυτές δεν ενδιαφέρονται και πολύ για τους άνδρες. Έχουν στρέψει την προσοχή τους μάλλον στις γυναίκες. Απ’ αυτό το φύλο κατάγονται οι λεσβιάδες. Όσοι δε είναι αρσενικού απόκομμα, κυνηγούν τ’ αρσενικά.

Εφ’ όσον μεν είναι παιδιά, αγαπούν τους άνδρες, αφού είναι τμήμα αρσενικού, και τους ευχαριστεί να κοιμούνται και να σφικταγκαλιάζονται με τους άνδρες μαζί. Και είν’ αυτοί οι εκλεκτοί μεταξύ των παιδιών και των εφήβων, επειδή έχουν στην φύση τους πολύ ανδρισμό. Μερικοί βέβαια τους αποκαλούν αδιάντροπους. Αλλά δεν είν’ αλήθεια. Διότι το κάνουν όχι από αναισχυντία, αλλ’ από θάρρος κι από γενναιότητα κι από τον αρρενωπό τους χαρακτήρα. Τους ενθουσιάζει ό,τι είναι όμοιο προς την φύση τους. Απόδειξη τρανή όταν εξελιχθούν, είναι οι μόνοι που αποδεικνύονται, στα πολιτικά, άνδρες αληθινοί. Όταν δε γίνουν άνδρες, επιδίδονται στον έρωτα των παιδιών και δεν ενδιαφέρονται για τον γάμο και την απόκτηση παιδιών από φυσική κλίση, αλλά μόνον επειδή είναι ικανοποιημένοι από το έθιμο. Οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι να περάσουν μαζί τη ζωή τους άγαμοι. Οπωσδήποτε ένας τέτοιου είδους εξελίσσεται σε άνθρωπο γεμάτο έρωτα προς τ’ αγόρια και αγάπη προς τους εραστές του, διότι πάντοτε τον ευχαριστεί ό,τι είναι συγγενές.

Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ, είτε ο παιδεραστής είτε οποιοσδήποτε άλλος, τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν. Αυτοί είναι, που περνούν πιστοί μεταξύ τους ολόκληρη ζωή. Οι ίδιοι δεν θα ήσαν σε θέση καν να εκφράσουν, τι θέλει επί τέλους ο ένας από τον άλλον.

Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθεί, ότι είναι η ερωτική απόλαυση, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας από του άλλου την συμβίωση με πάθος τόσο σφοδρό. Κάτι άλλο είναι μάλλον – το βλέπει κανείς – αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει. Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά. Και αν, τη ώρα που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ερχόταν από πάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ρωτούσε: “Τι είν’ αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;”

Και αν εκείνοι δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν, τους ρωτούσε και πάλι: “Θέλετε μήπως αυτό; να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσον το δυνατόν περισσότερο, ώστε και νύκτα και ημέρα να μην αποχωρίζεσθε; Αν πράγματι αυτός είναι ο πόθος σας, τότε είμαι πρόθυμος να σας καλουπώσω και να σας σφυρηλατήσω σε ένα κομμάτι, ώστε από δύο να γίνετε αμέσως ένας, και όσον καιρό ζείτε, να ζείτε και οι δύο σας κοινή ζωή σαν ένας, και πάλι όταν πεθάνετε, εκεί κάτω στον Άδη ένας να είσθε και όχι δύο, σε ένα ταυτόχρονο θάνατο. Σκεφθείτε λοιπόν, αν αυτό είναι που ποθείτε, και αν θα μείνετε ευχαριστημένοι, αν τούτο πετύχετε”.

Μόλις ακούσει αυτά, ούτε ένας – είμαστε βέβαιοι – δεν θα έλεγε όχι, ούτε θα εκδήλωνε άλλη επιθυμία. Αντίθετα θα πίστευε, πως άκουσε απαράλλακτα ό,τι τόσο καιρό τώρα ποθούσε, να ενωθεί και να συγχωνευθεί με τον αγαπημένο του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.

salmacis-and-hermaphroditus-jean-francois-de-troy
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι. Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ’ όνομα έρως. Πρωτύτερα – το επαναλαμβάνω – ήμασταν ένα. Τώρα όμως για τις αμαρτίες μας, μας έχει διαμελίσει ο Δίας, όπως οι Σπαρτιάτες τους Αρκάδες. Είναι φόβος μάλιστα, αν δεν είμαστε σωστοί προς τους Θεούς, να μας διαμελίσει και δεύτερη φορά και να γυρίζουμε τότε σε κατάσταση ανάλογη με τις ανάγλυφες μορφές, που εικονίζονται κατά κρόταφον στις στήλες, πριονισμένοι στο μέσον από τη μύτη, στο κατάντημα διχοτομημένου αστραγάλου.

Για τους λόγους τούτους πρέπει ο ένας τον άλλον να συμβουλεύει, να έχει σεβασμό προς τους Θεούς, ώστε ν’ αποφύγουμε εκείνα, να πραγματοποιήσουμε δε τα άλλα, καθώς ο Έρως είναι οδηγητής μας και κυβερνήτης μας. Εναντίον αυτού κανείς να μην αντιδρά, κι αντιδρά όποιος επισύρει το μίσος των Θεών. Ενώ αν γίνουμε αγαπημένοι των Θεών και ειρηνεύσουμε μαζί τους, θ’ ανακαλύψουμε και θα επικοινωνήσουμε με τους αγαπημένους μας, τους πραγματικά δικούς μας, πράγμα το οποίο λίγοι σήμερα κατορθώνουν.

Και ας μη νομίσει ο Ερυξίμαχος, για να γελοιοποιήσει την ομιλία μου, πως αναφέρομαι στον Παυσανία και τον Αγάθωνα. Δυνατόν ν’ ανήκουν και αυτοί σε εκείνους και να είναι και οι δύο φύσεως αρσενικής. Αλλ’ εγώ μιλώ για όλους ανεξαιρέτως, άνδρες και γυναίκες, ότι μόνον κατ’ αυτόν τον τρόπον το γένος μας θα επετύγχανε ευδαιμονία, αν δηλαδή φθάσουμε στο φυσικό αποτέλεσμα του έρωτος και βρει ο καθένας μας τον αγαπημένο τον δικό του, ώστε να επανέλθει στην πρωταρχική κατάσταση. Και αν είναι αυτό το ιδεώδες, εκείνο που ευρίσκεται πλησιέστατα προς αυτό στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, είναι κατ’ ανάγκη το καλύτερο. Και αυτό είναι να επιτύχει κανείς αγαπημένο, γεννημένο σύμφωνα με τις προτιμήσεις του.

Τούτου τον δωρητή Θεό αν θέλουμε να υμνήσουμε, τον Έρωτα είναι δίκαιο να υμνήσουμε, ο οποίος και στο παρόν μας προσφέρει πλήθος ευεργεσίες, σαν οδηγητής προς τις συγγενείς μας φύσεις, και για το μέλλον μας χαρίζει πλούσιες ελπίδες, εφ’ όσον εμείς αποδίδουμε προς τους Θεούς σεβασμό, να μας επαναφέρει στην αρχική μας κατάσταση και να μας θεραπεύσει, να μας καταστήσει κατ’ αυτόν τον τρόπον μακαρισμένους και ευτυχείς. Αυτός, Ερυξίμαχε είναι ο λόγος μου περί του Έρωτος, διαφορετικός από τον δικό σου. Και συ – σου υπέβαλα ήδη την παράκληση – μη ζητήσεις να τον διακωμωδήσεις, ώστε ν’ ακούσουμε τι θα πει ο καθένας από τους υπόλοιπους, ή μάλλον από τους δύο. Διότι μόνο ο Αγάθων και ο Σωκράτης μένουν”.

Σε διανοητικό επίπεδο η αναζήτηση του άλλου μισού που αναφέρει ο Πλάτωνας, βρίσκει την έκφραση του μέσα από την θεωρία του Carl Jung Animus και Anima. Σύμφωνα με αυτή τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες έχουν μέσα τους στοιχεία και του αντίθετου φύλου. Κάθε άντρας έχει και μια θηλυκή πλευρά και κάθε γυναίκα έχει ασυνείδητα αρσενικά χαρακτηριστικά. Το θηλυκό αρχέτυπο στον άντρα αποκαλείται «Anima», ενώ το αρσενικό αρχέτυπο στη γυναίκα αποκαλείται «Animus».

Το ανδρόγυνο ήταν τόσο δυνατό που το έτρεμαν οι Θεοί, αφού ήταν Θεοκτόνοι.

Θεοκτόνοι είναι πάντοτε οι Θνητοί

Σήμερα για να αποκτήσουμε την Θεοκτόνα Δύναμη του και να εξοντώσουμε τους ίδιους Θεούς που καταδυναστεύουν την ανθρώπινη ζωή πρέπει να τους μοιάσουμε σε Θεοκτόνα Πολεμική, Δύναμη, Θάρρος κι Επιθετικότητα. Γι’ αυτό είναι τόσο πολύτιμο το βιβλίο “Η Τέχνη του Πολέμου” του SUN TZU (αναζήτησε το άρθρο).

Μόνο θάνατος κι εξολόθρευση ταιριάζει σε κάθε λογής Θεό – Τσαρλατάνο κι αυτό μόνο όποιος διαθέτει την Πολεμική Θεοκτόνα Δύναμη του Ανδρόγυνου -ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ μπορεί να το πετύχει.

Ποιός μπορεί να γίνει ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ;

Σίγουρα κανένας απ’ αυτούς που προσκυνάνε κάθε λογής τιποτένιους Θεούς και την Αγία Θεϊκή Πανούκλα

πηγή

Γενικότερα και πέρα από τον όποιο αποσυμβολισμό μπορούμε να κάνουμε, κατά πόσο είναι αληθινό αυτό; Κατά πόσο ισχύει; Υπάρχει όντως το άλλο μας μισό;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
ΥΨΙΠΥΛΗ (βίος και πολιτεία)

Κατά την ελληνική μυθολογία η Υψιπύλη ήταν κόρη του πρώτου βασιλιά της Λήμνου Θόαντος από την Κρήτη και της Μύρινας από τη Θεσσαλία, κόρης του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα.
Η Υψιπύλη ήταν ονομαστή για την αγάπη της προς τον πατέρα της, τον οποίο διέσωσε κρυφά από τη γενική σφαγή όλων των ανδρών του νησιού που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι γυναίκες της νήσου (βλ. Λημνιάδες), διότι τις παραμελούσαν. Μετά τη σφαγή η Υψιπύλη ανακηρύχθηκε βασίλισσα της Λήμνου. Ως βασίλισσα, επέτρεψε στις υπηκόους της να αποκτήσουν παιδιά από τους Αργοναύτες, οι οποίοι πέρασαν από εκεί κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τους, και η ίδια απέκτησε δύο δίδυμα τέκνα από τον Ιάσονα.
Κάποτε, όμως, αποκαλύφθηκε ότι η Υψιπύλη είχε διασώσει τον πατέρα της, οπότε εκθρονίστηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το νησί. Συνελήφθη από πειρατές, οι οποίοι την πούλησαν στον βασιλιά της Νεμέας Λυκούργο. Εκεί έγινε τροφός του γιου του Οφέλτη (ή Αρχέμορου). Τελικά, η Υψιπύλη σώθηκε από τους Επτά Αργείους στρατηγούς, τους οποίους συνάντησε όταν εκστράτευσαν για τη Θήβα. Άφησε το βρέφος κατά γης σ' ένα στρώμα από αγριοσέλινο θέλοντας να τους δείξει μια πηγή για να πιουν νερό, ενώ υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι το παιδί δεν έπρεπε να πατήσει στο χώμα πριν μάθει να περπατάει. Όταν γύρισε, είχε κατασπαράξει το βρέφος ο δράκος που φύλαγε την πηγή. Ο Αμφιάραος, ένας από τους Επτά το θεώρησε αυτό κακό οιωνό για την εκστρατεία και ονόμασε το βρέφος "Αρχέμορο", δηλαδή "αρχή κακοτυχιών". Στη μνήμη του βρέφους οι Επτά θέσπισαν τους αγώνες της Νεμέας, τα Νέμεα (Απολλοδ. ΙΙΙ, 6-4). Ο Λυκούργος θέλησε να εκδικηθεί την Υψιπύλη για το θάνατο του γιου του αλλά την έσωσε ο Άδραστος, ο αρχηγός των Αργείων.
Δίδυμοι γιοι της Υψιπύλης ήταν: Ο Εύνηος, ο οποίος προμήθευε με κρασί τους Αχαιούς πολιορκητές της Τροίας κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Ο Θόας ή Δηίπυλος ή Νεβρόφονος, ο οποίος προσπάθησε, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, να απελευθερώσει τη μητέρα του, που είχε πουληθεί ως δούλη και υπηρετούσε στο παλάτι του βασιλιά της Νεμέας (ή της Θράκης, σύμφωνα με άλλη εκδοχή), πιθανώς του Λυκούργου.
(Από τη Βικιπαίδεια : Υψιπύλη - Βικιπαίδεια (wikipedia.org))

ΥΨΙΠΥΛΗ.JPG
 

Guest 561241

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
ΥΨΙΠΥΛΗ (βίος και πολιτεία)

Κατά την ελληνική μυθολογία η Υψιπύλη ήταν κόρη του πρώτου βασιλιά της Λήμνου Θόαντος από την Κρήτη και της Μύρινας από τη Θεσσαλία, κόρης του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα.
Η Υψιπύλη ήταν ονομαστή για την αγάπη της προς τον πατέρα της, τον οποίο διέσωσε κρυφά από τη γενική σφαγή όλων των ανδρών του νησιού που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι γυναίκες της νήσου (βλ. Λημνιάδες), διότι τις παραμελούσαν. Μετά τη σφαγή η Υψιπύλη ανακηρύχθηκε βασίλισσα της Λήμνου. Ως βασίλισσα, επέτρεψε στις υπηκόους της να αποκτήσουν παιδιά από τους Αργοναύτες, οι οποίοι πέρασαν από εκεί κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τους, και η ίδια απέκτησε δύο δίδυμα τέκνα από τον Ιάσονα.
Κάποτε, όμως, αποκαλύφθηκε ότι η Υψιπύλη είχε διασώσει τον πατέρα της, οπότε εκθρονίστηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το νησί. Συνελήφθη από πειρατές, οι οποίοι την πούλησαν στον βασιλιά της Νεμέας Λυκούργο. Εκεί έγινε τροφός του γιου του Οφέλτη (ή Αρχέμορου). Τελικά, η Υψιπύλη σώθηκε από τους Επτά Αργείους στρατηγούς, τους οποίους συνάντησε όταν εκστράτευσαν για τη Θήβα. Άφησε το βρέφος κατά γης σ' ένα στρώμα από αγριοσέλινο θέλοντας να τους δείξει μια πηγή για να πιουν νερό, ενώ υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι το παιδί δεν έπρεπε να πατήσει στο χώμα πριν μάθει να περπατάει. Όταν γύρισε, είχε κατασπαράξει το βρέφος ο δράκος που φύλαγε την πηγή. Ο Αμφιάραος, ένας από τους Επτά το θεώρησε αυτό κακό οιωνό για την εκστρατεία και ονόμασε το βρέφος "Αρχέμορο", δηλαδή "αρχή κακοτυχιών". Στη μνήμη του βρέφους οι Επτά θέσπισαν τους αγώνες της Νεμέας, τα Νέμεα (Απολλοδ. ΙΙΙ, 6-4). Ο Λυκούργος θέλησε να εκδικηθεί την Υψιπύλη για το θάνατο του γιου του αλλά την έσωσε ο Άδραστος, ο αρχηγός των Αργείων.
Δίδυμοι γιοι της Υψιπύλης ήταν: Ο Εύνηος, ο οποίος προμήθευε με κρασί τους Αχαιούς πολιορκητές της Τροίας κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Ο Θόας ή Δηίπυλος ή Νεβρόφονος, ο οποίος προσπάθησε, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, να απελευθερώσει τη μητέρα του, που είχε πουληθεί ως δούλη και υπηρετούσε στο παλάτι του βασιλιά της Νεμέας (ή της Θράκης, σύμφωνα με άλλη εκδοχή), πιθανώς του Λυκούργου.
(Από τη Βικιπαίδεια : Υψιπύλη - Βικιπαίδεια (wikipedia.org))

Τον ξέρουμε τον βίο της Υψιπύλης:)
 

Εριφύλη

Διάσημο μέλος

Η Εριφύλη αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ηθοποιός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,823 μηνύματα.
Μήδεια, κατ εμέ η πιο ενδιαφέρουσα και τραγική ιστορία..

Στην ελληνική μυθολογία, η Μήδεια είναι κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη και της Εκάτης, ανιψιά της Κίρκης (της γνωστής) από την οποία και έμαθε την μαντική τέχνη..

Μήδεια και Ιάσονας
Όταν ο Ιάσονας έφτασε στην Κολχίδα, η Μήδεια τον ερωτεύτηκε και χάρη σε αυτή ο Ιάσωνας απέκτησε το Χρυσόμαλλο δέρας. Η Μήδεια, μετά τη νίκη του Ιάσωνα, τον ακολούθησε, σκότωσε και τεμάχισε τον αδερφό της, Άψυρτο, σκορπίζοντας τα μέλη του στη θάλασσα.
Στην Ιωλκό ο Ιάσονας την παρακάλεσε να εκδικηθεί τον Πελία, (ο οποίος είχε σκοτώσει τον πατέρα και τον αδερφό του Ιάσωνα). Η Μήδεια έπεισε τις κόρες του Πελία να τεμαχίσουν και να βράσουν το σώμα του, πείθοντας τες πως έτσι ο πατέρας τους θα γίνει πάλι νέος.
Ο γιος του Πελία, ο Άκαστος, τους καταδίωκε και έτσι Μήδεια και Ιάσωνας κατέφυγαν στην Κόρινθο, όπου έζησαν για λίγο μαζί και ευτυχισμένοι.
Η απιστία του Ιάσωνα δεν άργησε να έρθει και εγκατέλειψε την Μήδεια για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, Γλαύκη. Η Μήδεια, χρησιμοποιώντας και πάλι την μαντική της τέχνη, βούτηξε το νυφικό πέπλο (ως δώρο της προς την Γλαύκη) σε δηλητήριο.. Η Γλαύκη το φόρεσε και πέθανε, το ίδιο και ο πατέρας της ο Κρέων που το άγγιξε..
Το μένος και η δίψα για εκδίκηση της Μήδειας για την απιστία και την εγκατάλειψη του Ιάσωνα την οδήγησαν στον φόνο των παιδιών της.. Η Μήδεια, μετά από τα αποτρόπαια εγκλήματα της ανέβηκε σ’ ένα άρμα που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες και έφτασε στην Αθήνα, όπου απέκτησε έναν γιο, τον Μήδο, από την ένωση της με τον Αιγέα.
Η Μήδεια επιχείρησε να δηλητηριάσει τον γιο του, τον Θησέα και έτσι ο Αιγέας την έδιωξε και εκείνη έφυγε στην Ασία, δίπλα στο γιο της, τον Μήδο..

Προς το τέλος της ζωής της κατέβηκε στα Ηλύσια Πεδία, όπου και έγινε σύζυγος του Αχιλλέα, παραμένοντας αθάνατη..
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top