Μποϋκοτάζ: Είναι μοχλός πίεσης;

Υπάρχει λόγος να αγοράζουμε γερμανικά προϊόντα;

Η χώρα άρχισε να μοιάζει σαν ένα συγκρότημα συνωστιζόμενης αθλιότητας. Παρά τους κάθε λογής –ενίοτε ταπεινωτικούς- συμβιβασμούς που επιχείρησαν οι έλληνες πολιτικοί με τους Γερμανούς- κυρίως -οι σχέσεις δεν φαίνεται να έχουν πολλά περιθώρια ώστε να μπορούν να γίνουν φιλικές. Άλλωστε ξέρουμε όλοι ότι ανάμεσα στους γερμανούς και στους έλληνες υπάρχουν προηγούμενα.

Οι χαιρετούρες που συχνά-πυκνά βλέπουμε στην τηλεόραση είναι τυπικές και πολλές φορές… στυφές. Είναι ακόμα πασίδηλο ότι σε κάθε συναναστροφή έλληνα πολιτικού, αλλά και πολιτών πολλές φορές, υπάρχει μια εσωτερική, ψυχολογική πίεση έναντι των γερμανών. Φυσικά αποφεύγεται η εκδήλωση της αμοιβαίας και αβυσσαλέας αντιπάθειας των δυο πλευρών για λόγους καθαρά διπλωματικούς.

Θα μου πείτε ξέρουμε εκ των προτέρων ότι είναι μάλλον αδύνατον να κερδίσουμε την μάχη. Όχι γιατί δεν έχουμε την δύναμη και το σθένος αλλά είναι άνιση μάχη και κυρίως είναι στημένη μάχη. Τι μας μένει λοιπόν να κάνουμε; Να ξεκινήσουμε όλοι όμως μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία κατά των γερμανικών προϊόντων. Και σίγουρα σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται να έχουμε απώλεια κύρους. Αντιθέτως μάλιστα η εκτίμηση μας είναι ότι θα γίνουμε περισσότερο υπολογίσιμοι.

Πρέπει να καταλάβουν οι Γερμανοί που μίλησαν χθες σε κάποιο ξένο τηλεοπτικό δίκτυο-αλλά και όσοι έχουν την ίδιες απόψεις- υποστηρίζοντας ότι «δεν πρέπει να πληρώνουν άλλο για μας» και ότι «πρέπει να γυρίσουμε στην δραχμή» ότι είμαστε χρόνια τώρα πελάτες τους. Κερδίζουν από την χώρα μας. Και όχι μόνο από τα προϊόντα τους αλλά και από τους αβάσταχτους τόκους των δανείων που μας δίνουν.

Αλλά ας μείνουμε στα προϊόντα. Να απαριθμήσουμε τις μάρκες των γερμανικών αυτοκινήτων; Των γερμανικών καταστημάτων με ηλεκτρικά είδη και είδη τεχνολογίας; Μήπως τα μεγάλα γερμανικά σούπερ μάρκετ;

Πρέπει λοιπόν να περιφρονήσουμε τα προϊόντα τους για ένα διάστημα ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι μας δίνουν ένα ευρώ και τους δίνουμε πέντε. Έχουμε λοιπόν το κουράγιο να τους δώσουμε ένα μάθημα;

Πάνος Ρασσιάς
πηγή

Click για ανάπτυξη...