Εμπλοκή της κοινωνίας στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μόνο στις πολύ ακραίες περιπτώσεις, για παράδειγμα σε μεγάλες απειλές της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών, ούτε καν με την ψυχολογική υγεία δεν ασχολείται.

Αυτό συμβαίνει στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων (άρα και τον γονιών) ή επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη ενεργεία για κάτι τέτοιο (π.χ. αρκετή προθυμία για υιοθετήσεις ή αρκετά ορφανοτροφεία) ή επειδή το να πάρουμε το παιδί από έναν απλά κακό γονιό είναι υπερβολικά βάρβαρο;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Αν μιλάμε για Ελλάδα, τα πράγματα είναι ηδη ελλειπή σε βασικούς τομείς, οπότε η μέριμνα για τα παιδιά είναι too much to ask for.

Κατά τα άλλα. Ο εισαγγελέας (αν χρειαστεί να παρέμβει) αποφασίζει πάντα με βάση το καλό του παιδιού. Μπορεί να θεωρήσει οτι το να μείνει με έναν κακό γονιό είναι καλύτερο από το να πάει σε ορφανοτροφείο ή να πάει για υιοθέτηση. Αναλόγως πάντα το τι εννούμε όταν λέμε κακό γονιό. Πάντως όταν υπάρχει θέμα ασφάλειας του παιδιού δε νομίζω οτι θα μετρήσει η ελευθερία του γονιού...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μόνο στις πολύ ακραίες περιπτώσεις, για παράδειγμα σε μεγάλες απειλές της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών, ούτε καν με την ψυχολογική υγεία δεν ασχολείται.

Αυτό συμβαίνει στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων (άρα και τον γονιών) ή επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη ενεργεία για κάτι τέτοιο (π.χ. αρκετή προθυμία για υιοθετήσεις ή αρκετά ορφανοτροφεία) ή επειδή το να πάρουμε το παιδί από έναν απλά κακό γονιό είναι υπερβολικά βάρβαρο;
define απλα κακο please. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μόνο στις πολύ ακραίες περιπτώσεις, για παράδειγμα σε μεγάλες απειλές της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών, ούτε καν με την ψυχολογική υγεία δεν ασχολείται.

Αυτό συμβαίνει στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων (άρα και τον γονιών) ή επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη ενεργεία για κάτι τέτοιο (π.χ. αρκετή προθυμία για υιοθετήσεις ή αρκετά ορφανοτροφεία) ή επειδή το να πάρουμε το παιδί από έναν απλά κακό γονιό είναι υπερβολικά βάρβαρο;

Καλέ μου, η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο σε όλα τα στάδια της διαπαιδαγώγησης των παιδιών.

Στο μη θεσμικό της μέρος, με την κοινωνική επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά, επηρεάζει την κοινωνικοποίησή τους, την διαμόρφωση της επικοινωνίας τους με τους άλλους συνομηλίκους και μη.
Ένα παιδικό πάρτι δεν είναι διεργασία κοινωνικοποίησης? Εκεί το παιδί έχει επαφή με μεγαλύτερα, συνομήλικα, μικρότερα παιδιά καθώς και με τους ενήλικες. Ασυνείδητα απορροφά συμπεριφορές, αντιγράφει, αναπαράγει. Αυτό συμβαίνει σε όλη την καθημερινότητα του.

Στο θεσμικό μέρος της η κοινωνία επεμβαίνει μέσα από τους θεσμούς της με την υποχρεωτική εκπαίδευση. Εκεί τα παιδιά διδάσκονται όχι μόνο γνώσεις αλλά και κανόνες συμπεριφοράς, ηθικές αρχές, τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει" του συστήματος στο οποίο ζουν. Και μάλιστα, η επέμβαση αυτή της κοινωνίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα των θρησκευτικών, παίρνει χαρακτήρα παραβίασης δικαιωμάτων αφού αφαιρεί κατά ένα μέρος το δικαίωμα του γονέα να εμφυσήσει τις θρησκευτικές αρχές που αυτός κρίνει στα παιδιά του. (αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο).

Η παρέμβαση που αναφέρεις είναι το μέρος της λειτουργίας της κοινωνίας να προστατέψει τα μέλη της ειδικά τα πιο ευάλωτα και αδύναμα να προστατεύσουν τον εαυτό τους όταν κινδυνεύουν. Στην εποχή που ζούμε μέσα από θεσμούς και δομές με σαφή οργάνωση και λειτουργία.
Έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι επεμβαίνει όταν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα και όχι η ψυχική τους υγεία. Αυτό, για την Ελλάδα όσο ξέρουμε, μάλλον οφείλεται στο ότι η έννοια της ψυχικής υγείας άργησε να πάρει τη θέση της δίπλα στη σωματική κι αν την πήρε δηλαδή... Επιπλέον, οι δομές που ασχολούνται με τα θέματα αυτά είναι σε εμβρυικό στάδιο και δεν υπάρχουν ικανοί πόροι για να τις αναπτύξουν.

Όσο για τους γονείς, το θέμα είναι πιο περίπλοκο.

Τί είναι ένας κακός γονιός?

Ο φτωχός, άνεργος που δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στο παιδί του και τρελαίνεται ακόμα και όταν το ακούει να κλαίει? Αυτό είναι και πρόβλημα της κοινωνίας γιατί δε μπορεί ούτε δουλειά να δώσει ούτε να φροντίσει επαρκώς τέτοιες οικογένειες.

Εκείνος που τελικά δεν ήθελε να κάνει παιδί, βρέθηκε στη γωνία και τώρα δε μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στις απλές συναισθηματικές του ανάγκες? Ναι, αλλά τότε γιατί το έκανε? Μπορούσε να το αποφύγει, ή η ίδια η κοινωνία τον έβαλε σε αυτή τη "γωνία" με την υπερεκτίμηση του γονεϊκού ρόλου?
Εδώ θα μου απαντήσεις ότι κανείς δεν κάνει κάτι αναγκαστικά, φοβάμαι όμως ότι τελικά εκείνοι που στέκονται απέναντι και ενάντια σε κάθε κοινωνική σύμβαση ακόμα και στην ίδια την οικογένεια τους δεν είναι και πάρα πολλοί...

Και πώς να πάρεις ένα παιδί από το γονέα του? Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός που να διαγνώσει ότι οριστικά αυτός ο γονέας δεν έχει ελπίδα να γίνει καλύτερος μέσα από κάποιες υποστηρικτικές υπηρεσίες? Αν το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να τον βοηθήσει ή κάποιος να τον ακούσει απλά?

Συμφωνώ στο ότι το επίσημο κράτος θα πρέπει να είναι πιο αποφασιστικό σε θέματα που αφορούν στην προστασία του παιδιού, αφού όμως έχει αναπτύξει όλες τις υπηρεσίες που θα επιτρέπουν την σωστή και έγκαιρη αξιολόγηση της κάθε κατάστασης και την εξάντληση των μέσων υποστήριξης και βοήθειας μέσα στην οικογένεια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Ένα παιδικό πάρτι δεν είναι διεργασία κοινωνικοποίησης? Εκεί το παιδί έχει επαφή με μεγαλύτερα, συνομήλικα, μικρότερα παιδιά καθώς και με τους ενήλικες. Ασυνείδητα απορροφά συμπεριφορές, αντιγράφει, αναπαράγει. Αυτό συμβαίνει σε όλη την καθημερινότητα του.
Συμφωνώ, αλλά αναφέρομαι σε μηχανισμούς που δεν συμβαίνουν με τυχαίο τρόπο. Τα παιδικά πάρτι δεν είναι στην σφαίρα επιρροής του πολιτισμού. Τα πάρτι, και παρόμοιες μορφές κοινωνικοποίησης, είναι απλά καθρέφτης της κοινωνίας.

Εγώ αναφέρομαι σε εκείνους τους μηχανισμούς που προοικονομούν τον πολιτισμό του αύριου. Έστω ότι αποφασίζουν τα "μεγάλα μυαλά" του Ελληνισμού ότι οι νέες γενιές πρέπει να έχουν τα εξής χαρακτηριστικά, πως θα το πετύχουν αυτό; Το σχολείο, και ειδικά το Ελληνικό σχολείο δεν έχει αρκετή δύναμη για ριζικές αλλαγές, καταρχάς πρέπει πρώτα να "φτιάξουν" μια φουρνιά από κατάλληλους καθηγητές. Αυτό υποχρεωτικά σημαίνει αναμονή τουλάχιστον 2-3 γενιές.

Είναι θετικό άραγε που οι κοινωνία δεν έχει τέτοιες επιρροές στις γενιές:hmm:;

Στο θεσμικό μέρος της η κοινωνία επεμβαίνει μέσα από τους θεσμούς της με την υποχρεωτική εκπαίδευση. Εκεί τα παιδιά διδάσκονται όχι μόνο γνώσεις αλλά και κανόνες συμπεριφοράς, ηθικές αρχές, τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει" του συστήματος στο οποίο ζουν. Και μάλιστα, η επέμβαση αυτή της κοινωνίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα των θρησκευτικών, παίρνει χαρακτήρα παραβίασης δικαιωμάτων αφού αφαιρεί κατά ένα μέρος το δικαίωμα του γονέα να εμφυσήσει τις θρησκευτικές αρχές που αυτός κρίνει στα παιδιά του. (αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο).
Το σχολείο δεν έχει αρκετή δύναμη κατά την γνώμη μου. Ας φέρω ένα πρακτικό παράδειγμα, στην Ιαπωνία και στην Κίνα τα παιδιά ξέρουν τα πάντα για κυκλώματα, νομίζω ότι, αν τους βάλεις σε εργοστάσιο παραγωγής επεξεργαστών θα είναι σχετικά καλοί εργάτες. Για να πετύχει κάτι τέτοιο η Ελλάδα ... θα χρειαστεί πολλά χρόνια.

Ο φτωχός, άνεργος που δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στο παιδί του και τρελαίνεται ακόμα και όταν το ακούει να κλαίει?
Πάντα το είχα απορία, γιατί θεωρούμε έναν τέτοιο γονιό θετικό; Προσωπικά θα ήθελα πιο αδιάφορους γονείς, όταν έφυγα από το σπίτι δυσκολεύτηκα σε διάφορα θέματα. Θα προτιμούσα να χρειάζονταν να είχα μάθει πιο νωρίς. Anyway, ξεφεύγουμε

Αυτό είναι και πρόβλημα της κοινωνίας γιατί δε μπορεί ούτε δουλειά να δώσει ούτε να φροντίσει επαρκώς τέτοιες οικογένειες.
Sorry, αλλά γιατί είναι πρόβλημα της κοινωνίας αυτό; :confused: Ρε παιδιά, καλοί οι Θεοί και οι "πατεράδες" αλλά ... πρέπει να κάνουμε και και μόνοι μας λίγο κουπί! (Πάλι ξέφυγα)

Και πώς να πάρεις ένα παιδί από το γονέα του? Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός που να διαγνώσει ότι οριστικά αυτός ο γονέας δεν έχει ελπίδα να γίνει καλύτερος μέσα από κάποιες υποστηρικτικές υπηρεσίες? Αν το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να τον βοηθήσει ή κάποιος να τον ακούσει απλά?
Προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να μου απαγόρευε το κράτος να γίνω πατέρας (αυτή την περίοδο), ξέρω ότι θα ήμουν καταστροφικό στοιχείο. Καταρχάς είμαι σε φάση που με νοιάζει μόνο το τομάρι μου.
Βέβαια, καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μοτίβο. Προσωπικά θα με προβλημάτιζε αν το κράτος έλεγε ότι οι άνθρωποι Χ απαγορεύονται να γίνουν οι γονείς. Μπορείς να μου αποδείξεις ότι π.χ. ένας χίπης θα είναι κακός γονείς;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Συμφωνώ, αλλά αναφέρομαι σε μηχανισμούς που δεν συμβαίνουν με τυχαίο τρόπο. Τα παιδικά πάρτι δεν είναι στην σφαίρα επιρροής του πολιτισμού. Τα πάρτι, και παρόμοιες μορφές κοινωνικοποίησης, είναι απλά καθρέφτης της κοινωνίας.

Εγώ αναφέρομαι σε εκείνους τους μηχανισμούς που προοικονομούν τον πολιτισμό του αύριου. Έστω ότι αποφασίζουν τα "μεγάλα μυαλά" του Ελληνισμού ότι οι νέες γενιές πρέπει να έχουν τα εξής χαρακτηριστικά, πως θα το πετύχουν αυτό; Το σχολείο, και ειδικά το Ελληνικό σχολείο δεν έχει αρκετή δύναμη για ριζικές αλλαγές, καταρχάς πρέπει πρώτα να "φτιάξουν" μια φουρνιά από κατάλληλους καθηγητές. Αυτό υποχρεωτικά σημαίνει αναμονή τουλάχιστον 2-3 γενιές.

Είναι θετικό άραγε που οι κοινωνία δεν έχει τέτοιες επιρροές στις γενιές:hmm:;

Μιλάς για μια κοινωνία με σαφείς στόχους, σχεδιασμό και προγραμματισμένη κατεύθυνση πόρων σε συγκεκριμένους τομείς και σκοπούς. Και πολύ σωστά αναφέρεις ότι για να φτιάξεις ένα σχολείο πρέπει να φτιάξεις μια γενιά εκπαιδευτικών ή και δύο μη σου πω που να έχουν ενστερνισθεί τους ευρύτερους κοινωνικούς στόχους και να έχουν εκπαιδευτεί στο πώς να τους πετύχουν ή τουλάχιστον πώς να προσπαθήσουν. Αυτό εάν μιλάμε για αναδιαμόρφωση βασικών χαρακτηριστικών με τα οποία διαπαιδαγωγούμε κοινωνικά τα παιδιά μας. Αλλαγές μικρότερου εύρους ίσως να είναι περισσότερο και συντομότερα εφικτές...
Παρ' όλα αυτά δεν παύω να πιστεύω ότι σε κάποια θέματα η απότομη και κοφτή αλλαγή με όποιες συνέπειες έχει αποτελεί ένα καλό δρόμο ιδιαίτερα εάν υπάρχουν οι ανθρώπινοι και υλικοί πόροι για να τη στηρίξουν.


Το σχολείο δεν έχει αρκετή δύναμη κατά την γνώμη μου. Ας φέρω ένα πρακτικό παράδειγμα, στην Ιαπωνία και στην Κίνα τα παιδιά ξέρουν τα πάντα για κυκλώματα, νομίζω ότι, αν τους βάλεις σε εργοστάσιο παραγωγής επεξεργαστών θα είναι σχετικά καλοί εργάτες. Για να πετύχει κάτι τέτοιο η Ελλάδα ... θα χρειαστεί πολλά χρόνια.

Ό,τι λέγαμε παραπάνω. Εάν η εξουσία αποφασίσει ότι το σχολείο θα διαρκεί 8 ώρες την ημέρα με τη μελέτη μέσα στο ωράριο του, ότι οι καλοκαιρινές διακοπές θα κρατάνε 1 μήνα μόνο, ότι τα παιδιά θα κατεβάζουν βιβλία από το διαδίκτυο και θα έχουν περισσότερες από 1 πηγές για κάθε μάθημα, χωρίς να τυπώνεται και να καταστρέφεται στο τέλος της χρονιάς το μοναδικό υποχρεωτικό εγχειρίδιο, ότι δεν θα γράφουν διαγωνίσματα αλλά θα γράφουν εργασίες που θα πρέπει να παρουσιάσουν και να υποστηρίξουν μέσα στην τάξη, αυτά γίνονται με 1 νόμο, 1 εγκύκλιο. Φυσικά θα υπάρξει περίοδος προσαρμογής, αλλά "το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη!" Αν πιεστούν όλοι, θα γίνει κάτι και μάλιστα γρήγορα. Απλά είναι θέμα πολιτικής βούλησης και σαφών κατευθύνσεων για το τί θέλουμε να πετύχουμε.


Πάντα το είχα απορία, γιατί θεωρούμε έναν τέτοιο γονιό θετικό; Προσωπικά θα ήθελα πιο αδιάφορους γονείς, όταν έφυγα από το σπίτι δυσκολεύτηκα σε διάφορα θέματα. Θα προτιμούσα να χρειάζονταν να είχα μάθει πιο νωρίς. Anyway, ξεφεύγουμε


Sorry, αλλά γιατί είναι πρόβλημα της κοινωνίας αυτό; :confused: Ρε παιδιά, καλοί οι Θεοί και οι "πατεράδες" αλλά ... πρέπει να κάνουμε και και μόνοι μας λίγο κουπί! (Πάλι ξέφυγα)

Δεν τους θεωρούμε απαραίτητα θετικούς, απλά τους συμπαθούμε λίγο, ενώ παράλληλα φυσικά και τους κρίνουμε για το πώς διαχειρίζονται την κάθε κατάσταση.
Δεν ξέφυγες. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες για το "κουπί", απλά οι γονείς δεν είναι ποτέ απόλυτα σίγουροι για το πόσο προστατευτικοί πρέπει να είναι, ή πόσο χαλαροί, ή πόσο δίπλα στα παιδιά τους ή πόσο πιο πίσω, για να δοκιμάσουν μόνα τους...


Προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να μου απαγόρευε το κράτος να γίνω πατέρας (αυτή την περίοδο), ξέρω ότι θα ήμουν καταστροφικό στοιχείο. Καταρχάς είμαι σε φάση που με νοιάζει μόνο το τομάρι μου.
Βέβαια, καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μοτίβο. Προσωπικά θα με προβλημάτιζε αν το κράτος έλεγε ότι οι άνθρωποι Χ απαγορεύονται να γίνουν οι γονείς. Μπορείς να μου αποδείξεις ότι π.χ. ένας χίπης θα είναι κακός γονείς;

Βλέπεις? Μια κρατική πολιτική, που αναπόφευκτα εμπεριέχει το στοιχείο της καταστολής έστω και προληπτικής, (οξύμωρο, αλλά αληθινό) μας ξενίζει, μας πυροδοτεί αντανακλαστικά αντίστασης, φόβου, επιφυλακτικότητας απέναντι στην "εξουσία", για να μην επεκταθώ στα παραδείγματα ευγονικής της ευρωπαϊκής ιστορίας που θα γεννούσαν μια άλλη πολεμική στο θέμα (ίσως σε άλλο...).

Δυστυχώς, ο κακός γονιός αποδεικνύεται, δεν αρκούν οι ενδείξεις... Το πόσο θα απλωθεί ο Μεγάλος Αδελφός για να συλλαμβάνει τον κακό γονέα στο πρώτο παραστράτημα είναι μια άλλη ιστορία που θέλει πολλή συζήτηση, όσοι και οι κίνδυνοι που ενέχει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Δυστυχώς, ο κακός γονιός αποδεικνύεται, δεν αρκούν οι ενδείξεις... Το πόσο θα απλωθεί ο Μεγάλος Αδελφός για να συλλαμβάνει τον κακό γονέα στο πρώτο παραστράτημα είναι μια άλλη ιστορία που θέλει πολλή συζήτηση, όσοι και οι κίνδυνοι που ενέχει...

Για να βοηθήσω λίγο τη συζήτησή σας, έχουμε ένα σχετικό θέμα με τίτλο:
Άδεια πατρότητας/μητρότητας
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Ενώ εμπειρικά κάποιες φορές νομίζουμε πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός γονιός, στην πραγματικότητα άπαντες κρίνουμε μέσα από το προσωπικό μας πρίσμα και τα συμπεράσματά μας έχουν μόνο σχετική αξία κι αυτή μόνο μέσα στα όρια του ατομικού μας μικροσύμπαντος. Έτσι, με ελάχιστες εξαιρέσεις εξόφθαλμα κακών γονέων, όπως για παράδειγμα ο Δουρής, στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το "μην κρίνετε, ίνα μην κριθείτε", αφού την ίδια στιγμή που χαρακτηρίζουμε τον διπλανό μας ως "κακό γονιό", μπορεί εμείς να είμαστε οι χειρότεροι όλων, χωρίς να το γνωρίζουμε ή ίσως δεν επιθυμούμε να το γνωρίζουμε.

Πόσο μάλλον εάν θα έπρεπε να καθοριστεί κάποια νόρμα, η οποία να περιγράφει, μέσα σ' ένα νομικό κείμενο, τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει ένας γονέας για να θεωρείται αποδεκτός και ο οποίος δεν θα κινδυνεύει να χάσει το παιδί του ανά πάσα περίσταση. Με ποια κριτήρια θα τεκμηριώνεται η καλή ή κακή γονεϊκή επίδοση; Πιθανώς από τα αποτελέσματα που θα έχει η επίδραση του γονιού επάνω στο παιδί. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι γονείς αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι σε εταιρεία, οι οποίοι πρέπει να παράγουν ένα προϊόν, με βάση τα ποιοτικά κριτήρια που τους θέτει ο Μάνατζερ, ο Μεγάλος Τιμονιέρης, ο και Μεγάλος Αδελφός αποκαλούμενος.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα μπορούσαν να δίνονται συγκεκριμένες οδηγίες και πλάνα διαπαιδαγώγησης εκ των προτέρων στους γονείς, οι οποίοι θα έπρεπε να τις εφαρμόζουν απαρέγκλιτα, ασχέτως αποτελέσματος. Μια τέτοια μέθοδος χαρακτηρίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων ως "Προκρούστεια Κλίνη" και παραπέμπει λίγο σε ΕΣΣΔ, ή ακόμη χειρότερα, σε Ερυθρούς Χμερ.

Αυτή η γραμμή σκέψης οδηγεί σε ανατριχιαστικούς συνειρμούς και μάλλον θα είναι καλύτερα να παραμείνει κλειδαμπαρωμένη μέσα στις σελίδες του Χάξλεϋ, του Όργουελ ή του Φίλιπ Ντικ. Η τραγική αντίφαση σε τούτη τη συλλογιστική, είναι πως προσπαθεί να επιβάλει υψηλές αξίες και ανθρωπιστικά ιδανικά, μέσω της εξουσίας που διαθέτει, με αστυνομίες, εισαγγελείς, δικαστήρια, ιδρύματα...Εντούτοις, παραβλέπει το βασικό αξίωμα, ότι οι υψηλές αξίες και τα ανθρωπιστικά ιδανικά, είναι χαρακτηριστικά μόνο των ελεύθερων στο πνεύμα και στο σώμα ανθρώπων, γι' αυτό και τη στιγμή που επιβάλλονται καθ' οιονδήποτε τρόπο, αυτομάτως παύουν να είναι αξίες και ιδανικά. Η ελευθερία δεν επιβάλλεται δια της βίας, όπως μας διδάσκει και ο φον Τρίερ με το Manderlay.

Οι αξίες και τα ιδανικά λοιπόν δεν επιβάλλονται, ωστόσο είναι βέβαιο πως διδάσκονται. Με αυτό το σκεπτικό, θα ήμουν υπέρ της διοργάνωσης σεμιναρίων για γονείς, πριν από την απόκτηση και κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης των παιδιών. Θα έπρεπε να συμμετέχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί και οι γονείς να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν, να ρωτήσουν πράγματα που τους απασχολούν ως προς τα παιδιά τους, να συγκρίνουν με άλλους γονείς κλπ. Θα μπορούσε η παρακολούθησή τους να είναι υποχρεωτική, με θετικά κι αρνητικά οικονομικά-φορολογικά κίνητρα. Τα σεμινάρια όμως αυτά θα πρότειναν και θα ενημέρωναν και σε καμμία περίπτωση δεν θα υποχρέωναν τους γονείς σε συγκεκριμένους τρόπους ή μεθόδους. Φυσικά, επειδή ως πολίτες δεν θα έπρεπε να τα περιμένουμε όλα απ' το κράτος, παρά το γεγονός ότι πάντοτε χρειάζεται και η συνδρομή του, το έργο αυτό θα μπορούσε να το αναλάβει μια ΜΚΟ, με το πνεύμα του εθελοντισμού. Αυτή είναι μια λιγότερο παρεμβατική μέθοδος προσέγγισης και κατά συνέπεια πιο δημοκρατική. Για να μην τρέφουμε όμως αυταπάτες, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι και αυτή η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τρόπο που θα οδηγεί σε δυστοπικές μελλοντικές κοινωνίες...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

lugar

Πολύ δραστήριο μέλος

Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
Να προσθέσω: Η διαπαιδαγώγηση έχει πολλά επίπεδα.
Η κοινωνία θα μπορούσε να διαπαιδαγωγεί και σε άλλα επίπεδα. Η καθημερινή πρακτική επιβράβευση ή ατιμωρισία ή αποδοχή πράξεων παράνομων ή ασεβών προς το σύνολο των συνανθρώπων μας είναι ένα από τα εμπόδια που βλέπω να μου βάζουν συνεχώς μπροστά μου οι συνάνθρωποι μου ή και οι θεσμοί της κοινωνίας μου όταν προσπαθώ να εξηγήσω στα παιδιά μου ορισμένα πράγματα.
Οι ώρες που θα φάει για να παρκάρει, να στρίψει στο φανάρι, να..., να..., να... ο νομοταγής είναι πολλαπλάσιες. Πολλές φορές οι αντιδράσεις της δασκάλας στα γραπτά του παιδιού όταν δεν τα έχει διορθώσει ο γονιός - σε σχέση με άλλους γονείς που τα γράφουν και οι ίδιοι!- είναι απαξιωτικές. Ο γείτονας που πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι... Το τσογλάνι στο σχολείο που δεν θα τιμωρηθεί ή έστω απαξιωθεί η συμπεριφορά του γιατί ο καθηγητής το φοβάται ή βαριέται και ο γονιός του του λέει "έτσι, να'σαι μάγκας κι απο πάνω". Ο άγνωστος που ανοίγει το παράθυρο του αυτοκινήτου του και πετάει το ποτηράκι του καφέ. Η μαμά που μαθαίνει το παιδί της ότι καλύτερα να κάτσει αυτό στην θέση του λεωφορείου (και μάλιστα να την διεκδικήσει) παρά η μεγαλούτσικη κυρία ή η γιαγιά ή ακόμα και ο εργάτης που γυρνάει κουρασμένος από την δουλειά του. Ακόμα και το να πάς στην άκρη στις κυλιόμενες ή να φύγεις μπροστά από την πόρτα ώστε να βγουν πρώτα όσοι είναι μέσα στο βαγόνι του τραμ ή του μετρό πρέπει να γίνει ειδική συμβουλή γιατί δεν είναι αντανακλαστική αντίδραση.
Δεν ξέρω τι κάνει ο καθένας μας αλλά ως κοινωνία δεν είμαστε ικανοί να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 5 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top