Αμαρτία: Πώς πιστεύετε ότι κρίνει ο θεός;

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο Ιησους Χριστός παραδίδει στον κόσμο του τις σωτήριες εντολές Του και τις σφραγίζει με το Αίμα Του. Όποιος ακολουθήσει αυτην την πορεία θα βιώσει τη χαρά της ανέκφραστης παρουσίας Του, το φως της αληθινής γνώσης και της πεπληρωμένης ζωής. Όποιος αποφασίσει θεληματικά και εκούσια να στερηθεί αυτήν την ζωή τότε τρέφεται στο σκοτάδι, δηλαδή στην απουσία κοινωνίας με τον Θεό, επειδή ο Θεός δεν εκβιάζει σε κανέναν άνθρωπο την πίστη,την ελπίδα και την αγάπη στο Προσωπό Του. Συνέπεια της όποιας διαγωγής μας(και ας προσέξει ο καθένας τον ευατό του) θα είναι η μέλλουσα κρίση, την οποία θα προγευθούμε στην τωρινή ζωή και η οποία είναι συνώνημη όχι μόνο με την αγάπη και την επιείκεια του Θεού αλλα και με την θεία δικαιοσύνη Του.


Δεν παρέδωσε εντολές, αλλά, συμβουλές και νουθεσίες, προς τους φίλους κι αδελφούς του, νομίζω...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

loukassss

Νεοφερμένος

Ο loukassss αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 98 μηνύματα.
Είτε είναι εντολές, είτε νουθεσίες ή συμβουλές έχουν την ίδια ανεκτίμητη αξία και οδηγούν στη άρση του παθολογικού εγωκεντρισμού μας και στην λυτρωτική μετάνοια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Εγώ ξέρω ότι στα αρχαία χρόνια αμάρταναν οι Τοξοβόλοι.........
Οι Τοξοβόλοι αθλητές όταν δεν έπιαναν τον στόχο... αμάρταναν, όμως είχαν δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσουν...
Έτσι και με την αμαρτία (αστοχία – σφάλμα - αποτυχία).
Πέφτεις, σηκώνεσαι και ξαναπροσπαθείς για να πετύχεις τον στόχο, να διορθώσεις το σφάλμα και να επιτύχεις………
Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια και θεμελιώδης για να μπορέσει να εκφράσει κάτι τόσο ιδιαίτερο, σε αντίθεση με τις ξένες γλώσσες όπου η αμαρτία εξηγείται και αναλύεται μόνο ως παραβίαση θεϊκών κανόνων και νόμων…..

Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό τιμωρό, αλλά στο Θεό της Ευσπλαχνίας, οπότε και η αμαρτία συγχωρείται, όταν ειλικρινά έχεις μετανιώσει.........
το θέμα είναι να βρεις το κουράγιο και το φιλότιμο να μετανιώσεις...............αλλά πού.........!!!!;;;;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Εγώ ξέρω ότι στα αρχαία χρόνια αμάρταναν οι Τοξοβόλοι.........
Οι Τοξοβόλοι αθλητές όταν δεν έπιαναν τον στόχο... αμάρταναν, όμως είχαν δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσουν...
Έτσι και με την αμαρτία (αστοχία – σφάλμα - αποτυχία).
Πέφτεις, σηκώνεσαι και ξαναπροσπαθείς για να πετύχεις τον στόχο, να διορθώσεις το σφάλμα και να επιτύχεις………
Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια και θεμελιώδης για να μπορέσει να εκφράσει κάτι τόσο ιδιαίτερο, σε αντίθεση με τις ξένες γλώσσες όπου η αμαρτία εξηγείται και αναλύεται μόνο ως παραβίαση θεϊκών κανόνων και νόμων…..

Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό τιμωρό, αλλά στο Θεό της Ευσπλαχνίας, οπότε και η αμαρτία συγχωρείται, όταν ειλικρινά έχεις μετανιώσει.........
το θέμα είναι να βρεις το κουράγιο και το φιλότιμο να μετανιώσεις...............αλλά πού.........!!!!;;;;

Κι όμως, Εκείνος συγχωρεί εβδομηκοντάκις επτάκις, τουλάχιστον!

ΥΓ: Είναι και απάντηση στο ερώτημα του θέματος...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

loukassss

Νεοφερμένος

Ο loukassss αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 98 μηνύματα.
O Ιησούς Χριστός συγχωρεί τα πάντα εάν το θελήσουμε εμείς αυτό και μετανοούμε συνεχώς για τις αμαρτωλές μας συνήθειες. Δεν συγχωρεί κάποιον που δεν θέλει να συγχωρεθεί απο τον Θεό, δηλαδή ενάντια στην θελησή του ανθρώπου γιατί σέβεται την ελευθερία του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
O Ιησούς Χριστός συγχωρεί τα πάντα εάν το θελήσουμε εμείς αυτό και μετανοούμε συνεχώς για τις αμαρτωλές μας συνήθειες. Δεν συγχωρεί κάποιον που δεν θέλει να συγχωρεθεί απο τον Θεό, δηλαδή ενάντια στην θελησή του ανθρώπου γιατί σέβεται την ελευθερία του.

Ποτέ δεν κατάλαβα τη μετάνοια, ειδικά όσο μεγάλωνα μου φαίνεται κάτι σαν συγνώμη, από τότε που βρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, και τί είναι αμαρτωλή συνήθεια ; Να τρώω πολλά μελομακάρονα τα Χριστούγεννα όντας ένα βουλιμικό γουρούνι, να πηγαίνω με παντρεμένες, να βρίζω τους παππάδες και τις χριστιανές γυναίκες που ψηφίζουν Καρατζαφέρη ; Να σκοτώνω ; Τί απ'όλα, μπερδεμένα τα'χουν οι χριστιανοί μου φαίνεται και η αμαρτία υποκειμενική είναι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ποτέ δεν κατάλαβα τη μετάνοια, ειδικά όσο μεγάλωνα μου φαίνεται κάτι σαν συγνώμη, από τότε που βρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, και τί είναι αμαρτωλή συνήθεια ; Να τρώω πολλά μελομακάρονα τα Χριστούγεννα όντας ένα βουλιμικό γουρούνι, να πηγαίνω με παντρεμένες, να βρίζω τους παππάδες και τις χριστιανές γυναίκες που ψηφίζουν Καρατζαφέρη ; Να σκοτώνω ; Τί απ'όλα, μπερδεμένα τα'χουν οι χριστιανοί μου φαίνεται και η αμαρτία υποκειμενική είναι.

Αγαπητέ μου Δόκτορα, αν ήταν η μετάνοια κάτι που καταλαβαίνεται, δεν θα ήταν, ούτε μυστήριο αλλά ούτε και σκοπός, αν θέλεις, κάθε "ψυχανάλυσης". Η μετάνοια δεν είναι η συγνώμη, αλλά είναι εκείνη που δίνει στη δεύτερη, τη δυνατότητα να γίνει ανεπανάληπτη. Υπό την έννοια βέβαια, ότι ισχύει η ρήση: "Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού". Όσον αφορά τώρα για το "τι είναι αμαρτωλή συνήθεια", ευελπιστώ πως το θέτεις με εν επιγνώσει αφέλεια και φιλολογική αδεία....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Αγαπητέ μου Δόκτορα, αν ήταν η μετάνοια κάτι που καταλαβαίνεται, δεν θα ήταν, ούτε μυστήριο αλλά ούτε και σκοπός, αν θέλεις, κάθε "ψυχανάλυσης". Η μετάνοια δεν είναι η συγνώμη, αλλά είναι εκείνη που δίνει στη δεύτερη, τη δυνατότητα να γίνει ανεπανάληπτη. Υπό την έννοια βέβαια, ότι ισχύει η ρήση: "Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού". Όσον αφορά τώρα για το "τι είναι αμαρτωλή συνήθεια", ευελπιστώ πως το θέτεις με εν επιγνώσει αφέλεια και φιλολογική αδεία....

Ωραίος ! 'Εγραψες πάλι ως συνήθως και βάζεις στη θέση του ευγενικά έναν αμαρτωλό. Θα γράφω τα τσιτάτα σου σε ένα τετράδιο με τίτλο Νωεύς, δεν αστειεύομαι. Με σεβασμό.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Υπόθεση εργασίας:


  • Στον κόσμο (βλ. σύμπαν) υπάρχουν νόμοι με ισχύ γενική στον άπειρο χώρο και χρόνο.

  • Τους νόμους τους έχει θέσει ένας νομοθέτης (βλ. θεός, θεότητα, όπως το ονομάζει ο καθένας).

  • Βασικό στοιχείο των νόμων αυτών είναι το αξίωμα δράσης - αντίδρασης, ήτοι, κάθε πράξη καλή ή κακή, κάθε λόγος, κάθε συναίσθημα ή σκέψη επιφέρει συνέπειες ανάλογες τις ποιότητας του. Αυτό σε γενικές γραμμές.
Από το χαρακτηριστικό αυτό συνεπάγεται το γεγονός ότι ο νομοθέτης έθεσε σε ισχύ τους νόμους, έβαλε τους κανόνες, αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με την εφαρμογή τους, την επιβολή κυρώσεων ή την παροχή των επιβραβεύσεων αφού οι νόμοι λειτουργούν πλέον αυτόνομα στα πλαίσια που τους έχει βάλει.
  • Οπότε, κάθε "αμαρτία" "έργω, λόγω ή διανοία" δεν είναι παρά η παράβαση κάποιων νόμων και επισύρει τις ανάλογες προς την σοβαρότητα της ποινές.
Σημείωση: Το γεγονός ότι κάποιες φορές η ποινή ή αντιθέτως η επιβράβευση δεν επέρχεται όσο το άτομο είναι εν ζωή, εξηγείται με τη μετενσάρκωση καθώς με τον τρόπο αυτό κανείς δεν αποφεύγει μια τιμωρία ή δεν χάνει μια επιβράβευση έστω και αν το πλέγμα του κάρμα του επιβάλει αυτό να συμβεί σε μια επόμενη ζωή του. (αναλογιστείτε παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν με κάθε άνεση μια ζωή μέσα στην ανομία και πέθαναν πλούσιοι και διάσημοι, χωρίς να «τιμωρηθούν» για τις «αμαρτίες» ή ακόμα και τα εγκλήματα που διέπραξαν)
Ποιος ο ρόλος της συγχώρησης από το θεό?


  • Ζητείται από το νομοθέτη να παραβιάσει τους νόμους του και να συγχωρήσει τον παραβάτη δημιουργώντας «προηγούμενο»?
Ή μήπως,

  • Χρησιμοποιείται ως ψυχολογικό μέσο αυτό-λύτρωσης και αυτό-εξιλέωσης του «αμαρτωλού» για να αισθανθεί αυτός καλύτερα ιδιαίτερα όταν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος μιας πραγματικά αρνητικής πράξης του?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

loukassss

Νεοφερμένος

Ο loukassss αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 98 μηνύματα.
Να υποθέσω φίλη DreamsRevenge με βάση τα λεγομενά σου ότι το να πεθάνει κάποιος πλούσιος και διάσημος ενώ ζούσε μέσα στην ανομία δεν αποτελεί κανένα είδος ποινής, αντίθετα θα'λεγε κανείς οτι επιβραβεύεται κιόλας. Το παρόν σχήμα μπορεί να κατανοηθεί στα πλαίσια της ανθρώπινης δικαιοσύνης αλλά αδυνατεί να εφαρμοσθεί στον ηθικό νόμο του Θεού. Αναρωτιέμαι ποιά τιμωρία χειρότερη μπορεί να υπάρχει απο αυτήν που ένας άνθρωπος βρίσκεται σε πλήρη αποξένωση απο τον άνθρωπο και τον Θεό της Αγάπης, όταν σέρνεται δουλοπρεπώς στον βωμό της άπληστης φιλαργυρίας, της ακόρεστης φιληδονίας και της μεγαλομανούς φιλαυτίας καταργώντας κάθε έννοια εσωτερικής και αληθινής ελευθερίας. Η θλιβερή αυτη πραγματικότητα μοιάζει και είναι πρόγευση κολάσεως με μεταφυσικές προεκτάσεις. Αντίθετα ο άνθρωπος που ακολουθεί τον δρόμο των εντολών του Αληθινού Θεού και μέσα στην έσχατή του πενία ή στην μαρτυρική του πορεία απολαμβάνει των θείων δωρεών και γεύεται την ανέκφραστη γλυκύτητα και μακαριότητα όπως συμβαίνει στις αγιασμένες μορφές ανα τους αιώνες. Η υλιστική μας ζωή είναι που αμαυρώνει τον πνευματικό μας ορίζοντα και σπεύδουμε να υιοθετήσουμε θέσεις επιζήμιες για την συνολική μας υγεία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Υπόθεση εργασίας:


  • Στον κόσμο (βλ. σύμπαν) υπάρχουν νόμοι με ισχύ γενική στον άπειρο χώρο και χρόνο.

  • Τους νόμους τους έχει θέσει ένας νομοθέτης (βλ. θεός, θεότητα, όπως το ονομάζει ο καθένας).

  • Βασικό στοιχείο των νόμων αυτών είναι το αξίωμα δράσης - αντίδρασης, ήτοι, κάθε πράξη καλή ή κακή, κάθε λόγος, κάθε συναίσθημα ή σκέψη επιφέρει συνέπειες ανάλογες τις ποιότητας του. Αυτό σε γενικές γραμμές.
Από το χαρακτηριστικό αυτό συνεπάγεται το γεγονός ότι οι νομοθέτης έθεσε σε ισχύ τους νόμους, έβαλε τους κανόνες, αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με την εφαρμογή τους, την επιβολή κυρώσεων ή την παροχή των επιβραβεύσεων αφού οι νόμοι λειτουργούν πλέον αυτόνομα στα πλαίσια που τους έχει βάλει.
  • Οπότε, κάθε "αμαρτία" "έργω, λόγω ή διανοία" δεν είναι παρά η παράβαση κάποιων νόμων και επισύρει τις ανάλογες προς την σοβαρότητα της ποινές.
Σημείωση: Το γεγονός ότι κάποιες φορές η ποινή ή αντιθέτως η επιβράβευση δεν επέρχεται όσο το άτομο είναι εν ζωή, εξηγείται με τη μετενσάρκωση καθώς με τον τρόπο αυτό κανείς δεν αποφεύγει μια τιμωρία ή δεν χάνει μια επιβράβευση έστω και αν το πλέγμα του κάρμα του επιβάλει αυτό να συμβεί σε μια επόμενη ζωή του. (αναλογιστείτε παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν με κάθε άνεση μια ζωή μέσα στην ανομία και πέθαναν πλούσιοι και διάσημοι, χωρίς να «τιμωρηθούν» για τις «αμαρτίες» ή ακόμα και τα εγκλήματα που διέπραξαν)
Ποιος ο ρόλος της συγχώρησης από το θεό?


  • Ζητείται από το νομοθέτη να παραβιάσει τους νόμους του και να συγχωρήσει τον παραβάτη δημιουργώντας «προηγούμενο»?
Ή μήπως,

  • Χρησιμοποιείται ως ψυχολογικό μέσο αυτό-λύτρωσης και αυτό-εξιλέωσης του «αμαρτωλού» για να αισθανθεί αυτός καλύτερα ιδιαίτερα όταν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος μιας πραγματικά αρνητικής πράξης του?
Εδώ η αγαπητή Ονειρεκδίκηση, θέτει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος, αρκετά διαφορετική από όσες έχω δει έως τώρα.

Θεωρώ κι εγώ ότι η παραδοχή της μετενσάρκωσης και του συστήματος του Κάρμα, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να μπορέσει να εξηγηθεί το φαινόμενο του κάποιοι να πεθαίνουν εν δόξα και τιμή, παρά τα πολλά κι επαναλαμβανόμενα εγκλήματά τους. Πριν μου τεθεί ως φόβητρο το χριστιανικό δόγμα, σχετικά με την παραδοχή της μετενσάρκωσης, σπεύδω να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει καμμία ρητή άρνηση της ύπαρξής της από πλευράς του Ιησού, αντιθέτως ήταν κοινή πεποίθηση μεταξύ των πρώτων χριστιανών, μέχρι τουλάχιστον και την εποχή του Ωριγένη, δηλαδή τον 3ο αιώνα μΧ.

Η αμαρτία λοιπόν, αποτελεί όχι απλά μια κακή πράξη, δηλαδή ένα αδίκημα στιγμιαίου χαρακτήρα, αλλά την αιτία, τον εσωτερικό τρόπο σκέψης και αντίληψης, που οδηγεί τον καθένα από εμάς στην πράξη αυτή. Πρόκειται για την άγνοια, όταν ενεργούμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι αυτό που πράττουμε είναι λανθασμένο, ή για τους λόγους της απόφασης να πράξουμε, όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι τούτο είναι κακό. Η αμαρτία δηλαδή, είναι ένα αδίκημα εξακολουθητικού χαρακτήρα, έτσι ώστε όσο δεν μετανοούμε, δηλαδή όσο δεν κατανοούμε το ακριβώς γιατί οι σκέψεις μας μάς οδηγούν σε λανθασμένες πράξεις, αλλά και το ποιες είναι οι απώτερες (χαοτικές) συνέπειες των πράξεων αυτών, αυτή διαιωνίζεται κι οι συνέπειές της, σ' εμάς αλλά και στους άλλους, διαρκώς ανανεώνονται κι επαναλαμβάνονται. Μετάνοια λοιπόν, από τα συνθετικά Μετά (μεταστρέφομαι, αλλάζω) και Νοώ (φρονώ, σκέφτομαι, στοχάζομαι), αποτελεί η αλλαγή του τρόπου σκέψης, η οποία ακολουθεί την ελεύθερη κατανόηση και παραδοχή του λάθους.

Όποιος λοιπόν δεν έτυχε να βιώσει σε μία του ζωή τις συνέπειες των πράξεων και του τρόπου σκέψης του, είναι νομοτελειακό ότι θα τις βιώσει σε μια από τις επόμενες ενσαρκώσεις του, προκειμένου να κατανοήσει τους ακριβείς λόγους για τους οποίους αυτά αποτελούν αμαρτίες. Ο σκοπός της Ύπαρξης είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η Γνώση, όχι η κρίση και θεωρώ ότι ο Θεός, τέλειος κατά πώς περιγράφεται, δεν διαθέτει την ανθρώπινη ανοησία και πλάνη, να κρίνει τα δημιουργήματά του. Αντίθετα, αφήνει τα αυτεξούσια νοήμονα όντα να κρίνουν μόνα τους τον εαυτό τους. Τούτο αποτελεί κρίσιμης σημασίας ζήτημα για την ισορροπία του υλικού Σύμπαντος και του πνευματικού Κόσμου.

Έτσι λοιπόν, ο Νομοθέτης δεν πρόκειται να αλλάξει το Νόμο για χάρη κανενός. Αποζητά, σύμφωνα πάντα με τη δική μου ατελή (συνεπώς εκ προοιμοίου αμαρτωλή) κατανόηση, κάθε έλλογο πλάσμα αυτού του Κόσμου, να διδαχθεί και να ενστερνιστεί τον Νόμο αυτόν, ώστε να φτάσει στη Γνώση και περαιτέρω στη Φώτιση, δηλαδή στην ένωσή του με το Δημιουργό του, την Παγκόσμια Νόηση. Η καταδίκη ελλόγων όντων στην Άγνοια και το Σκότος, αυξάνει την εντροπία του Σύμπαντος και διακυβεύει την ίδια την ισορροπία του Κόσμου, συνεπώς η Αμαρτία, αλλά και η εικαζόμενη Αιώνια Καταδίκη, ισοδυναμεί με διαταραχή κι άρνηση του ίδιου του Λόγου, της Θεϊκής δηλαδή αναλογίας που γέννησε τον Κόσμο. Πράγματι λοιπόν, η Μετάνοια αποτελεί μια πράξη αυτολύτρωσης κι αυτοεξιλέωσης, ωστόσο αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό σε Κοσμικό επίπεδο, απ' όσο διαισθάνομαι ότι το θεωρείς στο παραπάνω απόσπασμά σου.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος βρίσκει τη Σωτηρία, μόνον όταν πάψει ν' αυτοτιμωρείται κι όταν κατανοήσει ότι το Καλό και το Κακό είναι απλά φαινόμενα του Σύμπαντος, τα οποία δεν αποτελούν κύρια συστατικά της Θεότητος, δηλαδή όταν κατανοήσει ακριβώς τη γεύση του καρπού του Δένδρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού κι άρει με αυτόν τον τρόπο το ίδιο το Προπατορικό Αμάρτημα, την αιτία της Πτώσης του στο κατώτερο υλικό επίπεδο. Θεωρώ επίσης ιδιαίτερα σημαντικό το να κρατάει κανείς στο μυαλό του, ότι η Κόλαση ενός εξ ημών, είναι η Κόλαση όλων μας...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Υπόθεση εργασίας:

Ποιος ο ρόλος της συγχώρησης από το θεό?

...

Πολύτιμη φίλη μου, με τις προϋποθέσεις, ότι:
-Αντιλαμβάνομαι την πίστη στη μετενσάρκωση ως παρηγορητισμό μεν της προχριστιανικής πνευματικότητας, αλλά μακάβρια απάνθρωπο, ως πλάνη που εκτρέφει την επαναληπτικότητα και στασιμότητα της ανθρώπινης πνευματικότητας και απελευθέρωσης (από το θάνατο),
-Πορεύομαι στην «κοιλάδα θανάτου»(κόσμος), προσδοκώντας μεν ανάσταση νεκρών, αλλά όχι τη δική μου ανάσταση και
-Αποδέχομαι, ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ενσαρκώθηκε άπαξ ο «Υιός και Λόγος του Θεού», όχι μόνον για να θανατωθεί και αναστηθεί, αλλά πρωτίστως να καταργήσει ακόμη και την αιτία, είτε της μετενσάρκωσης είτε και της ανάστασης, ήτοι να νικήσει τον θάνατο ως «οψώνιον της αμαρτίας»,

υπεισέρχομαι στα εξαιρετικά και εύστοχα ερωτήματά σου, με τις ανάλογες εύλογες συλλογιστικές που προ-παραθέτεις.

Προλέγεις:
[FONT=&quot]Στον κόσμο (βλ. σύμπαν) υπάρχουν νόμοι με ισχύ γενική στον άπειρο χώρο και χρόνο.[/FONT]
[FONT=&quot]Μπορεί λοιπόν πράγματι να υπάρχουν οι νόμοι για τον κόσμο, αλλά αυτοί ισχύουν για την ύπαρξη του κόσμου και όχι του ίδιου του Θεού. Όχι υπό την έννοια ότι ο Θεός μπορεί να τους παραβιάζει κατά τα κέφια και τις διαθέσεις Του, αλλά μόνον υπό την έννοια ότι η ύπαρξή Του είναι ανεξάρτητη της ισχύος ή μη οποιωνδήποτε νόμων.[/FONT]

Συνεχίζεις:
[FONT=&quot]Τους νόμους τους έχει θέσει ένας νομοθέτης (βλ. θεός, θεότητα, όπως το ονομάζει ο καθένας).[/FONT]
[FONT=&quot]Ακόμη και στη ρύθμιση της οικονομίας του κόσμου [/FONT][FONT=&quot] μας, έχει σημασία το ποιος και γιατί είναι συγκεκριμένα ο νομοθέτης. Εξ ου και η «διάκριση εξουσιών». Πόσο μάλλον στον κόσμο του πνεύματος λοιπόν, χρειάζεται αντίστοιχα, η «διάκριση πνευμάτων». Η αντίληψη πάντως ενός Θεού νομοθέτη, για την ανατολική τουλάχιστον χριστιανική πνευματικότητα, θεωρείται ως εξόχως ανθρωπομορφική-κοινωνιομορφική, και, ως τέτοια, απαράδεκτα ξεπερασμένη( ως ειδωλολατρική). Υπʼ αυτή την έννοια και επί μίας τέτοιας πνευματικής βάσης, η θέσπιση λοιπόν οποιωνδήποτε νόμων, στον πνευματικό κόσμο, αποτελεί έργο των «λειτουργικών πνευμάτων εις υπηρεσίαν αποστελλομένων» του Θεού και όχι του Ιδίου.[/FONT]

Και παρακάτω νομολογείς:
[FONT=&quot]Βασικό στοιχείο των νόμων αυτών είναι το αξίωμα δράσης - αντίδρασης, ήτοι, κάθε πράξη καλή ή κακή, κάθε λόγος, κάθε συναίσθημα ή σκέψη επιφέρει συνέπειες ανάλογες τις ποιότητας του. Αυτό σε γενικές γραμμές[/FONT]
[FONT=&quot].[/FONT]

[FONT=&quot]Ναι, έτσι είναι οι νόμοι που διέπουν τον κόσμο μας: δράση-αντίδραση. Αλλά υπάρχει κι ο νόμος της αγάπης, που λέει: μην αντιστέκεστε στον πονηρό, αφού προτείνει μάλιστα αντίθετα: αγαπάτε τους εχθρούς ημών. Με όλʼ αυτά, και σε τελική ανάλυση, ο Ιησούς Χριστός συνεπώς ως «δόξα» του «αληθινού Θεού», δεν παραγνωρίζει τους νόμους που ισχύουν για τον κόσμο μας, αλλά προτείνει μία μεταμόρφωση (αν θέλεις, «μεταρρύθμιση») αυτού του κόσμου μας, σε κόσμο όπου θα ισχύει μόνον ο νόμος της αγάπης. «Τα αδύνατα» λοιπόν, «παρά τοις ανθρώποις, δυνατά για τον Θεό».[/FONT]

Όπως επίσης:
[FONT=&quot]Από το χαρακτηριστικό αυτό συνεπάγεται το γεγονός ότι ο νομοθέτης έθεσε σε ισχύ τους νόμους, έβαλε τους κανόνες, αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με την εφαρμογή τους, την επιβολή κυρώσεων ή την παροχή των επιβραβεύσεων αφού οι νόμοι λειτουργούν πλέον αυτόνομα στα πλαίσια που τους έχει βάλει.[/FONT][FONT=&quot]Οπότε, κάθε "αμαρτία" "έργω, λόγω ή διανοία" δεν είναι παρά η παράβαση κάποιων νόμων και επισύρει τις ανάλογες προς την σοβαρότητα της ποινές. [/FONT]
  • [FONT=&quot]
    [/FONT]
[FONT=&quot]Κι όμως ο νομοθέτης συνεχίζει να ασχολείται, όχι πια με την πρόθεση να τροποποιήσει τους νόμους, αλλά δοκιμάζοντας την ισχύ των νόμων του και την αντοχή των ανθρώπων σʼ αυτήν. Γιʼ αυτό και γίνεται έκτοτε, ο «πειράζων». Του είναι δε τόσο βολική ηθικά η πλανερή παρηγορία της δοξασίας για μετενσάρκωση, μετεμψύχωση ή οποιαδήποτε άλλη εμπεριέχει βαλσαμώδεις προδιαγραφές έναντι της αδήριτης πραγματικότητας του θανάτου.[/FONT]
[FONT=&quot]Εν κατακλείδι, «ο ρόλος της συγχώρεσης από τον Θεό», βασικά είναι ή «δεύτερη ευκαιρία», ήτοι το «μέγα μυστήριο» της Μετάνοιας![/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
[FONT=&quot]Ναι, έτσι είναι οι νόμοι που διέπουν τον κόσμο μας: δράση-αντίδραση. Αλλά υπάρχει κι ο νόμος της αγάπης, που λέει: μην αντιστέκεστε στον πονηρό, αφού προτείνει μάλιστα αντίθετα: αγαπάτε τους εχθρούς ημών. Με όλʼ αυτά, και σε τελική ανάλυση, ο Ιησούς Χριστός συνεπώς ως «δόξα» του «αληθινού Θεού», δεν παραγνωρίζει τους νόμους που ισχύουν για τον κόσμο μας, αλλά προτείνει μία μεταμόρφωση (αν θέλεις, «μεταρρύθμιση») αυτού του κόσμου μας, σε κόσμο όπου θα ισχύει μόνον ο νόμος της αγάπης. «Τα αδύνατα» λοιπόν, «παρά τοις ανθρώποις, δυνατά για τον Θεό».[/FONT]

αυτό λένε και όσοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση, ότι σκοπός είναι να σπάσει η αλυσίδα και ο νόμος δράση-αντίδραση. Σ'αυτό συμφωνούν με τους χριστιανούς, ότι ο στόχος είναι η κατάργηση του νόμου, πολλοί απ'αυτούς μάλιστα επικαλούνται συνέχεια τον ιδρυτή της θρησκείας ως παράδειγμα, επειδή αυτό κήρυξε, δηλαδή δεν συγκρούονται κατά βάθος οι βουδιστές με τους χριστιανούς, οι βουδιστές όμως με τη νιρβάνα προσπαθούν να καταργήσουν το νόμο, οι χριστιανοί τι κάνουν γι'αυτό ; Με ποιές πράξεις προσπαθούν να καταργήσουν το νόμο ; Πώς θα καταργηθεί ο νόμος δράση - αντίδραση αν δεν αποδεχθείς πρώτα την ύπαρξή του ; Οι χριστιανοί δεν αποδέχονται καν τον αυτονόητο αυτό νόμο ! Τα φορτώνουν όλα στο προπατορικό αμάρτημα. Με ποιά βεβαιότητα γράφεις ακόμα κάπου ότι οι νομοθέτες είναι άλλοι και όχι ο ίδιος ο Θεός ; Ποιά είναι τα λειτουργικά πνεύματα και γιατί είναι τόσο σημαντικό να κάνουμε αυτό το διαχωρισμό ; Και κάτι ακόμα Νωέα. Πέρα από τις άπειρες θεωρητικές συζητήσεις που μπορούμε να κάνουμε, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιόν από τους δυο δρόμους θα διαλέξει ο άνθρωπος, τη νιρβάνα, που προσωπικά τη θεωρώ το μεγάλο λάθος/πλάνη ή την αποδοχή του κακού και τη συμφιλίωση μ'αυτό ; Διότι αν αποδεχθείς την ύπαρξη του νόμου δράση - αντίδραση, άλλος τρόπος να τον καταργήσεις εκτός από τη επικίνδυνη και παθητικότατη νιρβάνα δεν υπάρχει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Εδώ η αγαπητή Ονειρεκδίκηση, θέτει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος, αρκετά διαφορετική από όσες έχω δει έως τώρα.

[FONT=&quot][/FONT]
...

Θεωρώ κι εγώ ότι η παραδοχή της μετενσάρκωσης και του συστήματος του Κάρμα, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να μπορέσει να εξηγηθεί το φαινόμενο του κάποιοι να πεθαίνουν εν δόξα και τιμή, παρά τα πολλά κι επαναλαμβανόμενα εγκλήματά τους.



Μόνον με κριτήρια της εφάμαρτης αντίληψης του κόσμου τούτου, υπάρχει θάνατος «εν τιμή και δόξα». Για την χριστιανική ανθρωπολογία, ο θάνατος αποτελεί καταστροφή διάψευση ονείρων «πλουσίων τε και πτωχών».

Πριν μου τεθεί ως φόβητρο το χριστιανικό δόγμα, σχετικά με την παραδοχή της μετενσάρκωσης, σπεύδω να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει καμία ρητή άρνηση της ύπαρξής της από πλευράς του Ιησού, αντιθέτως ήταν κοινή πεποίθηση μεταξύ των πρώτων χριστιανών, μέχρι τουλάχιστον και την εποχή του Ωριγένη, δηλαδή τον 3ο αιώνα μΧ.



Γιατί, αγαπητέ μου Όττο, θεωρείς την πλάνη του Ωριγένη, ως υποστηρικτικό επιχείρημα υπέρ της μετενσάρκωσης; Δεν είπε έτσι άσχετα ο Ι.Χ. εκείνο το απλό: «ο παλιός ασκός δεν αντέχει το νέον οίνο»! Και τον «νέο οίνο» εν προκειμένω τον προσέφερε στους μαθητές Του, όταν τους είπε: «Θαρσείτε, γιατί ενίκησα τον κόσμον»(του θανάτου προφανώς!).


Η αμαρτία λοιπόν, αποτελεί όχι απλά μια κακή πράξη, δηλαδή ένα αδίκημα στιγμιαίου χαρακτήρα, αλλά την αιτία, τον εσωτερικό τρόπο σκέψης και αντίληψης, που οδηγεί τον καθένα από εμάς στην πράξη αυτή. Πρόκειται για την άγνοια, όταν ενεργούμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι αυτό που πράττουμε είναι λανθασμένο, ή για τους λόγους της απόφασης να πράξουμε, όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι τούτο είναι κακό. Η αμαρτία δηλαδή, είναι ένα αδίκημα εξακολουθητικού χαρακτήρα, έτσι ώστε όσο δεν μετανοούμε, δηλαδή όσο δεν κατανοούμε το ακριβώς γιατί οι σκέψεις μας μάς οδηγούν σε λανθασμένες πράξεις, αλλά και το ποιες είναι οι απώτερες (χαοτικές) συνέπειες των πράξεων αυτών, αυτή διαιωνίζεται κι οι συνέπειές της, σ' εμάς αλλά και στους άλλους, διαρκώς ανανεώνονται κι επαναλαμβάνονται. Μετάνοια λοιπόν, από τα συνθετικά Μετά (μεταστρέφομαι, αλλάζω) και Νοώ (φρονώ, σκέφτομαι, στοχάζομαι), αποτελεί η αλλαγή του τρόπου σκέψης, η οποία ακολουθεί την ελεύθερη κατανόηση και παραδοχή του λάθους.


Υποκλίνομαι ταπεινά!

Όποιος λοιπόν δεν έτυχε να βιώσει σε μία του ζωή τις συνέπειες των πράξεων και του τρόπου σκέψης του, είναι νομοτελειακό ότι θα τις βιώσει σε μια από τις επόμενες ενσαρκώσεις του, προκειμένου να κατανοήσει τους ακριβείς λόγους για τους οποίους αυτά αποτελούν αμαρτίες. Ο σκοπός της Ύπαρξης είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η Γνώση, όχι η κρίση και θεωρώ ότι ο Θεός, τέλειος κατά πώς περιγράφεται, δεν διαθέτει την ανθρώπινη ανοησία και πλάνη, να κρίνει τα δημιουργήματά του. Αντίθετα, αφήνει τα αυτεξούσια νοήμονα όντα να κρίνουν μόνα τους τον εαυτό τους. Τούτο αποτελεί κρίσιμης σημασίας ζήτημα για την ισορροπία του υλικού Σύμπαντος και του πνευματικού Κόσμου.



Σε «μία»(επόμενη), ίσως, σε (πολλές)«επόμενες»: θα ήταν μάλλον πιο βολικό!



Κατά τα υπόλοιπα(παρακάτω), τα εκθέτεις τόσο γλαφυρά, που θα ʽλεγα πως με συναρπάζεις!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
αυτό λένε και όσοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση, ότι σκοπός είναι να σπάσει η αλυσίδα και ο νόμος δράση-αντίδραση. Σ' αυτό συμφωνούν με τους χριστιανούς, ότι ο στόχος είναι η κατάργηση του νόμου…


Επʼ αυτού, ο Ι.Χ. δεν καταργεί τον νόμο, αλλά το συμπληρώνει. Ακριβώς αυτή τη «συμπλήρωση» επιτυγχάνει ο «νόμος της αγάπης»( και προφανώς με την μετάνοια και τη συγχώρεση).
… οι βουδιστές όμως με τη νιρβάνα προσπαθούν να καταργήσουν το νόμο, οι χριστιανοί τι κάνουν γι' αυτό ; Με ποιές πράξεις προσπαθούν να καταργήσουν το νόμο ; Πώς θα καταργηθεί ο νόμος δράση - αντίδραση αν δεν αποδεχθείς πρώτα την ύπαρξή του ; Οι χριστιανοί δεν αποδέχονται καν τον αυτονόητο αυτό νόμο !
-Δεν μπορώ να εννοήσω κάποιον ως «χριστιανό», όταν δεν αποδέχεται κάποια πράγματα, που ήταν αυτονόητα, ακόμη και π.Χ. ! Που τους βρήκες εσύ, φίλε μου Δόκτορα, απορώ!
-Κανένας νόμος δεν θα καταργηθεί-και πόσο μάλλον ο της ¨δράσης-αντίδρασης!- εφόσον θα είναι απαραίτητη η ισχύ τους, για τη διατήρηση του κόσμου τούτου. Αλλά ακόμη και σε έναν κόσμο που δεν θα έχει χρείαν των νόμων τούτων, δεν θα είναι απαραίτητη η κατάργησή τους, πχ επειδή, ίσως κι εκεί θα υπάρχουν «μουσεία»(λέω, για την οικονομία του λόγου).
-Η μοναδική πράξη, που συμπληρώνει (και δεν καταργεί!) τους νόμους του κόσμου τούτου, εκπορεύεται από το «Ο πιστεύων εις εμέ δεν θέλει γευθεί θάνατον». Γιατί Αυτός είναι: «η ζωή και η αλήθεια και η οδός»!


… Με ποιά βεβαιότητα γράφεις ακόμα κάπου ότι οι νομοθέτες είναι άλλοι και όχι ο ίδιος ο Θεός ; Ποιά είναι τα λειτουργικά πνεύματα και γιατί είναι τόσο σημαντικό να κάνουμε αυτό το διαχωρισμό ;
- Με την βεβαιότητα, ότι «ο Θεός αγάπη εστί»!
- Όσο για τα «λειτουργικά πνεύματα», σε παραπέμπω εκ του προχείρου στο ¨Προς Εβραίους 1,14», δεδομένου ότι η αναλυτικότερη αναφορά θα μας πήγαινε σε «μυητικές ατραπούς» που δεν είναι της ώρας(συγνώμη!). Πάντως σε γενικές γραμμές αναφέρομαι στους «θρόνους», στις «εξουσίες» τους «νόμους», τους «αγγέλους» και «δαιμόνια», «διάβολο», «αρχαγγέλους» και λοιπές «πνευματικές δυνάμεις», που παρατίθενται(και συναποτελούν, ίσως την "ρομφαία την πυρίνη την περιστρεφομένη"), μεταξύ ανθρώπων και Θεού.

Πέρα από τις άπειρες θεωρητικές συζητήσεις που μπορούμε να κάνουμε, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιόν από τους δυο δρόμους θα διαλέξει ο άνθρωπος, τη νιρβάνα, που προσωπικά τη θεωρώ το μεγάλο λάθος/πλάνη ή την αποδοχή του κακού και τη συμφιλίωση μ'αυτό ; Διότι αν αποδεχθείς την ύπαρξη του νόμου δράση - αντίδραση, άλλος τρόπος να τον καταργήσεις εκτός από τη επικίνδυνη και παθητικότατη νιρβάνα δεν υπάρχει.
Προσωπικά ενστερνίζομαι και του λόγου μου την "αποδοχή του κακού" και την εκπαιδευτική του συνέπεια πάνω μου, ως προαγωγή μου προς μετάνοια. Η μετάνοια είναι ενεργητικός βηματισμός προς την αλήθεια, ότι αφού υπάρχει το κακό, χρέος μου είναι να αναζητήσω και το καλό. Διαφορετικά, η γνώση μόνον του κακού και η αποδοχή του, δεν αρκεί για να υπερβώ τα όρια της ηλιθιότητάς μου. Εξ ου και ¨ το δέντρο της γνώσης καλού και κακού"!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Μάξιμος

Διάσημο μέλος

Ο Μάξιμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 3,804 μηνύματα.
Πέρα από τις άπειρες θεωρητικές συζητήσεις που μπορούμε να κάνουμε, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιόν από τους δυο δρόμους θα διαλέξει ο άνθρωπος, τη νιρβάνα, που προσωπικά τη θεωρώ το μεγάλο λάθος/πλάνη ή την αποδοχή του κακού και τη συμφιλίωση μ'αυτό ; Διότι αν αποδεχθείς την ύπαρξη του νόμου δράση - αντίδραση, άλλος τρόπος να τον καταργήσεις εκτός από τη επικίνδυνη και παθητικότατη νιρβάνα δεν υπάρχει.
Κορώνα κερδίζεις, γράμματα χάνω!!!
Δέν πειράζει, άς είναι και έτσι.
Δράση και αντίδραση...δηλαδή, πώς εξηγείται στην σύγγχρονη φυσική με τις υπερχορδές;
Συντονισμός ίσως και συγγχρονικότητα... δηλαδή;
Κσι πώς να εξηγήσω πως όταν ο χαλίφης της Δαμασκού έκοψε την γλώσσα και το χέρι του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού και μετά απο παρακλήσεις των πιστών, τους έδωσε κομένο το χέρι του Αγίου και αφού το έδεσε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κλαίγοντας και προσευχόμενος όλη την νύχτα μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς, την άλλη μέρα το χέρι του αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος του σώματός του;
Ώς γεγονός είναι αναμφισβήτητο, υπάρχει δέ η εικόνα της Παναγιάς της τριχερούσας, όπου είχε ακουμπίσει ο Άγιος την παλάμη του. Εγώ θα ήθελα να σας ρωτήσω, ποιό νομοτελειακό καθεστώς υπάκουσε σε αυτό το γεγονός; Δράση και αντίδραση έχουμε όταν σπρώχνουμε ένα κιβώτιο και τρίβεται.
Εδώ υπάρχει κάτι ΑΛΛΟ ΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ...
Η θρησκεία μας είναι θρησκεία αποκάλυψης.
Απο εμάς μένει να την ανακαλύψουμε...και δηλώνω πρώτος μεγάλη άγνοια!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
.....
Η θρησκεία μας είναι θρησκεία αποκάλυψης.
Απο εμάς μένει να την ανακαλύψουμε...και δηλώνω πρώτος μεγάλη άγνοια!!!

- Πως αγνοών γιγνώσκεις, περί αποκεκαλυμμένων αληθειών, αδελφέ μου;
- Το αυτό δηλώνει περί της αληθείας του και πας των αλλοδόξων, θαρρώ!
- Αλήθεια μη ανακαλυφθείσα, πως θρησκεύεται;
-Αλήθεια θρησκευομένη, αποθνήσκει. Λέει δε προς τούτο:"...διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων, επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν"...

Υγ: "Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια" -Νικ Μπερδιάεφ: "Αλήθεια και Αποκάλυψη"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Πολύτιμη φίλη μου, με τις προϋποθέσεις, ότι:
-Αντιλαμβάνομαι την πίστη στη μετενσάρκωση ως παρηγορητισμό μεν της προχριστιανικής πνευματικότητας, αλλά μακάβρια απάνθρωπο, ως πλάνη που εκτρέφει την επαναληπτικότητα και στασιμότητα της ανθρώπινης πνευματικότητας και απελευθέρωσης (από το θάνατο),

«Απάνθρωπο» και «επαναληπτικότητα» και «στασιμότητα»? Γιατί άραγε φίλε μου? Η ευκαιρία που έχουμε σε κάθε ζωή να διορθώσουμε ελλαττώματα, να διαβούμε δυσκολίες αναγνωρίζοντας κάπου βαθιά μέσα μας ότι με τον τρόπο αυτό εξωφλούμε παλαιότερα χρέη, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο για μας και τους άλλους γνωρίζοντας ότι ακόμα και αν διακοπεί βίαια και πρόωρα η πορεία μας στη γή θα έχουμε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε είναι απάνθρωπη? Τί γίνεται άραγε με εκείνους που δεν έχουν συμφιλιωθεί με τον πλησίον τους «πριν ο ήλιος δύσει?» Χάνουν δια παντός την ευκαιρία της επανόρθωσης? Δηλαδή η πορεία μιας ανθρώπινης ψυχής, ενός πνεύματος, ενός ατόμου, περιορίζεται στα 50-80 χρόνια της «εγκόσμιας» παρουσίας του? Και κρίνεται από αυτήν? Αλήθεια, από πότε θεωρούμε ότι υφίσταται ο άνθρωπος ως άνθρωπος? Έχει βρει ένα κοινό τόπο σε αυτό η επιστήμη με τη θρησκεία? Το ρωτώ αυτό γιατί θα με ενδιέφερε να μάθω τι έχει συμβεί με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν στις προχριστιανικές εποχές και με ποιόν τρόπο κρίθησαν αφού δεν έχουν την ευκαιρία της επανόδου στα εγκόσμια και της επαφής με τις διδασκαλίες που ακολούθησαν την εποχή τους…


-Πορεύομαι στην «κοιλάδα θανάτου»(κόσμος), προσδοκώντας μεν ανάσταση νεκρών, αλλά όχι τη δική μου ανάσταση και

Βίοι παράλληλοι αγαπητέ, και δυστυχώς μη τεμνόμενοι… Απολαμβάνω ειλικρινά την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ μας αλλά ουδόλως θεωρώ τον κόσμο «κοιλάδα θανάτου» με όποια έννοια και αν αναφέρεται η φράση αυτή. Από τη μέχρι σήμερα ανεπαρκέστατη για την επιθυμία μου μελέτη και ταπεινή αναζήτηση μου, θεωρώ ότι πρόκειται για ένα φυσικό επίπεδο πεπερασμένων διαστάσεων στο οποίο έχουμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να εκπαιδευθούμε, να εξελιχθούμε και να πορευτούμε προς την ένωση με το θείο η οποία σαφώς και δεν θα γίνει σε μια ενιαία για όλους χρονική στιμή μέσω μιας ανάστασης νεκρών αλλά θα συμβεί σε διαφορετικό χρόνο για τον καθένα όταν θα έχει πλέον απαλλαγεί από κάθε ελλάττωμα και δυσαρμονία και θα είναι έτοιμος να ενωθεί με το θείο εν πνεύματι και αληθεία συναντώντας τη ζωή σε άλλο επίπεδο…


-Αποδέχομαι, ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ενσαρκώθηκε άπαξ ο «Υιός και Λόγος του Θεού», όχι μόνον για να θανατωθεί και αναστηθεί, αλλά πρωτίστως να καταργήσει ακόμη και την αιτία, είτε της μετενσάρκωσης είτε και της ανάστασης, ήτοι να νικήσει τον θάνατο ως «οψώνιον της αμαρτίας»,

«Απαξ»?!?!?!
Δηλαδή όλοι όσοι είπαν λίγο πολύ τα ίδια με τον Ιησού δεν ήταν «χριστοί»? Οι διδασκαλίες πριν και μετά το πέρασμα του θεωρούνται συλλήβδην υποδεέστερες ή και απορρίπτονται ακόμα?
Και μετά???
Εάν επήλθε η κατανίκηση του θανάτου, γιατί η ανθρωπότητα βασανίζεται ακόμα?


[FONT=&quot]Μπορεί λοιπόν πράγματι να υπάρχουν οι νόμοι για τον κόσμο, αλλά αυτοί ισχύουν για την ύπαρξη του κόσμου και όχι του ίδιου του Θεού. Όχι υπό την έννοια ότι ο Θεός μπορεί να τους παραβιάζει κατά τα κέφια και τις διαθέσεις Του, αλλά μόνον υπό την έννοια ότι η ύπαρξή Του είναι ανεξάρτητη της ισχύος ή μη οποιωνδήποτε νόμων.[/FONT]

Δεν διαφωνούμε σε αυτό. Το ότι ο θεός επιλέγει να μην παραβιάζει κατά το δοκούν τους νόμους του είναι ακριβώς επειδή με τον τρόπο αυτό τους ενισχύει.


(...)
[FONT=&quot]Ναι, έτσι είναι οι νόμοι που διέπουν τον κόσμο μας: δράση-αντίδραση. Αλλά υπάρχει κι ο νόμος της αγάπης, που λέει: μην αντιστέκεστε στον πονηρό, αφού προτείνει μάλιστα αντίθετα: αγαπάτε τους εχθρούς ημών. Με όλʼ αυτά, και σε τελική ανάλυση, ο Ιησούς Χριστός συνεπώς ως «δόξα» του «αληθινού Θεού», δεν παραγνωρίζει τους νόμους που ισχύουν για τον κόσμο μας, αλλά προτείνει μία μεταμόρφωση (αν θέλεις, «μεταρρύθμιση») αυτού του κόσμου μας, σε κόσμο όπου θα ισχύει μόνον ο νόμος της αγάπης. «Τα αδύνατα» λοιπόν, «παρά τοις ανθρώποις, δυνατά για τον Θεό».[/FONT]

Με ποιά έννοια? Της εξιλέωσης άνευ ποινής? Της συγχώρησης που παρακάμπτει την τιμωρία?
Σαφώς και ο νόμος της αγάπης αποτελεί θεμελιώδη εξέλιξη στην ανθρώπινη ηθική, αλλά ως συμπλήρωμα του νόμου, αναβίβαση του σε κάτι ανώτερο με περισσότερες δυνατότητες όχι ως κατάλυση του...

[FONT=&quot]Κι όμως ο νομοθέτης συνεχίζει να ασχολείται, όχι πια με την πρόθεση να τροποποιήσει τους νόμους, αλλά δοκιμάζοντας την ισχύ των νόμων του και την αντοχή των ανθρώπων σʼ αυτήν. Γιʼ αυτό και γίνεται έκτοτε, ο «πειράζων». Του είναι δε τόσο βολική ηθικά η πλανερή παρηγορία της δοξασίας για μετενσάρκωση, μετεμψύχωση ή οποιαδήποτε άλλη εμπεριέχει βαλσαμώδεις προδιαγραφές έναντι της αδήριτης πραγματικότητας του θανάτου.[/FONT]
[FONT=&quot]Εν κατακλείδι, «ο ρόλος της συγχώρεσης από τον Θεό», βασικά είναι ή «δεύτερη ευκαιρία», ήτοι το «μέγα μυστήριο» της Μετάνοιας![/FONT]

Εδώ θα ξαναέγραφα το προηγούμενο σχόλιο μου, δεν το κάνω για λόγους οικονομίας... αλλά κάτι ανάλογο πιστεύω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Προσωπικά ενστερνίζομαι και του λόγου μου την "αποδοχή του κακού" και την εκπαιδευτική του συνέπεια πάνω μου, ως προαγωγή μου προς μετάνοια. Η μετάνοια είναι ενεργητικός βηματισμός προς την αλήθεια, ότι αφού υπάρχει το κακό, χρέος μου είναι να αναζητήσω και το καλό. Διαφορετικά, η γνώση μόνον του κακού και η αποδοχή του, δεν αρκεί για να υπερβώ τα όρια της ηλιθιότητάς μου. Εξ ου και ¨ το δέντρο της γνώσης καλού και κακού"!

Σωστά, αλλά δεν αρκεί να το αποδεχθούμε την ύπαρξη κακού - καλού, αλλά να τα κατανοήσουμε ως αναγκαία συμπληρωματικά. Αλήθεια αν είναι συμπληρωματικά και ο χριστιανικός "διάβολος" ξεστραβώνει ως λειτουργικό πνεύμα, και συμφωνούμε μάλλον σ'αυτό απ'οτι έχω καταλάβει, ποιός είναι ο λόγος να θέλουμε να τον καταργήσουμε θεμελιώνοντας μια επερχόμενη υποθετική βασιλεία των ουρανών που μόνο καλό θα υπάρχει, τη στιγμή που δεν είμαστε καν βέβαιοι ποιό είναι το καλό και ποιό το κακό ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Σωστά, αλλά δεν αρκεί να το αποδεχθούμε την ύπαρξη κακού - καλού, αλλά να τα κατανοήσουμε ως αναγκαία συμπληρωματικά. Αλήθεια αν είναι συμπληρωματικά και ο χριστιανικός "διάβολος" ξεστραβώνει ως λειτουργικό πνεύμα, και συμφωνούμε μάλλον σ'αυτό απ'οτι έχω καταλάβει, ποιός είναι ο λόγος να θέλουμε να τον καταργήσουμε θεμελιώνοντας μια επερχόμενη υποθετική βασιλεία των ουρανών που μόνο καλό θα υπάρχει, τη στιγμή που δεν είμαστε καν βέβαιοι ποιό είναι το καλό και ποιό το κακό ;

- Κι ο Διάβολος είναι εκπαιδευτικό όργανο του Θεού.
- Αν η βασιλεία του "αρχοντος του κόσμου τούτου" θα ήταν "υποθετική", τότε και η "βασιλειά του Θεού" θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται "υποθετική".
- Το κακό και το κακό δεν είναι συμπληρωματικά, αλλά αλληλοαναιρούμενα.
- Ούτε καν ο Θεός θέλει να καταργήσει τον Διάβολο, αλλά τις εξουσίες του:" Ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε αγωνιζόμενος με τον διάβολον εφιλονίκει περί του σώματος του Μωυσέως, δεν ετόλμησε να επιφέρει εναντίον αυτού κατηγορίας βλάσφημον, αλλ' είπεν: Ο Κύριος να σε επιτιμήσει".
- Μόνον ασθενείς κατά νουν και συνείδηση συνάνθρωποί μας, ίσως αγνοούν καλό και κακό.
- Είμαστε υπερβέβαιοι, ότι το απόλυτο καλό είναι η ζωή, ενώ το απόλυτο κακό, ο θάνατος! Τούτο δε χρειάζεται να μας το διαλαλήσει καμία θρησκεία ή αποκαλυπτική διδασκαλία, καθ' όσον μας το διαβεβαιώνει αδιάλειπτα ο καθημερινός μας βίος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top