Σας λείπει καθόλου το σχολείο;

"Μα εγώ θα έδινα τα πάντα
λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεια
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποτα
ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ"

Αρχική Δημοσίευση από AstRoPeLeKi:

Βέβαια πως ακριβώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι όταν τα ζούμε στον πραγματικό χρόνο ανυπομονούμε να τελειώσουμε, να φύγει αυτό το βάρος από πάνω μας, την πίεση του σχολείου και του "περιορισμού" κατά κάποιον τρόπο και την ανυπομονησία μας να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της φοιτητικής, ανεξάρτητης ζωής......

Click για ανάπτυξη...

Πρώτον, απο περιέργεια και ανυπομονησία για το επόμενο στάδιο και δεύτερον γιατί τώρα εξιδανικεύουμε κάπως το σχολείο στο μυαλό μας, θυμόμαστε μόνο τα θετικά...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

στο μυαλό μας, θυμόμαστε μόνο τα θετικά...

Click για ανάπτυξη...

Μεγάλη αληθεια. Σαν άνθρωποι τείνουμε να θυμόμαστε τα ευχάριστα και να ξεχνάμε τα δυσάρεστα αλλιώς θα κάναμε ΚΟΥΚΟΥ όλοι.Βέβαια αν θυμάσαι το γιατί σε χάλαγε κάτι απλά σε κρατά και σε επαφή με την πραγματικότητα αν έχει ακόμα αξία η αιτία. Γιαυτό και οι περισσότεροι άνδρες βρίζουν 10 χρόνια για την θητεία αλλά μετά μόνο τις πλάκες και τον χαβαλέ θυμούνται.
Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι.

ΠΟλυ αστεριξ κυκλοφορεί τελευταία στο μυαλό μου. Και σίγουρα δεν έχω διαβάσει. Ανησυχώ.

Ααααχ σχολείο...

Κεφάλαιο πρώτο - Το Valderάκι πάει Γυμνάσιο

Ένα ψηλό παιδάκι με γυαλάκια και παραφουσκωμένη τσαντούλα, μπαίνει -κλασσικά- μισή ώρα πιό αργά στο μάθημα! Μέχρι να βγάλει τα σύνεργα της μάθησης χτυπάει το κουδούνι για διάλλειμα. Στην ώρα του διαλλείματος κάνει παρέα με άλλα παιδάκια και προσπαθεί να βρεί τον πόθο του στον επάνω όροφο, μια κοπελίτσα από το Α2! Η κοπελίτσα ούτε που καταλαβαίνει τι εστί Βαλντεράκι μέχρι τη στιγμή που εκείνο αρχίζει τις απίστευτες χαζομάρες και της τραβάει τελικά την προσοχή. Την τελευταία ώρα κάνει κοπάνα και πάει σπίτι του για να ακούσει κασετούλες με μουσική και να σκεφτεί την κοπελίτσα (αυτό το κάνει και σήμερα αλλά με mp3 στο πισί αλλά και διαφορετική κοπελίτσα ).

Ο καιρός περνάει και το Βαλντεράκι βάζει υποψηφιότητα σε δεκαπενταμελές σχολείου αλλά και πενταμελές. Πρός έκπληξη όλων το παιδάκι με τα γυαλάκια και την τρελιάρικη συμπεριφορά, μπαίνει και στα δύο και το όνομά του αρχίζει και λάμπει σαν αστεράκι ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές. Η λάμψη όμως αντισταθμίζεται από τους βαθμούς του στα μαθήματα, οι οποίοι είναι κλάφτα Χαράλαμπε, από 10 ως 15. Μέσος όρος πρώτης τάξης 16 γιατί κάποιο Βαλντεράκι ξεσκίστηκε στα 19ρια στις εξετάσεις! Πρώτο σοκ για τα άλλα παιδάκια!

Β γυμνασίου το Βαλντεράκι κυνηγάει ακόμα την κοπελίτσα δίχως αποτέλεσμα. Τότε κάνει τις πρώτες του προσπάθειες και σε μεγαλύτερες και πάλι δίχως αποτέλεσμα. Τελικά τα φτιάχνει με την ξαδέρφη του κολλητού του και χαζοχαίρεται για την πρώτη του επιτυχία. Οι δόξες για το Βαλντεράκι δεν είχαν τελειώσει ακόμα καθώς πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο που ανεβάζει το σχολείο του (έργο αρχαίου τραγωδού). Οι προβολείς, οι θεατές διάσημοι και μη, οι δημοσιογράφοι, οι κάμερες με τα κόκκινα "φωτάκια" στρέφονται επάνω στον μικρό μας φίλο, του οποίου πλέον η φήμη έχει βγεί έξω και από το νομό του. Μέρες αργότερα ενα γεγονός σαμποτάζ του έργου κάνει το Βαλντεράκι να δεί την πικρή πλευρά της ζωής και ξεσπάει σε κλάμματα μπροστά σε όλο το σχολείο. Φυσικά η τρέλα του δεν τελειώνει εκεί και αρχίζει να μπλέκεται στους πρώτους καβγάδες και ζημιές! Βαθμολογίες; Οι ίδιες!

Η Γ γυμνασίου χαρακτηρίζεται ως χρονιά μεταβατική γι αυτό που θα επακολουθούσε. Το Βαλντεράκι πρώτο στο δεκαπενταμελές πλέον, πρώτο μέσα στις μάγκικες παρέες αλλά τελευταίο στις αγάπες και στα μαθήματα. Η κοπελίτσα που ήθελε 3 χρόνια τα φτιάχνει με τον κολλητό του μικρού μας φίλου. Δεύτερη πικρή πλευρά της ζωής. Εδώ δε χωράει κλάμα. Με θάρρος, πάει και μιλάει στην κοπέλα και στέκεται σαν άντρας μπροστά από τον "φίλο" του και τελικά αυτοί χωρίζουν, δίχως όμως ο Βαλντερούλης να αδράξει την ευκαιρία. Σε ένα άτυχο γεγονός αποκαλύπτεται ότι η κοπέλα πληγώθηκε περισσότερο από κουβέντες που είπε αυτός παρά το φρεσκοδιωγμένο αγόρι της. Τρίτη πικρή πλευρά της ζωής. Ο μικρός αυτοκαταστρέφεται και οι βαθμοί είναι πιά στο 15.

Ήρθε όμως η ώρα για το....

Κεφάλαιο Δεύτερο - Το Valderάκι πάει Λύκειο

Α λυκείου, ένα σωρό νέα παιδιά στο σχολείο, νέες παρέες φτιάχνονται και νέες ευκαιρίες για διαφορετικό ξεκίνημα ανοίγονται μπροστά στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Η αποχή από τις ζημιές, τις κοπάνες και κάθε είδους πολιτική μέσα σε δεκαπενταμελές, είναι πλέον γεγονός. Η συμπάθεια πλέον μετασχηματίζεται σε σεβασμό από κάθε είδους παιδί, geek ή μαγκάκι, του σχολείου. Κάποιοι καβγάδες παραμένουν και αφού το Valderάκι σφήνωσε ένα ψευτομαγκάκι στο παράθυρο κάποιου LADA, τα πνεύματα ηρεμούν πιά και ο σεβασμός είναι καθολικός στην πόλη. Οι βαθμοί ελαφρώς ανεβαίνουν.

Β Λυκείου, "ο αφασίας αναδύεται" και κάποια πράγματα αρχίζουν να λέγονται χύμα πρός κάθε πλευρά. Οι πρώτες ισχυρές φιλίες ξεκινούν αλλά και κάποιοι "αντίπαλοι" διαφαίνονται στον ορίζοντα. Ας βάλουμε ένα στοίχημα, λέει ο μικρός, θα τα καταφέρω να μπω στην καλύτερη σχολή για υπολογιστές μιας και μ αρέσουν. Τρελό γέλιο ακόμα και από συγγενείς... "Που πας ρε κακομοίρη γυμνός στ' αγγούρια" ήταν η ατάκα της ημέρας καθώς οι βαθμοί ανέβαιναν μεν αλλά σε δεκαδικό επίπεδο δίπλα στο 16.

Γ Λυκείου, το Valderάκι ξεσαλώνει, κόβει νόλτες στο διπλανό Λύκειο για -τρείς παρακαλώ!!!- κοπέλες που του άρεσαν. Τελικά τα φτιάχνει με μια μικρή εκτός Λυκείου και κερδίζει το πρώτο του φιλί που μένει χαραγμένο για πάντα στη ζωή του, από μια κοπέλα από αυτές που ούτε και ο ίδιος είχε διανοηθεί ότι θα "έριχνε" ποτέ. Η 5νθήμερη στη Ρόδο, ήταν άλλο ένα θεσπέσιο κομμάτι αχαλιναγώγητης "μάθησης" για το 17χρονο πλέον φίλο μας. Τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια, καπνογόνα και ότι άλλο φανταστεί κανείς, "βουλιάζουν" τη Ρόδο! Στο μαθητικό κομμάτι, ο θεότρελος Valder διαβάζει ασταμάτητα με 3 ώρες ύπνο κάθε μέρα και τελικά βρίσκεται στο τοπ 3 της τάξης. Στόχος επετεύχθη!
Συγγενείς και φίλοι κείτονται λυπόθιμοι στο έδαφος για το στοίχημα που έχασαν και ο μάγκας μας τρισευτυχισμένος αρπάζει το πρώτο αεροπλάνο και πάει στην κοπέλα του διακοπές.


Το σχολείο λοιπόν, ναι μου λείπει, πέρασα καλά και αγωνίστηκα γι αυτό. Η τρέλα όμως παραμένει και έτσι δε θα ήθελα να γυρίσω ξανά πίσω, ακριβώς γιατί είμαι περίεργος να δω το μέλλον μου και να το ζήσω ακόμα πιό τρελά και όμορφα!

Τι λε ρε Αρχοντα...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Πρώτον, απο περιέργεια και ανυπομονησία για το επόμενο στάδιο και δεύτερον γιατί τώρα εξιδανικεύουμε κάπως το σχολείο στο μυαλό μας, θυμόμαστε μόνο τα θετικά...

Click για ανάπτυξη...

Συμφωνώ... και είναι κατά κάποιον τρόπο η ανυπομονησία για την ανεξαρτησία... η ανυπομονησία ότι πλέον θα μας παίρνουν πιο σοβαρά στα υπ' όψιν (κατά κάποιον τρόπο)

Αρχική Δημοσίευση από Demelene:

Μεγάλη αληθεια. Σαν άνθρωποι τείνουμε να θυμόμαστε τα ευχάριστα και να ξεχνάμε τα δυσάρεστα αλλιώς θα κάναμε ΚΟΥΚΟΥ όλοι.Βέβαια αν θυμάσαι το γιατί σε χάλαγε κάτι απλά σε κρατά και σε επαφή με την πραγματικότητα αν έχει ακόμα αξία η αιτία. Γιαυτό και οι περισσότεροι άνδρες βρίζουν 10 χρόνια για την θητεία αλλά μετά μόνο τις πλάκες και τον χαβαλέ θυμούνται.
Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι.

ΠΟλυ αστεριξ κυκλοφορεί τελευταία στο μυαλό μου. Και σίγουρα δεν έχω διαβάσει. Ανησυχώ.

Click για ανάπτυξη...

Όποτε μας συμφέρει φυσικά θυμόμαστε και τα άσχημα

Αρχική Δημοσίευση από AstRoPeLeKi:

η ανυπομονησία ότι πλέον θα μας παίρνουν πιο σοβαρά στα υπ' όψιν (κατά κάποιον τρόπο)

Click για ανάπτυξη...

Κι έτσι όμως δεν ευχαριστιόμαστε την παιδική και εφηβική μας ηλικία... Συνεχώς ανυπομονούμε να μεγαλώσουμε, μέχρι (κάπου στα 25) να έρθει η ώρα που θα αρχίσουμε να θέλουμε να μικρύνουμε... Τότε όμως είναι πλέον αργά...
Συνεχώς παραπονιόμαστε οτι τα παιδιά δεν ζουν την παιδική τους ηλικία και κάνουν σαν μικρομέγαλα ενώ δεν έχουμε καταλάβει οτι για να τη ζήσουν αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ συμπεριφορά. Να τα παίρνουμε ΕΜΕΙΣ πιο σοβαρά, να τα εκτιμάμε περισσότερο, να τους έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη... Μόνο τότε θα σταματήσουν να ανυπομονούν τόσο πολύ να μεγαλώσουν... Και όσο βλέπουν απαξίωση απο τους "μεγάλους" για τις μικρές ηλικίες, τόσο λιγότερο τις ζουν... Ουσιαστικά το πρόβλημα για την "κατάντια" (κατά πολλούς, όχι για μένα) της νεολαίας είναι ακριβώς αυτοί οι ίδιοι που την κατακρίνουν. Τα παιδιά αποδοχή θέλουν. Όταν βλέπουν οτι δεν την έχουν λόγω ηλικίας, λογικό είναι να θέλουν να κάνουν τα πάντα για να γίνουν και εν τω μεταξύ να δείξουν μεγαλύτεροι...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Συνεχώς παραπονιόμαστε οτι τα παιδιά δεν ζουν την παιδική τους ηλικία και κάνουν σαν μικρομέγαλα ενώ δεν έχουμε καταλάβει οτι για να τη ζήσουν αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ συμπεριφορά. Να τα παίρνουμε ΕΜΕΙΣ πιο σοβαρά, να τα εκτιμάμε περισσότερο, να τους έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη... Μόνο τότε θα σταματήσουν να ανυπομονούν τόσο πολύ να μεγαλώσουν... Και όσο βλέπουν απαξίωση απο τους "μεγάλους" για τις μικρές ηλικίες, τόσο λιγότερο τις ζουν... Ουσιαστικά το πρόβλημα για την "κατάντια" (κατά πολλούς, όχι για μένα) της νεολαίας είναι ακριβώς αυτοί οι ίδιοι που την κατακρίνουν. Τα παιδιά αποδοχή θέλουν. Όταν βλέπουν οτι δεν την έχουν λόγω ηλικίας, λογικό είναι να θέλουν να κάνουν τα πάντα για να γίνουν και εν τω μεταξύ να δείξουν μεγαλύτεροι...

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Κι έτσι όμως δεν ευχαριστιόμαστε την παιδική και εφηβική μας ηλικία... Συνεχώς ανυπομονούμε να μεγαλώσουμε, μέχρι (κάπου στα 25) να έρθει η ώρα που θα αρχίσουμε να θέλουμε να μικρύνουμε... Τότε όμως είναι πλέον αργά...

Click για ανάπτυξη...

Όου γιές. Όταν δεν τυγχαίνουμε της ανάλογης αποδοχής θέλουμε όντως να γυρίσουμε σελίδα.
Όσο κι αν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε πίσω, δεν πρόκειται. Και δεν πρέπει. Καλά περάσαμε, όσοι περάσαμε, αλλά κοιτάμε μπροστά

Αρχική Δημοσίευση από AstRoPeLeKi:

Όποτε μας συμφέρει φυσικά θυμόμαστε και τα άσχημα

Click για ανάπτυξη...

Ίσως και να έχεις δίκιο, δεν έχω γενική άποψη. Προσωπικά θυμάμαι το άσχημο καθαρά δια της λογικής.. Ότι δλδ για να έβριζα τότε, ε δεν μπορεί κάποιος λόγος θα υπήρχε.Επειδή εγώ δεν το θυμάμαι δεν αναιρεί το άσχημο του πχ.
Παράδειγμα η θητεία.

Μου λείπει το σχολείο, ήθελα να ξαναπάω το Σεπτέμβρη για φυσικοθεραπεία αλλα βρείκα αυτη τη δουλειά και δεν πήγα. Θέλω να ζήσω αυτά που δέν μπόρεσα τότε, ημερήσια εκδρομή, πενταήμερη, έστω μια απλή εκδρομή, κοπάνα, δεν έκανα τίποτα απο αυτά και θα ήθελα πολλύ να τα ζήσω.

Εγώ πάντως θα πάω σήμερα για τους ελέγχους της αδερφής μου

Καθόλου..Ούτε μία μέρα δεν μου έλειψε.Ξυπνάω το πρωί και λέω τι καλά πάω στη δουλειά.Γυρνάω σπίτι τρισευτυχισμένη που δεν έχω homework

όχι δεν μου λείπει

Πώς να μου λείπει αφού δουλεύω σ' αυτό;;;

Αφάνταστα... και όχι μόνο το ίδιο το σχολείο αλλά οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό (ναί, καί τα μαθήματα...)

Μόνο ο χαβαλές του σχολείου. Δεν αλλάζω το φοιτητηλίκη μου κανενός είδους σχολείο.
Δεν μου λείπει φυσικά καθόλου το διάβασμα του σχολείου κάτεργο

Λοιπόν, ας απαντήσω και εγώ. Εμένα μου λείπει το σχολείο πάρα πολύ.
Μου άρεσε ο τρόπος που κάναμε τα μαθήματα, το όλο κλίμα της τάξης. Το γεγονός ότι δεν παίρναμε απλά ένα βιβλίο και έπρεπε να το μάθουμε, αλλά ότι λύναμε ασκήσεις στην τάξη μαζί με τον καθηγητή, μας ρωτούσε, συζητούσαμε τις ασκήσεις μεταξύ μας κτλ.
Τώρα στο πανεπιστήμιο νιώθω σαν κάτι να μου λείπει.
Σαν να γίνεται μια απρόσωπη παράδοση την οποία παρακολουθούμε.
Είναι φυσιολογικό αυτό? Γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν νιώθουν καθόλου έτσι?

Καλό ήταν το σχολείο αλλά τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν με διαφορά τα ωραιότερα της ζωής μου...