Συγχώρεση vs Δικαιοσύνη: Μπορεί η πρώτη να υποκαταστήσει τη δεύτερη;

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Στο TED βρήκα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση από την οποία ξεχώρισα το τμήμα που μου προκάλεσε το μεγαλύτερο προβληματισμό.

O φωτογράφος Ryan Lobo διηγείται την ιστορία ενός εγκληματία πολέμου στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο Λιβερία ο οποίος μετά από πολυάριθμα και φρικώδη εγκλήματα, βαπτίστηκε χριστιανός και ξεκίνησε να βρει τα θύματα του ή τους οικείους τους για να ζητήσει συγχώρηση, κάτι που έλαβε από όλους. ( το σχετικό κομμάτι στο βίντεο βρίσκεται μεταξύ των χρονικών σημείων 03:03 – 05:57)



Για κάθε πράξη που παραβιάζει θεμελιώδη ή ευρύτερα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν δύο (ας τις αποκαλέσουμε) αντιμετωπίσεις:

Η πρώτη αφορά στις οργανωμένες θρησκευτικά κοινωνίες και είναι η συγχώρηση στα πλαίσια της θρησκευτικής διαδικασίας, η πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση του θύτη και του θύματος με στόχο την απελευθέρωση του ενός από το βάρος (οι τύψεις ίσως να μη φύγουν ποτέ) και του άλλου από την επιθυμία της εκδίκησης που ίσως να τον φέρει στην ίδια μοίρα με τον εγκληματία…

Η δεύτερη αφορά στις οργανωμένες πολιτικά – κοινωνικά κοινωνίες και είναι η τιμωρία. Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο «οργανωμένα» καθώς κάθε πράξη που χαρακτηρίζεται αξιόποινη επισύρει και μια αντίστοιχη ποινή αυξομειούμενη ανάλογα με επιμέρους παραμέτρους που προσμετρώνται σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Πιστεύετε ότι η διαδικασία της συγχώρησης είναι κάτι το εντελώς προσωπικό ή έχει θέση και στο σύστημα δικαίου?
Σε μια οργανωμένη κοινωνία στην οποία εφαρμόζεται ένα κοσμικό δίκαιο ενιαίο για όλους πέρα από κάθε πνευματική προσέγγιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κάποιος τιμωρείται και από τις ενοχές του εάν κατανοήσει τη φύση των πράξεων του ή σε επόμενη ενσάρκωση (if thatʼs the case)?

Μέχρι ποίου βαθμού είμαστε ικανοί να συγχωρούμε άραγε?


Ο Ryan Lobo έχει ταξιδέψει στον κόσμο τραβώντας φωτογραφίες που μιλάνε για ασυνήθιστες ανθρώπινες ζωές. Στην πορεία του αντιμετωπίζει τα θέματά του με συμπόνοια, όπως σε αυτή την παρουσίαση, τον πόνο ενός μετανοημένου εγκληματία πολέμου από τη Λιβερία, την ήρεμη δύναμη των γυναικών μελών του ειρηνευτικού σώματος του ΟΗΕ και την επιμονή των παρεξηγημένων πυροσβεστών στο Δελχί.
Από το 2001, ο Ryan Lobo έχει ασχοληθεί με θέματα από τα τατουάζ των μελών της Yakuza και το παράνομο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων μέχρι την ινδική μεσοαστική τάξη. Έχει συνεργαστεί στην παραγωγή ντοκυμανταίρ του National Geographic και έχει ιδρύσει την Mad Monitor Productions με έδρα τη Bangalore και την Washington D.C.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Μέχρι ποίου βαθμού είμαστε ικανοί να συγχωρούμε άραγε?
Υπάρχουν, νομίζω, δυο υποερωτήματα.
α) Μπορεί κανείς να συγχωρέσει τον σύντροφο του για κάτι (π.χ. απιστία);
β) Μπορεί ένας λάος να συγχωρέσει έναν λαό για κάτι (π.χ. πόλεμο);

Εύκολες και σύντομες απαντήσεις
α) Ναι β) Όχι

Ας το δούμε ανάποδα το θέμα
Μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη στις παραπάνω περιπτώσεις
(δλδ α) ανάμεσα σε ένα ζευγάρι π.χ. για θέματα απιστίας β) ανάμεσα σε λαό π.χ. για θέματα πολέμου)

(εύκολες και σύντομες απαντήσεις)
α) Όχι β) Ναι

Ερώτημα: Μήπως αποδίδουμε δικαιοσύνη εκεί που δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε;
Αν ναι γιατί δεν συγχωρούμε εκεί που δεν μπορούμε αποδίδουμε δικαιοσύνη;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
Εγκλημα και τιμωρία πανε μαζί, το πρώτο προκαλεί το δεύτερο. Είναι λοιπόν ζητούμενο πώς το θύμα, μετά την αδικία που δέχτηκε, δεν θα εκγληματίσει επίσης. Μπαίνοντας με τη σειρά του στον κύκλο της τιμωρίας. Στον αγώνα αυτό όπλο μπορεί να αποτελέσει η συγχώρεση. Συγχωρεί δηλαδή ο αδικημένος και έτσι αποφεύγει να σκοτώσει, να κλέψει, να εξαπατήσει ή να κάνει ότι άλλο του έκαναν σε όσους του τα έκαναν. Ομως δεν είναι τόσο απλό.

Η συγχώρεση μπορεί να αποτελέσει και το καλύτερο εισητήριο για την τρέλα. Στο βιβλίο της "Τοξικοί γονείς" η ψυχολόγος Σούζαν Φοργουαρντ δείχνει διεξοδικά πως η συγχώρεση μπορεί να διαστρεβλώσει σοβαρά την βασική ικανότητα κρίσης του ατόμου. Καθιστώντας το γενικά ανίκανο να διακρίνει το καλό από το κακό, το χρήσιμο από το επιζήμιο, το επικίνδυνο από το ελκυστικό. Αυτό διαταράσσει σοβαρά την ριζική του αντίληψη της φυσιολογικότητας, δηλαδή τί είναι φυσιολογικό και τί αφύσικο κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην καταστροφή τις βασικές του τεχνικές φυγής-επίθεσης . Επιτίθεται δηλαδή σε πράγματα που θα του ήταν οφέλιμα, και αποφεύγει να συγκρουστεί, ή ακόμη οδηγείται να "αγαπάει" εμπόδια και εχθρούς που πρέπει να καταστρέψει.

Παρόμοια προσέγγιση αποτελεί και το περισσότερο γνωστό στο ευρύ κοινό Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Πιστεύετε ότι η διαδικασία της συγχώρησης είναι κάτι το εντελώς προσωπικό ή έχει θέση και στο σύστημα δικαίου?
Κάθε πράξη μάς έχει κοινωνικό αντίκτυπο . Οταν δεχόμαστε μια αδικία ο κόσμος, μαζί με τον εαυτό μας, περιμένουν να δούν πώς θα αντιδράσουμε. Αν δεν αντιδράσουμε, δικαιώνουμε την αδικία και αυξάνουμε τις πιθανότητες εκτός του να την κάνουμε πλέονοι ίδιοι, και να την ξαναδεχτούμε κιόλας.

Προτείνω, για το πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα, να αναλύσουμε ενα συγκεκριμένο σενάριο και τις πιθανές τροπές, προεκτάσεις, λύσεις και ανατροπές του.

Ενας άντρας 30 ετών κακοποιεί συστηματικά τη μικρή του κόρη 9 ετών. Όταν εκείνη αντιστέκεται την δέρνει και μετά την κακοποιεί πάλι. Οταν το κορίτσι γίνεται γυναίκα μια μέρα του ανοίγει το κεφάλι με ένα τσεκούρι μπροστά στο σπίτι τους, μέρα μεσημέρι με όλη την γειτονιά να παρακολουθεί. Το δικαστήριο δεν το θεωρεί αυτοάμυνα αυτό βέβαια, και καταδικάζει το κοριτσάκι για φόνο εκ προμελέτης, με ελαφρυντικό το εν βρασμώ ψυχής. Μάλιστα, επειδή το κοριτσάκι δεν μπορει να αποδείξει τους προηγηθέντες βιασμούς, τα ελαφρυντικά της δίνονται χαριστικά και έτσι γλυτώνει την ηλεκτρική καρέκλα αλλα μπαίνει μέσα ισόβια.

Ποιός είναι ο πιο ωφελημένος; Ο εγκληματίας που γλύτωσε απο τις τύψεις του (που ίσως δεν είχε; ) Το κοριτσάκι; Η κοινωνία; Εμείς;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Αυτό το θέμα μου θυμίζει έντονα μια συζήτηση σχετική με τη συγχώρεση και την τιμωρία - διακιοσύνη που είχα με μια θεολόγο και κάτι άλλους φίλους με αφορμή μια παραβολή του Χριστού.

Νομίζω πως η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιπτώσεις ανεξάρτητα με την προσωπική συγχώρεση που θα δώσει ή όχι ο καθένας. Η τιμωρία αν κριθεί απαραίτητο πρέπει να επιβληθεί. Το γεγονός ότι κάποιος μετάνιωσε ή ακόμα ότι συγχωρήθηκε δεν σβήνει την πράξη αυτή καθαυτή σε όποιο πλαίσιο και αν μιλήσουμε. Δεν μπορεί η συγχώρεση να υποκαταστήσει την αντικειμενική δικαιοσύνη και τον καθορισμό μιας τιμωρίας. Το αν η όποια δικαιοσύνη είναι σωστή ή αντικειμενική είναι άλλο θέμα. Δεν μπορεί το αδίκημα να ''παραγράφεται'', επειδή κάποιος δέχτηκε να συγχωρήσει κάποιον άλλο για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.

Από την άλλη, όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν και δεν μπορεί η ζωή κάποιου ανθρώπου να καταστραφεί επειδή έκανε ένα σφάλμα, έστω και μεγάλο. Αλλά ακόμα και αν κάποιος έχει μετανιώσει και συγχωρεθεί εξακολουθώ να πιστεύω πως πρέπει να τιμωρηθεί. Αναφέρομαι σε πολύ ''κακά'' πράγματα - φόνους, βιασμούς, ληστείες κλπ. Σε μικρότερα θέματα καλό είναι οι εμπλεκόμενοι να τα βρούνε μόνοι τους.

Οσον αφορά το άλλο ερώτημα για το μέχρι ποιον βαθμό μπορούμε να συγχωρούμε, νομίζω ότι διαφέρει ανάλογα με τον άνθρωπο. Ίσως δεν ξέρουμε καν τα όρια μας αφού δεν έχουμε πιεστεί σε βαθμό που να κληθούμε να συγχωρήσουμε ή όχι κάποιον που πραγματικά μας έβλαψε πολύ. Προσωπικά δεν συγχωρώ και πολύ εύκολα, αλλά δεν καρατάω και μεγάλη κακία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Επιτρέψτε μου να ανασύρω αυτό το σκονισμένο θέμα καθώς λίγο πιο έξω από τον βασανισμένο μικρόκοσμο των συνόρων μας, κάποιοι διαδηλώνουν για ένα έγκλημα που δικάστηκε πριν πάνω από 10 χρόνια...

Στο Βέλγιο, την πρωτεύουσα της Ευρώπης, Βρυξέλλες γαρ, όπου μια χώρα απέδειξε ότι μπορεί να λειτουργεί για κοντά 2 χρόνια (541 ημέρες για την ακρίβεια) χωρίς εκλεγμένη κυβέρνηση, κάποιοι δεν συγχωρούν ή τουλάχιστον δεν λειτουργούν τόσο πολιτισμένα,...

Μετά την έκτιση 12 ετών από την συνολική ποινή των 30 που της είχε επιβληθεί, αποφυλακίστηκε υπό όρους η Μισέλ Μαρτέν, πρώην σύζυγος και συνένοχος του Μαρκ Ντυτρού ο οποίος πάγωσε το Βέλγιο αλλά και όλη την Ευρώπη όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε απαγάγει, βιάσει και φυλακίσει στο υπόγειο του σπιτιού του 6 ανήλικα κοριτσάκια, με αποτέλεσμα 4 από αυτά να πεθάνουν από ασιτία.
Η Μαρτέν αποφυλακίστηκε με τον όρο να μείνει κλεισμένη σε μοναστήρι γυναικείου μοναστικού τάγματος που δέχθηκε να τη φιλοξενήσει χωρίς να της επιτρέπεται να βγει από αυτό.
Ωστόσο, από τη στιγμή που έγινε γνωστή αυτή η απόφαση το μοναστήρι πολιορκείται από διαδηλωτές που δηλώνουν ότι δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν ενώ η φρίκη των εγκλημάτων ξαναζεί στα ΜΜΕ και οι κάτοικοι δηλώνουν, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας που έχει επιβληθεί στη Μαρτέν, ότι πλέον δεν αισθάνονται ασφαλείς να κυκλοφορήσουν στο δρόμο πόσο μάλλον τα παιδιά τους...

...και η ερώτηση που μου γεννιέται είναι η εξής:

Στην Ελλάδα θα κρατούσαμε τόσο έντονα συναισθήματα για τόσο πολύ?
Ή μια παρόμοια αποφυλάκιση θα περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων και στα πρωινά ρεπορτάζ?
Θα διαδηλώναμε? Θα πολιορκούσαμε μοναστήρια στα οποία ζουν μια χούφτα ηλικιωμένες μοναχές διασύροντας τες σε ό,τι ΜΜΕ ή social media υπάρχει και δεν υπάρχει?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

just smile!

Δραστήριο μέλος

Η just smile! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Μακροχώρι (Καστοριά). Έχει γράψει 442 μηνύματα.
Το σωστο στις περισσοτερες θρησκειες και στα περισσοτερα ατομα ειναι η συγχωρεση.Εχει ορια αλλα δεν γινεται να υπερβαινει την δικαιοσυνη.Σε μια εποχη και μια χωρα οπυ ολα εχουν ερθει τα πανω κατω.Προσωπικα θα λαμβανα πολλα υποψη μου.Για το παραπανω εγκλημα αν ημουν δικαστης θα το αποφασιζα αλλα λαμβανοντας καποια μετρα ασφαλεις εξω απο το μοναστηρι.Για να επιστρεψουμε στο θεμα μας,η συγχωρεση ειναι σημαντικη αρκει να δειχνει αληθινα σημαδια μεταμελειας,και συγχωρουμε το ατομο αυτο τονιζοντας του προηγουμενως οτι το σφαλμα του δεν το αξιζε να συγχωρεθει
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Η συγχώρεση πιστεύω πως είναι μια πολύ ανώτερη πράξη και δείγμα ανώτερων ανθρώπων. Όταν κάποιος μας βλάψει πάντα το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι η εκδίκηση.

Εδώ κολλάει και η Δικαιοσύνη. Για εμένα η Δικαιοσύνη με τον τρόπο που υπάρχει σήμερα έχει δύο στόχους. Πρώτον την ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου και εκδίκησης των θυμάτων και των συγγενών τους και δεύτερον τον παραδειγματισμό προς αποφυγή μελλοντικών παρόμοιων πράξεων από άλλους. Είναι γεγονός πως κανένας εγκληματίας δεν σωφρονίζεται στη φυλακή. Περισσότερο παγιώνεται θα έλεγα η εγκληματική του νοοτροπία.

Η Συγχώρεση από την άλλη είναι μια πράξη δύσκολη αλλά και παντοδύναμη. Είναι μια πράξη υπέρτατου καλού. Ο Bob Marley έλεγε πως μπορούμε να θεραπεύσουμε το κακό σε έναν άνθρωπο κάνοντας του ενέσεις αγάπης. Η συγχώρεση όντας μια τέτοια πράξη αγάπης πιστεύω πως έχει την ικανότητα να αλλάξει το είναι και του θύματος και του θύτη. Δεν παύει όμως να είναι ένα δύσκολο κατόρθωμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top