Τα πρέπει... της ζωής.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ερχόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο γραπτούς και άγραφους κανόνες. Στην αρχή οι κανόνες είναι απλοί και αυστηροί, <<Μη βάζεις το χέρι στις πρίζες>>, <<Πιες όλο σου το γάλα>>. Εμείς ως μωρά αισθανόμενοι τελείως αδύναμοι μπροστά στους νομοθέτες γονείς μας, υπακούμε, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο πιστά.

Η πρώτη επαφή μας με τους οργανωμένους κανόνες της κοινωνίας γίνετε αναμφισβήτητα την πρώτη μέρα που θα πάμε στο σχολείο. Εκεί πρέπει να ακούμε και να κάνουμε ότι μας λέει η δασκάλα και να διαβάζουμε τα μαθήματά μας επιμελώς. Φυσικά ποτέ κανείς δεν μας εξηγεί για πιο λόγο πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά. Όταν μικρός είχα κάνει και εγώ την ίδια ερώτηση στη μητέρα μου, που τυχαίνει να είναι και εκπαιδευτικός, πήρα μια τυπική απάντηση << Γιατί αυτή είναι η δουλειά σου, για να μάθεις γράμματα και για να γίνεις άνθρωπος της προκοπής>>. Ομολογώ πως αυτή η απάντηση δημιούργησε πολύ περισσότερες απορίες στο μυαλό μου, όπως <<Τι είναι ένας άνθρωπος της προκοπής>>, όμως η μητέρα μου είχε να μαγειρέψει και μετά να φύγει για το σχολείο, οπότε οι ερωτήσεις μου έμειναν να βράζουν στην παιδική τους αφέλεια.

Η επόμενη στάση στη ζωή του ανθρώπου είναι πανελλαδικές. Μια χρονιά τρομακτική η οποία δεν επιδέχεται αποτυχία, καθώς "καθορίζει" όλο σου το μέλλον. Μια φράση που άκουσα τόσες φορές γεμίζοντάς με άγχος και αμφιβολίες για το εάν οι αποφάσεις που παίρνω είναι οι σωστές και που ακούω ακόμη και σήμερα γελώντας όμως πλέον. Οι μαθητές αφού δώσουν καλούνται να επιλέξουν σχολές. Πολλοί πηγαίνουν σε σχολές που δεν τους ενδιαφέρουν καν, είτε γιατί δεν έβγαλαν αρκετά μόρια, είτε γιατί αυτές οι σχολές έχουν επαγγελματική αποκατάσταση, είτε γιατί είναι μουράτες, είτε γιατί έτσι τους είπαν οι γονείς τους.

Στα 18 λοιπόν μπαίνεις στην σχολή σου και στα 22 πρέπει να έχεις τελειώσει, άντε βαριά 23, μερικές ατασθαλίες επιτρέπονται. Μετά πρέπει να κάνεις και ένα μεταπτυχιακό, γιατί που πας σήμερα δίχως ένα μάστερ, πουθενά. Στα 25 σου λοιπόν βγαίνεις ορεξάτος στην αγορά εργασίας. Τώρα υπάρχει καινούργιος στόχος. Πρέπει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να ξεκινήσεις την καριέρα σου. Γιατί τι είναι ένας άντρας δίχως δουλειά αν όχι τεμπέλης και βάρος στην κοινωνία. Ξεκινάς λοιπόν κι εσύ
να δουλεύεις, όσο περισσότερο μπορείς, για να εξασφαλίσεις ένα καλό μισθό και να στήσεις σταδιακά την επαγγελματική σου πορεία. Παράλληλα είναι πλέον κοινωνικά απαραίτητο να αρχίσεις να εξασφαλίζεις και μια γυναίκα, καθώς τι είναι ένας άντρας δίχως γυναίκα αν όχι μαγκούφης και γεροντοπαλίκαρο?

Έφτασες λοιπόν 30 και πλέον πρέπει να έχεις μια σχέση που οδεύει στον γάμο. Εαν όχι καλύτερα να αρχίσεις να ανησυχείς διότι τα χρόνια περνάνε και πίσω δε γυρνάνε. Τις περισσότερες φορές λόγου του φόβου που σου έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια θα επιλέξεις τη λάθος γυναίκα, θα ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας και μετά από λίγες ώρες θα πας και στο δημαρχείο για να υπογράψεις επίσημα την θανατική σου καταδίκη. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Στην κόλαση του Δάντη υπήρχε μια επιγραφή στην πόρτα του Άδη που έγραφε "Όσοι περνάτε αφήστε κάθε ελπίδα". Νομίζω θα ταίριαζε απόλυτα μπροστά στην είσοδο της εκκλησιάς τη μέρα του γάμου.

Τώρα όμως που παντρεύτηκες δεν έχει πισωγυρίσματα. Τώρα είσαι οικογενειάρχης. Και το πλάνο περνάει σε άλλη φάση.
Πρώτη προτεραιότητα τα παιδιά. Μέχρι τα 32 να έχεις τουλάχιστο ένα κουτσούβελο. Αν δεν θες ή δεν μπορείς να κάνεις παιδιά,
θα κάνεις. Υπάρχουν και οι εξωσωματικές, οι ομοιοπαθητικές ένα κάρο λύσεις. Λεφτά να έχεις να πληρώνεις. Τώρα βέβαια ως
οικογενειάρχης πρέπει να αυξήσεις και τα έσοδά σου. Πλέον έχεις υποχρεώσεις. Πάρε ένα στεγαστικό, που θα μείνει η οικογένειά σου, στο νοίκι?

Έκανες λοιπόν δυο τρία παιδιά, και τα πράγματα ζορίζουν. Τα έξοδα πολλά, άρα πρέπει να δουλέψεις περισσότερο, θυμάσαι εκείνο το ταξίδι στην Αμερική που πάντα ονειρευόσουν να κάνεις? Άστο δεν έχουμε λεφτά για τέτοια, προέχουν τα πάμπερς. Είσαι λοιπόν 40 και έχεις αρχίσει ήδη να μισείς τη ζωή σου. Κάθε μέρα είσαι στη δουλειά και υπομένεις το μαλάκα προϊστάμενο και τον ηλίθιο συνάδελφο, η γυναίκα σου με τις γέννες έχει αρχίσει να μοιάζει με νταλίκα και τα χρέη συνεχώς τρέχουν. Είσαι μονίμως μέσα στο άγχος και το τρέξιμο και πλέον όνειρα κάνεις μόνο στον ύπνο σου, αυτές τις 6 ώρες που κοιμάσαι.

Στα 50 σου πλέον έχεις αλλάξει. Ήρθε η ώρα να πρήξεις και να αγχώσεις τα δικά σου παιδιά με τις πανελλήνιες. Πρέπει άλλωστε και αυτά να περάσουν σε μια καλή σχολή, για να έχουν μια καλή καριέρα, μια καλή οικογένεια και να γίνουν σαν και σένα. Σταματάς λίγο να σκεφτείς και τότε σε πιάνει η κρίσή της μέσης ηλικίας. Θέλεις απεγνωσμένα να ξεφύγεις, από το γάμο, τα χρέη, τις υποχρεώσεις, τα πάντα. Θέλεις να πας εκείνο το ταξίδι στην Αμερική, να ξαναγίνεις αμέριμνος φοιτητής. Όμως είσαι εγκλωβισμένος. Τα 20 χρόνια σκλαβιάς σε έχουν κάνει πλέον δειλό, οπότε αρκείσαι σε μια παράλληλη σχέση με μια μικρούλα, ώστε να ξαναθυμηθείς λίγο τα νιάτα σου.

Τα χρόνια περνάνε και μπήκες πλέον στα 65. Τη ωραία ηλικία! Επιτέλους θα συνταξιοδοτηθείς, τα παιδιά σου ταχτοποιήθηκαν, βρήκαν δουλειά, παντρεύτηκαν, καιρός πλέον να σταματήσεις να δουλεύεις και να απολαύσεις τη ζωή σου! Και τότε παθαίνεις έμφραγμα. Βλέπεις όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο άγχος, τη καθιστική ζωή και την έλλειψη ύπνου, έχουν κυρώσεις. Πλέον είσαι καρδιοπαθής. Δεν κάνει να πίνεις, να καπνίζεις να τρως τηγανιτά και δεν γενικώς δεν κάνει. Παίρνεις 10 χάπια τη μέρα και έχει να σου σηκωθεί εδώ και 5 χρόνια. Οπότε τι να κάνεις? Το πρωί πας στο καφενείο να παίξεις ξερή, το μεσημέρι γυρνάς να φας ένα πιάτο φαΐ, το απόγευμα τηλεόραση, ύπνο και φτου και απ'την αρχή. Περιμένοντας στωικά τη μέρα που δεν θα ξαναξυπνήσεις.

Κάπου κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, σκέφτεσαι τι θα είχε γίνει, αν τότε παλιά που ήσουν νέος είχες πει όχι. Όχι στα κοινωνικά πρέπει, όχι στην εξασφάλιση, όχι στο γάμο. Αν είχες τολμήσει να φύγεις. Να αρπάξεις τη ζωή σου από τα κέρατα, να κάνεις τρέλες και να μη σε νοιάζει το μετά. Αλλά μετά σκέφτεσαι, τι ανοησίες. Τι θα ήμουν τότε αν όχι ένας επιπόλαιος, ένας ανώριμος, ένα κατακάθι της κοινωνίας. Και αλλάζεις κανάλι στην tv.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

gregory nub

Διάσημο μέλος

Ο gregory nub αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δημόσιος υπάλληλος και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 2,619 μηνύματα.
Κάτι τέτοιες σκέψεις μας βασανίζουν όλους :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

eyb0ss

Δραστήριο μέλος

Ο eyb0ss αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 742 μηνύματα.
Ποια σειρά τελείωσες και σε έπιασε η υπαρξιακή κρίση; :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Aleksa

Τιμώμενο Μέλος

Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,575 μηνύματα.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτά είναι τα στερεότυπα τα οποία ακολουθεί η ανθρώπινη κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη.

Ασφαλώς και υπάρχει η άλλη εναλλακτική, που συνοψίζεται στη φιλοσοφία "Live fast, die young (be wild and have fun)", την οποία όμως χρειάζονται ορισμένες ιδιότητες και προϋποθέσεις από το άτομο για να κάνει τρόπο ζωής και η οποία βρίσκεται στα όρια του "περιθωρίου"(αν όχι στο ίδιο το περιθώριο).

Για μας τους υπόλοιπους, τους καθημερινούς, τους "...δειλούς, μοιραίους κι άβουλους αντάμα" (που προσμένουμε κάποιο θάμα), δεν βρίσκω άλλη λύση, παρά μέσα στα "πρέπει" να υπάρχει παράλληλα ένα λειτουργικό "αντίβαρο", ένας χώρος που θα είναι ενεργά και τα "θέλω" μας.
Μόνο έτσι βλέπω να διατηρούμε όσο το δυνατό πιο υγιή και ακέραια την ψυχική και σωματική μας ισορροπία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

koukimanster

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
Εντάξει τα επαγγελματικά γιατί εκεί τα "πρέπει" είναι και ρεαλιστικά σε φάση "τι θα φάμε αύριο", αλλά στα οικογενειακά (γάμοι, παιδιά) ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω τα πρέπει και τον προγραμματισμό. Φυσικά οι γονείς μου είναι της νοοτροπίας "να ταχτοποιηθείς να παντρευτείς να κάνεις παιδάκι(α)", όσες απόπειρες έκανα να τους πω ότι δε μ' αρέσει η ιδέα κατέληξαν σε τσακωμό, οπότε απλά όποτε λένε τέτοια τους λέω "ναι ναι :)". 28 χρονών είμαι όχι 8, δεν μπορώ να συνεχίσω να τσακώνομαι με τη μαμά μου για το αν και πότε θα παντρευτώ, αυτό είναι σενάριο πολύ κακής ελληνικής ταινίας. Θα ήταν απαίσιο να έφτανα κάποια στιγμή 50 χρονών και να συνειδητοποιούσα ότι δεν πήγα ποτέ στην Ισλανδία και στη Νορβηγία στα φιορδ, γιατί έκανα οικογένεια επειδή έπρεπε ενώ δεν ήθελα καν. Άλλο να θες να κάνεις κάποια πράγματα και να θυσιάζεις άλλα στην πορεία, άλλο να μη θες αλλά να τα κάνεις επειδή πρέπει. Τα πρέπει είναι λίγο λάθος.

Τι γράφω πρωί πρωί αντί να πιω έναν καφέ και να τρέξω στη δουλειά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Johnny15

Επιφανές μέλος

Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
Μετά το μνημόνιο σειρά έχει το νόημα της ζωής.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Αυτούς τους προβληματισμούς τους είχα στα 15 μου, αλλά (ευτυχώς ή δυστυχώς) μου πέρασαν γρήγορα. Σίγουρα, αισθάνομαι ευτυχής που δεν αψήφησα τον κανόνα <<Μη βάζεις το χέρι στις πρίζες>>. Ναι, τα "πρέπει" υπάρχουν και αν τα απορρίψουμε δεν θα επιζήσουμε. Το πώς όμως θα τα ακολουθούμε και πόσο χαλαρά θα κινούμαστε μέσα σε αυτά, από εμάς εξαρτάται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

libre

Δραστήριο μέλος

Ο libre αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 694 μηνύματα.
Απορώ, Ξεχασμένε, τι σε έπιασε κι έγραψες αυτό το κείμενο. Γιατί πρέπει να κάνεις ό,τι κανει όλος ο κόσμος;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Απορώ, Ξεχασμένε, τι σε έπιασε κι έγραψες αυτό το κείμενο. Γιατί πρέπει να κάνεις ό,τι κανει όλος ο κόσμος;

Άπλα μερικές σκέψεις για το πως βλέπω την κοινωνία γύρω να προχωρά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

libre

Δραστήριο μέλος

Ο libre αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 694 μηνύματα.
Άπλα μερικές σκέψεις για το πως βλέπω την κοινωνία γύρω να προχωρά.
Α οκ. Αυτό που περιγραφεις είναι το κλασικο σκριπτ που ακολουθει ο περισσοτερος κοσμος. Το βρισκω αρκετα ρουτινιαρικο, αλλά ομολογω οτι δεν ειναι κι ευκολο να ξεφυγεις, ιδιως αν ζεις σε μια κλειστη κοινωνια πχ επαρχια. Προσωπικα εχω ακολουθησει ενα διαφορετικο σκριπτ, το οποιο παρολο που ειναι εφικτο προυποθετει και μεγαλη δοση αντικονφορμισμου.

Θεωρω ως επικεντρο του μοντελου ζωης τον ελευθερο χρονο κι οχι την εργασια. Δεν ειναι δυνατον να αναπτυχθεις σαν ανθρωπος σε ενα περιβαλλον εργασιας οπου εκτελεις εντολες ή τρεχεις να προλαβεις προθεσμιες. Και καλο να ειναι το περιβαλλον, και μονο το γεγονος οτι πρεπει να δινεις το παρον καθε μερα σε ενα ποστο, εισαι σαν το δεμενο αλογο που εχει την ελευθερια να κανει βολτες οσο μακρια του το επιτρεπει το σχοινι του. Δεν γινεται να περιμενεις τη συνταξη για να απολαυσεις την πληρη ελευθερια. Για αυτο εχω απορριψει την καριερα και γενικα την εργασια ως αξια, εκτος αν εχεις πραγματικα παθος για αυτο που κανεις και ξυπνας με χαρα καθε μερα για να πας στη δουλεια.

Στο δικο μου μοντελο ζωης χρειαζεσαι ενα financial plan για να χρηματοδοτεις τη ζωη σου, ενα συντροφο να σε καταλαβαινει κι ενα ικανοποιητικο πλαισιο να αναπτυχθεις (χωρα διαμονης ή εστω περιοχη). Διαλεγεις μια επικερδη απο τη φυση της ασχολια την οποια, αν σου αρεσει, την κρατας οσο θελεις, φροντιζοντας να εξασφαλιζεις οσο γινεται περισσοτερο ελευθερο χρονο κι αν σου ειναι ουδετερη βαζεις ενα μαξιμουμ πεντε δεκα χρονια να φτιαχτεις και τελος.

Τωρα ο γαμος και τα παιδια ειναι θεμα τελειως προσωπικό, Σε καθε περιπτωση πρεπει να το θες εντονα και να εχεις μεγαλες ψυχικες αντιστασεις. Αν δεν τα αντεχεις αυτα τα πραγματα, αλλα τα κανεις επειδη ετσι πρεπει, θα εχεις μια υποτονικη ζωη και ισως και προβληματα.

Το σιγουρο ειναι οτι ζουμε μια φορα και καθε στιγμη που φευγει δεν ξαναρχεται. Οσο τολμηρος ειναι καποιος τοσο καλυτερα ζει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

damn

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο damn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 1,771 μηνύματα.
https://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=530365 Διαβάστε το η αγια Ελληνική οικογένεια.Πέρα απο την πλάκα θα ήτα ωραίο κείμενο για τις πανελλήνιες αν έπεφτε η οικογένεια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Guest 749981

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Α οκ. Αυτό που περιγραφεις είναι το κλασικο σκριπτ που ακολουθει ο περισσοτερος κοσμος. Το βρισκω αρκετα ρουτινιαρικο, αλλά ομολογω οτι δεν ειναι κι ευκολο να ξεφυγεις, ιδιως αν ζεις σε μια κλειστη κοινωνια πχ επαρχια. Προσωπικα εχω ακολουθησει ενα διαφορετικο σκριπτ, το οποιο παρολο που ειναι εφικτο προυποθετει και μεγαλη δοση αντικονφορμισμου.

Θεωρω ως επικεντρο του μοντελου ζωης τον ελευθερο χρονο κι οχι την εργασια. Δεν ειναι δυνατον να αναπτυχθεις σαν ανθρωπος σε ενα περιβαλλον εργασιας οπου εκτελεις εντολες ή τρεχεις να προλαβεις προθεσμιες. Και καλο να ειναι το περιβαλλον, και μονο το γεγονος οτι πρεπει να δινεις το παρον καθε μερα σε ενα ποστο, εισαι σαν το δεμενο αλογο που εχει την ελευθερια να κανει βολτες οσο μακρια του το επιτρεπει το σχοινι του. Δεν γινεται να περιμενεις τη συνταξη για να απολαυσεις την πληρη ελευθερια. Για αυτο εχω απορριψει την καριερα και γενικα την εργασια ως αξια, εκτος αν εχεις πραγματικα παθος για αυτο που κανεις και ξυπνας με χαρα καθε μερα για να πας στη δουλεια.

Στο δικο μου μοντελο ζωης χρειαζεσαι ενα financial plan για να χρηματοδοτεις τη ζωη σου, ενα συντροφο να σε καταλαβαινει κι ενα ικανοποιητικο πλαισιο να αναπτυχθεις (χωρα διαμονης ή εστω περιοχη). Διαλεγεις μια επικερδη απο τη φυση της ασχολια την οποια, αν σου αρεσει, την κρατας οσο θελεις, φροντιζοντας να εξασφαλιζεις οσο γινεται περισσοτερο ελευθερο χρονο κι αν σου ειναι ουδετερη βαζεις ενα μαξιμουμ πεντε δεκα χρονια να φτιαχτεις και τελος.

Τωρα ο γαμος και τα παιδια ειναι θεμα τελειως προσωπικό, Σε καθε περιπτωση πρεπει να το θες εντονα και να εχεις μεγαλες ψυχικες αντιστασεις. Αν δεν τα αντεχεις αυτα τα πραγματα, αλλα τα κανεις επειδη ετσι πρεπει, θα εχεις μια υποτονικη ζωη και ισως και προβληματα.

Το σιγουρο ειναι οτι ζουμε μια φορα και καθε στιγμη που φευγει δεν ξαναρχεται. Οσο τολμηρος ειναι καποιος τοσο καλυτερα ζει.
Κάπως έτσι πιστεύω κι εγώ διότι βλέπω αρκετό κόσμο να κάνει δουλειά που δεν του αρέσει και την κάνει μόνο για τα λεφτά. Ναι μεν, τα λεφτά έχουν αξία, αλλά την ευτυχία δεν την ξεπερνάει τίποτα. Με λίγα λόγια, τα όσα χρόνια που θα δουλέψεις ισοδυναμούν με χαμένο και κουραστικό χρόνο σε ανταλλαγή με χρήματα.:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Johnny15

Επιφανές μέλος

Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς χρήματα. Εκτός και αν σου δίνει ο μπαμπάς.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 749981

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς χρήματα. Εκτός και αν σου δίνει ο μπαμπάς.
Δεδομένο.
:'( Δυστυχώς.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

libre

Δραστήριο μέλος

Ο libre αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 694 μηνύματα.
Κάπως έτσι πιστεύω κι εγώ διότι βλέπω αρκετό κόσμο να κάνει δουλειά που δεν του αρέσει και την κάνει μόνο για τα λεφτά. Ναι μεν, τα λεφτά έχουν αξία, αλλά την ευτυχία δεν την ξεπερνάει τίποτα. Με λίγα λόγια, τα όσα χρόνια που θα δουλέψεις ισοδυναμούν με χαμένο και κουραστικό χρόνο σε ανταλλαγή με χρήματα.:/:
Εδω θα ηθελα να κανω μια διευκρινηση. Δεν ειμαι απο αυτους που λενε οτι το χρημα δεν φερνει την ευτυχια κι άλλα παρομοια. Ισως το χρημα να μην φερνει την ευτυχια, αλλα αν σου λειψει πραγματικα, τοτε ζεις με εφιαλτες. Θεωρω οτι το χρημα κανει τον ανθρωπο ελευθερο και δυνατο, γιατι εκτος του ότι συμβαλλει στο να εχεις οσο γινεται λιγοτερες εξαρτησεις απο τριτους, βοηθα και στο να πραγματοποιησεις τα ονειρα σου. Η διαφωνια μου συνισταται στο μοντελο εργασιας που θα υιοθετησεις για να το αποχτησεις. Ποιο ειναι το τιμημα για το χρημα που θα χρειαστεις; Με το σημερινο μοντελο εχουμε φτασει να θεωρουμε νορμαλ το να σπαταλας τα νιατα σου στη δουλεια για να χαρεις τα γεραματα (αν προλαβεις).

Θα μου πεις αυτες οι σκεψεις ειναι πολυτελειες, οταν η μιση νεολαια δεν εχει καν δουλεια για να εξασφαλισει τα αναγκαια. Στα βασικα της ζωης εχω βαλει το πλαισιο ζωης. Αν το πλαισιο δεν βολευει, τα μαζευεις και πας αλλού, δεν περιμενεις να γερασεις ελπιζοντας κατι αοριστο.

Το μοντελο μου στην καλυτερη περιπτωση αφορα το χομπι που μετατρεπεις σε προσοδοφορα ασχολια και στην χειροτερη περιπτωση την ελαστική εργασια. Στον τομεα μου (life coaching) βλεπω συναδελφους να δουλευουν ολη μερα και να βγαζουν πραγματι πολλα λεφτα. Αυτο ομως προυποθετει να εισαι κλεισμενος ολη μερα σε ενα γραφειο και να λυνεις προβληματα πελατων, κανοντας συχνα τεραστια υπομονη μπροστα στην ανθρωπινη χαζομαρα. Προτιμω να εχω μονο δυο ραντεβου ημερησιως (τα οποια μελλοντικα θα κοψω κι αυτα) και να συμπληρωνω το εισοδημα μου με κανενα σεμιναριο ή κονφερενς, με τη μαρκα μου που θα την δουλευουν αλλοι και θα παιρνω ποσοστα, με το να βγαζω ποτε ποτε κανενα προιον ή βιβλιο στον τομεα μου, με διαφημισεις απο το site μου κλπ Αν εισαι δημιουργικος, κινεισαι κι ανακατευεσαι εποικοδομητικα με κοσμο δεν αισθανεσαι οτι δουλευεις.

Παλια οταν ημουνα πωλητης ακινητων εκλεινα ελαχιστα συμβολαια για να αποφευγω το πολυ στρες στις διαπραγματευσεις (οι απαιτησεις των συμβαλλομμενων ξεφευγουν απο καθε οριο λογικης) κι ασχολιομουν και με παρεμφερη οπως homestaging (διακοσμιση-αναβαθμιση ακινητων για να πωληθουν καλυτερα), αρθρογραφουσα σε ενα σχετικο περιοδικο και βοηθουσα ξενους να εγκατασταθουν στην περιοχη μου.
Εχω φτασει στο συμπερασμα οτι αμα εισαι εφευρετικος, μπορεις να μετατρεψεις ενα μερος του κεφαλαιου εργασια σε πιο υποφερτο ή ακομα κι ευχαριστο χρονο. Αυτο ειναι πολυ σημαντικο, γιατι στο καθιερωμενο μοντελο ζωης η εργασια ειναι ο κυριοτερος παραγονας που θα καθορισει αν θα εχεις μια ρουτινιαρικη ή ενδιαφερουσα ζωη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
Κάπως έτσι πιστεύω κι εγώ διότι βλέπω αρκετό κόσμο να κάνει δουλειά που δεν του αρέσει και την κάνει μόνο για τα λεφτά. Ναι μεν, τα λεφτά έχουν αξία, αλλά την ευτυχία δεν την ξεπερνάει τίποτα. Με λίγα λόγια, τα όσα χρόνια που θα δουλέψεις ισοδυναμούν με χαμένο και κουραστικό χρόνο σε ανταλλαγή με χρήματα.:/:
Κάτσε βρε Andy γιατί σε έχω για έξυπνο παιδί. Πρώτα-πρώτα δεν έχεις δει και ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά τους, πηγαίνουν κάθε μέρα με κέφι και τη χαίρονται καθώς αισθάνονται ότι προσφέρουν κάτι; Δυστυχώς και τα λεφτά χρειάζονται, αλλά όταν έρθει η ώρα θα μπορέσεις να βρεις μια δουλειά που να σου δίνει και τα χρήματα για μια ικανοποιητική και αξιοπρεπή ζωή, αλλά και ταυτόχρονα να κάνεις κάτι που να σε ευχαριστεί. Ίσως δεν πρόσεξες καλά τι έγραφε το μήνυμα για το οποίο έγραψες ότι κάπως έτσι πιστεύεις. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένα νέο και έξυπνο παιδί, θεωρεί ευτυχία το να έχει από αδιευκρίνιστες πηγές πολλά χρήματα, να μη χρειάζεται να δουλεύει και να έχει απεριόριστο ελεύθερο χρόνο.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 749981

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Κάτσε βρε Andy γιατί σε έχω για έξυπνο παιδί. Πρώτα-πρώτα δεν έχεις δει και ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά τους, πηγαίνουν κάθε μέρα με κέφι και τη χαίρονται καθώς αισθάνονται ότι προσφέρουν κάτι; Δυστυχώς και τα λεφτά χρειάζονται, αλλά όταν έρθει η ώρα θα μπορέσεις να βρεις μια δουλειά που να σου δίνει και τα χρήματα για μια ικανοποιητική και αξιοπρεπή ζωή, αλλά και ταυτόχρονα να κάνεις κάτι που να σε ευχαριστεί. Ίσως δεν πρόσεξες καλά τι έγραφε το μήνυμα για το οποίο έγραψες ότι κάπως έτσι πιστεύεις. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένα νέο και έξυπνο παιδί, θεωρεί ευτυχία το να έχει από αδιευκρίνιστες πηγές πολλά χρήματα, να μη χρειάζεται να δουλεύει και να έχει απεριόριστο ελεύθερο χρόνο.


Δεν θεωρώ ΑΥΤΟ ευτυχία.

Αλλά θεωρώ δυστυχία το να δουλεύεις όλη την ημέρα σαν φυλακισμένος και να το κάνεις μόνο και μόνο για τα λεφτά χωρίς να σε ευχαριστεί η εργασία σου. :(

Επίσης θα μισούσα τις δουλειές που απαιτούν ξύπνημα από το χάραμα και νυχτερινές βάρδιες. :mpinelik:

Μία μέτρια κι ευχάριστη δουλειά με τα αναγκαία χρήματα θα ήταν μία μέση λύση. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

libre

Δραστήριο μέλος

Ο libre αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 694 μηνύματα.
Κάτσε βρε Andy γιατί σε έχω για έξυπνο παιδί. Πρώτα-πρώτα δεν έχεις δει και ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά τους, πηγαίνουν κάθε μέρα με κέφι και τη χαίρονται καθώς αισθάνονται ότι προσφέρουν κάτι; Δυστυχώς και τα λεφτά χρειάζονται, αλλά όταν έρθει η ώρα θα μπορέσεις να βρεις μια δουλειά που να σου δίνει και τα χρήματα για μια ικανοποιητική και αξιοπρεπή ζωή, αλλά και ταυτόχρονα να κάνεις κάτι που να σε ευχαριστεί.
Αγαπητε Δια, μην επαναλαμβανεις τα τετριμμενα οσων συμφιλιωνονται με το σημερινο συστημα κι εξυψωνουν τη δουλεια για την ψυχολογικη τους επιβιωση. Η πραγματικοτητα σε διαψευδει. Και η πραγματικοτητα ειναι οτι τα λοτο, τα τυχερα και ολη η σχετικη βιομηχανια οχι μονο ποτέ δεν γνωρισαν κριση, αλλα ειναι και οι μεγαλυτερες μπιζνες. Ο κοσμος κοιταει να ξεφυγει. Ευτυχως δεν κερδιζουν ολοι το λοτο, γιατι αν το κερδιζαν θα γκρεμιζοταν το συστημα εργασιας και οι ελαχιστοι ευχαριστημενοι που θα πηγαιναν να δουλεψουν θα ηταν σαν τη μυγα μες στο γαλα. Χορτασαμε υποκριτικες κοινωνικες αξιες, φτανει πια.

Ίσως δεν πρόσεξες καλά τι έγραφε το μήνυμα για το οποίο έγραψες ότι κάπως έτσι πιστεύεις. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένα νέο και έξυπνο παιδί, θεωρεί ευτυχία το να έχει από αδιευκρίνιστες πηγές πολλά χρήματα, να μη χρειάζεται να δουλεύει και να έχει απεριόριστο ελεύθερο χρόνο.
Το μηνυμα δεν σχετιζεται με τον ξαπλωμενο της φωτογραφιας που εβαλες. Κανενας δεν μιλησε για τεμπελια. Το σημερινο συστημα εργασιας μετατρεπει τον ανθρωπο σε μηχανη παραγωγης που ο εργοδοτης οταν δεν χρειαζεται πια πεταει σαν λεμονοκουπα. Καθε ανθρωπος που σεβεται τον εαυτο του πρεπει να αντιδρασει, στα ορια των δυνατοτητων του, στην καθολικη σκεψη που θέλει τον ανθρωπο συγχρονο δουλο. Δεν εισαι ελευθερος οταν δουλευεις. Ακομα και ερευνητης να εισαι πασχιζοντας για το καλο της ανθρωποτητας, τις πιστωσεις για τις ερευνες θα στις δωσουν αυτοι που εχουν τα λεφτα και θα βαλεις νερο στο κρασι σου σχετικα με τις απαιτησεις τους.
Δεν προοδευεις σαν ανθρωπος στο χωρο εργασιας με τα ψευτικα χαμογελα και τα μαχαιρωματα στην πλατη απο συναδελφους που εποφθαλμιουν να σου παρουν τη θεση ή οποιες αλλες ευκαιριες παρουσιαζονται στον επαγγελματικο σου τομεα. Προοδευεις οταν εχεις ελευθερο χρονο να αφιερωσεις στην οικογενεια και τους φιλους σου και να συναναστραφεις αλλους ανθρωπους για να παλεψετε για ιδανικα. Με το σημερινο μοντελο οχι μονο δεν εχεις το χρονο που χρειαζεσαι για κατι τετοιο, αλλα τρεχεις και δεν φτανεις.

Τι θα πει αδιευκρινιστες πηγες; Μιλησα για επικερδεις ασχολιες. Πρεπει να βαλω και λιστα με επικερδη επαγγελματα; Σιγουρα αναμεσα σε αυτα κατι θα βρεις να σου αρεσει.

ΥΓ Στο επομενο ποστ μου ανεφερα και δυο παραδειγματα απο την προσωπικη μου πορεια που δειχνουν πως προσπαθησα να κανω πιο ελαστικη κι ευχαριστη τη δουλεια μου, οποτε τωρα το θεμα ειναι πιο σαφες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
.....θα μισούσα τις δουλειές που απαιτούν ξύπνημα από το χάραμα και νυχτερινές βάρδιες. :mpinelik:
Καλό μου παλικάρι, λογικό είναι σα μαθητής να μισείς το πρωινό ξύπνημα. Όμως, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο επιλογής επαγγέλματος στο μέλλον. Όλοι μας μεγαλώνουμε και αλλάζουμε. Όταν ήμουν μαθητής, σιχαινόμουνα κι εγώ το να ξυπνάω νωρίς. Τώρα αυτό το έχω ξεπεράσει και μάλιστα με ευχαριστεί όταν σηκώνομαι πρωί, καθώς βλέπω ότι έτσι έχω δική μου όλη την ημέρα. Μη βιάζεσαι αγόρι μου. Αυτό που στο forum γράφει κάτω από τα παλιά μηνύματα: "Το μήνυμα αυτό γράφτηκε πάνω από Χ χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε", είναι σοφό. Υπάρχει και σχετικό ρητό: "Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Θεωρω ως επικεντρο του μοντελου ζωης τον ελευθερο χρονο κι οχι την εργασια. Δεν ειναι δυνατον να αναπτυχθεις σαν ανθρωπος σε ενα περιβαλλον εργασιας οπου εκτελεις εντολες ή τρεχεις να προλαβεις προθεσμιες.

Συμφωνώ απόλυτα.

Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς χρήματα. Εκτός και αν σου δίνει ο μπαμπάς.

Μπορείς να ζήσεις όμως χωρίς να δουλεύεις εάν κάνεις τις σωστές επιλογές στη ζωή σου.

Πρώτα-πρώτα δεν έχεις δει και ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά τους, πηγαίνουν κάθε μέρα με κέφι και τη χαίρονται καθώς αισθάνονται ότι προσφέρουν κάτι;

Θα αναφέρω ένα προσωπικό μου παράδειγμα. Ασχολούμαι με τον προγραμματισμό από 14 χρονών και μπορώ να πω πως πολύ λίγα πράγματα απολαμβάνω περισσότερο. Θεώρησα λοιπόν πως δεν θα υπήρχε καλύτερο πράγμα από το να κάνω αυτό που μου αρέσει επάγγελμα. Μετά από δύο χρόνια δουλειάς σε δύο διαφορετικές εταιρίες ως προγραμματιστής άλλαξα τελείως άποψη. Η δουλειά και ότι αυτή συνεπάγεται (deadlines, τρέξιμο, άγχος, συναναστροφή με ηλίθιους) δεν μπορεί να κάνει κανένα λογικό άνθρωπο χαρούμενο. Μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως κάποιος μη μαζοχιστής ξυπνάει κάθε πρωί με κέφι που θα αντιμετωπίσει όλα αυτά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος είναι χαρούμενος με το να χτυπάει κάρτα κάθε μέρα κάνοντας ένα ρουτινιέρικο οχτάωρο ενώ υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες πιο ευχάριστα πράγματα και πιο εποικοδομητικά που θα μπορούσε να κάνει.

Πλέον θεωρώ την δουλειά ως ένα αναγκαίο κακό που πρέπει να υποστώ για να συντηρήσω τον εαυτό μου. Γιαυτό και για εμένα οι μόνες εργατοώρες που έχουν πραγματική αξία είναι αυτές που σε οδηγούν ένα βήμα πιο κοντά στην οικονομική αυτάρκεια. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ πως θα περάσω το εν τρίτο των υπόλοιπων σαράντα χρόνων της ζωής μου πίσω από ένα γραφείο κάνοντας κάτι τελείως μονότονο για ένα κομμάτι ψωμί.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top