Μαγεία

...O Μέρλιν?

Ο Μερλιν νομίζω οτι έζησε πολύ αργότερα , πολύ δυνατή ψυχή στον χρόνο .



Και δεν συνειδητοποιώ ότι κάτι Άλλο με απασχολεί,
ούτε ψάχνομαι για μια γνώση περισσότερο,
πόσο δε μάλλω να είμαι γνώστης της γνώσης αυτής,
μα είμαι απόλυτα σίγουρος
πως στην τελευταία πρόταση κάνεις λάθος.



Μα η γνώση δεν είναι για όλους.

Φιλικά hermes.

Οι Μάγοι και οι Βασιλείς

Μέχρις ότου θυμόντουσαν στη Βαβυλώνα, εκείνα που είχαν κληρονομήσει από τη «Βασιλεία του Χαμουραμπί»(μεθερμηνευόμενο ως «ευτυχία του λαού»), ένας ήταν ο Ιερέας του Ναού κι όλοι οι υπόλοιποι άνδρες που τον επικουρούσαν στο έργο του, ήταν οι Μάγοι (του).
Ιερέας και Βασιλιάς ήταν το αυτό πρόσωπο, πρόσωπο που τον εξέλεγε η παραδεδεγμένη Σύναξη των Παρθενίδων του Ναού, δηλαδή της Βαβυλώνας. Εγγυητές δε της αποδεδειγμένης παρθενίας των εκλεκτόρων του εκάστοτε Βασιλιά ήταν πάντα, οι Μάγοι του προηγούμενου Ιερέα, οι οποίοι ήταν απαραίτητα ευνούχοι και (φυσικά) άγαμοι.
Οι Μάγοι, εκτός από τη διαχείριση της παρθενικότητας της εκλεκτορικής Σύναξης, ήταν ταυτόχρονα και διαχειριστές του συνόλου της γνώσης, που είχε συγκεντρωθεί από την ιστορία όλης της ανθρωπότητας ως παρακαταθήκη, εκεί στη Βαβυλώνα. Ήταν δηλαδή, οι «Θησαυροφύλακες του Βασιλιά».
Μία από τις ελάσσονος σημασίας γνώσεις ήταν και το «χρήμα» (ή «νόμισμα»), ως απλού μέσου δίκαιης διανομής της «ευτυχίας», που μπορούσε εκάστοτε ο Βασιλιάς να προσφέρει στο λαό της Βαβυλώνας. Το «χρήμα» ποτέ δεν μπορούσε να αποτελέσει, εκεί στη Βαβυλώνα, ως μέσο αποθησαυρισμού και αποταμίευσης εκτός Ναού. Τότε γινόταν «κρίμα, προς οδύνη του λαού». Γιʼ αυτό οι παραβάτες εξορίζονταν από τη Βαβυλώνα και για εφτά τουλάχιστον χρόνια. Το χρήμα έπρεπε να κυκλοφορεί στην Αγορά, ανεμπόδιστο από τους «παραχαράκτες» (της ευτυχίας του λαού), μέχρι να επιστρέψει τα μεσάνυχτα πάλι στο Ναό. Το καθήκον δε μεταφοράς του χρήματος, από την Αγορά στο Ναό, το είχαν πάντα οι Παρθένες της Βαβυλώνας.
Έτσι λίγο πολύ πρόκοβε η Βαβυλώνα, σε περαιτέρω γνώση, ευνομία, δικαιοσύνη και λαϊκή ευτυχία, μέχρι τα μέσα του 21ου π.Χ. αιώνα. Τότε ήταν που κατέβηκε από τον ξεπαγωμένο πρόσφατα (μάλλον εξαιτίας κάποιου «κατακλυσμού» )Βορρά λαός βάρβαρος, ύπουλος και μισάνθρωπος , οι Κοσσαίοι (ή Κασσίτες), ανήκοντες σε προηγμένο παρακλάδι των ανθρωποφάγων Πικτών, του σημερινού βρετανικού νησιωτικού συμπλέγματος.
Οι Βαβυλώνιοι, κέλτικης κυρίως προέλευσης και καταγωγής, αναγνωρίζοντας την ηθική και πολιτιστική εξέλιξη των Κοσσαίων και προκειμένου να τους αποσπάσουν παντελώς από τις επιρροές των άλλων πικτογενών φύλων, τους φιλοξένησαν και τους εγκατέστησαν στο χώρο μεταξύ Βαβυλώνας και Ουρ, παραχωρώντας τους ταυτόχρονα τη δυνατότητα να συναλλάσσονται στην Αγορά της πόλης τους, για την προμήθεια οικιακών αγαθών(τρόφιμα, ένδυση, φάρμακα κ.π.), έναντι τιμαριθμημένης αξίας χρυσού και «πολύτιμων πετραδιών». Κάθε δε επτά χρόνια, ο Ναός επέστρεφε όλο τον όγκο χρυσού και πετραδιών που συγκεντρωνόταν σʼ αυτόν, παρακρατώντας τη «Δεκάτη»(10%). Τούτο δε οι Άρχοντες των Κοσσαίων βρήκαν «φρόνιμο και δίκαιο», όχι τόσο για το δικαίωμα της Βαβυλώνας, αλλά μάλλον, για να μην περιπέσει σε οκνηρία ο λαός τους και πάψει να εργάζεται, τόσο στους αγρούς και τα εργαστήρια, όσο και στα ορυχεία.
Έτσι κυλούσαν ειρηνικά τα χρόνια, μεταξύ Κελτών και Κοσσαίων, ώσπου έφθασαν μάλιστα στο σημείο οι Βαβυλώνιοι, να αποδεχθούν στο Ναό τους, παρθένες και ευνούχους, από τους νέους των Κοσσαίων. Μόνον που την επιλογή των απεσταλμένων την έκαναν οι Άρχοντές τους, που φυσικά διάλεγαν κατά προτίμηση τα «δικά» τους παιδιά. Μέχρι το 1750 (πΧ) οι παρθένες και ευνούχοι του Ναού από τους Κοσσαίους είχαν φθάσει στο ένα τρίτο των σχετικών Συνάξεων.
Το 1746 όμως, ένα μέρος των Μάγων κι άλλο τόσο των παρθενίδων κέλτικης καταγωγής, και δοθείσης σχετικής ιστορικής ευκαιρίας, πρότειναν ως νέο Ιερέα (τους) έναν έφηβο εκ των Κοσσαίων, με παράστημα ανδρείο, όμορφο, αλλά και «ολιγόν τι θηλυπρεπή, κατά τους τρόπους». Αρκούσε όμως εκείνο το «ολίγον τι», ώστε ο συγκεκριμένος έφηβος να μην δικαιούται να φορέσει, και το στέμμα της Βασιλείας, κατά τα ήθη των Κελτών.
Δημιουργήθηκε σχετικός σάλος. Οι άρχοντες των Κοσσαίων διαμαρτυρήθηκαν και άρχισαν οι συνέπειες των πρώτων φανατισμών. Σποραδικές ταραχές και βίαιες εχθροπραξίες, με διάφορες αφορμές, είτε μέσα στη πόλη της Βαβυλώνας, είτε εκτός αυτής, γρήγορα πύκνωσαν τα μαύρα σύννεφα της ιστορίας, πάνω από την ιερή πόλη. Ώσπου το βράδυ της 24 Δεκεμβρίου 1976(μετρώντας πάντα το χρόνο με το γρηγοριανό ημερολόγιο!), ο νεοεκλεγείς Ιερέας, συνεπικουρούμενος από τη δική του μερίδα παρθενίδων και Μάγων, έσφαξε τους «ορθόδοξους» και κατέλαβε πραξικοπηματικά τον χηρεύοντα θρόνο της Βαβυλώνας.
Η «εκ του Ναού» εκείνη κατάληψη της ιερής πόλης από τους πικτογενείς Κοσσαίους, έφερε «παγκόσμιο σεισμό» στα ανθρώπινα πράγματα, εντεύθεν του σημερινού σινικού τείχους. Όλα τα κελτικογενή φύλα, από τις ακτές τη σημερινή Ελλάδα, τα Βαλκάνια, και την υπερκαυκασία ενδοχώρα, μαζί με τους Κρονίδες της Αιγύπτου και της ευρύτερης Αφρικής, ξεκίνησαν έναν παρατεταμένο πόλεμο, εναντίον των αχάριστων Κοσσαίων και των λοιπών πικτογενών «Υπερβόρειων», που θα διαρκούσε μέχρι το 1175 και θα οδηγούσε στον ιστορικό αφανισμό του «Άριου Οίκου», το διασκορπισμό και έκπτωση της κέλτικής φυλής, και προπάντων, στη διχοτόμηση και διανομή της Εξουσίας, μεταξύ «Ιερέως» και «Βασιλέα».
Έκτοτε, και μέχρι σήμερα, η Μονοκρατορία είναι εφικτή, μόνον «εν ουρανοίς». Επί γης, άλλους Μάγους έχει ο Ιερέας κι άλλους, ο Βασιλιάς. Όλοι μαζί βέβαια οι Μάγοι, αποτελούν το εκάστοτε «ιερατείο», αλλά πάντα «δικομματικά». Μία απόπειρα αναβίωσης της αρχαίας και ιερής βαβυλωνιακής παράδοσης ξεκίνησε χίλια χρόνια περίπου μετά, από τον Δηιόκη των Εκβατάνων(710 πΧ), αλλά έληξε άδοξα η προσπάθεια, μετά από συνεργασία των Μάγων της Περσίας και την πραξικοπηματική κατάληψη του θρόνου από τη μιλιταριστική οικογένεια του Δαρείου του Α΄. Το τελευταίο εγχείρημα «αποκατάστασης των πατρώων» θα γινόταν από τους Έλληνες, αλλά θα την πλήρωνε ακριβά ο Μεγαλέξανδρος, μόλις στα 33 του. Και η ιστορία πορεύεται προς «άγνωστη κατεύθυνση», ώσπου τα πράγματα να γίνουν «επί γης, ως εν ουρανώ»!

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Για να καταλάβω, οι Κοσσαίοι ήταν στο Ελάμ ; 'Εχω διαβάσει ότι αυτή ήταν η πατρίδα του Νώε. Είναι σωστό ;

Click για ανάπτυξη...

Οι Κοσσαίοι κατέβηκαν στο Ελάμ από τα βορειοδυτικά(Βρετανία, Γιουτλάνδη και Βαλτική), εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών και κινδύνων από το λιώσιμο των πολικών πάγων, κατά το διάστημα 2400-2100 π.Χ. Ανήκαν στις προάριες φυλές του Υπερβορρά και σχηματίστηκαν σαν ξεχωριστός λαός, χάρη στην καινοτομία τους, να βγάλουν από τη διατροφική τους αλυσίδα, τα ανθρώπινα πτώματα, αρχής γενομένης να μην τρώνε ζωντανούς ανθρώπους, όπως συνέχιζαν να κάνουν απομεινάρια άλλων πικτογενών φύλων μέχρι και τον 11 μ.Χ. αιώνα.
Όσο για τον Νώε (εννοείται της Βίβλου), το μόνο που θα μπορούσα να καταθέσω εδώ, είναι ότι υπήρξε προϊόν της μυθοπλασίας των ύστερων ελληνικών χρόνων(4ος π.Χ. αιώνα), ενώ το Ελάμ υπήρξε ιστορικά ως γεωγραφική πολιτιστική περιοχή(από Μοχέντζο Ντάρο και μέχρι τις δυτικά όρια της "Μεσοποταμίας".

Από την Αία(ή και Αιά), τη «χώρα που γεννούσε χρυσάφι, οίνο και ανθρώπους»

Ανάμεσα στην πολυποίκιλη πανσπερμία ψεύδους, παραμυθιού και λησμονιάς, που εν πολλοίς έφτιαξε το μετά την τελική( καταστροφή του «Γιουνανιστάν»(Ιωνίας-1922) «Νεοελληνικό Κράτος», είναι και όσα απέμειναν «γνωστά», για τους Βαλλ(α)άδες των Γρεβενών. Η επικρατέστερη ετυμολογία του ονόματός τους αναφέρεται στον ανατολικότροπο όρκο «μπαλαχί», τάχα «τουρκικής έμπνευσης». Το μόνο όμως ψήγμα αλήθειας αυτής της ετυμολόγησης έχει να κάνει, με το ότι υπήρξαν από τους πλέον «ορκισμένους» εχθρούς του «τουρκισμού», του «τουρκοαλβανισμού» και των «πάσης φύσεων Οβριών(Εβραίων)», όπως ονόμαζαν οι ίδιοι όλους τους ανά τους (ιστορικούς) αιώνες επίορκους, προδότες και « δειλούς ντονμέδες»(αλλαξόπιστους από δειλία και ιδιοτέλεια). Η τελευταία παρουσία τους στο ιστορικό προσκήνιο, ως συγκροτημένου και ξεχωριστού λαού, περίπου 3500-4000 ψυχών, υπήρξε μέχρι τις αρχές της δεκαετία 1920-30 και τέλειωσε, χάρη στη βίαιη απόσπασή τους από τις βουνοκορφές της Πίνδου, σύμφωνα με το «πνεύμα και γράμμα» της πολιτικής των «πληθυσμιακών ανταλλαγών» που είχαν προωθήσει οι «Μεγάλες Δυνάμεις» και τα τοπικά τσιράκια τους στα Βαλκάνια, για την υποτιθέμενη «οριστική επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος».
Για τον βίαιο εξανδραποδισμό τους από την Πίνδο, εκτός από τη «Διεθνή Αρμοστεία», τα μάλλα θα συνέβαλαν και «δυνάμεις του ελληνικού κράτους»(βασικά, μερικές οργανωμένες μονάδες αγράμματων και σχεδόν αγριανθρώπων τσαρουχοφόρων από την Κρήτη και άλλα νησιά). Κατά τη μεταφορά τους όμως, είτε σιδηροδρομικώς είτε ατμοπλοϊκά, για τα βορειοδυτικά ορεινά μέρη της «Νέας Τουρκίας»(βλ. «Νεότουρκοι»), δεν έμειναν στη ζωή, παρά μόνο παιδιά ηλικίας κάτω των εφτά χρονών κι ορισμένες γριές με απωλεσμένα ήδη μυαλά, ήτοι συνολικά περί τα 100 άτομα. Για την σιωπηρή όμως εκτέλεση του ανοσιουργήματος εκείνου, χρειάστηκε δύο τρία χρόνια πιο μπροστά να εκτελεστεί «εν ψυχρώ και παραβύστω» ο μοναδικός αντιδρών τότε Έλληνας Διπλωμάτης Ίων Δραγούμης, πάλι από «Κρητικούς φρουρούς των Αθηνών» υπό τον «Φρούραρχο» Γρυπάρη. Στη δίκη που θα επακολουθούσε, η υπόθεση έκλεισε και μπήκε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», με την απλή παραδοχή, ότι «ήταν ένα λάθος», η δολοφονία του Ι. Δραγούμη!
Ο πολύπαθος τελικά λαός των Βαλλ(α)άδων, δεν ήταν παρά μία αρκετά σημαντική πληθυσμιακά ομάδα των ορεσίβιων της Πίνδου, που κατάγονταν κατευθείαν από τους αρχαίους Μολοσσούς και κρατούσαν σθεναρά τα νάματα που τους είχαν αφήσει, αφενός οι δόξες του Πύρρου, τελευταίου εχθρού του εκρωμαϊσμού της Ελλάδας και αφετέρου, οι διδαχές των Δωδωναίων ιερέων.
Ήταν οι «άνθρωποι των νερών» (και των χιονιών), για τους πεδινούς της Θεσσαλίας και (πιθανά) στο τοπικό εκείνο γλωσσικό επίθεμα χρωστούσαν το όνομα
«Βαλλαά»(ή και «Γουλαά»). Οι ίδιοι, μέχρι να περάσει το δυτικό «Γιουνανιστάν»(Ελλάδα) στον οθωμανικό ζόφο και την αντίστοιχη κακομοιριά, θεωρούσαν τον λαό τους κληρονόμο της παράδοσης των Αιακίδων, αλλά, όπως πάντα, πέρα και αντίθετα με την μεταελληνική παραμυθία(μυθολογία). Για εκείνους, όπως τους δίδασκε η ζωντανή «παράδοση της Δωδώνης», υπήρχε πάντα ένα ιστορικό αίτημα-χρέος: η επιστροφή τους στην Αία(ή Αιά), στην αρχαία πατρίδα των προγόνων τους , των Μολοσσών, κάπου στη δυτική ενδοχώρα της Κασπίας Θάλασσας. Από εκεί είχαν κατασταλάξει, κατά την περίοδο της «Καθόδου των Δωριέων (1104 π.Χ.), πρώτα στην Αίγινα και, στη συνέχεια, στα υψίπεδα των νοτίων Άλπεων(Πίνδο κλπ) και βορειότερα(μέχρι την κατοπινή Ετρουρία).
Επί χίλια χρόνια περίπου, και μέχρι τα μέσα του 14ου μ.Χ. αιώνα, όταν οι «Ρωμαίοι»
( Χριστιανοί Δύσης και Ανατολής) αλληλοτρώγονταν, για το ποιοι ήταν «περισσότερο Έλληνες»( βλέπε πχ τη διαμάχη μεταξύ σλαβόφωνων «Παλαιολόγων» και λατινιζόντων «Καντακουζηνών»!), διατηρούσαν ένα ιδιότυπο θρησκευτικό τυπικό «χριστιανικής αίρεσης», στο οποίο κυριαρχούσαν δύο άγιες μορφές: της «Παρθένου Μαρίας» και του «Γεώργιου Τροπαιοφόρου» του εκ Καισαρείας. Από τις αρχές τις «μεταρωμαϊκής» (οθωμανικής) εποχής(αυγή του 16ου αιώνα), δέχθηκαν τις νουθεσίες και την προστασία του Τάγματος των Μπεκτακτσήδων, ενσωματώνοντας στα «θρησκευτικά ήθη και έθιμά» τους αρκετές πινελιές Μωαμεθανισμού, όπως είχε συμβεί εξάλλου κατά τους προηγούμενους δύο αιώνες και από τους απελπισμένους φορολογούμενους «Μικρασιάτες»(ανατολικούς «Γιουνάν). Παρά ταύτα, ακόμη και στις αρχές του 20ου αιώνα, κάθε Βαλλ(α)άς άνω των 12 ετών γνώριζε, ότι η τιμή πού απέδιδαν στην «Παρθένο Μαρία» τους είχε περισσεύσει, αφότου η «κόρης» τους Μυρτάλη είχε παντρευτεί τον Μακεδόνα Φίλιππο Β΄ και μετονομάσθηκε «Ολυμπιάς», ενώ στην αγάπη τους για τον «Άγιο Γεώργιο» δεν ήταν μικρή η δόση περηφάνιας τους για τον «Μεγαλέξανδρο».
Αλλά η ιστορία των Βαλλ(α)άδων, είχε πολλές , και άλλες, προεκτάσεις, άγνωστές και δύσβατες, για τους αμύητους και αδιάφορους περί την «ιστορική μνήμη». Επειδή ακριβώς υπήρξε παρεπόμενο του τέλους της εποχής των ιερών Μάγων, της Βαβυλώνας και του Αλέξανδρου του Β΄ της πρώτης «Μακεδονικής Δυναστείας»!

Μπουρραμπουριάς Β΄, ο μέγας μπαγαπόντης Βασιλιάς των Κοσσαίων


Από τα «γράμματα της Αμάρνα» μαθαίνουμε, ότι ο «Μπουρραμπουριάς Β΄, βασιλιάς του Καρυτουνιάς», έγραφε στον Αχνατόν (Αμένοφι Δ΄), Βασιλιά-Ιερέα των Αιγυπτίων(1412-1362 π.Χ.), μεταξύ άλλων: «…Από τότε που η μητέρα μου και ο πατέρας σου συνήψαν φιλικές σχέσεις, αντάλλαζαν μεταξύ τους πολύτιμα δώρα και ποτέ δεν αρνήθηκε ο ένας να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του άλλου. Αλλά να που σήμερα ο αδελφός μου( εννοεί τον Αχνατόν τ.σ.) μου έστειλε ως δώρο δύο χρυσά μανέχ. Στείλε μου λοιπόν όσο χρυσάφι θα έστελνε ο πατέρας σου και εάν θέλεις να στείλεις λιγότερο από όσο αρμόζει σε σένα, στείλε μου τουλάχιστον τα μισά, από όσα θα έστελνε ο πατέρας σου. Γιατί μου έστειλες μόνον δύο χρυσά μανέχ;».
Κατά την ιστορική πραγματικότητα, ήταν η εποχή, που οι Κρονίδες και οι εκ των Αρίων Ατζέμ(κατοπινοί και ελληνιστί «Αχαιμενίδες») της Δυτικής Ασίας (σημερινή περίπου «Μ. Ανατολής»), υποκινούμενοι από τους Κοσσαίους κατακτητές της ιερής Βαβυλώνας, είχαν σπάσει τους δεσμούς τους με τους Αιγυπτίους και τον εκεί μεταφερθέντα Ναό( της Βαβυλώνας), διεκδικώντας την επικυριαρχία και χρήση των χρυσωρυχείων του Σινά . Ήταν δε γεγονός, ότι για τη μεταφορά και το (νέο) άνοιγμα του Ναού, από τη Βαβυλώνα στην Αίγυπτο, ο Μπουρραμπουριάς Α΄ είχε συνδιαλλαγή με τον Θούθμωση Γ΄, περί το 1461, έναντι του 50% της ετήσιας παραγωγής χρυσού και πετραδιών στο Σινά.. Συμβόλαιο, που στη συνέχεια είχε ανανεωθεί, χάρη και στις προσωπικές σχέσεις του Αμένοφι Γ΄ και της χήρας - μητέρας του Μπουρραμπουριά Β΄.
Ο Αχνατόν, άνθρωπος γεννημένος να χριστεί άξια, ως πρώτος Ιερέας-Βασιλιάς του νέου Ναού, μετά τη σύλησή του από τους Κοσσαίους και τους επίορκους Μάγους, είχε στείλει πράγματι το 1362 χρυσάφι, προς τον βασιλιά της Βαβυλώνας, μόνον «δύο μανέχ», ποσότητα μικρή, έστω και ως συμβολική χειρονομία. Γιατί, πράγματι, στερημένος από το Σινά και χάρη στις φιλειρηνικές του διαθέσεις προς όλη την ανθρωπότητα, δεν είχε πλέον καθόλου «ταμειακά διαθέσιμα». Απλά, με τα «δύο μανέχ» ήθελε να κάνει πράξη, εκείνο που ο ίδιος δίδασκε εκείνη τη χρονιά, συμπληρώνοντας τα 30 του χρόνια: « Εάν έχεις δύο ενδύματα και σου ζητήσει το ένα ο αδελφός σου, εσύ να του δώσεις και τα δύο». Διδασκαλία όμως που, όπως φάνηκε , δεν άρεσε, ούτε στους συνεπίκουρούς του ούτε στον αιγυπτιακό λαό, με συνέπεια να τον οδηγήσουν την ίδια χρονιά, σε θάνατο από «στενοχώρια και θλίψη». Ξεψύχησε, λίγη ώρα μετά, αφού ψιθύρισε προσευχόμενος: « Περίλυπος η ψυχή μου, ω Τατ(Θεέ μου), έως θανάτου!».[ Τέλη 19ου με αρχές 20ου μΧ αιώνα, όταν ανοίχθηκε το φέρετρό του, ανακαλύφθηκε κάτω από τα κόκαλα των ποδιών του ένα λεπτό φύλλο χρυσού, με την τελευταία του προσευχή : « Αναπνέω την εξαίρετη πνοή Σου, θαυμάζω κάθε ημέρα την ομορφιά Σου, θέλω με πάθος να ακούσω τη γλυκιά φωνή Σου, έστω και με τη μορφή του βόρειου ανέμου. Δώσε μου το χέρι και βοήθησέ με να δεχθώ το πνεύμα Σου και να ζω από αυτό. Φώναζε με αιώνια με το όνομά μου και δεν θα χαθεί ποτέ!»]..
Δεν ήταν τυχαίο, που ο Αλέξανδρος Β΄ ο Μέγας, χίλια και κάτι χρόνια μετά, σε ηλικία 30 ετών, πρώτα επισκέφθηκε τον Ναό στην Αίγυπτο και στη συνέπεια πήγε και εγκαταστάθηκε στην ανίερη πια Βαβυλώνα. Στην Αίγυπτο, δεν είχε βρει εκείνο που αναζητούσε. Είχε όμως κατά νου, ότι ούτε ο Μπουρραμπουριάς Β΄ ούτε κανένας άλλος από τους ανίερους μάγους-ιερείς, σε Αίγυπτο και Βαβυλώνα, το είχαν πιάσει στα χέρια τους. Ο Αχνατόν, τελευταίος γνωστός( ιστορικά) κάτοχός του, το είχε εμπιστευθεί σε ένα δωδεκάχρονο αγόρι, γιο έμπιστου υπηρέτη του, προερχόμενο από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλλά έλπιζε, όχι αβάσιμα, ότι θα το εύρισκε πιο εύκολα, ξεκινώντας από τα παλαιοπωλεία κοσμημάτων της Βαβυλώνας, τους Ενεχυροδανειστές ή τους Αργυραμοιβούς που έβριθαν εκεί. Οι τελευταίοι ήταν, ό,τι είχε απομείνει από της εποχή του κοσσαιικού «βδελύγματος», αλλά και εκείνοι θα έδιναν όλο το χρυσάφι κι όλα τα πετράδια τους, για να το αποκτήσουν. Έτσι, δεν άντεξε περισσότερα από τρία χρόνια έρευνας, ώσπου τον βρήκε το φαρμάκι κι ο πυρετός και εγκατέλειψε τον «μάταιο τούτο κόσμο». Γιατί, χωρίς τη «Χρυσή Σμίλη», ακόμη και ένας Βασιλιάς-Ιερέας, δεν θα μπορούσε να «ξεκλειδώσει» τον κόσμο και να τον ελευθερώσει, από όση ματαιότητα τον βαραίνει!

Είχα δει ένα ποστ εδώ που ρωτούσε σχετικά με το αν κάποιος πιστεύει στα ταρω και στη μαντεια και θυμήθηκα κάτι που μου έτυχε..
Γνώρισα ένα αγόρι από τη Ρουμανία περισυ το καλοκαίρι, δεν τον πολύ ήθελα αρχικα, μου φάνηκε λίγο ψώνιο. Στη πορεία μου φέρθηκε κομπλέ και κάναμε κάτι μιας βραδιάς. συνεχίσαμε να μιλάμε και είχαμε πάρε δώσε για αρκετό καιρό. Αυτός είχε έρθει εδώ για διακοπές με φίλους και συγγενείς. Μου είπε σε κάποια φάση οτι δεν μπορεί να κάνει παιδιά και ότι είχε σχέση με μια κοπέλα 3 χρόνια και τον παράτησε όταν το έμαθε και με συγκίνησε η ιστόρια του γιατί είναι μόνο 22 και έμαθε κάτι τόσο συντριπτικό που του χάλασε το μέλλον και τη ψυχικη του υγεία . Δυστυχώς έφυγε πίσω στο βουκουρεστι, μιλούσαμε όμως συχνα με μηνύματα και βιντεοκληση. Σε κάποια φάση ξεκόψα γιατί άρχισε να βγαινει με μια άλλη πρώην του. εκείνη ανέβαζε σε όλα τα σοσιαλ μιντια που είχε, διαφορά πράγματα - σπόντες στα αγγλικά του τύπου «όταν αυτός που θέλεις πάει με άσχημη και εσένα την κουκλάρα σε έχει friendzone» και σπόντες για την Ελλάδα και τις Ελληνίδες αλλά και χλευαζε τις φωτο που ανεβάζα στο Ινστα. Δεν είχε γνωρίσει κάποια άλλη εκείνο το καιρό εκείνος, πιθανον να της είχε πει για εμένα και το πήρε κατάκαρδα. Ήταν τελειως μανιακή και δραματική η κοπέλα, ανέβαζε φωτο όπλα που είχε λες και ήταν 15 χρόνων και έλεγε ότι ασχολείται με μαγια. Μίλησα στην αδερφή μου για αυτόν και της είπα και για αυτή, μου είπε να πάμε σε μια κοπέλα που ξέρει από μαγια. Της λέω δεν πιστεύω σε βλακείες και ότι απλά το κοριτσάκι είναι ότι ναναι. Μου είπε πως εκεί πέρα στη Ρουμανια τα μαγια τα εχουν ακόμη γιατί είναι πιο πίσω σαν κοινωνία και ότι είμαι ακόμη μικρή και δεν μπορώ να το καταλάβω και οτι εκείνη το ξέρει γιατί έχει πάει αρκετές φορές για επαγγελματικά ταξίδια. Πηγαμε με το ζόρι και δεν μας πήρε χρήματα γιατί είναι φίλη της αδερφής μου, χωρίς να της πω τίποτα έριξε χαρτί και μου είπε πράγματα για αυτόν και ότι έχει μια πρώην που είναι φιλική η σχέση μεταξύ τους αλλά αυτή θέλει το κρεβάτι του και ότι του έχει κάνει μαγική διεργασία για να αρχίσουν να ξαναμιλάνε γιατί αλλιώς αυτός δεν ήθελε με τίποτα να έχουν πάρε δώσε. Οκ λέω.. μάλιστα.. μου λέει αν θέλεις το κανονίζω εγώ και η αδερφή μου αμέσως πετάγεται και της λέει καντου καθαρισμό και προστασία και η κοπέλα συμφώνησε. έριξε χαρτι ξανά μετά από μήνα και μου λέει θα τσακωθούν από κάτι κουτσομπολιά. Μετά από κάνα δίμηνο τα χάλασαν και είδα ότι αυτή τον έκραζε με την παρέα τής στο ινσταγκραμ και του έγραφε ότι είναι φίδι. Πόλυ ώριμη πάντως. Εντωμεταξύ αυτός είχε ξαναέρθει Ελλάδα πριν τσακωθει με αυτή, ενώ είχαμε ξεκόψει εμεις και προσπαθούσε να τα ξαναβρούμε αλλά εγώ πήρα απόφαση ότι δεν απαντουσα στα μηνύματα αν δεν ξέκοβε απο αυτην. Ακόμη τον σκέφτομαι ώρες ώρες ενώ έχουμε σχέση και οι δυο τώρα με αλλά άτομα και πάει ένας χρόνος που έγινε όλη η φάση. Ήταν πολύ εμφανίσιμος και έξυπνος, εκτίμησα ότι μου μίλησε για την ζωή του και για προσωπικά θέματα.

Άρε αβαντα κανταβρα που θέλετε μερικοί...

Αρχική Δημοσίευση από Agaphbou:

Έχω τραγουδάκι ΚΑΙ για αυτή την περίπτωση!!! Πάμε!

Click για ανάπτυξη...

Mαρεσεις γιατί είσαι πάντα ετοιμοπόλεμη.

Έλα πάμε λίγο up το topic. Όσοι έχουν κάτι να πουν ας το πούν εδώ και τώρα !!!!

Αρχική Δημοσίευση από Giannoutas:

Έλα πάμε λίγο up το topic. Όσοι έχουν κάτι να πουν ας το πούν εδώ και τώρα !!!!

Click για ανάπτυξη...

Βαριέμαι τόσο πολύ αυτή τη στιγμή αλλά και πάλι βρε παιδάκι μου, σοβαρά τώρα θέλεις να μιλήσουμε για μαγεία;

Αρχική Δημοσίευση από Λένω:

Βαριέμαι τόσο πολύ αυτή τη στιγμή αλλά και πάλι βρε παιδάκι μου, σοβαρά τώρα θέλεις να μιλήσουμε για μαγεία;

Click για ανάπτυξη...

Ναι γιατί όχι; Θες να μου πεις πως δεν βρίσκεις ενδιαφέρον τις ιστορίες αποκρυφισμού και μυστικισμού;

Αρχική Δημοσίευση από Giannoutas:

Ναι γιατί όχι; Θες να μου πεις πως δεν βρίσκεις ενδιαφέρον τις ιστορίες αποκρυφισμού και μυστικισμού;

Click για ανάπτυξη...

Νόμιζα ότι αναφερόσουν στην ανάρτηση της κοπελιάς παραπάνω για μάγια που έκανε κάποια σε κάποια άλλη προκειμένου να της πάρει το αγόρι και για καθαρισμούς και τα λοιπά ευτράπελα.
Οι ιστορίες αποκρυφισμού και μυστικισμού προκαλούν την περιέργεια στους ανθρώπους όπως και κάθε τι άγνωστο που καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου.
Στην ουσία πρόκειται για υποβολή και αυθυποβολή.
Εκμεταλλεύονται την ευαλωτότητα των ανθρώπων και παίζουν με το μυαλό τους χρησιμοποιώντας και τα ανάλογα τελετουργικά προκειμένου να γίνουν πειστικοί και να τους χειραγωγήσουν.

Όχι μωρέ αυτά. Στην 2 ή στην 3 σελίδα λένε ωραία πράγματα για την μαγεία. Δεν θυμάμαι τώρα.

Μια φόρα ήμουνα στον χώρο αναμονής ενός νοσοκομείου και καθώς περίμενα, λίγο παραπέρα καθόταν ένας πραγματικός μύστης, γύρω στα 50, γάμησετα εμφανισιακά, ο οποίος είχε γοητεύσει ένα τρελό μωρό βαριά 25 μιλόντας της για μαγεία, συμπαντικές αύρες, κτλ. Από τότε άρχισα κι εγώ να πιστεύω στην δύναμη της μαγείας και δεν μου βγήκε σε κακό.