Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα που θα θεωρείται κλασικό σε 666 χρόνια

fantasmenos

Τιμώμενο Μέλος

Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Θεολόγος και μας γράφει απο Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4,026 μηνύματα.
Το λεπόν δεν πολυγουστάρω την λογοτεχνία της μόδας μιας και ποτέ δεν διαβάζω βιβλία που διαβάζουν οι πολλοί. Προτιμώ βιβλία που διάβαζαν οι πολλοί πριν εκατό χρόνια και τώρα δεν είναι κανείς ζωντανός από αυτούς. Δυστυχώς για τον αναγνώστη θα αναφερθώ στο βιβλίο που διάβασα την τελευταία εβδομάδα.

Το βιβλίο που θέλω να σχολιάσω είναι το "Κοιμητήριο της Πράγας" ενός ανερμάτιστου, του Ουμπέρτο Έκο. Αυτός ο κύριος που λέτε ένω οι conspiracy theories έγιναν κόκκινο πανί για όλους τους εχθρούς του Νταν Μπράουν, κατάφερε να φτιάξει ένα αριστούργημα όπου το βασικό του θέμα είναι το κλασικό θέμα κάθε κακομοίρη συγγραφέα που θέλει να κάνει πάταγο. Οι Ναΐτες Ιππότες, η Μασονία και οι Εβραίοι... Ο τρόπος που καταφέρνει να αφηγηθεί το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μέσω της ζωής του λογαχού Σιμονίνι είναι η επιτομή του ιστορικού μυθιστορήματος όπου η Ιταλική ενοποίηση, τα πρωτόκολλα της Σιων, ο Ντρέιφους και η παρισινή κομμούνα ανασυντίθενται με έξοχο τρόπο για να κατασκευάσουν ένα κόσμο όπου υπήρξε ο πατέρας του αιματοβαμμένου 20ου αιώνα.

Το μυθιστόρημα σε κάνει να ανατρέξεις σε πηγές για να μάθεις αν οι ήρωες που ισχυρίζεται ο συγγραφέας ότι είναι πραγματικά πρόσωπα (με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή) έκαναν αυτά που έκαναν τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στη πραγματικότητα και να αναγνώσεις με ενδιαφέρον τα οποία μοιάζουν να είναι διαχρονικά (όπως ο ανεκδιήγητος Ταξίλ που πουλούσε βιβλία με φανταστικές αποκρυφιστικές οργανώσεις και ιστορίες για να βγάζει τα προς το ζήν, σαν το καλό κύριο Λιακόπουλο) σε κάνουν να γουστάρεις περισσότερο το διάβασμα.

Το τόπικ το άνοιξα για τους θαυμαστές του Carnivale (ξέρουν αυτοί ποιοι είναι :P ). Αν κάποιος θεωρεί τα βιβλία του Νταν Μπράουν πιο ενδιαφέροντα από τα έργα του Ντοστογιέφσκι τότε να διαγράψει από το κεφάλι του τα παραπάνω και να πάει να δει σάουθπαρκ :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Το λεπόν δεν πολυγουστάρω την λογοτεχνία της μόδας μιας και ποτέ δεν διαβάζω βιβλία που διαβάζουν οι πολλοί. Προτιμώ βιβλία που διάβαζαν οι πολλοί πριν εκατό χρόνια και τώρα δεν είναι κανείς ζωντανός από αυτούς.
......
Αν κάποιος θεωρεί τα βιβλία του Νταν Μπράουν πιο ενδιαφέροντα από τα έργα του Ντοστογιέφσκι τότε να διαγράψει από το κεφάλι του τα παραπάνω και να πάει να δει σάουθπαρκ :P


Η μακέτα του θέματος μου θυμίζει εκείνη την αλησμόνητη ρήση ότι
το αληθινό έργο του ποιητή ή μυθιστοριογράφου είναι μια Μουσική που βγαίνει τώρα,
για ν' ακουστεί ύστερα από χρόνια που είπε ο Ν.Λ.* το 1911.

Πολύ ιντριγκαριστική για τη δική μου νοημοσύνη κι ένα μπράβο λίγο είναι. :D

Θα είχε πολύ πλάκα να διαβάζαμε (φωναχτά και ρυθμικά)
τα όσα ο Hemingway γράφει στο βιβλίο του Moveable feast
για τον Πάουντ και τον προστατευόμενό του Έλιοτ.
Ο Πάουντ αξίζει να διαβάζεται για τα Cantos του
και τον Έλιοτ για τα Four Quartets του.

Αλλά και πάλι η ποιητική τους αξία συνεχώς προβάλεται ως αυταξία
από τους κριτικούς ει-δαίμονες.

Τελικά μπας μωρέ και κλασσικό το κάνει ο χρόνος από όπου ξεπηδά
η φαντασία μας? Και μόνο?

Μπας κι ο μπράουν θα είναι το σωτήριον έτος 2.126 κλασσικός
και θα γελούν και τα μουστάκια της τρισεγγόνας του?

Μέσα σε ένα πολιτισμό μπαλωμένο ζούμε και οτιδήποτε
φαίνεται να πρωτοτυπεί λίγο ή περισότερο του προσδίδουμε
μια υπεραξία ασχέτως ιδεολογικών καταπονήσεων.

Αυτή είναι η κατάντια.

Προτιμώ μερικές χιλιάδες στραπατσαρισμένα βιβλία
παρά ιλουστρασιόν ιστοριούλες που σε βοηθούν να αφοδεύσεις
και όταν κρυώνεις και δεν έχεις τζάκι να τα ονειρεύεσαι μέσα σε ένα
κάδο σκουπιδιών με μπόλικο προσάναμμα και μια γερή φλόγα
να ζεσταθεί το κοκαλάκι σου.


Όσο για το πως να γράψεις ένα μυθιστόρημα που να θεωρηθεί
κλασσικό σε χ χρόνια, όπου χ >= 666,

χμ...

κρύβεις αλήθειες ανάμεσα σε αμέτρητες λεκτικές απάτες,
κάνεις ένα χυλό από εξομολογήσεις χαρακωμάτων και καγχασμούς
επειδή κρατάς την ιστορία περιφραγμένη στο μυαλό σου,
τολμάς πορωμένα να δυσπιστήσεις στα πιο γερά θεμέλια της ύπαρξης,
βουτάς ως τα μάτια στην κόλαση της φαντασίας με σθένος όσο ποτέ άλλοτε,
απογοητεύεσαι στο τέλος γιατί περίμενες όλο αυτό το κολύμπι
να σε βγάλει κάπου ενώ τελικά επέστρεψες σε ένα ψέμα,
και αφήνεις τους άλλους να νομίζουν ότι η ξέρα είναι μια βραχώδης αλήθεια
και οι τόκοι του διαβάσματος μετρώνται σε κριτική και δημόσια θέα.

Παπαριές με μια λέξη.


το είπε καλύτερα ο πάουντ στο χιου σελγουιν μωμπερλυ:

είναι καιρός να μαζέψουμε
αυτούς που χαλάνε τη μόστρα μας-
το πρόσωπο μας το συντηριμένο στο εργαστήριο
το σώμα μας, συντηριμένο στο γυμναστήριο
την ψυχή μας σε γιατρούς περιοπής
είναι καιρός να μαζέψετε το ορφανό και το έρημο
επισρέφοντας το κέρδος στον έμπορο
και τη θυσία στον παπά
είναι καιρός να καούν τα σπασμένα φτερά σ΄εκατόμβες
να μπουν σφραγίδες στα χέρια των μιασμένων.
είναι καιρός στα ράφια να πουλιούνται τα φιλιά
σε δωδεκάδες
μαζί με τα τέλεια στόματα
είναι καιρός να σιγήσουν οι πόλεμοι
και να σπαρθούν αυτοκτονίες
για ο,τι αντιστέκεται
και μαύρο μελάνι να τρέχει στις φλέβες
αυτών που αποκότισαν να ψιθυρίζουν συλλαβές
μακριά απ΄τη λάμψη της νέας αυτοκρατορίας
είναι καιρός να συντρίψουμε τα παιδιά
και μηχανές καινούριες να παράγουμε
χωρίς αρχή
αλλά με τέλος
καλή πατρίδα σύντροφε, φαντ. :)


* Ν.Λ. ----> Ναπολέων Λαπαθιώτης
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fantasmenos

Τιμώμενο Μέλος

Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Θεολόγος και μας γράφει απο Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4,026 μηνύματα.
Η μακέτα του θέματος μου θυμίζει εκείνη την αλησμόνητη ρήση ότι
το αληθινό έργο του ποιητή ή μυθιστοριογράφου είναι μια Μουσική που βγαίνει τώρα,
για ν' ακουστεί ύστερα από χρόνια που είπε ο Ν.Λ.* το 1911.

Πολύ ιντριγκαριστική για τη δική μου νοημοσύνη κι ένα μπράβο λίγο είναι. :D

Θα είχε πολύ πλάκα να διαβάζαμε (φωναχτά και ρυθμικά)
τα όσα ο Hemingway γράφει στο βιβλίο του Moveable feast
για τον Πάουντ και τον προστατευόμενό του Έλιοτ.
Ο Πάουντ αξίζει να διαβάζεται για τα Cantos του
και τον Έλιοτ για τα Four Quartets του.

Αλλά και πάλι η ποιητική τους αξία συνεχώς προβάλεται ως αυταξία
από τους κριτικούς ει-δαίμονες.

Τελικά μπας μωρέ και κλασσικό το κάνει ο χρόνος από όπου ξεπηδά
η φαντασία μας? Και μόνο?

Μπας κι ο μπράουν θα είναι το σωτήριον έτος 2.126 κλασσικός
και θα γελούν και τα μουστάκια της τρισεγγόνας του?

Μέσα σε ένα πολιτισμό μπαλωμένο ζούμε και οτιδήποτε
φαίνεται να πρωτοτυπεί λίγο ή περισότερο του προσδίδουμε
μια υπεραξία ασχέτως ιδεολογικών καταπονήσεων.

Αυτή είναι η κατάντια.

Προτιμώ μερικές χιλιάδες στραπατσαρισμένα βιβλία
παρά ιλουστρασιόν ιστοριούλες που σε βοηθούν να αφοδεύσεις
και όταν κρυώνεις και δεν έχεις τζάκι να τα ονειρεύεσαι μέσα σε ένα
κάδο σκουπιδιών με μπόλικο προσάναμμα και μια γερή φλόγα
να ζεσταθεί το κοκαλάκι σου.


Όσο για το πως να γράψεις ένα μυθιστόρημα που να θεωρηθεί
κλασσικό σε χ χρόνια, όπου χ >= 666,

χμ...

κρύβεις αλήθειες ανάμεσα σε αμέτρητες λεκτικές απάτες,
κάνεις ένα χυλό από εξομολογήσεις χαρακωμάτων και καγχασμούς
επειδή κρατάς την ιστορία περιφραγμένη στο μυαλό σου,
τολμάς πορωμένα να δυσπιστήσεις στα πιο γερά θεμέλια της ύπαρξης,
βουτάς ως τα μάτια στην κόλαση της φαντασίας με σθένος όσο ποτέ άλλοτε,
απογοητεύεσαι στο τέλος γιατί περίμενες όλο αυτό το κολύμπι
να σε βγάλει κάπου ενώ τελικά επέστρεψες σε ένα ψέμα,
και αφήνεις τους άλλους να νομίζουν ότι η ξέρα είναι μια βραχώδης αλήθεια
και οι τόκοι του διαβάσματος μετρώνται σε κριτική και δημόσια θέα.

Παπαριές με μια λέξη.


το είπε καλύτερα ο πάουντ στο χιου σελγουιν μωμπερλυ:

καλή πατρίδα σύντροφε, φαντ. :)


* Ν.Λ. ----> Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ταυ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Salokin Somisa

Νεοφερμένος

Ο Παντελής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Στιχογράφος και μας γράφει απο Ληξούρι (Κεφαλλονιά). Έχει γράψει 22 μηνύματα.
Το μυθιστόρημα σε κάνει να ανατρέξεις σε πηγές για να μάθεις αν οι ήρωες που ισχυρίζεται ο συγγραφέας ότι είναι πραγματικά πρόσωπα (με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή) έκαναν αυτά που έκαναν τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στη πραγματικότητα και να αναγνώσεις με ενδιαφέρον τα οποία μοιάζουν να είναι διαχρονικά (όπως ο ανεκδιήγητος Ταξίλ που πουλούσε βιβλία με φανταστικές αποκρυφιστικές οργανώσεις και ιστορίες για να βγάζει τα προς το ζήν, σαν το καλό κύριο Λιακόπουλο) σε κάνουν να γουστάρεις περισσότερο το διάβασμα.
Μου θυμίζει πολύ Yalom το concept.
Ωραία πάντως τεχνική να μάθεις κάτι. Οκ καμία σαλτσούλα, πότε δεν πήραξε κανέναν. Έτσι δεν είναι; :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Luke87

Δραστήριο μέλος

Ο Luke87 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 735 μηνύματα.
Το λεπόν δεν πολυγουστάρω την λογοτεχνία της μόδας μιας και ποτέ δεν διαβάζω βιβλία που διαβάζουν οι πολλοί. Προτιμώ βιβλία που διάβαζαν οι πολλοί πριν εκατό χρόνια και τώρα δεν είναι κανείς ζωντανός από αυτούς.

:laugh: :happy:
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top