Θα δίνατε το παιδί σας για υιοθεσία;

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Όταν η μητέρα μου ήταν τριών ετών, (δηλαδή πριν 850 χρόνια :P) ένα ζευγάρι εύπορων Αμερικανών που δεν είχαν παιδιά, τη ζήτησαν από την οικογένειά της να την υιοθετήσουν και να την πάρουν μαζί τους στην Αμερική. Η γιαγιά μου είχε 3 παιδιά και η οικογένεια τα έφερνε δύσκολα βόλτα, παρ' όλ' αυτά αρνήθηκε να δώσει το στερνοπαίδι της για υιοθεσία.
Μεγαλώνοντας άκουσα αρκετές φορές τη μάνα μου να μονολογεί πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή της, αν την είχαν δώσει σ΄εκείνο το ζευγάρι...

Στο εξωτερικό κυρίως, συνηθίζεται οι νεαρές γυναίκες που μένουν έγκυες σε ακατάλληλη ηλικία ή έστω δεν είναι έτοιμες να γίνουν μητέρες, να κυοφορούν τα παιδιά τους κι έπειτα να τα δίνουν για υιοθεσία. Πριν λίγα χρόνια είχα δει μάλιστα μια σχετική ταινία (Juno) που επικροτούσε αυτήν την τακτική.

Εσείς θα δίνατε το παιδί σας για υιοθεσία; Θα συμβουλεύατε κάποιον άλλον να το κάνει αντί για έκτρωση;
Θεωρείτε εγωιστικό να επιμένεις να μεγαλώνεις ένα παιδί κάτω από αντίξοες συνθήκες αντί να το δώσεις σε κάποιους που φαινομενικά θα περάσει "καλύτερα";
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

prime

Πολύ δραστήριο μέλος

Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,680 μηνύματα.
Παρ' ότι δεν είμαι μάνα, πιστεύω ότι είναι μακράν πιο δύσκολο να δώσεις το παιδί σου σε αγνώστους έστω και με την προοπτική μιας καλύτερης ζωής από το να το μεγαλώσεις ο ίδιος άσχετα με τις συνθήκες. Πόσο μάλλον όταν αυτό δεν είναι νεογέννητο αλλά πχ 2-3-4 χρόνων.

Πραγματικά δεν ξέρω αν θα το έκανα. Αν η κατάσταση ήταν τραγική πχ δεν είχα να προσφέρω τπτ και ήμουν άστεγη, μπορεί ναι. Γενικά πάντως σε καμία περίπτωση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Πώς θα μεγαλώσει καλύτερα χωρίς να έχει τη μητέρα του; :worry: Χωρίς τους φυσικούς του γονείς;..
Συγχωρήστε με, μα αυτό που θέλω να πω είναι, πως αν ο λόγος να το δώσεις για υιοθεσία είναι επειδή "δεν μπορείς να του προσφέρεις όλα όσα θα ήθελες", δεν μου φαίνεται ικανός για να αποχωριστείς το ίδιο το παιδί σου.
Ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει καλά, όταν μεγαλώνει με αγάπη.. Δεν χρειάζονται άλλα πολλά. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

jrot6

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο jrot6 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών, επαγγέλεται Αεροσυνοδός και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,535 μηνύματα.
Πώς θα μεγαλώσει καλύτερα χωρίς να έχει τη μητέρα του; :worry: Χωρίς τους φυσικούς του γονείς;..

Τι εννοεις βρε Καλυψω? Οτι ολα τα παιδια που εχουν υιοθετηθει δεν μεγαλωσαν καλα,επειδη οι φυσικοι γονεις δεν ηταν εκει?

Συγχωρήστε με, μα αυτό που θέλω να πω είναι, πως αν ο λόγος να το δώσεις για υιοθεσία είναι επειδή "δεν μπορείς να του προσφέρεις όλα όσα θα ήθελες", δεν μου φαίνεται ικανός για να αποχωριστείς το ίδιο το παιδί σου.
Ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει καλά, όταν μεγαλώνει με αγάπη.. Δεν χρειάζονται άλλα πολλά. :)

Εγω καταλαβα οτι η isiliel αναφερεται στις περιπτωσεις γυναικων που μενουν εγγυες και δεν θελουν κα κανουν παιδι..Και πως βλεπουμε το γεγονος αντι για εκτρωση να το δινουν σε αλλες οικογενειες..Η μηπως δεν καταλαβα εγω καλα?:hmm:

Εγω δεν πιστευω οτι μπορει να συγκριθει αυτο με την εκτρωση..Μου φαινεται πολυ ζορικο να περασεις ολη την εγκυμοσυνη και μετα να βγαλεις στον κοσμο ενα παιδι και να το δωσεις.Και αν εχεις υποσχεθει οτι θα το δωσεις και μεσα απο την διαδικαδια της εγκυμοσυνης δεθεις?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Τι εννοεις βρε Καλυψω? Οτι ολα τα παιδια που εχουν υιοθετηθει δεν μεγαλωσαν καλα,επειδη οι φυσικοι γονεις δεν ηταν εκει?

Όχι βρε συ, φυσικά όχι! Αναφέρομαι στην περίπτωση που το δίνουν μόνο για να "ζήσει καλύτερα", χωρίς όμως στην πραγματικότητα να θέλουν να το αποχωριστούν. Δλδ αν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, δεν θα το έκαναν- γι αυτή την περίπτωση μίλησα. :)


Εγω καταλαβα οτι η isiliel αναφερεται στις περιπτωσεις γυναικων που μενουν εγγυες και δεν θελουν κα κανουν παιδι..Και πως βλεπουμε το γεγονος αντι για εκτρωση να το δινουν σε αλλες οικογενειες..Η μηπως δεν καταλαβα εγω καλα?:hmm:
Δεν ξέρω, έχει διάφορες προεκτάσεις το θέμα.. Αν μπορεί η Ίσι να το συγκεκριμενοποιήσει, σε ποια ακριβώς περίπτωση αναφέρεται το αρχικό ποστ.. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Estartu

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η τρελή κι αλλοπαρμένη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 61 ετών, επαγγέλεται IT και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 169 μηνύματα.
αν μιλάμε για νεογέννητο, κάτω από πολύ συγκεκριμμένες συνθήκες και εφόσον ήμουν
απόλυτα πεισμένη ότι η ζωή που θα του προσφέρονταν από τους θετούς του γονιούς θα
ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που θα είχα τη δυνατότητα να του προσφέρω εγώ τότε, ναι ...
πιθανά να το έκανα

αν όμως μιλάμε για παιδί το οποίο έχει ήδη κοιμηθεί στην αγκαλιά μου, αναγνωρίζει τον
ήχο της φωνής μου, έχει ζήσει μαζί μου και έχει μνήμες τότε η μοναδική περίπτωση που θα
μπορούσα να σκεφθώ την πιθανότητα να το δώσω για υιοθεσία, θα ήταν η γνώση του ότι
πολύ σύντομα πρόκειται να φύγω από ανίατη ασθένεια και ο φυσικός τουπατέρας η/και
οι παπούδες ή είναι ανύπαρκτοι ή δεν έχουν την ικανότητα να συνεχίσουν από το σημείο
που θα το αφήσω όταν πλέον δεν θα υπάρχω
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Idril

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
Στην περίπτωση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ναι, θα προτιμούσα να το δώσω για υιοθεσία. Σίγουρα θα δενόμουν μαζί του και σίγουρα δε θα ήταν καθόλου εύκολο όταν θα έφτανε εκείνη η ώρα, όμως το γεγονός ότι από το δικό μου "λάθος" έγιναν τελικά ευτυχισμένοι τρεις άνθρωποι θα με παρηγορούσε και θα με βοηθούσε να συμβιβαστώ με την ιδέα, ενώ στην περίπτωση της έκτρωσης φοβάμαι ότι θα με κυνηγούσαν μια ζωή οι τύψεις. Αυτή τη λύση θα την επέλεγα πάντως όσο ήταν ακόμα πολύ μωρό, και δεν καταλάβαινε ότι το εγκατέλειψα.

Στην άλλη περίπτωση, όπου το παιδί ήταν ήδη μεγάλο και ήξερε ότι εγώ είμαι η μαμά του αλλμά δυσκολευόμουν να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών προβλημάτων, δε νομίζω να το έκανα γιατί θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο τραύμα για αυτό να νομίσει ότι δεν το αγαπάω πια και θέλω να το διώξω. Όσο κι αν του υποσχόμουν και του εξηγούσα ότι είναι για το καλο του και θα είναι πιο ευτυχισμένο εκεί πολύ αμφιβάλλω αν θα το έπειθα.

edit: Χάχα, estartu, τα μεγάλα πνεύματα... ποστάραμε ταυτόχρονα τις ίδιες περίπου απόψεις (εντάξει, εσύ τις είπες πολύ πιο ποιητικά, εγώ είμαι πεζή :P)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

jrot6

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο jrot6 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών, επαγγέλεται Αεροσυνοδός και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,535 μηνύματα.
Στην περίπτωση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ναι, θα προτιμούσα να το δώσω για υιοθεσία. Σίγουρα θα δενόμουν μαζί του και σίγουρα δε θα ήταν καθόλου εύκολο όταν θα έφτανε εκείνη η ώρα, όμως το γεγονός ότι από το δικό μου "λάθος" έγιναν τελικά ευτυχισμένοι τρεις άνθρωποι θα με παρηγορούσε και θα με βοηθούσε να συμβιβαστώ με την ιδέα, ενώ στην περίπτωση της έκτρωσης φοβάμαι ότι θα με κυνηγούσαν μια ζωή οι τύψεις. Αυτή τη λύση θα την επέλεγα πάντως όσο ήταν ακόμα πολύ μωρό, και δεν καταλάβαινε ότι το εγκατέλειψα.
Πως γινεται τοσο ευκολα να λετε οτι θα περνουσατε 9 μηνες εγκυμοσυνης για να φερετε στον κοσμο ενα παιδι που θα δινατε? Εγω πραγματικα πιστευω οτι ουτε μια δεν θα το εκανε αυτο το πραγμα..Θα προτιμουσε την εκτρωση. Η εγκυμοσυνη ειναι ζορικη περιοδος ακομα και για τις γυναικες που θελουν να κανουν παιδι,ποσο για καποια που απλα το κανει για να μην εχει τις τυψεις τις εκτρωσεις.Και οταν μιλαμε για εκτρωση σε εγγυος λιγων μηνων, αν εχεις απαγγιλωθει απο θρησκευτικες αποψεις, πιστευω οτι δεν πρεπει να αισθανεσαι τυψεις..

Στην τελικη εγω δεν καταλαβαινω γιατι αυτες οι ευπορες οικογενειες που θελουν να κανουν ενα παιδι ευτυχισμενο πρεπει να περιμενουν καποια απο τη χωρα του να το γεννησει..Σε ολο τον κοσμο υπαρχουν παιδακια που μπορεις να κανεις ευτυχισμενα..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ποτε δε θα μπορεσω να καταλαβω πως μπορει να συνεχισει κανεις τη ζωη του γνωριζοντας οτι εχει φερει στον κοσμο ενα παιδι, το οποιο το μεγαλωνει καποιος αλλος και δεν ειναι μερος της ζωης του...
Μου φανταζει αδιανοητο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
εγω θεωρω οτι το να λεμε τι θα καναμε σε τετοια σοβαρα θεματα ειναι δυσκολο.. ουτε να κρινουμε αυτους που το κανουν ή δεν το κανουν γιατι πολυ απλα δεν ειμαστε στη θεση τους.
μακαρι να μην βρεθει κανενας σ'αυτο το τεραστιο διλημμα ποτε..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fielda

Πολύ δραστήριο μέλος

Η fielda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται IT. Έχει γράψει 1,276 μηνύματα.
Δε νομίζω ότι θα είχα ποτέ τη δύναμη να δώσω το παιδί μου για υιοθεσία έχοντας ζήσει τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης. Αν το μόνο πρόβλημα ήταν το οικονομικό σίγουρα θα έβρισκα κάποιο τρόπο για να το κρατήσω και να το μεγαλώσω. Δε θα μπορούσα να ζήσω γνωρίζοντας ότι έχω ένα παιδί που ζει κάπου αλλού και όχι μαζί μου, που φροντίζουν κάποιοι άλλοι γι αυτό και όχι εγώ.

Θα συμφωνήσω όμως με την moonlight. Μακάρι κανείς να μη βρεθεί σε αυτό το δίλημμα :/: Υποθετικά όλοι το ίδιο θα κάναμε...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Εγω συνεχιζω να αναρωτιεμαι πως μπορει καποιος να εχει τετοιο διλημμα ειδικα για οικονομικους λογους...
Να ημουν ψυχικα διαταραγμενη ειτε χρηστης ναρκωτικων ουσιων που θα με καθιστουσαν ανικανη και ακαταλληλη να μεγαλωσω ενα παιδι, το καταλαβαινω, αλλα για οικονομικους λογους?!
Ε οχι, ποτε δε θα το καταλαβω, ποσο μαλλον να δικαιολογησω οτι εκανε κανεις εστω και σκεψη τετοια...
Δε μιλαμε για το σκυλακι μας, αλλα για το παιδι μας...Σε τετοια ζητηματα δε χρειαζεται να εισαι μεσα στο χορο για να ξερεις τι επροκειται να πραξεις...Δε μιλαμε για το εαν θα κερατωναμε, οπου εκτος χορου μπορει να λεγαμε οχι και εντος να καναμε το αντιθετο...Μιλαμε για αποφασεις που αφορουν το ιδιο μας το παιδι...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Δεν ξέρω, έχει διάφορες προεκτάσεις το θέμα.. Αν μπορεί η Ίσι να το συγκεκριμενοποιήσει, σε ποια ακριβώς περίπτωση αναφέρεται το αρχικό ποστ.. :)

Δε χρειάζεται να το περιορίσουμε το θέμα. Μπορούμε να κινηθούμε σε κάθε προέκταση που προκύπτει από το αρχικό ποστ. ;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
εγω νομιζω οτι χρειαζεται να εισαι μεσα στο χορο για ετσι ζητηματα.. το λεω απο την αποψη του οτι καλα λεμε εμεις να κρατησει το παιδι της η καθε μανα. ποτε δεν ξερεις ομως τι ωθησε την οποιαδηποτε μανα να φτασει σε αυτο το σημειο.

για μενα ειναι αδιανοητο. για καποιον αλλον ισως η χειροτερη λυση αλλα και η μονη λυση στην κατασταση που βρισκοταν. ποτε δεν πρεπει να κρινουμε αν δεν γνωριζουμε.


πς. το παιδι και ο συζυγος για μενα πρεπει να χαιρουν του ιδιου σεβασμου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Εγω δεν πιστευω οτι μπορει να συγκριθει αυτο με την εκτρωση..Μου φαινεται πολυ ζορικο να περασεις ολη την εγκυμοσυνη και μετα να βγαλεις στον κοσμο ενα παιδι και να το δωσεις.Και αν εχεις υποσχεθει οτι θα το δωσεις και μεσα απο την διαδικαδια της εγκυμοσυνης δεθεις?

Εάν δεθείς, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι πλέον ανεπιθύμητη η εγκυμοσύνη και ότι η αρχική σου κρίση επ' αυτού ήταν απλά αποτέλεσμα φόβου και ανωριμότητας. Μια υπόσχεση αθετείται, πράγμα απολύτως θεμιτό μπροστά στο φυσικό δικαίωμα ενός γονιού ν' αποφασίσει, έστω και την ύστατη ώρα, ότι θέλει ν' αναλάβει την ευθύνη του παιδιού του. Όπως λέγαμε κι εχθές, το υψηλότερο και πλέον επιτακτικό Καθήκον, είναι αυτό που το αναλαμβάνεις από μόνος σου, επειδή το απαιτεί η ψυχή σου κι όχι αυτό που σου επέβαλαν εξωτερικές καταστάσεις...


Ας μιλήσω όμως γενικότερα για το θέμα:

Δεν θέλω να φανώ μελοδραματικός, όμως η στιγμή που κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου την κόρη μου, τη μέρα που γεννήθηκε, ήταν για μένα συγκλονιστική και κατακλυσμιαία. Από εκείνη τη στιγμή, δεν ήμουν πια ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν ένα συναίσθημα και μια αντίδραση για την οποία σε καμμία περίπτωση δεν ήμουν προετοιμασμένος. Κι όμως, στο προηγούμενο διάστημα νόμιζα πως είχα αποκτήσει πλήρη επίγνωση της σημασίας της γέννησης ενός παιδιού. Το συναίσθημα για το οποίο μιλάω με ξεπέρασε με σχεδόν χλευαστικό τρόπο.

Συνεπώς, από την προσωπική μου εμπειρία θεωρώ ότι δεν θα έδινα ποτέ το παιδί μου για υιοθεσία, εκτός φυσικά από τις ακραίες περιπτώσεις που ήδη αναφέρθηκαν, όπως ασθένεια κλπ, σε περιπτώσεις δηλαδή που θα έκρινα ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν μέρος του καθήκοντός μου ως γονέα.

Ωστόσο, το να δοθεί ένα παιδί για υιοθεσία αντί του να αποβληθεί με έκτρωση, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Το προτιμώ αυτό, μιας κι έτσι θα δοθεί σ' έναν άνθρωπο μια ευκαιρία, την οποία ειδάλλως δεν θα είχε. Άλλωστε σωστά είπε η Ίντριλ, ότι θα γίνουν ευτυχισμένοι κι άλλοι άνθρωποι και όχι μόνο δύο. Θεωρώ ότι η πραγματική αγάπη υπερτερεί της βιολογικής μητρότητας και ότι γονιός είναι στην πραγματικότητα εκείνος που αναλαμβάνει το εσωτερικό Καθήκον για ένα παιδί.

Το να ισχυριστεί μάλιστα κανείς ότι οι τύψεις της μάνας θα ήταν βαρύτερες σε τούτη την περίπτωση, είναι σαν να ομολογεί ότι κάνουμε μια έκτρωση απλά και μόνο για ν' αποφύγουμε τις τύψεις μας. Καλύτερα ν' αφήνουμε τα παιδιά να ζήσουν, αντί να καταφύγουμε σε μια λύση που είναι έτσι κι αλλιώς οριακή από ηθικής απόψεως.



Υπερασπίσου το παιδί,
γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
Υπάρχει ελπίδα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Idril

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
[...] Το να ισχυριστεί μάλιστα κανείς ότι οι τύψεις της μάνας θα ήταν βαρύτερες σε τούτη την περίπτωση, είναι σαν να ομολογεί ότι κάνουμε μια έκτρωση απλά και μόνο για ν' αποφύγουμε τις τύψεις μας.[...]

Respect!

Όσοι είπαν ότι τους φαίνεται αδιανόητο να ξέρουν ότι κάπου ζει το παιδί και αυτοί δεν αποτελούν μέρος της ζωής του νομίζω ότι το βλέπουν λίγο εγωιστικά το πράγμα. Είναι λίγο αντιφατικό το οτί θα τους φαίνεται δυσβάσταχτο να ξέρουν ότι ζει κάπου ευτυχισμένο, ενώ το να ξέρουν ότι δεν το άφησαν να ζήσει καθόλου τους φαίνεται νορμάλ.

Άποψή μου είναι (και μάκαρι να έχω τη δύναμη να την εφαρμόσω και έμπρακτα αν αποκτήσω κάποτε παιδιά) ότι όταν δύο άνθρωποι γίνονται γονείς, είτε το προγραμμάτισαν και το ήθελαν είτε όχι, είναι απόλυτα υπέυθυνοι για αυτό το πλάσμα, και συνεπώς θα πρέπει να παίρνουν αποφάσεις όχι μόνο με γνώμονα τι θέλουν οι ίδιοι, τι τους κάνει ευτυχισμένους ή τι θα τους πληγώσει λιγότερο αλλά τι είναι καλύτερο για το παιδί, τι θα κάνει εκείνο ευτυχισμένο και τι θα πληγώσει εκείνο λιγότερο. Και αυτό ισχύει για όλες τις αποφάσεις που το αφορούν, από τις πιο σημαντικές (όπως είναι το να το δώσουν για υιοθεσία) μέχρι τις πιο απλές (πχ σε ποιο σχολείο θα πάει). Αλλά δε βλέπω πολλούς γονείς στο περιβάλλον μου να το εφαρμόζουν δυστυχώς. Μπορεί στα λόγια όλοι να διαβεβαιώνουν πως κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό των παιδιών, αλλά στην πράξη τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι.:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
αν μιλάμε για νεογέννητο, κάτω από πολύ συγκεκριμμένες συνθήκες και εφόσον ήμουν
απόλυτα πεισμένη ότι η ζωή που θα του προσφέρονταν από τους θετούς του γονιούς θα
ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που θα είχα τη δυνατότητα να του προσφέρω εγώ τότε, ναι ...
πιθανά να το έκανα

Να σε ρωτησω κατι?
Σε ποιες συγκεκριμενες συνθηκες αναφερεσαι?
Επισης, τι σημαινει για σενα "καλυτερη" ζωη? Αναφερεσαι σε υλικα αγαθα?
Αυτο πιστευουμε πως σημαινει "καλη ζωη", "ευτυχισμενη ζωη"?
Ειδικα στην εποχη μας, δεν μπορουμε να μιλησουμε για οικογενεια που πειναει, και προκειμενου να πεθανει το παιδι απο την πεινα, ειναι καλυτερο να δοθει προς υιοθεσια.
Εαν θελει κανεις να προσφερει υλικα αγαθα στο παιδι του, μπορει να κανει και μια και δυο και δεκα-δυο δουλειες. Σιγουρα ομως δεν ειναι η λυση η απορριψη του, διοτι περι αυτου προκειται.

Όσοι είπαν ότι τους φαίνεται αδιανόητο να ξέρουν ότι κάπου ζει το παιδί και αυτοί δεν αποτελούν μέρος της ζωής του νομίζω ότι το βλέπουν λίγο εγωιστικά το πράγμα. Είναι λίγο αντιφατικό το οτί θα τους φαίνεται δυσβάσταχτο να ξέρουν ότι ζει κάπουευτυχισμένο, ενώ το να ξέρουν ότι δεν το άφησαν να ζήσει καθόλου τους φαίνεται νορμάλ.

Να βλεπει κανεις εγωιστικα τι ακριβως? Ακομα και να μου ελεγαν οτι καπου στον κοσμο βρισκεται ενα παιδι που ειναι αδερφη μου, θα με τρελλαινε...Κατι θα ενοιωθα πως λειπει, ποσο μαλλον να ειναι το δικο μου παιδι και να εχω παρει εγω την αποφαση να το αποχωριστω και μαλιστα για οικονομικους λογους. Οχι απλα αδιανοητο μου φαινεται, αλλα ακατανομαστο, ακαρδο και σκληρο.
Αν και δεν συνεδεσα την εκτρωση με την υιοθεσια, το αντιφατικο που αναφερεις δεν το καταλαβαινω. Το οτι δε θα μπορουσε κανεις να ζησει με την ιδεα οτι καπου βρισκεται ενας ανθρωπος που εφερε εκεινος στον κοσμο δε θα το λαβουμε υποψιν μας? Το θεμα δε ειναι οτι απλα θα αισθανεται κανεις τυψεις, αλλα οτι θα υπαρχει κατι τοσο σημαντικο που θα τον τρωει μερα με τη μερα βαθεια μεσα του. Δε θα μπορουσα να καταλαβω πως θα γινοταν κανεις να συνεχισει τη ζωη του.
Επισης, ποιο υιοθετημενο παιδι δε θα ηθελε να μεγαλωσει με αγαπη με τους βιολογικους γονεις του, ακομα και εαν απο αποψη αγαθων υπηρχαν απιστευτες ελλειψεις?! Το οτι μπορει να μεγαλωσει ευτυχισμενο με θετους γονεις δεν αναιρει το γεγονος οτι ευτυχισμενο θα ηταν και με τους βιολογικους...Το θεμα ειναι πως φτανουν καποια ατομα στο σημειο να εχουν ενα τετοιο διλημμα. Τελικα οντως κοιτουν το καλο του παιδιου, ή το δικο τους, λογω αναισθησιας, ανωριμοτητας και ανευθυνοτητας?
Για να ειμαι ειλικρινης, οταν κανεις προφασιζεται οικονομικους λογους για να δωσει το παιδι του προς υιοθεσια, το θεωρω ιδιαιτερως υποκριτικο. Δεν εχει ιδεα τι σημαινει να ειναι κανεις ευτυχισμενος και επισης το κρινω ιδιοτελες. Δεν ενδιαφερεται για το παιδι, αλλα για τον εαυτο του και τη βολη του. Αυτο μαλιστα, μπορει να χαρακτηριστει εγωιστικο.



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

borat

Επιφανές μέλος

Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
Θα δίνατε το παιδί σας για υιοθεσία;

Εξαρτάται από το τι ζημιά έκανε. :redface:




Σοβαρά τώρα, όχι, με τίποτε, όσο χάλια και αν ήμουν, όσες δυσκολίες και αν τράβαγα όσο σκούρα και αν ήταν τα πράγματα.
Ας πρόσεχα να μη το έκανα, και δε το λέω πως και καλά εκανα παιδί και επειδή έκανα μ@λ@κί@ να κάτσω να φάω τα σκ@τά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fielda

Πολύ δραστήριο μέλος

Η fielda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται IT. Έχει γράψει 1,276 μηνύματα.
Όσοι είπαν ότι τους φαίνεται αδιανόητο να ξέρουν ότι κάπου ζει το παιδί και αυτοί δεν αποτελούν μέρος της ζωής του νομίζω ότι το βλέπουν λίγο εγωιστικά το πράγμα. Είναι λίγο αντιφατικό το οτί θα τους φαίνεται δυσβάσταχτο να ξέρουν ότι ζει κάπου ευτυχισμένο, ενώ το να ξέρουν ότι δεν το άφησαν να ζήσει καθόλου τους φαίνεται νορμάλ.

Προσωπικά δεν ανέφερα πουθενά την έκτρωση. Σαφώς και δεν είπα ότι το να μη ζήσει καθόλου μου φαίνεται νορμάλ. Η σύγκριση που έκανα ήταν ανάμεσα στο να μεγαλώσει το παιδί με τους βιολογικούς του γονείς χωρίς "ανέσεις" και στο να μεγαλώσει με θετούς γονείς που θα του παρέχουν ό,τι θέλει. Μου φαίνεται πιο εγωιστικό να δίνει κάποιος το παιδί του για υιοθεσία επειδή θα ζοριστεί οικονομικά από το να το κρατήσει και να ψάξει να βρει τρόπους να το μεγαλώσει και να του προσφέρει όσα χρειάζεται.

Άποψή μου είναι (και μάκαρι να έχω τη δύναμη να την εφαρμόσω και έμπρακτα αν αποκτήσω κάποτε παιδιά) ότι όταν δύο άνθρωποι γίνονται γονείς, είτε το προγραμμάτισαν και το ήθελαν είτε όχι, είναι απόλυτα υπέυθυνοι για αυτό το πλάσμα, και συνεπώς θα πρέπει να παίρνουν αποφάσεις όχι μόνο με γνώμονα τι θέλουν οι ίδιοι, τι τους κάνει ευτυχισμένους ή τι θα τους πληγώσει λιγότερο αλλά τι είναι καλύτερο για το παιδί, τι θα κάνει εκείνο ευτυχισμένο και τι θα πληγώσει εκείνο λιγότερο. Και αυτό ισχύει για όλες τις αποφάσεις που το αφορούν, από τις πιο σημαντικές (όπως είναι το να το δώσουν για υιοθεσία) μέχρι τις πιο απλές (πχ σε ποιο σχολείο θα πάει). Αλλά δε βλέπω πολλούς γονείς στο περιβάλλον μου να το εφαρμόζουν δυστυχώς. Μπορεί στα λόγια όλοι να διαβεβαιώνουν πως κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό των παιδιών, αλλά στην πράξη τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι.:/:
Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Apro

Διάσημο μέλος

Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Tatoo artist και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
Μεγαλώνοντας άκουσα αρκετές φορές τη μάνα μου να μονολογεί πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή της, αν την είχαν δώσει σ΄εκείνο το ζευγάρι...

εγώ αυτό το σημείο κράτησα από το θέμα σου.... όσο περνάνε τα χρόνια, ο άνθρωπος κουράζεται ψυχολογικά και σωματικά, με αποτέλεσμα ο νους να ψάχνει να βρει κάποια διέξοδο...."αμφισβητεί" τα δεδομένα και πέρνει ανάσες βλέποντας τη ζωή και από άλλη οπτική γωνία....προσπαθώντας να ξεκουραστεί έστω για λίγο....έχω ακούσει αρκετές φορές από τους δικούς μου, να λένε άκυρα πράγματα, για διαφορετικούς λόγους και νομίζω οτί γι' αυτό οφείλεται η ψυχοσωματική κούραση(ρουτίνα, άγχος, προβλήματα, σωματική αλλαγή, κούραση)
και νομίζω αυτό ισχύει στους περισσότερους ανθρώπους(πάντα αναρωτιούνται ή υποστηρίζουν, πως αν είχαν κάνει κάτι διαφορετικά μπορεί να ήταν καλύτερα, χωρίς να είναι σίγουροι....)
συμφωνείς μαζί μου....;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top