Λογοτεχνικά βιβλία = Χάσιμο χρόνου;

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
προτείνετε ένα βιβλίο


Έφθασε η στιγμή να αρνηθούμε να "φάμε" όλα αυτά τα βιβλία,
τα εξόχως ανιαρά που σε καθιστούν ανιαρό και που συνιστούν
να κάθεσαι σπίτι χωρίς να ακούς την πείνα σου.
Μα, τέλος πάντων, κοίταξε τον δρόμο ρε φουκαρά, είναι αρκετά
περίεργος, αρκετά διφορούμενος, αρκετά φυλαγμένος κι ωστόσο
θα γίνει δικός σου, είναι υπέροχος!

Οπότε έχω να προτείνω το βιβλίο:

"σταμάτα να διαβάζεις, φόρα ένα φτερό και κάνε τον ινδιάνο καλύτερα".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
προτείνετε


εμ, λοιπόν να προτείνωωωωωωωωω :worry: :hmm:

να μιμηθούμε το πιτσιρίκι,
να σκίζουμε τις σελίδες μία μία
από όλα τα βιβλία.
Μπας και ξαναβρούμε της ζωής μας τα χαμόγελα.
Δεν είναι το χρατς που το κάνει να γελά.
Είναι ότι το γραψίδι πιάνει χώρο,
τόσο χώρο όσο ακριβώς εκτοπίζεται το "δε ζω για να διαβάζω/ομαι".


Εδώ το συμβολικό βίνδεο:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

domenica7

Πολύ δραστήριο μέλος

Η domenica7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών. Έχει γράψει 1,056 μηνύματα.



εμ, λοιπόν να προτείνωωωωωωωωω :worry: :hmm:

να μιμηθούμε το πιτσιρίκι,
να σκίζουμε τις σελίδες μία μία
από όλα τα βιβλία.
Μπας και ξαναβρούμε της ζωής μας τα χαμόγελα.
Δεν είναι το χρατς που το κάνει να γελά.
Είναι ότι το γραψίδι πιάνει χώρο,
τόσο χώρο όσο ακριβώς εκτοπίζεται το "δε ζω για να διαβάζω/ομαι".


Εδώ το συμβολικό βίνδεο:
]​


Φίλε ξεκίνα από το να σπάσεις την οθόνη του pc σου, την τηλεόραση σου, το κινητό σου, το αφεντικό σου, τον όποιο δέσμιο σου....
και μετά έρχομαι να σκίσουμε μαζί όλα τα βιβλία που νομίζεις οτι σε κρατανε μακριά από το δρόμο, την αληθινή ζωή και τη κοινωνική δράση( εγώ γελάω κ πιο ωραία από το πιτσιρίκι :P ).

Τι θέλω να πω; Δε σου φταίει ούτε η τηλεοραση ,ούτε το pc ,ούτε το βιβλίο αν εσένα σ'αρέσει να εφησυχάζεσαι πίσω από την όμορφη οθόνη/σελίδα της/του.Αν αρκείσαι μόνο στις ιδέες και στα λόγια, στο φανταστικό κόσμο που σου προσφέρουν τα βιβλία είναι θέμα δικής σου ΕΠΙΛΟΓΗΣ .
Υπάρχουν βιβλία που σου ανοίγουν πόρτες ,πόρτες στο νου σου,στη ψυχή σου και μπαίνει καθαρός αέρας.Υπάρχουν βιβλία που σε διώχνουν ,σε διώχνουν για να βγεις έξω στο δρόμο ,στη ζωή.Υπάρχουν και βιβλία που ταίζουν το τεμπέλικο μοσχαράκι μέσα σου κ μερικές φορές βουλώνουν και τα μάτια του μυαλού σου.
Διαλέγεις και παίρνεις.

Δε συνηθίζω να απαντώ σε τρολλ ποστ αλλά επειδή είναι η δευτερη φορά που το προτείνεις.
Α! και να σου θυμίσω οτι βιβλία καιγανε και καταστρέφανε οι ναζί. Έτσι, για την ιστορία.:)

Υ.Γ. εντωμεταξυ μ'αρεσει που έχεις όνομα ποιητή για username :Ρ...τροολ :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Υπάρχουν βιβλία που σου ανοίγουν πόρτες ,πόρτες στο νου σου,στη ψυχή σου και μπαίνει καθαρός αέρας.Υπάρχουν βιβλία που σε διώχνουν ,σε διώχνουν για να βγεις έξω στο δρόμο ,στη ζωή.Υπάρχουν και βιβλία που ταίζουν το τεμπέλικο μοσχαράκι μέσα σου κ μερικές φορές βουλώνουν και τα μάτια του μυαλού σου.
Διαλέγεις και παίρνεις.

Δε συνηθίζω να απαντώ σε τρολλ ποστ αλλά επειδή είναι η δευτερη φορά που το προτείνεις.
Α! και να σου θυμίσω οτι βιβλία καιγανε και καταστρέφανε οι ναζί. Έτσι, για την ιστορία.:)

Υ.Γ. εντωμεταξυ μ'αρεσει που έχεις όνομα ποιητή για username :Ρ...τροολ :P


Ναι οκ, ο θεός είναι αστροναύτης και τα βιβλία οι άπειροι ορίζοντες.
Θυμήθηκα ένα επικό ορχηστρικό κομμάτι των God Is An Astronaut ,
λέω να στο αφιερώσω:

https://www.youtube.com/watch?v=RvloMFBffn4&feature=related


Δεν έχω τίποτα με τα βιβλία πέραν ότι μου θυμίζουν το καφκικό
ένα κλουβί βγήκε προς αναζήτησιν πουλιού παρόλο ότι
θα μου πεις πως αν δεν είχε εκδοθεί ο κάφκα πώς θα το κόπιαρα.
Το θέμα μου όμως είναι σε τι σκατά με βελτιώνει, άλλο από το
για να μου πεις για να σου πω?

ποια είναι η βελτιστοποίηση της ζωής που συναρτάς με τη βελτιστοποίηση
πνεύματος?
Διαβάζοντας εγώ κάφκα κι εσύ γονατά, γίναμε καλύτεροι, βαθύτεροι, πνευματικότεροι?
Εγώ τρολ και ένας άλλος κόσμος από αυτό που' μαι (L' autre Mond :P) κι εσύ
διαφημίστρια αναγνωσμάτων, της gate7.

Στα π@π@ρια του τουταγχαμών. (έκλασε πέρδικα)

Θες κι άλλα γραμμένα?

Οκ.

όταν τη νύχτα θα κουραστείς να διαβάζεις,
θα πάψεις να κοιτάς γραμμένες σελίδες και θα νιώσεις
το απαλό μαξιλάρι στα μάγουλά σου.
Ίσως τότε να ονειρευτείς ότι η σπουδαιότητα
του να χαρίζεις στις γραμμένες σελίδες κύρος
σε κάνει έμπορο (των ιδιωτικών σου) σύννεφων...

Οι ήρωες των ποιημάτων και των διηγημάτων,
είναι άλλοι από τους ήρωες της ζωής
(εκτός και πρόκειται για αυτοβιογραφήματα)
γιατί ο λόγος ηρωοποιεί το ήδη ηρωικό.
Είναι μια κοινοποίηση ηρωισμού, μονάχα.
ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ
(εκτος και δώσουμε τα ευσημα στους εκτυπωτες και τα μελανια
που επιτελουν το θεαρεστο εργο της ορατης γραφης)
ΠΑΡΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ, Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ, Η ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΑΕΣΤΡΙΑ
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΗΡΩΙΣΜΟ. ΔΕ ΤΟΝ (ΥΠΟ)ΚΑΘΙΣΤΑ.

και τι πιο ηρωικό από το να γ@μιέσαι ένα βραδάκι με ανοιχτά παράθυρα
από το να περιγράφεις τι είναι έρωτας και ποια στάση σε κ@υλώνει. :hmm:


Πολύ του πάει των 19 σου να νουθετούν τι εστί μπουκ, στο 33.

Με λυπάσαι, έτσι σταυρωμένο, κι είπες να μου διακηρύξεις
την αξία των βιβλίων λίγο πριν το λαμαχ σαβαχθανι μου?




Κανένα βιβλίο δεν ανοίγει καμία πόρτα
γιατί όσο το διαβάζεις, το μυρίζεις το ξεφυλλίζεις
οι πόρτες είναι εφταμανταλωμένες,
το μυαλό σου κυριαρχεί των ποδιών σου,
ακόμα και της ανάσας σου,
δεν υπάρχει χώρος για δράση πέρα από το χώρο που δημιουργείται
για λεξοεικονογραφήματα μακράς επίδρασης
κι αν ακόμη το βιβλίο ήταν ο τζενερέϊτορ ή ο επιταχυντής
μεταγενέστερης δραστηριοποίησης,
τότε χρειάστηκες κάποιον άλλο να σου ανοίξει τα μάτια.
Αυτό να σε προβληματίζει.

Το γεγονός ότι πείστηκες να δράσεις διαβάζοντας μια ιστορία,
ένα παραμύθι, είναι απόδειξη ότι βρισκόσουν μέσα στη φορμόλη
κι αντι να ενσαρκώνεις ιδέες βιβλίων, άλλαξε το βλέμμα σου
που κοιτάζει τα πράγματα από έναν απέραντο χρόνο όσο έχεις την τύχη
να σε γνωρίζεις ζωντανή.

Οι συγγενείς των βιβλίων λέγονται κούτσουρα. :P


υγ. πες μου τι όνομα θες να βάλω?
να βάλω "βιβλιοφάγος" να 'ρθεις σε οργασμό? :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

domenica7

Πολύ δραστήριο μέλος

Η domenica7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών. Έχει γράψει 1,056 μηνύματα.
Αν παρακάμψω κάποια ψιλοπροσβλητικά σχολιάκια σου, μου αρέσει πολύ η απαντηση σου!
Εχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις βιβλίο;; :P

Είπες πολλά και ίσως κάπως μπερδεμένα.
Θα κρατήσω το παρακάτω:
Δεν έχω τίποτα με τα βιβλία πέραν ότι μου θυμίζουν το καφκικό
ένα κλουβί βγήκε προς αναζήτησιν πουλιού παρόλο ότι
θα μου πεις πως αν δεν είχε εκδοθεί ο κάφκα πώς θα το κόπιαρα.
Το θέμα μου όμως είναι σε τι σκατά με βελτιώνει, άλλο από το
για να μου πεις για να σου πω?

ποια είναι η βελτιστοποίηση της ζωής που συναρτάς με τη βελτιστοποίηση
πνεύματος
?
Διαβάζοντας εγώ κάφκα κι εσύ γονατά, γίναμε καλύτεροι, βαθύτεροι, πνευματικότεροι?
Εγώ τρολ και ένας άλλος κόσμος από αυτό που' μαι (L' autre Mond :P) κι εσύ
διαφημίστρια αναγνωσμάτων, της gate7.
Το αν θα γίνεις καλύτερος ανθρωπος διαβάζοντας κάποια βιβλία είναι και αυτό στο χερι σου. Είναι θέμα επιλογής να εφαρμόσεις τις όμορφες ιδέες που γέμισαν το μυαλουδάκι σου .
Μα και πάλι λίγο πράμα είναι να βελτιωθείς πνευματικά;;:confused:

(το 7 στο ονομα μου καμια σχεση με το gate7 :P )


ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ
ΠΑΡΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.

.
Δε νομίζεις οτι είναι πολύ απόλυτο αυτό; Και λίγο λάθος; Πριν κάτι γίνει ζωή, πράξη πρώτα δε πέρασε από τη σφαίρα της φαντασίας, της ιδέας και του ονείρου πριν πραγματωθεί;; Αν δεν υπήχε ο γραπτός λόγος πόσες όμορφες ιδέες-ονειρα θα είχαν χαθεί πριν προλάβουν να κοινωνήσουν κ με άλλους άνθρωπους, για να γίνουν η ''ηρωική'' που λες πραγματικότητα-ζωή;

Δεν είναι ''ηρωικό'' να γράψεις ''Ζήτω το Ασπρο!!'' στη πολιτεία του Μαύρου;;:P

Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ, Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ, Η ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΑΕΣΤΡΙΑ
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΗΡΩΙΣΜΟ. ΔΕ ΤΟΝ (ΥΠΟ)ΚΑΘΙΣΤΑ.
Οκ, μόνο αυτού του είδους τα γραπτά υπάρχουν;; Που γνωστοποιούν κάτι ''ηρωικό'' που υπάρχει ήδη;
Κανένα βιβλίο δεν ανοίγει καμία πόρτα
γιατί όσο το διαβάζεις, το μυρίζεις το ξεφυλλίζεις
οι πόρτες είναι εφταμανταλωμένες,
το μυαλό σου κυριαρχεί των ποδιών σου,
ακόμα και της ανάσας σου,
δεν υπάρχει χώρος για δράση πέρα από το χώρο που δημιουργείται
για λεξοεικονογραφήματα μακράς επίδρασης
κι αν ακόμη το βιβλίο ήταν ο τζενερέϊτορ ή ο επιταχυντής
μεταγενέστερης δραστηριοποίησης,
τότε χρειάστηκες κάποιον άλλο να σου ανοίξει τα μάτια.
Αυτό να σε προβληματίζει.

Δε με προβληματίζει γιατί ποτέ δεν ισχυρίστηκα οτι τα μάτια μου είναι ορθάνοικτα.Αντίθετα φοβαμαι οτι είναι κλειστά και πάντα θα προσπαθώ να τα ανοίξω. Καθετι που με κάνει να τα ανοίγω λίγο περισσότερο λοιπόν είναι καλοδεχούμενο.

Πολύ του πάει των 19 σου να νουθετούν τι εστί μπουκ, στο 33.
Εχεις δίκιο συγγνώμη παππού για το δασκαλίστικο υφος μου. :P:redface:


Συγγνώμη για τα οφφτοπικ αν θελετε κάνετε split!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
@ domenicaseven (:redface:)

είχα γράψει σχεδόν ένα κατεβατό εγγεγραμένων παραθέσεων
(παράθεση μέσα σε παράθεση μέσα στη παράθεση της παράθεσης)
ώσπου έφαγα φλασιά που μου ακούστηκε σαν το ουρλιαχτό
του Γκίνσμπεργκ στα κουφά αυτιά μου (:worry:)
κι έμεινα ασώπαστος κανα 5λεπτο (μάρμαρο),
και τα' σβησα όλα.

ΟΛΑ ΟΜΩΣ.


Δεν έχω οργή για το κάθε βιβλίο.
Χρυσάφια είναι μερικά, έχω οργή με
τα μοιραία σύμβολά τους.

Γιατί ξέρεις τι μένει στο τέλος τις πιο πολλές φορές?
Η δυσφορία ή μια κραυγή εσωτερική, όχι γιατί το βιβλίο ήταν μούφα
αλλά οργή γιατί δεν με ακούνε όπως εγώ ακούω
εκείνο που διάβασα.

Μήπως πρέπει να γίνουμε, τότε, όλοι βιβλία?

Λέω αυτό και τελειώνω (για να σου απαντήσει το θαυμάσιο απόσπασμα
του κυρίου Βουτυρόπουλου γιατί λέει όσα θα έλεγα με λάθος πνεύμα, ΣΩΣΤΑ)
πως κάποιοι βάζουν στο είδωλο του γραμμένου (τους) μια θαυμάσια
αποκρυστάλλωση κι εκεί το ύφος είναι αλυσοδεμένο σε μια τίμια και τρελή μεταμφίεση
που αν και ζωηρή δε παύει να μένεται τον έρωτα που φυλάγεται συνοπτικά στη φαντασία,
βυθίζοντας τη ζωή σε κάτι πιο συνοπτικό από τα λεπτομερή αστεράκια, τα κατα τη γνώμη μου
ποθούμενα.:redface: (δώσε μσν για να σου δώσω σμν που λέει κι ο ρεμπυθοκεφτές :P)



Αν δε βαριέσαι, διαβάζεις:


ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ
1
Αν βάλω προτάσεις τη μια κάτω απ’ την άλλη,
θα γράψω στίχους; Ενώ αν τις βάλω δίπλα-δίπλα,
τι θα ‘ναι; Πρόζα; Σταθείτε λίγο να πάρω πόζα…
Ξεκινάμε με τα φώτα της μνήμης και μ’ όσους
άλλους ορισμούς διαθέτει η ανοησία του καθενός,
ικανή να διακρίνει τα χρώματα της ίριδας απ’ τις
ταξινομήσεις του ζωικού βασιλείου. Για τα φυτά
ούτε λόγος. Γεννιούνται και πεθαίνουν ευτυχισμένα.
Το ίδιο και κάποια μαλάκια που διαθέτουν τα πάντα
εκτός από συνείδηση.
Την αρχή των πάντων την υποθέτουν όλοι.
Αφιερώνουν μάλιστα ατέλειωτες ώρες σε τέτοιες
υποθέσεις, που καταλήγουν να ξεχνούν αυτό που
δεν χρειάζεται να υποθέσουν, το τέλος τους.
Όπως και να ‘χει, για όλους ισχύει ένας
μοναδικός αξεπέραστος ορισμός: ζωή είναι
η ικανότητα προσαρμογής στις απώλειες.
Αυτή η ικανότητα κατακτάται με την εμπειρία,
όχι με την τέχνη. Η τέχνη δε μπορεί εκ των
πραγμάτων να εξασφαλίσει τη ζωή. Μπορεί
εκ των υστέρων να προσφέρει μια κάποια
εκτίμησή της, δηλαδή τίποτα σπουδαίο.
Συμβαίνει και κάτι περίεργο. Ίσως και να
μην είναι τόσο περίεργο. Η προσαρμογή
στις απώλειες, όσο περνά ο καιρός, αμβλύνει
την ικανότητα προσαρμογής στο καινούριο.
Η μνήμη αντιδρά, γιατί επιδιώκει τη συνέχεια.
Νοσταλγία σημαίνει αντίδραση στην έλλειψη,
δηλαδή καθυπόταξη στη συνήθεια, στη μνήμη.
Γι’ αυτό, ενώ όλοι ζούμε με την απορία του τι
σκέφτεται ο άλλος, συμβαίνει το εξής κωμικό:
προσπαθείς να γίνεις άλλος, όταν για τους άλλους
παραμένεις ίδιος. Συμπέρασμα: δεν έχει καμία αξία
η κουβέντα για την ετερότητα και την ιδιαιτερότητα.
Φαντάσου λοιπόν πως είσαι αόρατος τυφλός
μέσα στο θόρυβο της δικιάς σου απουσίας,
πως είσαι μια τόσο δα μικρή σταγόνα που
αισθάνεται άβολα, και προσπαθείς να ξεφύγεις
απ’ όσα ποτέ δε σου καταλόγισαν, τα φαντάστηκες
όμως, φαντάστηκες πως είσαι μια κατανάλωση
σε πάγκους λαïκής αγοράς κι ανασαίνεις και περπατάς
κι αγγίζεις τις χρησιμότητες του μέλλοντος,
με το βλέμμα σκυφτό στο μέτωπο της γης,
ακολουθείς τις πορείες των λέξεων. Όταν σε πλησιάζουν
τα τέρατα της νύχτας, δεν έχεις τίποτα να πεις,
και καταλαβαίνεις ναι καταλαβαίνεις ότι μαζί σου
κανείς δεν ασχολείται. Η μνήμη σου μια τρύπια συνήθεια,
αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Συχνά μασάς
μια φέτα πορτοκάλι, κοιτώντας τις ώρες να φεύγουν,
απέναντι ο τοίχος να μην χαμογελά ποτέ, σοβαρός πάντα
κι αμείλικτος, αναρωτιέσαι μήπως αντικρίζεις άγιο
ή καταθλιπτικό τεμπέλη. Όχι πως θα ‘θελες να πιάσεις
κουβέντα μαζί του, αλλά η αγιότητα προκαλεί αμηχανία,
το ίδιο κι η θλίψη. Τα συναισθήματα κουράζουν,
πρέπει σώνει και καλά ν’ ασχολείσαι μαζί τους.
Και βρίσκεσαι στη βροχή ενός δρόμου, μόνος
σε ξαφνική βροχή, με τα κόκαλα να τρίζουν,
με λυγισμένα βήματα, αντικρίζεις εικόνες παιδικού
εφιάλτη, τυλιγμένος ως τη μέση από κινούμενη άμμο,
να βυθίζεσαι, να ξυπνάς μια συνηθισμένη μέρα
που θα σου χαρίσει άλλον έναν εφιάλτη, όταν θα τρέχεις
να ξεφύγεις από σκιές, και την ώρα που μαζί τους παλεύεις,
έτοιμος να λυγίσεις, ξυπνάς πάλι,
συλλογιέσαι πόσο ασυνήθιστο είναι το σκοτάδι,
πόσο αξεπέραστες οι εικόνες του. Και να ‘χουν περάσει
τόσα χρόνια, κι εσύ να ‘σαι μόνος μες τη βροχή,
να βυθίζεσαι ως τη μέση μες το παρελθόν,
να τρέχεις να ξεφύγεις. Από τι άραγε;
Σκοτάδι είναι η έκπληξη της μνήμης.
Άλλοτε πάλι θυμάσαι πτήσεις παιδικές,
να τρέχεις σε κατηφόρα, να κουνάς τα χέρια,
να πετάς πάνω απ’ όσα έζησες. Και ξυπνάς
μια συνηθισμένη μέρα κι αναρωτιέσαι
που πήγαν όλα αυτά τα όνειρα, γιατί δε μπορείς
πια να πετάξεις. Αλλά κανείς δε μπορεί
ν’ απαντήσει, ούτε συ ο ίδιος.
Σκοτάδι είναι η αναπόφευκτη λήθη.
Κι όσο προσπαθείς να μην ξεχάσεις, άλλο τόσο
βυθίζεσαι στην άμμο της παιδικής ηλικίας.
Θυμάσαι σκορπιούς που σε τρόμαξαν,
κορίτσια που ποτέ δε σου μίλησαν.
Αλλά τώρα μ’ ένα δαχτυλίδι στην καρδιά,
δείχνεις στον θάνατο από πού να περάσει
το βέλος του. Κάτι κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια.
Οι παλιοί φίλοι ξοδεύτηκαν, οι καινούριοι γίνανε υποψίες.
Τους παλιούς έρωτες τους ζεις όταν κοιμάσαι.
Κοιμήσου λοιπόν. Εκεί όπου ονειρεύτηκες, ποτέ
δε θα ξυπνήσεις, ούτε στον ύπνο σου.
Ετοιμάσου για μελλοντικές απώλειες.
Δε γίνεται αλλιώς! Όπως δε γίνεται να σταματήσεις
να φοβάσαι. Μπορείς όμως να συνεχίσεις να μασάς
μια φέτα πορτοκάλι, κοιτώντας τις ώρες να φεύγουν,
κοιτώντας τον τοίχο, αυτόν τον άγιο, τον καταθλιπτικό
τεμπέλη που προκαλεί αμηχανία, σαν κι αυτούς που
δεν έχουν τίποτα να σου πουν, για να μπορείς
ν’ αντέξεις την απουσία σου, σ’ έναν κόσμο όπου
οι παρουσίες είναι σχεδίες σε σκοτεινά νερά.
Σε περιμένει το παρελθόν σου!
Εύκολο δεν είναι, το ξέρεις, ξέρεις καλά
τ’ απλωμένα βήματα, τη διαίρεση του πόθου,
τα θυμωμένα φιλιά που ρημάζουν τα ρόδα,
τ’ ανεξήγητα λόγια σε τοίχους καρφιά
μιας ολάκερης ζωής που δεν αντέχει απουσίες,
παρά μόνο τη σκέψη πως μπορεί να τα ‘χει όλα.
Έτσι, απομένει να βρεις την αγάπη που ξέχασες
σε τρένο χωρίς προορισμό…εκεί που σου μίλησε
μια ανάσα κι εσύ την έσφαξες μ’ ένα χαμόγελο,
γιατί αναστέναζες απ’ το βάρος μιας αόριστης
αμφιβολίας και ζητούσες να σου χαριστούν τ’ αστέρια,
γιατί ποτέ δεν κατάλαβες τίποτα δεν ξέχασες.
Ήθελες πάντα να ‘σαι ο μονόλογος
της δικιάς σου αποκλειστικής αλληγορίας,
να προσκυνάς την τοτεμική σου υπόσταση,
να δίνεσαι μόνο στην αυτάρκεια της φαντασίας σου.
Συνέχισε τα χαμένα πειράματα στο σκοτάδι της ανεπάρκειας.
Ώσπου και συ ο ίδιος ν’ αποκλείσεις
τον εαυτό σου, γιατί σε τι πίστεψες;
Παρεκτός απ’ τη διάρκεια της ικανοποίησης;
Και καθώς βιάζεσαι να γυρίσεις στο χώμα…
είναι τόσα πολλά…Η μνήμη σου έχει το μήκος
ενός σκουληκιού. Πότε ήσουν ειλικρινής;
Συνέχεια δικαιολογίες! Και πάντα περίμενες
να σε πάρουν στα σοβαρά…
Όταν μέσα σου ηχεί ο τροχός του πόνου,
είσαι για λύπηση όχι για κατανόηση.
Ώσπου να το καταλάβεις, μπορείς να ξοδεύεσαι
σ’ εκδηλώσεις ασήμαντες, έτσι όπως φαντάστηκες
σημαντικός πως είσαι. Γίνεσαι άλλη μια υποψία,
αλλά έχεις να κάνεις μ’ ανθρώπους, με μια φύση
ξεχασμένη. Το σκοτάδι σε περιμένει.
Όταν όλες οι απώλειες θα έχουν γίνει μνήμες,
κι εσύ θα κοιτάς τα νύχια του απρόσμενου,
πίσω από μια κουρτίνα που διαγράφει το φως
στιγμών ακαθόριστων, να ξέρεις τότε πως έγινες
η αιτία του μέλλοντός σου.
Μέρες μικρές! Χάδια από φως! Λόγια πεσμένα!
Όνειρα τρύπια! Ανένδοτη μνήμη! Ωραία ζωή!
Αξέχαστη νιότη! Βλακείας ανάγνωσμα!
Πόσο βολική είναι η σιγουριά!
Γιατί λοιπόν σκέφτεσαι αναντικατάστατες στιγμές;
Στις όχθες του φόβου στάθηκες ξανά και ξανά
με μάτια υγρά, τότε που πέθαιναν τα κρίνα.
Η σκέψη σου αίολη, μια υπογράμμιση στη συνήθεια.
Οι λέξεις πικρές ως τη δύση της εποχής που καιγόσουν
απ’ τη σιωπή των συμβόλων.
Όταν ήρθε το κρύο, έγινες ατμός.
Είσαι τ’ όνειρο που κουβάλησαν τα δάκρυα,
μετά από αιώνες μεθυσμένους στο πέλαγος
ασήμαντων κρίσεων. Μια φωτιά πλαγιάζει
τις νύχτες όταν άσκοπος γυρνάς, μελετάς
την αρχή των πράξεων. Μιλάς για λάθη
μακρινών εποχών, γι’ αδέρφια με πλάτες γδαρμένες.
Ιστορία σου μια πονεμένη διάρκεια, μέτωπα
τρόμου, παλάμες νεκρών, σώματα βασανισμένα από αίμα,
στήθη γεμάτα σκιές, μάρτυρες θανάτου,
κατεδαφισμένα πρόσωπα, πυκνές αγωνίες,
καρδιές αδύναμες στο γκρέμισμα του χρόνου.
Σ’ αγκαλιάζουν αρχαία χαμόγελα, έχεις το στέρεο έδαφος
της απουσίας, μιας λάμψης νεκρής, βλέμμα
της νύχτας κραυγή παράδοξη. Γραφή έγινες μεσάνυχτα άγρια, βουβό ναυάγιο, γκρεμισμένο σε πτώματα λέξεων.
Ο ήλιος ξανάρθε να πλύνει τα θλιμμένα σου σχήματα,
πνοές που απλώνονται στης επανάληψης το μοιραίο βήμα.
Η μνήμη λειτουργεί πέρα απ’ το δηλητήριο της μέρας.
Τα σφιγμένα χείλη σου δίνουν χώρο να πέσεις
σε πένθιμες εικόνες μοναξιάς. Τίποτα δεν χτυπά στο
κατώφλι ανώφελων κινήσεων. Αποκτάς μιας φωνής
τα σκοτωμένα σύμφωνα. Ο άνεμος ματώνει την ερημιά σου.
Ζεις με τις λέξεις, με ανώφελα σχέδια, ανθίζεις αμίλητος.
Ας έλεγες τουλάχιστον πως θυσιάζεις την άνοιξη και κυνηγάς
το ασήμαντο. Με την καρδιά να υπακούει στην πέτρα,
με τ’ άδεια σπλάχνα της αυγής να γυρεύουν
το σάβανο της νύχτας…
Καιρό τώρα είσαι πιο νεκρός κι από τοίχο!
2
Μεγάλωσες στη θέα πανίσχυρων τοίχων
ενός δόγματος για το μηδέν και το άπειρο,
κάτι σαν τα γένια του Πυθαγόρα, ανακάλυψες
στην άκρη μιας λέξης το σώμα του παροδικού.
Μνημεία αβάσταχτα τα υγρά της νύχτας,
όταν οι μέρες ακουμπούσαν σα βαμβάκι
το μάγουλο του χρόνου σου.
Ξοδεμένος τώρα γυρνάς με άρωμα συμφοράς
στις μασχάλες του λόγου, ώσπου οι λέξεις
να μην σημαίνουν πια τίποτα, παρά μια ελάχιστη
διαπραγμάτευση με το γλυκό φέουδο του είναι.
Με όνειρα να κατοικούν σε αυλή παιδική
που μυρίζει χαμομήλι, όλες τις ηλικίες
αρνήθηκες, ώσπου έντυσες με πρωτόγονα γέλια
τον ύπνο σου. Άνθρωπος χωρίς ηλικία,
απ’ τα τζάμια των ματιών σου πέρασαν αιμορραγίες
σκληρές, και το σύμπαν μια πληγή, μια κραυγή,
που επιστρέφει στο σκοτάδι. Οι αιώνες
θα πονάνε ως το τέλος του χρόνου, ως να γίνεις
ένα παγωμένο τίποτα. Σα μια έντρομη
αποσύνθεση ατενίζεις τον κόσμο.
Όταν η γνώση θα φλέγεται και η σελήνη
γυρίσει την πλάτη, όταν βουβαθεί το αιώνιο
και το παρόν αποκτήσει φτερά, θα επιστρέψουν
τα βλέμματα στην έρευνα δίχως κρίση,
σε λόγια δίχως δικαιολογίες, σε χέρια
ανεξάρτητα απ’ τη νύχτα. Γιατί ο χρόνος
ούτε χάνεται ούτε κερδίζεται, πάλλεται,
απλά πάλλεται.
Πάσχεις απ’ την αόριστη μελαγχολία του κάπως.
Και προσπαθείς ν’ αγγίξεις απαλές προσευχές,
ώστε η ομορφιά που ζήτησες πέρα από σένα
να ζήσει. Γιατί τι είναι ομορφιά, αν όχι η έσχατη
αναζήτησή της;
Στις γκρίζες σταγόνες της παρουσίας όσων πια
δεν υπάρχουν, καταλήξαμε να ζητάμε
μυθικές συνέπειες, έτσι όπως μια κουβέντα
σκοντάφτει στην εμπειρία μιας άλλης εποχής.
Σωπαίνουμε ξανά κάτω από έναν ήλιο καθρέφτη
στιγμών που δε ζήσαμε.
Είσαι η αδιάφορη προκήρυξη του είναι μου.
Θα συμβούν πολλά σαν τίποτα, όταν θα λες
πως συνάντησες θύελλες σε οθόνη,
πως οι ματιές μας είναι γλώσσες αλμυρές,
ένα ψωμί που ψήθηκε στην έρημο…
τρεις άτολμες τελείες.
Αλλά όταν τελειώνει μια πρόταση,
κάποια άλλη αρχίζει. Πάντα έτσι γίνεται.
Με πρόσωπο φωτεινό μακάριζες
τη βασιλεία των ανέμων, στις σκιές του δάσους
γελούσες κι ανέγγιχτος έφευγες.
Σε περιμένουν οι φίλοι μ’ ένα μπουκέτο
παράπονα, αφού ξεχάστηκες σε μνήμες ατέλειωτες
κυνηγώντας καλοκαιρινές φωτιές.
Θα χρειαστούν άλλα τόσα αιώνια βάσανα,
ως να γίνει ευλογία της μέρας η νύχτα.
Μάτωσε ο λίγος χώρος που μας δόθηκε,
αλλά δεν ξεχάσαμε το τίμιο χαμόγελο.
Και μας πλακώνει ο θάνατος, μια λέξη
παντοτινά άγνωστη, που τη ζούμε
σαν απουσία κι απώλεια, σαν κάποιο τέλος,
γιατί συμβολικά ζούμε…αχ αυτά τα σύμβολα!
Ανταποκρίνονται σε κάτι; Αν γράψεις τη λέξη νερό,
σημαίνει πως ήπιες τέσσερα γράμματα;
Αχ…τι ρωτώ! Ξέφυγα…ξέφυγα.
Η αστεία μου μνήμη κάποιες νύχτες τραντάζει
με γέλια τον ύπνο μου. Ονειρεύομαι βατράχια
με κομπινεζόν, ιπτάμενους κεφτέδες, κολοκύθες
με κράνη, ακρίδες με γυαλιά μυωπίας,
αράχνες να καπνίζουν ναργιλέ, γαϊδάρους να
χορεύουν κλακέτες, ιγκουάνα να παίζουν σαξόφωνο…
Κάπως έτσι ξεγελώ τον χρόνο μου, μ’ αστείες
φιγούρες. Όμως ήμουν κι εγώ εκεί,
πριν συμβούν όλα αυτά, μύριζα άνθη λεμονιάς,
με τα χέρια ισορροπούσα σε ξύλινα πατώματα.
Ούτε που ένιωσα πως πέταξαν οι εποχές, ακίνητος
τις κοιτούσα να φεύγουν, να γίνονται κύκλοι νερού,
που σβήνουν στο κύμα, κύματα που χάνονται
σε βραδινές εκτάσεις. Στα δόντια κρατούσα
την άρνηση. Περίμενα τον επόμενο χειμώνα.
Η αιωνιότητα μου ήταν αδιάφορη. Άγγιζα τη νύχτα
σε παλιά βιβλία με πληγωμένο δέρμα, γινόμουν
ήρωας κάθε ιστορίας, στο χαμομήλι της αυλής
ξαναζούσα την ανθρώπινη μοναδικότητα.
Πια δεν υπάρχει το χαμομήλι ξεράθηκε,
κι όλες οι ιστορίες γίνανε πειράγματα.
Kάπως έτσι τελειώνουν τα πράγματα.
Μετά μπερδεύτηκα σε νήματα πόθων
και μικρών εκτιμήσεων. Μια δίσεκτη φωνή
που ουρλιάζει σε θυμωμένα σύννεφα.
Όλος ο κόσμος έγινε ένα βουβό διαμάντι.
Έχανα τα μάτια μου. Έπαιζα με φαντάσματα,
εκπληρώνοντας αρχαίες συνήθειες. Έτσι
φοβήθηκα τον άνθρωπο. Έτσι απέτυχα
εκεί που αρχίζει το ποίημα.
Το αλάτι απ’ το πρόσωπο ξέπλυνα, για να δω
πάλι πίσω απ’ τη ζάλη, με την ίδια στέρηση
ψηλαφούσα το τέλος κάθε νέας αρχής.
Τα ψέματα πλήθαιναν στο βασίλειο της
αιώνιας αμφιβολίας. Τριγύρω ακούγονταν
αλλόκοτες συλλαβές όλων των φυλών της γης.
Απέραντες διαδηλώσεις στους δρόμους
της παρεξηγημένης απαίτησης, όταν κατέβαινε
η αυλαία της ομορφιάς. Τότε ο χώρος γινόταν
φρίκη. Πνίγονταν σε δακρυγόνα τα όνειρα.
Η κωμωδία των σχεδιασμένων ενστίκτων.
Κι ούτε που ξέρω τη σημασία της ποίησης.
Γυρνόφερνα από κουβέντα σε κουβέντα
νεκρών φωνών που ποτέ δε γνώρισα,
μόνο φανταζόμουν το παράδοξο της σιωπής τους,
το χρώμα της ελιάς, το σύμφωνο της άνοιξης.
Ο άνεμος είναι πιο πικρός απ’ τη νεότητα
που δαγκώνει το μέγεθος της ουτοπίας.
Η γλώσσα έγινε πείραμα θανάτου,
μια θλιβερή συνήθεια, όταν στο λάκκο
του ανείπωτου στεγνώνει η μοναξιά του πόθου.
Αν τα σκεφτείτε όλα αυτά, για κλάματα είμαστε.
Σκεφτείτε άλλα, γιατί δεν χάθηκε τίποτα που
άσκοπα ζητήσαμε.
Θλιβερή είναι η εξουσία της απώλειας.
Ωστόσο, θεραπείες υπάρχουν.
Όταν ακούς μια χαζοϊστορία του φίλου.
Όταν είσαι απαθής στη νύχτα.
Όταν μεθάς πέρα απ’ τη μνήμη.
Γραφή είναι μια επίορκη πραγματικότητα.
3
Στη λάσπη βασίλεψε ο καθαρός λόγος, το αβάσταχτο
όνειρο. Οι φωνές των αιώνων αντηχούν
το ρεφραίν του απρόσμενου. Αναρωτιόμαστε
αν είμαστε δυο ή περισσότεροι….ή ο κανένας.
Ο θρύλος του δάσους κατοικεί το παράδοξο.
Τα λόγια αγκαλιάζουν την τέφρα.
Ο Αισχύλος μας κλείνει το μάτι.
Να οι κυνηγοί της οδύνης! να τρέχουν πίσω από
νεύματα και μόδες, όταν λείπει
το νέο χαμόγελο. Στην ερημιά ξαγρυπνά
η σιωπή των πραγμάτων.
Ψάχνουμε το νέο μας πρόσωπο.
Φώτα του χειμώνα πάνω στους δρόμους,
όταν κουβεντιάζαμε το αιώνιο.
Η μοίρα μας μια γαλάζια αστραπή.
Τα φτερά της νύχτας σκεπάζουν
το λυπημένο βλέμμα. Ξαναζεί
το βρεφικό σύμφωνο. Το αιώνιο
μια αιώνια καταδίκη, έτσι αποφασίσαμε.
Μετά σου μίλησα για τα έθιμα των φυτών,
τις συνήθειες των άστρων, τη γλώσσα
των πουλιών, γιατί δε μπορεί να δικάσεις τις λέξεις.
Η σιωπή κρύβεται πίσω απ’ τον ύπνο,
στων παιδιών τα μακάρια πρόσωπα.
Η ερημιά βρίσκεται παντού, στο καθετί
που μας χωρίζει απ’ τον κόσμο.
Επινοήσαμε το παν, για να μπορούμε
ν’ αντέξουμε το τίποτα. Τόσο αθεράπευτα
ανόητοι, τόσο δημιουργικά ηλίθιοι, τόσο
ασυγχώρητα μόνοι!
Αλλά ό, τι δημιουργείται, καταστρέφεται,
ως τη μοιραία επιστροφή στο υδρογονικό ηλεκτρόνιο.
Ποιος τάχα ξέρει τις αντοχές του σύμπαντος;
Κοιμηθήκαμε πάνω απ’ τη θάλασσα,
τον χρόνο κρατώντας σα μια φλούδα νερού.
Η ταφή των λέξεων αποδείχτηκε η μόνη συνέπεια,
όσο ο κόσμος μεγάλωνε έγκλειστος σε λέξεις.
Πρωί μας άρπαξε η βροχή, κι όλη την έρημη
περπατήσαμε έκταση, μέχρι που το στόμα του γκρεμού
στης νύχτας τα χέρια να τελειώσει τη σκέψη μας.
Το χρώμα της άνοιξης θυσιάσαμε
στο απέραντο βασίλειο της αγωνίας.
Μοιραία φωνήματα αναπτύξαμε.
Για να γίνουμε τελικά τι;
Φαντομάδες της νόησης;
Σαλτιμπάγκοι της ύπαρξης;
Αχνές μορφές μιας μέρας στο χιόνι;
Μας δόθηκε μια μόνο στιγμή φωτιάς,
όσο ο ήλιος πυρπολούσε τη δειλινή υγρασία.
Ο διαχωρισμένος άνθρωπος.
Φριχτά τον καλούν οι ασάλευτες πύλες.
Για ν’ αντέξει τον ουρανό επινόησε
τη φλόγα της προσδοκίας.
Η εμπειρία ησυχάζει κάτω απ’ τη θάλασσα.
Μιλάμε αυτό που αντιστοιχεί στο τίποτα,
κάτι σαν τη βραδινή ουρία.
Υπάρχουν άπειρες λέξεις χωρίς σημασία,
αλλά συννεφοσυνήθισες τα αναπάντεχα ναι,
τα αναπότρεπτα όχι. Συννεφοκοιμήθηκες
με το στόμα άδειο, για να εγκατασταθεί
στο περίπου η άγονη σκέψη.
Κάπου ξεχάστηκε το βιβλιάριο ζωής.
Το μέλλον είναι παιδί που κάνει ζαβολιές,
όπως παρόν είναι μέλλον του παρελθόντος.
Στο μεταξύ ο κόσμος γυρίζει σαν τσουνάμι
στης ματαίωσης το ηχηρό προβάδισμα.
Γι’ αυτό σου λέω, ανίκανοι σταθήκαμε
κυνηγοί της αλήθειας. Άλλο δεν έμενε
από το ν’ αντιγράφουμε τις κραυγές των άλλων.
Ω τι εύκολος κόσμος, μπαμπά!
Γι’ αυτό σου λέω, γίνε απαλός σαν τη δροσιά,
ανίατος σαν το χαλάζι, αέρινος σαν ένα καλωσόρισμα,
γυμνός όπως το χαρούμενο δάκρυ.
Οι αντιστοιχίες βρίσκονται πέρα απ’ τη στιγμή.
Η γη ένα ματωμένο σεντόνι.
Το μέλλον ένα παιδί που κάνει ζαβολιές.
Κι εσύ χαμογελάς σ’ ένα μπαλκόνι.
κι όπως ορθά καταλήγει:

Είναι τόσα πολλά που δεν χωρούν σε λέξεις,
κι άλλα τόσα που τις καταργούν.
Βρισκόμαστε μέσα σε κύμα.

Κι εκτός κύματος βρίσκεσαι όταν είσαι εντός του βιβλίου.

Αγαπημένη πρόζα. :redface::D

Κοινώς γ@μα κι άστα

Ξέρεις τι μένει στο τέλος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

domenica7

Πολύ δραστήριο μέλος

Η domenica7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών. Έχει γράψει 1,056 μηνύματα.
Lautreamont συμφωνώ σε πολλά από αυτά που εγραψες εσύ κι ο κ. Βουτυρόπουλος στο πανέμορφο ποίημα του.

Μα και οι δυο σας αυτοαναιρείστε. : )
Σε πόσα αλήθεια ,γεμάτα νοήματα και λέξεις-σύμβολα βιβλία χαθήκατε πριν στρέψετε το βλέμμα αηδιασμένοι από τη μάταιη σοφία τους ;
Μα να.. και τώρα δα οι ίδιοι τους φόβους και τα φαντάσματα που μόνοι σας δημιουργήσατε με τη νόηση με λέξεις παλεύετε να τα σκοτώσετε.
Αν ήσουν ένας ψαράς δίχως να ξέρει γράμματα που ποτέ δεν είχε αγγίξει βιβλίο, θα είχες φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσεις τη ματαιότητα του να κάθεσαι να γεμίζεις το νου σου με πλήθος ανιαρών συμβόλων ;; Θαρρώ πως όχι.

Γι'αυτό σου λέω άσε το ποτάμι να κυλίσει. Και εσύ και ο κ. Βουτυρόπουλος δε φτάσατε εκεί πετώντας.Κολυμπήσατε μες σε συμβολα και λέξεις ασχημες, όμορφες, σοφές, ανούσιες.
Εμείς γιατί να φάμε μασημένο φαγητό τα συμπεράσματα σας και να μη κολυμπήσουμε λιγάκι να δυναμώσουν τα πόδια μας (πριν γίνουμε αστερόσκονη :Ρ) ; : )


Χάρηκα που τα είπαμε, μσν δε σου δίνω αλλά ελπίζω να σου αρκεί ένα συν 1 μόνο και μόνο για το όμορφο ποιημα που μας έδωσες.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,800 μηνύματα.
Γι'αυτό σου λέω άσε το ποτάμι να κυλίσει. Και εσύ και ο κ. Βουτυρόπουλος δε φτάσατε εκεί πετώντας.Κολυμπήσατε μες σε συμβολα και λέξεις ασχημες, όμορφες, σοφές, ανούσιες.
Εμείς γιατί να φάμε μασημένο φαγητό τα συμπεράσματα σας και να μη κολυμπήσουμε λιγάκι να δυναμώσουν τα πόδια μας (πριν γίνουμε αστερόσκονη :Ρ) ; : )

Η ελεύθερη ποίηση (χωρίς ομοιοκαταληξία) είναι η καλύτερη εγκεφαλική άσκηση για την καλλιέργια της αφαιρετικής σκέψης - της σκέψης που γεννά ιδέες. Αν μπορείς να διαβάζεις τους Μονολόγους του Βουτυρόπουλου αργά, φωναχτά, συγκεντρωμένα, κάθε μέρα για ένα μήνα τότε...

...ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις συνειδητά τίποτα απ' όσα λέει, ανεβάζεις IQ! :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Lautreamont συμφωνώ σε πολλά ....μα και οι δυο σας αυτοαναιρείστε.

Δεν υπάρχει αυτοαναίρεση αλλά ακόμη κι αν υπήρχε
εσύ συμφωνείς με αυτήν (ή με ένα μέρος της),
προς τι ο ψόγος τότε? :P
(μ’αρέσει που σ’ αρέσει η αυτοαναίρεση
αλλά αν συμφωνείς τότε θα πρέπει να αποφασίσεις
αν είναι αναίρεση ή καθαίρεση ή ίσως μια
προαίρεση που εισήγαγε την ομορφιά στον κόσμο, καμάρι μου :redface:)


Σε πόσα αλήθεια ,γεμάτα νοήματα και λέξεις-σύμβολα βιβλία χαθήκατε πριν στρέψετε το βλέμμα αηδιασμένοι από τη μάταιη σοφία τους ;

για να μπορέσεις να κρίνεις κάτι ως μάταιο
θα πρέπει να γίνεις πρώτα ο πρίγκηπας της ματαιότητας
ή να γράψεις το εγκώμιο του κενού βιβλίου?
Στο λογιστήριο της αναγνωσιμότητας πάνε μόνο οι νεκροθάφτες
με πτυχίο
(άραγε να τους θάβουν με το αγαπημένο εν ζωή βιβλίο τους?)
κι όσοι αξιώνονται από τα βιβλία ματάκι παιχνιδιάρικο
να τους υψώσει σε μέρος όπου αλλιώς δεν θα πήγαιναν.
Π.Χ. "μα καλά ρε, δεν έχεις διαβάσει αυτό? Αμόρφωτος είσαι?".
Στέκεσαι στον μετρητή του διαβασμενου κι όχι στο τι καταλαβαίνεις
και τι σόι καύσιμο σου δίνει για το έπειτα όλος αυτός ο χαμένος χρόνος....
Γιατί ακούγεται σαν ανέκδοτο ότι πρέπει να γίνω βιβλιοδίφης
πριν να πενθήσω με συναίσθημα μηδαμινότητας μπροστά σε μια βιβλιοθήκη.
Θρήνος όχι αστεία. :)


Θα προτιμούσα την απεριόριστη αναμονή του ονείρου ή την επινόηση μιας γλώσσας
σαν μουσκεμένο ρούχο πνιγμένου.
Για να έρθει μετά το υποβρύχιο ντομένικα με αποστολή την κατάδυση
κι αποτροπή της διάβρωσης με μορφασμούς κι όλη αυτή η ποιότητα της ευαισθησίας
να θυμίζει πάντοτε μια τρυφερή ποίηση που δε γράφτηκε ποτέ παρά
προσπάθησε να συστηματοποιήσει ιδέες αν και είχε ασταθή ιδιοσυγκρασία.
Αυτό πες πως είναι αφήγηση με το εξωτικό θέμα "εμετός σοφίας κατόπιν
δυσπεψίας βιβλίων" ή εν συντομία "ψυχρή ειρωνεία πηγαίας καύτρας". :redface:



Μα να.. και τώρα δα οι ίδιοι τους φόβους και τα φαντάσματα που μόνοι σας δημιουργήσατε με τη νόηση με λέξεις παλεύετε να τα σκοτώσετε.


αν το καλοεξετάσεις, επειδή γουστάρω την κουβέντα μας,
το πάθος της γραφής (γιατί μιλάμε για πάθος) όσων εκδίδουν
ή εκδίδονται (τα περι εκδιδομένης πεσούσας γυνής σχετικόν :P)
μοιάζει λίγο με κάποιον που ήταν ζώο κι έγινε χαρτί.
Μια συστάδα λέξεων από τη φλόγα του Μπλέϊκ,
τις ρομαντικές κ@ύλες του Νερούδα (Η2Οδα) ή τον
λαβύρινθο του δέρματός ΤΗΣ κατά Μπόρχες δεν είναι
λέξεις φαντάσματα αλλά λέξεις ερείπια.
Και δε χρειάζονται σκότωμα, οι λέξεις δεν έχουν μυρωδιά κρέατος,
αλλά είναι σκιερές σε ένα ηλιόλουστο τοπίο που τυφλώνει τα μάτια σου.
Θες να σε σκεπάζουν, εγώ προτιμώ να στεγνώσω στον ήλιο.
Δε κρατώ και πριονοκορδέλα. :P



Αν ήσουν ένας ψαράς δίχως να ξέρει γράμματα που ποτέ δεν είχε αγγίξει βιβλίο, θα είχες φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσεις τη ματαιότητα του να κάθεσαι να γεμίζεις το νου σου με πλήθος ανιαρών συμβόλων ;; Θαρρώ πως όχι.


Να το πάω αντίστροφα:
Μα ο συμβολισμός ΔΕΝ είναι μια εκπαίδευση του νου
μόνο για γραμματιζούμενους κι όσους έχουν διαβάσει
μια "κρίσιμη μάζα" σελίδων, ματάκιαμ΄.
Τολμώ δε να είπω, πως ένας ψαράς ρίχνει το δίχτυ του
με περισσότερη μαεστρία από όση απαιτείται για την αποσύνθεση της εργασίας
ενός πυκνογραμμένου ποιητού, καλή ώρα όπως του Alfred Jarry
του οποίου το δίδαγμα θα μπορούσε να συνοψιστεί στο ότι
"κάθε άνθρωπος είναι ικανός να δείξει την περιφρόνησή του
για την αγριότητα και την ηλιθιότητα του κόσμου κάνοντας την ζωή του
ένα ποίημα ασυναρτησίας καi παραλογισμού".
Πρέπει να εντρυφήσεις στον Jarry ή στις μετακριτικές των Artaud και Vitrac
ή στην εκτίμηση του Jacques Vache για να συμβολίσεις τη γραφή του
με πυγολαμπίδα ματαιότητας ο,τι σκατά κι αν συμβολίζει
ή πρέπει να έχω πρώτα μια καλή ψαριά και μετά άλλες 999 ψαριές
(γεμάτη ψάρια τράτα) για να χάσω το προνόμιο της πίστης σε σύμβολα?
ΑΥΤΟ ΛΕΩ, ΟΤΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΧΑΡΑΞΗ, ΜΙΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ζωης
ΑΠΟ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΗ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ.

Αν ήμουν ψαράς, θα είχα φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιώ
ότι ζω για τα ψάρια μου και ζω από αυτά.
Συμβολικό είναι το ανιαρό και η πηγή εισοδήματος
είναι τόσο ανιαρή όσο και η ηθική αξία της επιχείρισης του ψαρέματος. :hmm:

Και υπόψιν, τα ψάρια δεν βραχυκυκλώνουν τα μάτια,
και καμία συνειδητοποίηση δεν καταργείται,
για αυτό άλλωστε και λένε το τόσο διαδεδομένο
"φάτε μάτια ψάρια" :confused:
(εκτός και τα ψάρια είναι μπαγιάτικα οπότε
θα έπρεπε να φωνάζουν "φάτε μάπα ψάρια" :confused:)

Ας ευχόσουν να ήμουν ψαράς (η κατάληξις).



Γι'αυτό σου λέω άσε το ποτάμι να κυλίσει. Και εσύ και ο κ. Βουτυρόπουλος δε φτάσατε εκεί πετώντας.Κολυμπήσατε μες σε συμβολα και λέξεις ασχημες, όμορφες, σοφές, ανούσιες.


Έγινα το φράγμα σου? Πότε? :worry:

Μα δε βλέπεις πόσο αντέχουν τα πλαισιωμένα φράγματα
από τσουνάμι? (δες το συμβολικά :redface:)
Θέλει αυταπάρνηση να ζεις έξω από το να χουχουλιάζεις
κάτω από τα ζεστά σου κουβερτάκια, θελει περιφρόνηση κινδύνου,
άρνηση σύνθεσης, για τα οποία ελάχιστοι αποδεικνύονται ικανοί
για μεγάλο διάστημα.
Αιώνια θα φυτρώνει ο σπόρος του φόβου και της σιωπηλής εγκατάλειψης (μας :/:)
στη θλιβερή τύχη των νουθεσιών των παλαιών πραγματευτάδων της ζωής
μέσα από σκονισμένες σελίδες είτε γιατί αυτοθεωρήθηκαν αρκετοί
για να απονείμουν βραβεία στις προθέσεις τους, είτε γιατί πίστεψαν
ότι έπιασαν τον παπά απ' τα @ρχίδια και τώρα σαν άλλος σκυταλοδρόμος
έρχεσαι εσύ και τον σέρνεις. :worry:

Κι εγώ διατυπώνω τα παράπονά μου καθόλου συμβολικά.

Δε στο παίζω οπαδός πνευματικής ισοπέδωσης, βγέστε στη φύση,
ξύστε κορμούς πεύκων, συλλέξτε ρετσίνι, πολύ ρετσίνι και κινηματογραφήστε
τις μελισσες πως φτιάχνουν μέλι στο κουκούλι. :)

Αλλά όλο αυτό το κουβάρι που ξετυλίγουμε (αντι της επιθυμίας
να πυρπολήσουμε τα πάντα και να αμφισβητήσουμε τα πάντα)
από το "διάβασα τις περιπέτειες της λαίδης καγκουρίνας
από το Κολωνάκι" μέχρι τα ποιήματα του κυρίου κατσαρίδου
είναι μια παρατεταμένη διανοητική παραφροσύνη που χρίζει
ιατροδικαστού αντι να στίψουμε το μυαλό μας
και στη χειρότερη...να πιούμε μυαλά με γεύση βύσσινο. :/:



Εμείς γιατί να φάμε μασημένο φαγητό τα συμπεράσματα σας και να μη κολυμπήσουμε λιγάκι να δυναμώσουν τα πόδια μας (πριν γίνουμε αστερόσκονη :Ρ) ; : )

προσωποποίηση ενός ποταμού, γίνε.
Δε σου είπα να εισχωρήσεις με βιασύνη στο κάψιμό μου.

Κολύμπα όσο θες, απλώς μη νομίζεις ότι αξίζει να προσέξουμε
κάποιον που διάβασε πολύ και θα τον αποκαλέσουμε πολυδιαβασμένο
γιατί τότε θα προκαλέσεις μια νωχελική αδιαφορία σημειωμένη
με μπλε μολύβι από έναν άρρωστο που τόσο ευγενικά προσφέρει
το βιβλίο του για να τη σημειώσουμε.
Να μια ευγενική χρήση του βιβλίου.
Κάντο αντζέντα γιατί και τα σημειόχαρτα τελειώνουν κάποτε. :D


Χάρηκα που τα είπαμε, μσν δε σου δίνω αλλά ελπίζω να σου αρκεί ένα συν 1 μόνο και μόνο για το όμορφο ποιημα που μας έδωσες.:)

η κούρσα των αρνητικοθετικών έχει πλάκα.
Θυμίζει ότι το μόνο πηδάλιο του πνεύματος είναι
το αν αυτό που θα γράψουμε θα έχει ανταπόκριση από
τους τρίτους κι άρα το συν θα είναι κάτι σαν φωτεινό φαινόμενο,
κάποιος παραγώμενος σπινθήρας, επομένως το πλην είναι
η συσκότιση?
Να αυτοσχεδιάσω?

Σβήσε τα φώτα και ρίξου στους έρωτες με το βιβλίο.

Ίσως μπορεί έτσι να στρέψεις τη προσοχή στο αρκτικό φιλί
που δε θα το έδινες ποτέ παρά μόνο απεικονιζόμενο
με λέξεις σε κάποια παλιά ή νέα ιστορία του βιβλίου που
γράφτηκε ή θα γραφτεί.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Η ελεύθερη ποίηση (χωρίς ομοιοκαταληξία) είναι η καλύτερη εγκεφαλική άσκηση για την καλλιέργια της αφαιρετικής σκέψης - της σκέψης που γεννά ιδέες. Αν μπορείς να διαβάζεις τους Μονολόγους του Βουτυρόπουλου αργά, φωναχτά, συγκεντρωμένα, κάθε μέρα για ένα μήνα τότε...

...ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις συνειδητά τίποτα απ' όσα λέει, ανεβάζεις IQ! :P


χεχε, κι ας μην ξεχνάμε τ΄αντίστροφο:

και τη μεγάλη αδυναμία του βιβλίου να έρχεται αδιάκοπα σε διαμάχη
με το πνεύμα των καλύτερων αναγνωστών του, εννοώ των πιο απαιτητικών.

Εκεί μάλλον η θεωρία του IQ αναλόγως συναναστροφών, χωλαίνει κάπως. :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,800 μηνύματα.
χεχε, κι ας μην ξεχνάμε τ΄αντίστροφο:

και τη μεγάλη αδυναμία του βιβλίου να έρχεται αδιάκοπα σε διαμάχη
με το πνεύμα των καλύτερων αναγνωστών του, εννοώ των πιο απαιτητικών.

Εκεί μάλλον η θεωρία του IQ αναλόγως συναναστροφών, χωλαίνει κάπως. :P

Ορίζει η γλώσσα τη σκέψη ή η σκέψη τη γλώσσα; :P:hmm: ή :hmm::P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Ορίζει η γλώσσα τη σκέψη ή η σκέψη τη γλώσσα; :P:hmm: ή :hmm::P

Δε μπορεί να βγάζεις πρώτα γλώσσα και μετά να συλλογίζεσαι,
εκτός και την έχεις μεγάλη (όχι τη γλώσσα αλλά τη σκέψη)
γιατί μετά ο συλλογισμός σου θα είναι ανακατεμένος με σάλιο.

Αν συλλογιστείς πρώτα, μπορείς κατόπιν να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου (έτσι :P)
στον καθρέφτη ότι βρυχιέσαι επαναστατικά
ενω στη πραγματικότητα όλα είναι ένα κομπόδεμα λέξεων,
ένα πουγκί αυταπάτης. :worry:

Η γλώσσα ορίζει την πέψη. :worry:

Τη σκέψη την ορίζουν τα βιβλία που διαβάζουμε.
Ράιτ, ντομ?

Πάω να χωνέψω τις περιπέτειες από συνεπή σουρρεάλ τραγούδια
όπως τα Chants de Maldoror. :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,800 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Lautreamont:
Πάω να χωνέψω τις περιπέτειες από συνεπή σουρεαλιστικά τραγούδια
όπως τα Chants de Maldoror.

Έλα ρε υπάρχει τέτοιο συγκρότημα; Ωραία μουσικούλα, ψυχεδελική! Thanks! :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

marina289

Δραστήριο μέλος

Η μαρινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 47 ετών. Έχει γράψει 687 μηνύματα.
Ορίζει η γλώσσα τη σκέψη ή η σκέψη τη γλώσσα; :P:hmm: ή :hmm::P
Άσε μην το ψάχνεις.... όποτε γράφει ο από πάνω μας ( :redface: ) κύριος, διαβάζω 3 ,τουλάχιστον, φορές την κάθε πρόταση για να καταλάβω τα 2/5 της στην καλύτερη περίπτωση... συνήθως βγάζω νόημα από τα συμφραζόμενα :redface: και σχεδόν πάντα συμφωνώ... και σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να τραβάει μεγάλο ζόρι τόσο ψαγμένος και στροφαρισμένος... αυτός το τραβάει το ζόρι ή οι δίπλα του-γύρω του;;; :hmm:
Και επίσης σκέφτομαι -θα το πω γιατί έχει χιούμορ...-
-αλήθεια , ένας τόσο έξυπνος και ψαγμένος άνθρωπος, δυσκολεύεται μάλλον να βρει γκόμενα, ε;;;- :hehe:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.




:D



διαβάζω 3 ,τουλάχιστον, φορές την κάθε πρόταση για να καταλάβω τα 2/5 της στην καλύτερη περίπτωση...


ε οπότε στην ένατη ανάγνωση έχεις υπερκαταλάβει :redface:




σχεδόν πάντα συμφωνώ...

:mad:



πρέπει να τραβάει μεγάλο ζόρι τόσο ψαγμένος και στροφαρισμένος...


θέλω μια γάτα, έχεις?
οι άνθρωποι καταλαβαίνονται μόνο από ό,τι υπερβαίνει τη 1 ψυχή.
7 ψυχές κλπ. :worry::P

Από τις πολλές ροπές, κλάταρε ο στροφαλοφόρος :eek: (μπαχαχα)

όσο για το ζόρι, το έχω λυσει το πρόβλημά μου.
Εχω κάνει τα χαρτιά μου για το greek idol 4.

Θα τους τραγουδήσω το άσμα "η ακατανόμαστη σκούπα"
και θα είναι ένα τραγούδι κατα το οποίο θα κυλιέμαι
στο δάπεδο ρουφώντας τη σκόνη και παράγοντας
ακατάληπτους ήχους με ένα σεξυ μουγκρητό. (υπερπαραγωγή)

Θα γυαλίσω και στον Καπεταν-ίδη, το νιώθω :redface:


δυσκολεύεται μάλλον να βρει γκόμενα, ε;;;

δε καθησυχάζεις τόσο εύκολα το στιχοπλόκο αίσθημα του να κ@υλώνω
με σαρκασμούς. :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

domenica7

Πολύ δραστήριο μέλος

Η domenica7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών. Έχει γράψει 1,056 μηνύματα.
Δεν υπάρχει αυτοαναίρεση αλλά ακόμη κι αν υπήρχε
εσύ συμφωνείς με αυτήν (ή με ένα μέρος της),
προς τι ο ψόγος τότε? :P
(μ’αρέσει που σ’ αρέσει η αυτοαναίρεση
αλλά αν συμφωνείς τότε θα πρέπει να αποφασίσεις
αν είναι αναίρεση ή καθαίρεση ή ίσως μια
προαίρεση που εισήγαγε την ομορφιά στον κόσμο, καμάρι μου :redface:)




για να μπορέσεις να κρίνεις κάτι ως μάταιο
θα πρέπει να γίνεις πρώτα ο πρίγκηπας της ματαιότητας
ή να γράψεις το εγκώμιο του κενού βιβλίου?
Στο λογιστήριο της αναγνωσιμότητας πάνε μόνο οι νεκροθάφτες
με πτυχίο
(άραγε να τους θάβουν με το αγαπημένο εν ζωή βιβλίο τους?)
κι όσοι αξιώνονται από τα βιβλία ματάκι παιχνιδιάρικο
να τους υψώσει σε μέρος όπου αλλιώς δεν θα πήγαιναν.
Π.Χ. "μα καλά ρε, δεν έχεις διαβάσει αυτό? Αμόρφωτος είσαι?".
Στέκεσαι στον μετρητή του διαβασμενου κι όχι στο τι καταλαβαίνεις
και τι σόι καύσιμο σου δίνει για το έπειτα όλος αυτός ο χαμένος χρόνος....
Γιατί ακούγεται σαν ανέκδοτο ότι πρέπει να γίνω βιβλιοδίφης
πριν να πενθήσω με συναίσθημα μηδαμινότητας μπροστά σε μια βιβλιοθήκη.
Θρήνος όχι αστεία. :)


Θα προτιμούσα την απεριόριστη αναμονή του ονείρου ή την επινόηση μιας γλώσσας
σαν μουσκεμένο ρούχο πνιγμένου.
Για να έρθει μετά το υποβρύχιο ντομένικα με αποστολή την κατάδυση
κι αποτροπή της διάβρωσης με μορφασμούς κι όλη αυτή η ποιότητα της ευαισθησίας
να θυμίζει πάντοτε μια τρυφερή ποίηση που δε γράφτηκε ποτέ παρά
προσπάθησε να συστηματοποιήσει ιδέες αν και είχε ασταθή ιδιοσυγκρασία.
Αυτό πες πως είναι αφήγηση με το εξωτικό θέμα "εμετός σοφίας κατόπιν
δυσπεψίας βιβλίων" ή εν συντομία "ψυχρή ειρωνεία πηγαίας καύτρας". :redface:






αν το καλοεξετάσεις, επειδή γουστάρω την κουβέντα μας,
το πάθος της γραφής (γιατί μιλάμε για πάθος) όσων εκδίδουν
ή εκδίδονται (τα περι εκδιδομένης πεσούσας γυνής σχετικόν :P)
μοιάζει λίγο με κάποιον που ήταν ζώο κι έγινε χαρτί.
Μια συστάδα λέξεων από τη φλόγα του Μπλέϊκ,
τις ρομαντικές κ@ύλες του Νερούδα (Η2Οδα) ή τον
λαβύρινθο του δέρματός ΤΗΣ κατά Μπόρχες δεν είναι
λέξεις φαντάσματα αλλά λέξεις ερείπια.
Και δε χρειάζονται σκότωμα, οι λέξεις δεν έχουν μυρωδιά κρέατος,
αλλά είναι σκιερές σε ένα ηλιόλουστο τοπίο που τυφλώνει τα μάτια σου.
Θες να σε σκεπάζουν, εγώ προτιμώ να στεγνώσω στον ήλιο.
Δε κρατώ και πριονοκορδέλα. :P






Να το πάω αντίστροφα:
Μα ο συμβολισμός ΔΕΝ είναι μια εκπαίδευση του νου
μόνο για γραμματιζούμενους κι όσους έχουν διαβάσει
μια "κρίσιμη μάζα" σελίδων, ματάκιαμ΄.
Τολμώ δε να είπω, πως ένας ψαράς ρίχνει το δίχτυ του
με περισσότερη μαεστρία από όση απαιτείται για την αποσύνθεση της εργασίας
ενός πυκνογραμμένου ποιητού, καλή ώρα όπως του Alfred Jarry
του οποίου το δίδαγμα θα μπορούσε να συνοψιστεί στο ότι
"κάθε άνθρωπος είναι ικανός να δείξει την περιφρόνησή του
για την αγριότητα και την ηλιθιότητα του κόσμου κάνοντας την ζωή του
ένα ποίημα ασυναρτησίας καi παραλογισμού".
Πρέπει να εντρυφήσεις στον Jarry ή στις μετακριτικές των Artaud και Vitrac
ή στην εκτίμηση του Jacques Vache για να συμβολίσεις τη γραφή του
με πυγολαμπίδα ματαιότητας ο,τι σκατά κι αν συμβολίζει
ή πρέπει να έχω πρώτα μια καλή ψαριά και μετά άλλες 999 ψαριές
(γεμάτη ψάρια τράτα) για να χάσω το προνόμιο της πίστης σε σύμβολα?
ΑΥΤΟ ΛΕΩ, ΟΤΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΧΑΡΑΞΗ, ΜΙΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ζωης
ΑΠΟ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΗ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ.

Αν ήμουν ψαράς, θα είχα φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιώ
ότι ζω για τα ψάρια μου και ζω από αυτά.
Συμβολικό είναι το ανιαρό και η πηγή εισοδήματος
είναι τόσο ανιαρή όσο και η ηθική αξία της επιχείρισης του ψαρέματος. :hmm:

Και υπόψιν, τα ψάρια δεν βραχυκυκλώνουν τα μάτια,
και καμία συνειδητοποίηση δεν καταργείται,
για αυτό άλλωστε και λένε το τόσο διαδεδομένο
"φάτε μάτια ψάρια" :confused:
(εκτός και τα ψάρια είναι μπαγιάτικα οπότε
θα έπρεπε να φωνάζουν "φάτε μάπα ψάρια" :confused:)

Ας ευχόσουν να ήμουν ψαράς (η κατάληξις).






Έγινα το φράγμα σου? Πότε? :worry:

Μα δε βλέπεις πόσο αντέχουν τα πλαισιωμένα φράγματα
από τσουνάμι? (δες το συμβολικά :redface:)
Θέλει αυταπάρνηση να ζεις έξω από το να χουχουλιάζεις
κάτω από τα ζεστά σου κουβερτάκια, θελει περιφρόνηση κινδύνου,
άρνηση σύνθεσης, για τα οποία ελάχιστοι αποδεικνύονται ικανοί
για μεγάλο διάστημα.
Αιώνια θα φυτρώνει ο σπόρος του φόβου και της σιωπηλής εγκατάλειψης (μας :/:)
στη θλιβερή τύχη των νουθεσιών των παλαιών πραγματευτάδων της ζωής
μέσα από σκονισμένες σελίδες είτε γιατί αυτοθεωρήθηκαν αρκετοί
για να απονείμουν βραβεία στις προθέσεις τους, είτε γιατί πίστεψαν
ότι έπιασαν τον παπά απ' τα @ρχίδια και τώρα σαν άλλος σκυταλοδρόμος
έρχεσαι εσύ και τον σέρνεις. :worry:

Κι εγώ διατυπώνω τα παράπονά μου καθόλου συμβολικά.

Δε στο παίζω οπαδός πνευματικής ισοπέδωσης, βγέστε στη φύση,
ξύστε κορμούς πεύκων, συλλέξτε ρετσίνι, πολύ ρετσίνι και κινηματογραφήστε
τις μελισσες πως φτιάχνουν μέλι στο κουκούλι. :)

Αλλά όλο αυτό το κουβάρι που ξετυλίγουμε (αντι της επιθυμίας
να πυρπολήσουμε τα πάντα και να αμφισβητήσουμε τα πάντα)
από το "διάβασα τις περιπέτειες της λαίδης καγκουρίνας
από το Κολωνάκι" μέχρι τα ποιήματα του κυρίου κατσαρίδου
είναι μια παρατεταμένη διανοητική παραφροσύνη που χρίζει
ιατροδικαστού αντι να στίψουμε το μυαλό μας
και στη χειρότερη...να πιούμε μυαλά με γεύση βύσσινο. :/:





προσωποποίηση ενός ποταμού, γίνε.
Δε σου είπα να εισχωρήσεις με βιασύνη στο κάψιμό μου.

Κολύμπα όσο θες, απλώς μη νομίζεις ότι αξίζει να προσέξουμε
κάποιον που διάβασε πολύ και θα τον αποκαλέσουμε πολυδιαβασμένο
γιατί τότε θα προκαλέσεις μια νωχελική αδιαφορία σημειωμένη
με μπλε μολύβι από έναν άρρωστο που τόσο ευγενικά προσφέρει
το βιβλίο του για να τη σημειώσουμε.
Να μια ευγενική χρήση του βιβλίου.
Κάντο αντζέντα γιατί και τα σημειόχαρτα τελειώνουν κάποτε. :D




η κούρσα των αρνητικοθετικών έχει πλάκα.
Θυμίζει ότι το μόνο πηδάλιο του πνεύματος είναι
το αν αυτό που θα γράψουμε θα έχει ανταπόκριση από
τους τρίτους κι άρα το συν θα είναι κάτι σαν φωτεινό φαινόμενο,
κάποιος παραγώμενος σπινθήρας, επομένως το πλην είναι
η συσκότιση?
Να αυτοσχεδιάσω?

Σβήσε τα φώτα και ρίξου στους έρωτες με το βιβλίο.

Ίσως μπορεί έτσι να στρέψεις τη προσοχή στο αρκτικό φιλί
που δε θα το έδινες ποτέ παρά μόνο απεικονιζόμενο
με λέξεις σε κάποια παλιά ή νέα ιστορία του βιβλίου που
γράφτηκε ή θα γραφτεί.

θα μπορούσα αλήθεια να κάτσω να σου απαντήσω με ενα σωρό παραθέσεις κτλ αλλά δε βρίσκω το νόημα .Ετσι κι αλλιώς πολεμάς την υποκρισία με υποκρισία.
Τι διαφορά έχει να κάτσω να διαβάσω ενα δικό σου μηνυμα από ενα βιβλίο;
Εχουμε μπερδευτεί στα σχοινιά που μόνοι μας πλέξαμε και παραληρούμε λες και θα πιασουμε το Θεο από τον πόδα, που λες και εσύ ,αν λύσουμε του νου τους κόμπους.

Είδες τι όμορφο μπλε έχει σημερα ο ουρανός;
Αντε γεια:P


Υ.Γ.Δεν είμαι τοσο βιβλιόφιλη όσο με παρουσιάζεις αλλά δε πειράζει,ας μη σου χαλάσω το σχήμα λόγου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Τι διαφορά έχει να κάτσω να διαβάσω ενα δικό σου μηνυμα από ενα βιβλίο;


στο τυπωμένο,
δηλ σε ένα ολόκληρο σύστημα από βαγόνια
που το πρώτο είναι η απομόνωση,
το δεύτερο η ανάγκη
το τρίτο τα βλέμματα
και το τελευταίο οι ...βρωμιάρες μύγες. :worry:


Είδες τι όμορφο μπλε έχει σημερα ο ουρανός;

όμορφο σαν το νόμο της παύσης στην ανάπτυξη του στήθους στις ώριμες
στην ηλικία, των οποίων η ροπή στην ανάπτυξη δε βρίσκεται σε σχέση
με την ποσότητα των μορίων που ο οργανισμός τους αφομοιώνει. :redface:

να υποψιαστώ ότι βλέπεις τα σύννεφα από μια τρύπα
(πιθανόν ανοιγμένη από καραμπίνα) στη μέση ενός
υψωμένου στον ουρανό βιβλίου? :P




γεια με λικνισμό



Δεν είμαι τοσο βιβλιόφιλη όσο με παρουσιάζεις αλλά δε πειράζει,ας μη σου χαλάσω το σχήμα λόγου....

...και αποπλανηθώ, πράγμα που θα ήταν θαυμάσιο ως ανταμοιβή :/:


Ψ. μένει να μάθουμε αν "επικαλέσθηκε" κανείς ποτέ τις εικόνες σε αντιπαραβολή με λέξεις λέξεις
που μια γλωσσομπέρδα αρκεί να σε πάει στο "ελξεις".
Δε μου φαίνεται δυνατό να προσεγγίσουμε εκούσια αυτό που αποκαλείται "δυο απέχουσες
πραγματικότητες".
Η προσέγγιση γίνεται ή δεν γίνεται, αυτό είναι όλο, κουτσούνι. :)

Εγώ σου λέω "στο ρυάκι υπάρχει ένα τραγούδι που κυλά".
Εσύ ψάχνεις προμελέτη στο ρυάκι, να έχει εξώφυλλο και μυρωδιά δενδροζύμης.

Μπορούμε να θαυμάσουμε εξίσου, μια μιμόζα ή ένα ευκάλυπτο, ωστόσο.
Δε στρέφομαι σε μια τέχνη ελλειπτική για να γνωρίσω ή να καλύψω τα κενά μου.

Θα επικαλεσθώ κάποιο άλλο βίτσιο.

Το φτέρνισμα, ίσως. :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kaxarias

Νεοφερμένος

Ο kaxarias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 2 μηνύματα.
Θα ήθελα να πω ότι τα λογοτεχνικά βιβλία ήταν, είναι και θα είναι μα υπέροχη πηγή διασκεδασης για τον απούστατο λογο.
Το 90-95% το προγραμματων που προβαλλονται εναι σκουπιδια. Οσο δεκτικος και να ειναι καποιος δεν εντεχει τοση ανοησια:worry:. Ετσι το βιβλιο ειναι ενας υπεροχος τροπος να πενας τα απογευματα σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

*Maria (^_^)*

Πολύ δραστήριο μέλος

Η *Maria (^_^)* αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών και μας γράφει απο Κομοτηνή (Ροδόπη). Έχει γράψει 1,601 μηνύματα.
Δε νομίζω πως τα λογοτεχνικά βιβλία είναι χάσιμο χρόνου.. Αυτή η φράση είναι η νοοτροπία ορισμένων γονιών κατά τη γνώμη μου. Για μένα ένα λογοτεχνικό βιβλίο διευρύνει τις ορίζοντές μας και οξύνει τη φαντασία μας..μάς κάνει να δημιουργούμε ένα δικό μας κόσμο και μας δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε σ'αυτόν..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lautreamont

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
Κάποιοι προτιμούν να γελούν με τον εαυτό τους, αλλά επιδέξια
κι άλλοι από τη γελοιότητα της οργανωμένης ορθοστασίας
στο ανύπαρκτο φιλολογικό άγαλμα που καλείται λογοτεχνικό βιβλίο.

Άλλοι στήνουν βιβλιογλυπτά την ίδια ώρα που
κάποιοι άλλοι γράφουν ποιήματα με τη γομολάστιχα
που λέει κι ο Χιόνης στο "ο,τι περιγράφω με περιγράφει".

Πες το και ξεστράτισμα από τον κοινό δρόμο αλλά
δεν αναλαμβάνω συνενοχή στην ανάλαφρη ματαιότητα
του διαβάζειν για να επεκτείνω ορίζοντες ή να συνετιστώ
από το μη τεχνικό του λόγου της ίδιας μου της ζωής.

Αναποδιά? :confused:

Το είχε πει εδώ και χρόνια, ο Αργύρης Χιόνης:

Η γραφή πρέπει να΄ναι
ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα ΄χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου.


Ας μου απομονώσει κάποιος ένα δόντι
σαν το σπαθί του αρθούρου πάνω σε θαλασσοπετραδάκι
κι αναλαμβάνω να του αγοράζω τα βιβλία της επιλογής του
για το υπόλοιπο της ζωής του :worry:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 9 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top