Τα πρωτάκια και...οι γονείς τους

fielda · 15-09-08

Εγώ στο Δημοτικό είχα τον μπαμπά μου σε κάθε αγιασμό (και όχι μόνο) γιατί είναι δάσκαλος και πήγαινα στο σχολείο που δούλευε. Γυμνάσιο-Λύκειο δεν πήγα στο σχολείο της μαμάς μου και έτσι δεν είχα κανέναν στον αγιασμό. Οι γονείς έρχοταν μόνο να ρωτήσουν για την πρόοδό μου, τίποτα άλλο. Το δρόμο για το Γυμνάσιο και το Λύκειο τον έμαθα από τον μεγαλύτερό μου αδερφό και έτσι δεν είχα κανένα πρόβλημα.

Όσον αφορά το Πανεπιστήμιο...εκεί πήγα με τον μπαμπά μου για την εγγραφή :redface:

Δεν είχα ιδέα πώς να πάω εκεί και πήγα μαζί του να μου δείξει το δρόμο (τελικά δε με βόλευε αυτός που μου έμαθε και διάλεξα άλλον αργότερα

). Εκείνη την περίοδο δούλευα κιόλας σε ένα βιβλιοπωλείο και είχα πάρει άδεια για να πάω να γραφτώ. Ε πήγα με τον πατέρα μου γιατί μόνη μου θα χανόμουν κατά πάσα πιθανότητα και δεν είχα χρόνο γιατί έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά μετά.

Απλά η θέση μου πάνω στο θέμα είναι ότι οι γονείς θα πρέπει σιγά σιγά να αφήνουν το παιδί μόνο του να μάθει και να ξεκολλήσει από αυτούς για να είναι και πιο ανεξάρτητο. Αν ζητήσει το ίδιο το παιδί τους γονείς του εντάξει. Αν όχι, τότε θα πρέπει (και θέλει) να μάθει μόνο του...

Γίδι · 15-09-08

Η πρώτη φορα που οι γονείς μου ήταν εκεί στον αγιασμό ήταν όταν ήμουν 3, στο νηπιαγωγείο. Η τελευταία ήταν τότε.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι πιο μετά, το παιδί εντάσσεται πλέον σε μια δικη του κοινωνία και ο αγιασμός είναι κάτι ενδοσχολικό...

Όσο πιο μεγάλο το παιδί, τόσο μεγαλύτερη κι η φρίκη μου.
Θεωρητικά δεν ενοχλεί κανέναν, αλλα δεν το βρίσκω τόσο λογικό, ούτε σωστό. Ειδικά αν παρίστανται καθ' όλη τη διάρκεια, άλλο αν απλά συνοδεύσουν το παιδί/φοιτητή (για τα παιδιά τις επαρχίας που ανέφερε η Resident) και περιμένουν σε ένα καφέ, δεδομένου ότι το παιδί δε θα έχει μαθήματα μετά.

underwater · 15-09-08

Ο γιος του κολλητού της μαμάς μου πέρασε φέτος στο πανεπιστήμιο και μες στην συζήτηση ο κύριος αυτός είπε στην μαμά μου: ''Τάδε μέρα είναι οι εγγραφές και θα πάρω άδεια από δουλειά για να πάμε όλοι μαζί. Θα έρθει και η (ας πούμε) Μαρία (η γυναίκα του)''. Η μαμά μου φυσικά του είπε: ''Τα έχεις παίξει άνθρωπε? Κοτζάμ άντρας θα πάτε όλη η οικογένεια να γραφτεί?''. Και του φάνηκε κάπως, είχε στο μυαλό ότι όλοι οι πρωτοετείς φοιτητές πάνε με τους γονείς να γραφτούν.

Εγώ εντάξει, πήγα με την μαμά στο νήπιο και σε μερικές τάξεις του δημοτικού και αυτά λίγο-πολύ. Σε γιορτές ερχόταν αν έλεγα κανά ποιήμα. Και πάλι, στην Ά Γυμνασίου ήμουν στους εκλεκτούς της χορωδίας, αλλά δεν ήρθε στην γιορτή κι ούτε ήθελα πια να παρευρίσκεται.

Στα 18 πέρασα σε 1 ΤΕΙ σε άλλη πόλη. Δεν πήρα την μαμά μου για να γραφτώ, πήγα με την κολλητή μου και κάναμε ταυτόχρονα εκδρομή. Όσες φορές χαθήκαμε ρωτήσαμε για οδηγίες.

Αλλά εντάξει, μπορώ να σκεφτώ κάποια παιδιά να είναι πιο δειλά και φοβισμένα, εγώ άλλωστε ήμουν από Αθήνα κι η πόλη που πέρασα, αν και μεγάλη, ήταν μικρότερη από αυτά που είχα συνηθίσει.

Επίσης, να αναφέρω ότι όταν στα 25 πήγα για μεταπτυχιακό σε άλλη χώρα, είχα αγχωθεί σε σημείο αρρώστιας, οπότε πήγα με τον μπαμπά για να βρω τις άκρες, να ανοίξω λογαριασμό στην τράπεζα και να έχω κάποια βοήθεια. Είναι όμως νομίζω διαφορετικό. Και στις εγγραφές μόνη πήγα.

Dark_kronos · 15-09-08

Παντος στον δικο μας αγιασμο δεν ειναι κανεναν γονιο...
Τωρα τι να πω;... Στο δημοτικο το βρησκω και λογικο και θεμιτο μα ερχοντια οι γονεις, και στον αγιασμο, και στις γιορτες, καιμ στις μικρες ταξης, να φερνουν και να περνουν καθε μερα το παιδι.
Τωρα στο γυμνασιο ειναι υπερβολη, πρεπει καπια στιγμη το παιδι να αρχισει να αυτονομιτε, στο λυκειο πια ακομα περισσοτερο...!
Τωρα για το πανεπιστιμιο ομως, ειναι αλλιως τα πραγματα... Μπορει απλα να ερχετε ο γονιως για να δει πως ειναι το πανεπιστιμιο... Μπορει να ειναι απο καπιο αλλο μερος και να ειρθε για τις πρωτες μερες να τακτοποιησει κλπ (κλασικη ελληνιδα μανα) και να μην ειχε κατι να κανει, και γιατι να μην ερθει... Δεν νομιζω να πηγενουν εκει σαν ντανταδες των παιδιων!
Πιστευω πως και εγω οταν θα περασω στο πανεπιστιο ο μπαμπας μου θα θελει να ερθει, και δεν το βρισκω κακο, αφου δεν θα ερθει σαν νταντα μου αλλωστε.

suspiria · 15-09-08

Πάντως, άσχετα από το θέμα, αποκλείεται σήμερα να ανοίγει η Καλών Τεχνών. Μήπως είναι οι εξετάσεις τους (εμένα στις εξετάσεις του σχεδίου ήταν μαζί και ο πατέρας μου

) ή οι εγγραφές; Νομίζω οτι αν οι φοιτητές δεν έχουν κλείσει τα 18 πρέπει να τους γράψει ο κηδεμόνας στο πανεπιστήμιο..

Εμένα η μητέρα μου είχε έρθει στον αγιασμό της πρώτης δημοτικού, άντε και της δευτέρας, και μετά ερχόταν μόνο όταν τη ζητούσε ο διευθυντής

Πάντως τέτοιες, καθυστερημένες κατ' εμέ, ιστορίες δεν είναι καθόλου σπάνιες. Γνωρίζω μία κοπέλα που βρίσκεται στο δεύτερο έτος στο Μαθηματικό (σε επαρχία) και δε μένει ποτέ μόνη της. Μαζί της μένουν εναλλάξ ο πατέρας της, η μητέρα της ή κάποια γιαγιά της. Δηλαδή φεύγει η μητέρα της από Χίο και πηγαίνει στο άλλο νησί που σπουδάζει η κοπέλα, μένει μαζί της 1 ή 2 μήνες, ύστερα επιστρέφει στη Χίο και πηγαίνει ο πατέρας της κ.ο.κ.

Επίσης άλλη κοπέλα σπουδάζει στην Πάτρα και η μητέρα της πηγαίνει 2 ή 3 μήνες μαζί της, μετά γυρνάει για λίγο καιρό στη Χίο με τον άντρα της και ύστερα ξαναφεύγει για την κόρη της.

Επίσης ξέρω πολλά παιδιά που είναι φοιτητές σε κάποιο πανεπιστήμιο και οι γονείς τους, ανεξαρτήτως ειδικότητας, πηγαίνουν και μένουν μαζί τους την περίοδο της εξεταστικής και τα "ακούνε" στα μαθήματα.

Είναι δύσκολη η χειραφέτηση..

lugar · 15-09-08

Αρχική Δημοσίευση από suspiria:
Επίσης ξέρω πολλά παιδιά που είναι φοιτητές σε κάποιο πανεπιστήμιο και οι γονείς τους, ανεξαρτήτως ειδικότητας, πηγαίνουν και μένουν μαζί τους την περίοδο της εξεταστικής και τα "ακούνε" στα μαθήματα.

Είναι δύσκολη η χειραφέτηση..

Επίσης χαμηλό το επίπεδο σπουδών αν απαιτείται αποστήθιση!
Όλα αυτά μου θυμίζουν διάφορα που έλαβαν χώρα πολλά χρόνια πίσω:
1) Μαμά συμμαθήτριας:"Ν..., δεν είπαμε ότι θα μπούμε στο Πανεπιστήμιο?, έλα να κάνουμε μια επανάληψη ακόμα." (όλοι μαζί θα μπαίνανε :confused:

)
2) Όταν έδινα πανελλήνιες ήταν μια χρονιά που είχαν δώσει λάθος θέματα στα μαθηματικά και μας τα αλλάξανε και μας δώσανε άλλη μια ώρα για να γράψουμε. Βγαίνουμε πτώματα και πάω να ανάψω τσιγάρο σιχτιρισμένη όταν ακούω μια φωνή "είναι έξω η μητέρα σου". Οι γονείς μου δεν ήξεραν ακόμα ότι κάπνιζα. Το τι άκουσε η κακομοίρα που ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητο γιατί είχε ακούσει στην τηλεόραση τι είχε γίνει με τα θέματα και είχε ανησυχήσει! Αλλά θα προτιμούσα να χαλαρώσω μια ώρα με τις φίλες μου παρά να κάθομαι να εξηγώ τι έγινε σε μια μάνα που ανησυχούσε πιο πολύ από μένα!
μήπως είμαι σκύλα?
3) Ενώ γενικά δεν στηριζόμουν στην βοήθεια των δικών μου, γιατί μου αρέσει να τα βγάζω πέρα μόνο με τα δικά μου άγχη, η μαμά μου ακόμα και τώρα όταν κάνω κάτι που το θεωρεί λάθος λέει: "Και σε στείλαμε και στο Πολυτεχνείο" λες και βάλαμε μέσο για να μπω ή λες και έδωσαν για μένα άλλοι εξετάσεις...........
Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται στα εξής:
Εγώ δεν θα ήθελα την μητέρα μου γιατί είναι πιο αγχωμένη από μένα για μένα οπότε αντί να έχω συμπαράσταση μου φαίνεται ότι πρέπει να φροντίζω και έναν ακόμη. Οι περισσότεροι γονείς που εγώ ήξερα ήταν κάπως έτσι.
Από την άλλη μεριά αν η σχέση μας ήταν διαφορετική δεν ξέρω πως θα ενοιωθα και αν θα με πείραζε.

Γίδι · 15-09-08

Αρχική Δημοσίευση από Buggs:
Δηλαδή αν ο μαντράχαλος είναι όντως ενας μαντράχαλος παιδαράς που χαμογελαει και δείχνει γεμάτος αυτοπεποιθηση δεν θα σου κάνει καθολου κλικ οτι δεν έφερε τους γονείς του αυτός αλλα ήρθαν όλοι μαζί επέιδή αγαπιουνται και είναι μια σημαντική στιγμή στη ζωή όλων; Και ότι ίσως, ίσως λεω, η αυτοπεποίθησή του, να οφείλεται και λιγάκι στο ότι μεγάλωσε με τόση αγάπη;

Συγνώμη αλλά εδώ θα αντιδράσω. Καταλαβαίνω γιατί είναι γλυκιά σκέψη, ωστόσο για μένα το μέλι πρέπει να σταματάει κάπου.
Η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο είναι μία σοβαρή μέρα, που ξεκινάει αλλού με μία γενική ομιλία από τον Πρύτανη, αλλού κατ' ευθείαν με μαθήματα (όπως σε εμάς), κι αλλού σπανιότερα με αγιασμό... Για μένα ένας ενήλικας -πλέον- πρέπει να παραστεί με σοβαρότητα και έτοιμος να ξεκινήσει τη νέα αυτή ζωή. Θα μου πείτε, πώς αναιρεί κάτι από αυτό, το ότι είναι ο μπαμπάς, η μαμά, η θεία Μαρία και ο παππούς στη γωνία;
Αναιρεί συναισθηματικά, γιατί η επιτυχία του παιδιού κορυφώνεται στη μέρα όπου πήρε τα αποτελέσματα, ότι πέρασε στη σχολή... και μετά πια τη μέρα που κουνάει το πτυχία μπροστά στην κάμερα. Τότε ναι, ας το γιορτάσει όλη η οικογένεια, όλος ο μαχαλάς αν θέλει.
Ό,τι άλλο είναι στυγνό, είναι ένας τυπικός εορτασμός, και το ότι το καμάρι μας περνάει για πρώτη φορά την πύλη του πανεπιστημίου είναι απλά μία όμορφη -χαζοχαρούμενη- σκέψη, αλλά μία στιγμή δική του, την οποία θέλω να αφήσω στο δικό του συρτάρι με εμπειρίες και αναμνήσεις. Κι είναι ακριβώς πιο μοναδική, γιατί είναι ένα από τα πρώτα ατομικά επιτεύγματα του νέου, η αρχή της προσωπικής του πορείας.

Πατρεύς · 15-09-08

Απ' ό,τι θυμάμαι, οι γονείς μου έρχονταν στον αγιασμό μέχρι τις πρώτες τάξεις του δημοτικού (νομίζω μέχρι την Τετάρτη αν θυμάμαι καλά). Μετά Γυμνάσιο Λύκειο δεν έρχονταν. Ερχόντουσαν όμως σε γιορτές όταν είχα κάποιο ρόλο (είτε σε θεατρικό είτε έπαιζα κιθάρα ή κάτι άλλο). Ο πατέρας μου ερχόταν στις γιορτές του Λυκείου διότι ήταν στο σύλλογο γονέων κ΄ κηδεμόνων. Πάντως δεν ένωθα ποτέ να καταπιέζομαι. Και όταν έρχονταν δηλαδή στις γιορτές, δεν πηγαίναμε μαζί στο σχολείο ούτε φεύγαμε μαζί. Όσον αφορά το Παν/μιο, επειδή τυχαίνει να βρίσκεται στην πόλη που μένω (Πάτρα), το προηγούμενο βράδυ των εγγραφών πήγαμε να δούμε πού είναι η γραμματεία. Φυσικά και γράφτηκα μόνος μου. Πάντως εγώ είδα παιδιά, κυρίως από άλλες πόλεις, τα οποία στην εγγραφή ήσαν με τους γονείς τους χωρίς να φαίνεται ότι τους νταντεύουν. Ίσα- ίσα πιάσαμε και την κουβέντα για την Πάτρα και το πώς είναι κλπ. Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι περισσότερο στη στάση των γονιών μετρά το ποιά σχέση έχουν οικοδομήσει με το παιδί τους και όχι τόσο το αν θα πάνε στον αγιασμό ή στις εγγραφές. Και κάτι άλλο: Στην ορκωμοσία είναι κανείς που δε θέλει τους γονείς του;

Subject to change · 15-09-08

Οι γονείς μου είχαν έρθει μαζί μου μόνο στο νηπιαγωγείο, απ'ότι θυμάμαι, σε καμία άλλη τάξη. Ωστόσο ενίοτε έρχονταν μαζί μου σε εξετάσεις άσχετες λίγο-πολύ με το σχολείο, που γίνονταν σε άλλη περιοχή, όπως της ΕΜΕ ή εξετάσεις ξένων γλωσσών, επειδή εκεί ούτε ήξερα κανέναν, ούτε προλάβαινα να γνωρίσω. Στο πανεπιστήμιο επίσης δεν ήρθαν, και θα ένιωθα πολύ άβολα αν το έκαναν.

Προσωπικά μου φαίνεται κάπως περίεργο να φέρνει κανείς τους γονείς του μαζί στην πρώτη μέρα του σχολείου ή του Πανεπιστημίου πάνω από κάποια ηλικία. Το κατανοώ κάπως μόνο στις εγγραφές, που όντως ορισμένοι από άλλες περιοχές νιώθουν λίγο χαμένοι και μέσα σε μια μέρα δεν προλαβαίνεις να γνωρίσεις άλλα άτομα.

Buggs · 15-09-08

Εγώ πάντως εννοούσα ότι θα πάω τα παιδια, αν το θελουν,μέχρι το πανεπιστημιο απέξω, για το ξεπροβόδισμα, οχι για να μήν χαθούνε στο δρόμο.

Γίδι · 16-09-08

Προσωπικά αυτό κατάλαβα ότι εννοούσες. Δε μου πέρασε από το μυαλό ότι ήθελες να τους δείξει το δρομο.

Οπότε η απάντησή μου μένει.

Buggs · 16-09-08

Αρχική Δημοσίευση από Γίδι:
.....το ότι το καμάρι μας περνάει για πρώτη φορά την πύλη του πανεπιστημίου είναι απλά μία όμορφη -χαζοχαρούμενη- σκέψη, αλλά μία στιγμή δική του, την οποία θέλω να αφήσω στο δικό του συρτάρι με εμπειρίες και αναμνήσεις. ...

Κι αν αυτοί θέλουν να την μοιραστούν αυτή τη στιγμή με αυτούς στην οποία σε εναν μεγάλο βαθμό την ωφείλουν; Τότε δεν είναι τόσο χαζοχαρούμενη σαν σκέψη. Βεβαια έχεις δικιο κάπου. Το ξεπροβόδισμα μπορεί να γίνει με ένα πλούσιο πρωινό στο σπίτι.

xanp · 16-09-08

Εμένα οι γονείς ερχόταν σε κάθε αγιασμό στο δημοτικό και σταμάτησαν μόλις πήγα γυμνάσιο.Ήρθαν δηλαδή και στην Α Γυμνασίου και μετά δεν ξαναήρθαν..
Κάποια στιγμή που μιλάγαμε με την μαμά μου μου είπε ότι ήρθε και στην Α γυμνασίου όχι γιατί δεν μπορούσα να πάω μόνη μου, αλλά γιατί ήθελε να τονίσει την αλλαγή που θα ερχόταν από εκεί και πέρα, δηλαδή περισσότερα προνόμια μεν διότι μεγάλωνα και περισσότερες υποχρεώσεις από την άλλη..

Στο μυαλό μου έχω τώρα για τον μικρό μου ότι και εγώ θα θέλω να πάω στον αγιασμό ειδικά στο δημοτικό μετά δεν θα το έχει ανάγκη..

Όταν έβλεπα την μαμά μου εκεί στους αγιασμούς αισθανόμουν πολύ περήφανη πρώτον γιατί ήταν δίπλα μου πάντα και δεύτερον γιατί ήξερα πως οι γονείς μου καμαρώνουν για μένα και με τιμούν με το να έρθουν σε κάτι που για μένα τότε ήταν σημαντικό...Ποτέ δεν το είδα ως καταπάτηση προσωπικής ελευθερίας η οτιδήποτε άλλο και πάντα λυπόμουν τα παιδιά που δεν ήταν οι γονείς τους εκεί...

Buggs · 16-09-08

Αρχική Δημοσίευση από xanp:
.....αισθανόμουν πολύ περήφανη πρώτον γιατί ήταν δίπλα μου πάντα και δεύτερον γιατί ήξερα πως οι γονείς μου καμαρώνουν για μένα και με τιμούν με το να έρθουν σε κάτι που για μένα τότε ήταν σημαντικό...Ποτέ δεν το είδα ως καταπάτηση προσωπικής ελευθερίας η οτιδήποτε άλλο και πάντα λυπόμουν τα παιδιά που δεν ήταν οι γονείς τους εκεί...

Κι εγώ τα λυπόμουν. Μαζί με τον εαυτό μου φυσικά αφού ήμουν ανάμεσα σ'αυτά τα παιδιά...

fandago · 27-09-08

Οι δικοί μου γονείς δε νομίζω να ήρθαν σε κανέναν αγιασμό. Μάλλον δεν το είχαν σαν κάτι σοβαρό (και καλά έκαναν κατά τη γνώμη μου). Παρόλα αυτά ερχόντουσαν στις συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων, σε γιορτές που είχα να παρουσιάσω κάτι (κυρίως στις μικρές ηλικίες και αν μπορούσαν) και όταν έπαιρναν τις βαθμολογίες (ενίοτε και σε άτακτα διαστήματα για να πληροφορηθούν για την πρόοδο μου). Στο Πανεπιστήμιο ο μόνος λόγος που περάσαμε από την σχολή ήταν όταν ψάχναμε σπίτι, μπας και υπάρχει κάποιο ενοικιαστήριο. Ακόμα και στο νηπιαγωγείο, ο παππούς μου με πήγε την πρώτη μέρα (μάλλον δούλευαν οι γονείς), τραβώντας με 50 μέτρα γιατί δεν ήθελα να πάω :redface:

(την αμέσως επόμενη τον τραβούσα εγώ γιατί πήγαινε αργά

) και από τότε με άφηναν κοντά στο σχολείο να πηγαίνω μόνος (μένουμε εκτός πόλης).

Ο ίδιος, μάλλον ντρεπόμουν όταν οι γονείς μου ήταν μαζί μου ενώ θα μπορούσαν να μην είναι, γιατί τα άλλα παιδάκια μπορεί να με έβλεπαν ως μαμμόθρεφτο (όπως έκανα εγώ για αυτούς που είχαν τους γονείς τους :redface:

), οπότε ο ίδιος τους ζητούσα να μην έρχονται.

Πάντα ήμουν πολύ κοινωνικός οπότε δεν είχα πρόβλημα ούτε να ενταχθώ σε μια άγνωστη παρέα, ούτε να βρω τις πληροφορίες που μου χρειάζονταν. Τους γονείς θα τους ήθελα σε περιπτώσεις που ήξερα ότι δεν θα βρω συνομήλικους γύρω, για να βρούμε τον μπούσουλα μαζί

Τώρα που είχα πάει για εγγραφές όλοι οι πρωτοετείς που πέρασαν όσο διάστημα ήμουν στη γραμματεία, ήταν μαζί με κάποιον συνοδό γονέα, πράγμα που το καταλαβαίνω όταν το παιδί ΔΕΝ είναι από την ίδια πόλη και έχουν έρθει πχ οι γονείς μαζί για το σπίτι κτλ, οπότε πήγαν μαζί και μια βόλτα στη σχολή. Παρόλα αυτά και άλλοι λόγοι να υπάρχουν, όταν υπάρχει υπερβολή όπως στις περιπτώσεις που περιέγραψε η suspiria, θεωρώ ότι το κακό γίνεται στο παιδί, το οποίο ανεξαρτητοποιείται πολύ πιο δύσκολα και μπορεί ποτέ να μην μπορεί να κάνει κάτι μόνο του. :/:

Obscura · 27-09-08

Αρχική Δημοσίευση από pitg21:
Και κάτι άλλο: Στην ορκωμοσία είναι κανείς που δε θέλει τους γονείς του;

Στην ορκωμοσία ούτε εγώ θέλω να πατήσω.

kleftra · 28-09-08

Λοιπόν εμένα μου συνέβη το εντελώς ανάποδο.
Ενώ οι γονείς μου ποτέ δεν με συνόδευσαν σε αγιασμό,πρώτη-δεύτερη μέρα ή πηγαινελα στο σχολείο, με μόνη εξαίρεση ότι μέχρι την β δημοτικού όταν σχολάγαμε σε απογευματινή βάρδια το χειμώνα πάντα κάποια μαμά κατόπιν συννενοήσεως αναλάμβανε την συνοδεία της επιστροφής πράγμα που βρίσκω θεμιτό αν αναλογιστείς πως το χειμώνα έξι το απόγευμα ήταν ήδη νύχτα, η γειτονιά μας ιδιαίτερα κακόφημη και το περπάτημα περί τα 12 τετράγωνα.

Αντιθέτως λοιπόν όταν πέρασα στο ΤΕΙ και ήμουν ήδη 25 χρονών γαιδούρα η μαμά μου ήταν κοντά μου την ημέρα της εγγραφής.Ναι,ναι.
Είχα αποφασίσει να γραφτώ αρχικά και να αρχίσω να παρακολουθώ απο τα επόμενα εξάμηνα όπως κι έκανα.Είχα βρει λοιπόν την 4ημερη άδεια απο την δουλειά ως ευκαιρία για μινι διακοπές το Σεπτέμβρη και σκεφτόμουν να πάρω μαζί μου μια φίλη.Η μαμά μου πρότεινε να έρθει εκείνη κι επειδή βρισκόμασταν και σε φάση που επαναπροσδιορίζαμε την σχέση μας δέχτηκα αμέσως.
Όταν πήγα να γραφτώ είχε όντως πλάκα, σκάσαμε μυτη μετά απο shopping therapy στο Ηράκλειο και η εμφάνιση μας σε τίποτα δεν θύμιζε νεοεισαχθείσα φοιτήτρια με την μαμά της, μας πέρασαν μάλλον για προσωπικό του ΤΕΙ κι έκαναν στην άκρη για να περάσουμε μια ουρά περί των 100 ατόμων γλυτώνοντας μου γύρω στις 2 ώρες αναμονή.
Οπότε καθόλου δεν ντρέπομαι να πω πως σε αυτήν την ηλικία είχα την συνοδεία της μαμάς μου, μου το χρωστούσε άλλωστε.

alis · 31-08-09

Οι γονείς μου ως καθηγητές (δεν βόλευε το ωράριο) δεν ήταν ποτέ μαζί μου σε κανέναν αγιασμό. Στο δημοτικό ήρθε η γιαγιά μου την πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού. Από εκεί και πέρα αντιμετώπιζα την ημέρα του αγιασμού μόνη. Δεν νομίζω η παρουσία των γονιών μου να αλάφρωνε την αβάσταχτη στεναχώρια από την έναρξη των σχολείων. Σε πολλά παιδιά οι γονείς ήταν και είναι παρών. Αλλά αυτά τα παίδια ντρέπονται κάπως για αυτό πλέον. Και έχουν κάποιο δίκιο. Αλλά όπως και να έχει αυτοί οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί και ανόητοι σε κάποιο σημείο.

Chem2000 · 26-08-20

Δε ξέρω πως αυτό το θέμα μου βγήκε στα "προτεινόμενα" αλλά αφού βγήκε ας πω κι εγώ:
Στον αγιασμό είχα την μαμά μου κάθε χρόνο μέχρι τη πέμπτη-έκτη δημοτικού.Από το γυμνάσιο ας πούμε ότι επέβαλα να λείπει,σε φάση "δεν υπάρχει περίπτωση να έρθεις" ήθελα να το παίξω μεγάλη και ανεξάρτητη τρομάρα μου!Πού να ήξερα τότε τι σημαίνει πραγματική ανεξαρτησία :bye2:

.
Γενικά νομίζω οτι οι γονείς δεν είναι και τόσο αναγκαίο να παρευρίσκονται σε όλους τους αγιασμούς.Εντάξει μέχρι δευτέρα-τρίτη δημοτικού δεν είναι κακό,αλλά μετά δε πειράζει να το αφήσεις κι μόνο του το παιδάκι.Ωστόσο θα έλεγα οτι είναι χρήσιμο να είναι στον αγιασμό της πρώτης δημοτικού.Είναι ίσως και η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με ένα τόσο μεγαλύτερο σχολείο,με μεγαλύτερα παιδάκια από αυτό και ίσως φοβηθεί-τρομάξει.Εγώ πάντως θυμάμαι να έχω σοκαριστεί κάπως(μη με ρωτήσετε πως γίνεται να θυμάμαι τον αγιασμό της πρώτης δημοτικού,κι όμως τον θυμάμαι :loltooth:

) αλλά μετά μας είχαν δώσει δώρο κάτι χυμούληδες για καλωσόρισμα και είχα καλμάρει κάπως χαχαχα.
Τώρα όσο αναφορά γονείς που μένουν μαζί με τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των σπουδών τους,αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα εκεί που σπουδάζω ειδικά.Έχω ακούσει δύο περιπτώσεις ατόμων,στη μια ένα άτομο έμενε με τη μαμά του 3-4 μήνες γιατί δε μπορούσε χωρίς εκείνη,στο άλλο οι γονείς μετακόμισαν μαζί με το παιδί στην αρχή για να το προσέχουν,να το βλέπουν τι κάνει,πως κινείται στη σχολή,αν γυρνάει νωρίς και δεν "αλητεύει",αν διαβάζει και λοιπές παρλαπίπες.Θεωρώ αυτήν την κατάσταση πέρα για πέρα νοσηρή και ακόμα κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι αρκετά προσκολλημένοι με τους γονείς μου,δεν μπόρεσα να την καταλάβω.

Agaphbou · 27-08-20

Παιδιά τι λέτε... Εμένα ούτε στην πρώτη δημοτικού έκατσαν στον αγιασμό. Μάλιστα στην αρχή πρέπει να έκλαψα κιόλας λίγο απ' ό,τι μου χουν πει (δε θυμάμαι τίποτα), αλλά με ηρέμησαν και μετά έφυγαν. Δεν ξαναγκρίνιαξα από τότε. Στην έκτη δημοτικού, πάλι, που πήγαμε την πρώτη μας μονοήμερη εκδρομή, δε με πήραν ούτε μια φορά τηλέφωνο, όταν όλα τ άλλα παιδάκια τα είχαν πάρει τουλάχιστον 2-3. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα με "πίεζαν" να τα καταφέρνω μόνη μου, ίσως επειδή έβλεπαν ότι μου ήταν εύκολο κιόλας.

Τα πρωτάκια και...οι γονείς τους

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος