Homo: Για μία "ανοιχτή Κοσμολογία"

Homo : Για μία «ανοιχτή κοσμολογία»



O Κόσμος

«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»

Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών. Η εμφάνιση του ανθρώπου έδωσε όνομα στα «συνεπαγόμενα», επειδή ακριβώς τα πρωταντίκρυσε, ως κόσμημα της δικής του ύπαρξης. Μόνον αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία «Μεγάλη Έκρηξη» και να ονομάσει τον Κόσμο, που έτσι γεννήθηκε.
Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!». Η «ωραιότητα» υπήρξε η πρώτη «μεγάλη έκρηξη» στα σωθικά του. Το «άλφα και ωμέγα» της δημιουργίας του Κόσμου, «εκ του μη όντος, εις ον», την «ύπαρξη» ως προϋπόθεση και ταυτόχρονα ζητούμενο, η ανθρώπινη εμφάνιση θα την παγίωνε σε ένα φορτισμένο «ο….».
Ο Κόσμος λοιπόν γεννήθηκε από ένα «ωμέγα», κι αυτό ήταν που έδωσε στη συνέχεια, για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, δικά τους ονόματα και «κόσμους», στις «υπάρξεις». Η εμφάνιση της «ανθρώπινης ύπαρξης», κοσμολογικά, αποτελεί επιστέγασμα της Δημιουργίας και του Κόσμου, ως τελική «υπεραξία» τους. Μία αξία δηλαδή, προϋπόθεση νοηματοδότησής τους. Πλην όμως, των νοημάτων λαμβανομένων, ως τον Λόγο της Σιωπής, που προϋπήρχαν, και πριν της «Μεγάλης Έκρηξης».
Το παραπίσω λοιπόν «μυστήριο» του Κόσμου, ο άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει, θα πρέπει να το εγκαταλείψει, στην αποκλειστικότητα του Θεού. Τίποτε παραπάνω όμως, για τον Αναλλοίωτο. Γιατί όλα τα περαιτέρω, συνθέτουν ήδη ένα μυστήριο: αυτό της δικής του ύπαρξης. Και του αρκεί, να ασχοληθεί μʼ αυτήν καθʼ εαυτήν, που του δίνει ακριβώς (και επιπλέον), την «ανθρωπινότητά» του! Μικρό, άραγε, είναι αυτό, για να της δώσει νόημα υπαρκτικό; Χωρίς αυτό, δεν θα είχε νόημα, και καμία Κοσμολογία.

[ Ανάγκη για νέα κριτική έρευνα- Του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ στο ένθετο «Βιβλιοθήκη»/Ελευθεροτυπία 12.12.2008

Δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα όλες οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης αλλά ένα μείζον αποτέλεσμά της γίνεται ήδη από τώρα ορατό. Η παρούσα κρίση καταρρίπτει πολλά από τα αξιώματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και σαρώνει τις βασικές ιδέες που είχαν αποτελέσει την πυξίδα όχι μόνο των κυβερνήσεων και των εξουσιών αλλά και του «κοινού νου» που προσανατόλιζε τη μαζική συνείδηση. Στο μέτρο που κλονίζουν εδραιωμένες βεβαιότητες και υποχρεώνουν σε οδυνηρές αναθεωρήσεις, οι καταστάσεις κρίσης μπορεί να ευνοήσουν το πνεύμα της κριτικής έρευνας και τη διανοητική δημιουργικότητα. Έτσι και η παρούσα κρίση μπορεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι ήδη γνωρίζουμε και κατανοούμε τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε πολλές παγιωμένες πεποιθήσεις που μέχρι τώρα έμοιαζε να διαθέτουν ένα ακλόνητο κύρος. Με άλλα λόγια, η κρίση μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε ξανά με το επιτακτικό έργο της κριτικής κατανόησης του κοινωνικού κόσμου, απορρίπτοντας τη συμβατική «σοφία» που μας μεταβιβάζει μία κατεστημένη αυθεντία. Η ικανότητά μας να κατανοήσουμε την κοινωνία και τον κόσμο, και συνεπώς η ικανότητά μας να κρίνουμε και να αποφασίζουμε σωστά, προϋποθέτουν μία κοπιώδη, μεθοδική και απροκατάληπτη προσπάθεια διερεύνησης της σύγχρονης πολύπλοκης πραγματικότητας. Προϋποθέτουν μιάν «ιδιωτική» ζωή που δεν είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στην αναψυχή, στο θέαμα και στην κατανάλωση, αλλά διαθέτει τον αναγκαίο χρόνο και την ετοιμότητα για περισυλλογή, κριτικό στοχασμό, πνευματική έρευνα, αναζήτηση και γνώση…]

Σαν νεο μελος του e-steki εριξα μια ματια στα foroums για να ενημερωθω, σχετικως με τις αντιληψεις και τα πιστευω των αλλων μελων, οπως ακριβως αυτα εκφραζοντα στα διαφορα τοπια, μεχρι στιγμης δε εχω διαβασει ορισμενα κοινου ενδιαφεροντος θεματα και αισθανομαι την αναγκη να συμμετασχω στις συζητησεις παντοτε καλοπροαιρετα και με σκοπο την ανταλλαγη αποψεων για την δευρυνση της γνωσης.
Το πρωτο θεμα που εδιαβασα, ηταν το περι «ανοιχτης κοσμολογιας», που ο κυριος Νωευς εγραψε, πριν λιγες ημερες. Το διαβασα προσεκτικα και στο τελος αναρωτηθηκα, ποιος αραγε να ητο ο σκοπος αυτου του κειμενου; Γιατι το ολο θεμα διατυπωνεται ως μια συλλογη ορισμενων δοξασιων και πιστευω, οι οποιες γινονται αποδεχτες αβασανισαστα, οπως θα ελεγε ο Σωκρατης;
Ο κυριος Νωευς γραφει και εγω παραθετω:
«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»
Με εκπληξη ομως παρετηρησα, πως αποτομα εσταματησε σ`αυτην την απολυτη και δογματικη τοποθετηση, που σημαινει πως, ασυζητητι, συμφωνει με την αποψη αυτη, αφου επιλεγει να μην την αιτιολογησει. Κατα την γνωμη μου, ασχετως τι αναφερεται στον Οικο του Αρειου, Ο πολυτισμος, ουτε ειναι ουτε εχει την δυνατοτητα να ειναι «γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας», εκτος εαν αυτη η αποψη στηριχθει με λογικα επιχειρηματα και αντικειμενικη αναλυση.
Εαν καποιος αλλος Οικος, ας πουμε, ο Οικος του Ταγματος των Αετων, η της Ταξιαρχιας των Αγγελων, ισχυρισθει πως πολιτισμος ειναι τα γεννηματα της ανθρωπινης σεξουαλικης δραστηριοτητας, πρεπει να το αποδεκτουμε, επειδη καποιοι η καποια οργανωσητο προωθει; Ασφαλως οχι.
Επροσπαθησα κοινωνιολογικως και ανθρωπολογικως να διακρινω και συνδυασω τα συστατικα στοιχεια ενος πολιτισμου,και κατεληξα στον εξεις ορισμο. Πολιτισμος ειναι η εκφραση ολων των διαδοχικων ναι επισυσσωρευτικων υλικων,πνευματικων και διανοητικων επιτευγματων ενος κοινωνικου συνολου. Αρχη του οποιου ειναι η αναγκαιοτητα που προκυπτει στην προσπαθεια διευρυνσης και αναπτυξης του κοινωνικου και ατομικου αγαθου.
Εν συνεχεια διεπιστωσα πολλες αλλες αναιτιολογητες παραδοχες και τοποθετησεις, τις οποιες καιτοι προσπαθησα, λογικως να δικαιωλογισω, δεν τα καταφερα. Οπως :
«Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών.»
Εδω παλη παρατηρουμαι πως, χωρις καμμια λογικη αιτιολογηση , γινεται αποδεκτη μια ακραια τοποθετηση και αμεσως μετα, μια αλλη δογματικη αποδοχη,
«Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών.»
Εδω υπονοειται, πως πριν της εμφανισεως του ανθρωπου δεν υπηρχε κοσμος.
Εν συνεχεια παλη παρατηρουμε:
«Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!».
Παρατηρουμε δυο εκ διαμετρου αντιθετες τοποθετησεις. Η πρωτη, οπως παρεθεσα παραπανω, πρεσβευει πως αυτα εγιναν κοσμος αφοτου εμφανιστικε ο ανθρωπος και η αλλη πως ο ανθρωπος εμφανιστικε μεσα στον κοσμο. Ειναι σαν καποιος να ισχυριζεται, πως ο ανθρωπος εμφανιστικε μεσα σε κατι που δεν υπηρχε.
Τα αλλα περι «σωθικων», «Αλφα», «ωμεγα», «εκ του μη οντος εις ον» κλπ δεν νομιζω να χρειαζονται συζητηση, αφου λογικως και πασιφανως αυτοαποκλειονται, εκτος βεβαια εαν υπαρχει μια λογικη, αντικειμενικη και επιστημονικη εξηγηση, που μεχρι σημερα η κανεις δεν εχει παρουσιασει, η εμενα μου διαφευγει.
Ειμαι της γνωμης, πως την σημερινη εποχη και σε δημοσιες συζητησεις, δεν ειναι ουτε αρκετο ουτε πρεπον για καποιον να ισχυριζεται,πως τα πραγματα ειναι ετσι, επειδη καποιος επελεξε να ειναι ετσι, η επειδη ετσι αναφερονται στις γραφες, η επειδη καποιος που αυτοαποκαλειται Δασκαλος ισχυριζεται πως ειναι ετσι και οταν καποιος του προβαλλει το ανθρωπινο και αιωνιο γιατι, αντιδρα λεγοντας πως δεσμευεται να αποκαλυψει την μυστικη αληθεια, η επειδη ο ερωτων δεν ειναι ετοιμος να την δεχτει, η δεν εχει την δυνατοτητα να την αντληφθει και σε πολλες περιπτωσεις η αποκαλειψη της μυστικης αληθειας μπορει να επιφερει πολλα δεινα.
Τετοιες θεσεις ειναι λογικως απαραδεκτες και απορριπτεες. Η αληθεια περι τινος θεματος πρεπει να ειναι μια και αντκειμενικη, καιτοι μπορει να μην ειναι γνωστη.

Ο Άνθρωπος


Ο Κώστας Αξελός συνηγορεί : « Η κατανόηση του Κόσμου δεν ριζώνει στην κατανόηση του εαυτού μας. Ούτε αντίστροφα. Η «σχέση» προηγείται των δύο όρων. Ο άνθρωπος θέτει το ερώτημα του παιχνιδιού του κόσμου, και ο κόσμος διαθέτει τον άνθρωπο ως διακύβευμα»[FONT=&quot][1][/FONT]. Γιατί, «ο άνθρωπος είναι και παραμένει ένα θραύσμα του κόσμου: το μόνο θραύσμα μέσω του οποίου τίθεται το ερώτημα του Κόσμου»[FONT=&quot][2][/FONT].
Αν ποτέ υπήρξε (και) «ιαπετική παράδοση», τότε αυτή θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει μεταξύ των ανθρώπων, απʼ τη στιγμή που ο Ιαπετός έθεσε ζήτημα προς τους θεούς, για την απελευθέρωση των ανθρώπων, από τα θεϊκά δεινά.
Και σήμερα, η έννοια «άνθρωπος», κάνει τον άνθρωπο, ένα «μεταλλάξιμο ουσιαστικό» της ανθρώπινης περιαυτολογίας. Διαφαίνεται πλέον, ιστορικά, ότι εδώ και κάποιες χιλιετίες- αρκετά σίγουρα, από τα μέσα της 3ης π.Χ. χιλιετίας- μεταξύ των ανθρώπων εξυφαίνεται διαμάχη, περί της αρχέγονης προέλευσης του φαινομένου «άνθρωπος»(έννοιας). Άλλοι μεν εμμένουν, στο «θέλημα Θεού», άλλοι δε, ως υπόλοιποι, αδιαφορούν (τουλάχιστον!), για το «λογικότερο»- κατʼ αυτούς!- να οφείλεται δηλαδή απλά, στις «μεταλλάξεις» της …αγριότητας.
«Θέλημα Θεού» και «θηριωδία», περιπλέκουν και περιπλέκονται σʼ όλες τις «ιστορικές στιγμές» των διανθρώπινων σχέσεων, ώστε αυτές να κυμαίνονται, μεταξύ αυτοθυσίας(αγάπης) και φόνου(οργής και μίσους). Το «ου φονεύσεις», δε συνεπάγεται ρητά, το «ου φονευθείς». Το μέλλον ανήκει στα «θελήματα Θεού», ως δεινό του παρόντος. Αυτή, η με διαφορετική αφετηρία και κοινή κατάληξη πορεία των δύο βασικών αντιλήψεων, περί της αρχής του «ανθρώπου»(έννοιας), συνηθίζεται κατά τους δύο τελευταίους αιώνες να νοείται ως «αντι-ιαπετική», ήτοι «θεοπρεπής», «ευλαβής», «ευσεβής» και «σημιτική»:ιουδαιο-χριστιανο-μουσουλμανική.

[FONT=&quot][1][/FONT] Ανοιχτή Συστηματική- Εκδόσεις Εστία- Αθήνα (2η Έκδοση σελ. 89) τ.σ.

[FONT=&quot][2][/FONT] Στο ίδιο, σελ. 91 τ.σ.

Ανοικτη κοσμολογια.

Mε πραγματικη απορια παρατηρω, πως ενα τοσο συγκεκριμμενο και ξεκαθαρω θεμα περι «ανοικτης κοσμολογιας» κατακρεουργηται βαναυσα και ανελεητα στον χειρισμο του.
Αδυνατω να κατανοησω, τι σκοπο εξυπηρετει ο τροπος υπεκφυγης και αποφυγη της ουσιας του θεματος, και γιατι πολλοι κταφευγουν να υιοθετουν την μεθοδο του «SPINING” για τις απαντησεις και ανταποκρισεις των. Το μονο που επιτυγχανεται ετσι, ειναι η περιπλοκη και συγχιση του θεματος σε τετοιο βαθμο μαλιστα, που οι απαντησεις που προβαλλονται, οχι μονον ειναι ασυστολες ακατανοητες και παραπλανητικες, αλλα και παραποιουν την ουσια του θεματος., εκτος βεβαια εαν εχουν ως σκοπο την μυστηριοποιηση και τον χρησματολογισμο των συμπερασματων των, ουτωσωστε να διδεται στους αδαης η αισθηση, πως αυτα τα επεα πτεροεντα, εχουν την δυνατοτητα να πλησιαζουν την πραγματικοτητα.
Το θεμα περι «ΚΟΣΜΟΥ» και της «ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ» που αναφερεται στην αρχη της δημοσιευσης αυτης, «Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης», καιτοι συγκεκριμμενο και σοβαρο, καταληγει να συζητηται ασκοπα και σε πολυ χαμηλο και για πολλους ασυλληπτο επιπεδο, πλησιαζοντας ετσι τα ορια της παραλογιας.
Παρατηρω μια προβολη ασχετων και ακατανοητων λεξεων και θεαματικων φρασεων που αποπροσανατολιζουν και αποξενονουν τον αναγνωστη, οπως:
« Η κατανόηση του Κόσμου δεν ριζώνει στην κατανόηση του εαυτού μας. Ούτε αντίστροφα. Η «σχέση» προηγείται των δύο όρων. Ο άνθρωπος θέτει το ερώτημα του παιχνιδιού του κόσμου, και ο κόσμος διαθέτει τον άνθρωπο ως διακύβευμα»
Πως αυτες οι παραθεσεις και αποφθεγματα συντελουν στον διαλογο περι «ανοιχτης κοσμολογιας», θεματος μας; Απο ποτε και σε ποιους κυκλους ο ανθρωπος θετει το ερωτημα του «παιχνιδιου» του κοσμου; Για ονομα της ανθρωπινης φυσης, ας σοβαρευτουμε λιγο. Επισης:
«ο άνθρωπος είναι και παραμένει ένα θραύσμα του κόσμου: το μόνο θραύσμα μέσω του οποίου τίθεται το ερώτημα του Κόσμου»
Παλη ενας απαραδεκτος και λογικως απορριπτεος αποφθεγματισμος. Ο ανθρωπος ουτε ηταν ουτε ειναι ουτε θα ειναι ενα θραυσμα του κοσμου. Ειναι μερος και θα παραμεινει αναποσπαστο μερος του κοσμου οποιαδηποτε και εαν ειναι η μελλοντικη του καταληξη, εκτος βεβαια εαν καποιος μπορει να μας αποδειξει πως ειναι αποσπασμενος απο τον κοσμο.
Θα ηθελα περαιτερω να ασχοληθω με το θεμα της εννοιας του αν8ρωπου οπως αναφερεται στο,
«Και σήμερα, η έννοια «άνθρωπος», κάνει τον άνθρωπο, ένα «μεταλλάξιμο ουσιαστικό» της ανθρώπινης περιαυτολογίας.»,
Αλα επειδη ειναι τελειως ασχετο με το προς συζητηση θεμα μας περι «ανοικτης κασμολογιας», επιφυλασσομαι να το σχολιασω σε αλλο σχετικο τοπιο στο μελλον.