Έχω μια διευρυμένη αντίληψη του τί μπορεί να θεωρηθεί ¨βία¨... και δεν μπαίνω, καν, στη διαδικασία να διαχωρίσω την συναισθηματική από τη σωματική , θεωρώ ότι όλα τα είδη είναι εξίσου αναποτελεσματικά και κατακριτέα....
Για μένα ¨βία¨ (συναισθηματική, αλλά βία) μπορεί να θεωρηθεί και μια μαμά που είναι συνεχώς μες τα νεύρα, και φωνάζει συνεχώς στα παιδιά της...
Έχω τέτοιο παράδειγμα, το παράδοξο είναι ότι δεν πρόκειται για αδιάφορη μητέρα,κάθε άλλο,
αλλά για μητέρα που απλά εκφράζεται με λάθος τρόπο , και με λάθος τρόπο προσπαθεί να οριοθετήσει τις συμπεριφορές των παιδιών της....
Όποτε πάω σε αυτό το σπίτι νιώθω να πνίγομαι από την ένταση....

Τα , δε, μικρά, όταν ασχοληθεί μαζί τους άνθρωπος που είναι ήρεμος και τους μιλάει γλυκά, κουρνιάζουν σαν κοτοπουλάκια...πόσο ανάγκη το έχουν....
Τρρρρελλαίνομαι να βλέπω στο δρόμο μαμάδες να δίνουν χαστούκια στα παιδιά τους,αυτά να κλαίνε, και αυτές να τα τραβολογάνε από το χέρι.... Ό,τι πιο εξοργιστικό....
Αν πάλι πέσεις σε παιδί αντιδραστικό -σαν και μένα-, όχι απλά δεν θα έχεις τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα,
αλλά και χειρότερα απ'αυτά που προσπαθείς να καταστείλεις...
(Θυμάμαι μία-δυο φορές με βάρεσε ο πατέρας μου, και είχα πεισμώσει τόσο, που την ώρα που με βαρούσε του έλεγα ¨βάρα με,
βάρα με κ'άλλο, δεν πονάω ρε!¨..αυτός συνέχιζε, και εγώ ¨δεν πονάω ρε σου λέω....¨

Είναι εκπληκτικό πώς από την τόση συσσωρευμένη οργή που είχα μέσα μου, δεν χαμπάριαζα Χριστό από τον πόνο, και ο πατέρας μου δεν είχε και κανα ελαφρύ χεράκι...
...Το επόμενο λεπτό έψαχνα αντιδραστικά να βρω την επόμενη @ουστιά που θα κάνω , χειρότερη από την προηγούμενη, να του την σπάσω κ'άλλο....

)
Όσο για το ξύλο σε ζώα που προαναφέρθηκε, το κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με το ξύλο σε παιδιά...
Με πληγώνει και με εξοργίζει αφάνταστα, τόσο το ένα , όσο και το άλλο...
Και δυστυχώς είναι σε έξαρση στις μέρες μας...