Η γνώμη σας για την αυτοκτονία

[Ερινύς]

Περί αυτοκτονίας, πρέπει πάνω από όλα να κατανοήσουμε πως το να φτάσει κάποιος να σκέφτεται την αυτοκτονία έχει στάδια. Πολλά γεγονότα και πολλοί παράγοντες δημιουργούν σε ένα άτομο την αίσθηση ότι είναι αδύναμος. Αυτές οι σκέψεις του δημιουργούν άγχος στεναχώρια αλλά και του αποσπούν την προσοχή του. Εξ' ού και η κατάθλιψη. Κάπως έτσι ξεκινάει. Τώρα η κατάθλιψη έχει χρονικά όρια τα οποία από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση, διαφέρουν. Όλοι ξέρουμε την κατάθλιψη και τα συμπτώματά της όμως όλα συνοψίζονται στην φράση ''βαριέμαι την ζωή μου - μισώ την ζωή μου''. Ας το παραδεχτούμε όλοι μας λίγο πολύ κυρίως μετά την παιδική ηλικία, και μέσα στα έντονα χρόνια της εφηβείας έχουμε αισθανθεί αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα. Είναι αθώο τουλάχιστον στην αρχή, όμως αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως και ο καιρός περνάει το άτομο αισθάνεται περισσότερο αδύναμο, χάνει κουράγιο και ελπίδα και σιγά σιγά έρχονται οι σκέψεις περί αυτοκτονίας.

Βέβαια παίρνει καιρό αλλά και πάλι είναι το έσχατο στάδιο πριν την καταστροφή. Χρειάζονται άμεσα και δραστικά μέτρα. Η παρακολούθηση από έναν ειδικό ψυχολόγο είναι η καλύτερη λύση για αρχή, όμως πρέπει να ετοιμαστεί το έδαφος γιατί το άτομο αρνήται το πρόβλημά του στην αρχή. Αφού το αποδεχτεί είναι ο καιρός να πάρουμε τα ανάλογα μέτρα.

Ακριβής λύση δεν υπάρχει, απλά πρέπει να νιώσει ο άνθρωπος αυτός, πως η ζωή έχει νόημα. Εμπειρίες, ταξίδια αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες που θα τον κάνουν να ξεχαστεί, είναι πολύ σημαντικές και μπορούν να ελαττώσουν αν όχι και να νικήσουν την κατάθλιψη.

Τέλος, γενικά αυτό που είπα και παραπάνω, το να κάνεις ευχάριστα πράγματα και να γεμίζεις τον εαυτό σου με ευχάριστες εμπειρίες και ευχάριστα διαλείματα είναι το καλύτερο φάρμακο αλλά και η καλύτερη πρόληψη για την κατάθλιψη, που είναι η αρχή της αυτοκτονίας.

Εξαιρετικά αφελές ποστ.
Δεν μιλάμε μόνο για την "κατάθλιψη" επειδή μας παράτησε η γκόμενα (που είναι άδικο να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη, μάλλον στεναχώρια ή πίκρα είναι), ούτε για την εποχιακή κατάθλιψη επειδή είναι χειμώνας και νυχτώνει από τις 4μμ, ούτε για την κατάθλιψη λόγω πένθους επειδή πέθανε κάποιος αγαπημένος μας. Ναι σ αυτούς θα πεις "βγες έξω να ξεχαστείς και να δεις ότι η ζωή έχει νόημα". Ναι, αν τους αφήσεις μπορεί να περάσουν από το στάδιο που τα βλέπουν όλα γκρι στο στάδιο που τα βλέπουν όλα μαύρα, αλλά όχι ο ορισμός της κατάθλιψης δεν είναι το βαριέμαι/μισώ την ζωή μου.

Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με την κατάθλιψη επί χρόνια ή δεκατίες στα πλαίσια κάποιας ψυχιατρικής διαταραχής (όπως η διπολική διαταραχή), γυναίκες που μετά τον τοκετό και το ορμονικό κοκτέιλ μέσα στον οργανισμό τους παλεύουν με την επιλόχειο κατάθλιψη, άτομα κακοποιημένα που το μόνιμο status τους είναι οι αρνητικές σκέψεις, άτομα που βιώνουν ένα συγκινησιακό γεγονός πολύ έντονα (π.χ. πένθος) οπότε αυτή η πτώση διάθεσής τους από παροδική γίνεται μόνιμη. Κι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν έγκαιρη παραπομπή σε ψυχίατρο (ούτε καν ψυχολόγο), για φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία. Το καλύτερο φάρμακο γι αυτούς δεν είναι να βγουν έξω ούτε να έρθουν προ των ευθυνών τους. Και για να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι να βγουν έξω για καφέ ή να πάνε ένα ταξίδι και να περάσουν καλά, θα περάσει πολύς, πολύς καιρός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Περί αυτοκτονίας, πρέπει πάνω από όλα να κατανοήσουμε πως το να φτάσει κάποιος να σκέφτεται την αυτοκτονία έχει στάδια. Πολλά γεγονότα και πολλοί παράγοντες δημιουργούν σε ένα άτομο την αίσθηση ότι είναι αδύναμος. Αυτές οι σκέψεις του δημιουργούν άγχος στεναχώρια αλλά και του αποσπούν την προσοχή του. Εξ' ού και η κατάθλιψη. Κάπως έτσι ξεκινάει. Τώρα η κατάθλιψη έχει χρονικά όρια τα οποία από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση, διαφέρουν. Όλοι ξέρουμε την κατάθλιψη και τα συμπτώματά της όμως όλα συνοψίζονται στην φράση ''βαριέμαι την ζωή μου - μισώ την ζωή μου''. Ας το παραδεχτούμε όλοι μας λίγο πολύ κυρίως μετά την παιδική ηλικία, και μέσα στα έντονα χρόνια της εφηβείας έχουμε αισθανθεί αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα. Είναι αθώο τουλάχιστον στην αρχή, όμως αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως και ο καιρός περνάει το άτομο αισθάνεται περισσότερο αδύναμο, χάνει κουράγιο και ελπίδα και σιγά σιγά έρχονται οι σκέψεις περί αυτοκτονίας.

Βέβαια παίρνει καιρό αλλά και πάλι είναι το έσχατο στάδιο πριν την καταστροφή. Χρειάζονται άμεσα και δραστικά μέτρα. Η παρακολούθηση από έναν ειδικό ψυχολόγο είναι η καλύτερη λύση για αρχή, όμως πρέπει να ετοιμαστεί το έδαφος γιατί το άτομο αρνήται το πρόβλημά του στην αρχή. Αφού το αποδεχτεί είναι ο καιρός να πάρουμε τα ανάλογα μέτρα.

Ακριβής λύση δεν υπάρχει, απλά πρέπει να νιώσει ο άνθρωπος αυτός, πως η ζωή έχει νόημα. Εμπειρίες, ταξίδια αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες που θα τον κάνουν να ξεχαστεί, είναι πολύ σημαντικές και μπορούν να ελαττώσουν αν όχι και να νικήσουν την κατάθλιψη.

Τέλος, γενικά αυτό που είπα και παραπάνω, το να κάνεις ευχάριστα πράγματα και να γεμίζεις τον εαυτό σου με ευχάριστες εμπειρίες και ευχάριστα διαλείματα είναι το καλύτερο φάρμακο αλλά και η καλύτερη πρόληψη για την κατάθλιψη, που είναι η αρχή της αυτοκτονίας.

Θα συμφωνησω μεν με τα περισσοτερα απο αυτα που λες αλλα θα διαφωνησω στο οτι η εκφραση "βαριεμαι την ζωη μου" ειναι αναγκαια και ικανη συνθηκη ωστε καποιος να φτασει στο σημειο να αυτοκτονησει.Πολλοι ανθρωποι βαριουνται η μισουν την ζωη τους .Αυτο απο μονο του δεν λεει κατι ομως,οπως ειπες και εσυ ειναι θεμα να δεχτει καποιος πολλα χτυπηματα το ενα μετα το αλλο ωστε να "αποδυναμωθει" ψυχολογικα. Αυτο που διαφοροποιει τον φυσιολογικο ανθρωπο απο αυτον με τις αυτοκτονικες τασεις ειναι οτι ο πρωτος μπορει ναι μεν να ζει χαλια αλλα εχει ελπιδα και γνωση οτι μια καλυτερη ζωη ειναι εφικτη εν καιρω ή εαν προσπαθησει να πραξει τα αναλογα για να το καταφερει.Ο πιθανος αυτοχειρας αντιθετα εχει χασει επαφη με τον κοσμο και τον εχει καταβροχθισει η "μαυριλα" & η απαισιοδοξια,δηλαδη εχει χασει την πιστη του.Δεν λειτουργει ουτε συντονιζεται με τους ρυθμους του κοσμου,εχει μεινει εστιασμενος στο προβλημα του,σαν να εχει "παγωσει" σε μια στιγμη στο χρονο οπου καταλαβε οτι δεν αντεχει.Αυτη ειναι πολυ σημαντικη διαφορα,αλλο το να εισαι απογοητευμενος απλα με το πως εχουν τα πραγματα και αλλο το να εχεις χασει πληρως την ορεξη και την πιστη σου στην ζωη.Δυστυχως ολα ειναι σχετικα και ο καθε ανθρωπος δεν "σπαει" με τον ιδιο τροπο,αλλοι ειναι πολυ πιο επιρρεπεις.Τα ερεθισματα μενουν ιδια για ολους(στην πλειοψηφια των καταστασεων),η διαφορα ειναι πως τα μετραει ο καθε ανθρωπος και γιατι τα μετραει ετσι καθως φυσικα και πως τα αντιμετωπιζει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Agaphbou]

Είναι εντελώς διαφορετικό να σκέφτεσαι την αυτοκτονία υπό το πρίσμα ενός υγιούς ψυχικά ανθρώπου και εντελώς διαφορετικό όταν υποφέρεις. Σ' έναν ψυχικά υγιή, η αυτοκτονία φαντάζει ως κάτι τραγικό, ένδειξη δειλίας αλλά και εγωισμού αφού ο άνθρωπος "δε σκέφτεται τι θλίψη προκαλεί στους γύρω του". Ένας καταθλιπτικός, ένας άνθρωπος που μισεί τον εαυτό του και τον θεωρεί βάρος για τους άλλους προφανώς σκέφτεται διαφορετικά. Γι' αυτό και δε νομίζω ότι μπορώ να έχω την πολυτέλεια της άποψης γι' αυτό το θέμα. Εύχομαι όσοι άνθρωποι κατέφυγαν εκεί να είχαν βρει μια αχτίδα φωτός που θα τους κρατούσε εν ζωή νωρίτερα, αλλά από την άλλη σέβομαι την απόφασή τους. Για εμένα θέλει γερά κότσια να εγκαταλείψεις κάτι, όσο τοξικό κι αν είναι.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου, είναι η παγκόσμια ημέρα για την πρόληψη της αυτοκτονίας. Στο πλαίσιο αυτής της μέρας, η ΜΚΟ «Κλίμακα» ζητά την υποστήριξή μας για την Εθνική Στρατηγική για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας. Για περισσότερα: εδώ.

 

[Aura]

Λέει ο Έσσε ότι κάποιοι έχουν στο μυαλό τους αυτή τη ''λύση'' για να παίρνουν δύναμη για να αντέξουν τη ζωή . Φανταστείτε να μην είχαμε αυτή την επιλογή σαν δυνατότητα διαφυγής , ακούγεται λίγο τρομακτικό .

 

[butter_fly]

Πόση δύναμη θέλει για να μην φτάσεις σε αυτό το σημείο, και πόση ακόμη όταν το αποφασίσεις, να το πραξεις κιόλας... Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά κουβαλάει ο άλλος άνθρωπος μέσα του, και πόσο ο φόβος και η κατάθλιψη τον στοιχειώνουν και τον πνίγουν, οδηγώντας τον σε αυτό το σκοτεινό, αλλά λαμπερό μέσα στο μυαλό του, μονοπάτι...

 

[Εριφύλη]

Δεν δέχομαι την άποψη της εκκλησίας, ότι όσοι αυτοκτονούν πάνε στην κόλαση. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μια κόλαση επίγεια, για ποιον λόγο να τιμωρηθούν ΚΑΙ στη μεταθανάτια ζωή; (αν υπάρχει).


Είμαι ο άνθρωπος που και έχει περάσει από το μυαλό μου η αυτοκτονία (ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή) και που μπορεί να το έκανα. Θα το έκανα γιατί δεν θέλω να γεράσω και γιατί θέλω να ξέρω πότε θα πεθάνω. Μπορεί να ακούγεται περίεργο στους νορμάλ ανθρώπους, αλλά έτσι όπως το θέτω, εμένα μου φαίνεται λογικό..

 

[Devil]

Δεν δέχομαι την άποψη της εκκλησίας, ότι όσοι αυτοκτονούν πάνε στην κόλαση. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μια κόλαση επίγεια, για ποιον λόγο να τιμωρηθούν ΚΑΙ στη μεταθανάτια ζωή; (αν υπάρχει).


Είμαι ο άνθρωπος που και έχει περάσει από το μυαλό μου η αυτοκτονία (ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή) και που μπορεί να το έκανα. Θα το έκανα γιατί δεν θέλω να γεράσω και γιατί θέλω να ξέρω πότε θα πεθάνω. Μπορεί να ακούγεται περίεργο στους νορμάλ ανθρώπους, αλλά έτσι όπως το θέτω, εμένα μου φαίνεται λογικό..

Δεν αφήνεις τις μαλακιες λέω εγώ. Κάθε φάση της ζωής μας έχει τα ωραία της.

 

[parafernalia]

[...]Νομίζω ότι η δυνατότητα αυτή δόθηκε στον άνθρωπο ως ασφαλιστική δικλίδα. Εφόσον υπάρχει τούτη η δυνατότητα, ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα (εδώ ταιριάζει η φράσει "έχει δικαίωμα") να λέει ότι δεν αντέχει άλλο τη ζωή του. Αν η ζωή σου είναι αφόρητη, τότε αυτοκτόνησε, μπορείς κάλλιστα να το κάνεις, και θα πάψουν οι συζητήσεις για το αβάσταχτο της ζωής. Επομένως, το ερώτημα δεν είναι αν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα ν' αυτοκτονήσει, αλλά αν είναι λογικό και ηθικό (το λογικό και το ηθικό πάντα ταυτίζονται) να προβεί σε μια τέτοια πράξη. Η απάντηση ήταν και παραμένει η ίδια: είναι και παράλογο και ανήθικο.

Είναι παράλογο, πρώτον, επειδή η ζωή δεν περιορίζεται απ' το χώρο ή το χρόνο και άρα δεν μπορεί να εξαλειφθεί με το θάνατο του σώματος. Έστω λοιπόν ότι παύει να εκδηλώνεται σε τούτο τον κόσμο, ο αυτόχειρας δεν είναι σε θέση να ξέρει αν η ζωή, έτσι όπως θα εκδηλωθεί στον άλλο κόσμο, θα είναι γι' αυτόν περισσότερο ευχάριστη. Δεύτερον, επειδή ο άνθρωπος, τερματίζοντας την επίγεια ζωή του, στερείται τη δυνατότητα ν' αντλήσει βιώματα και γνώσεις και ν' αποκομίσει ως οντότητα όλα όσα θα μπορούσε να μάθει και ν' αποκομίσει απ' αυτό τον κόσμο. Πέρα απ' τα παραπάνω όμως, είναι παράλογο κυρίως γιατί ο άνθρωπος, βάζοντας τέλος στη ζωή του επειδή του φαίνεται δυσάρεστη, φανερώνει με τούτη την πράξη του πόσο στρεβλή αντίληψη έχει για το σκοπό της ζωής του, μιας και φαντάζεται ότι σκοπός της είναι να βιώνει ο άνθρωπος την απόλαυση και όχι να συμβάλλει στο έργο που επιτελεί η Ζωή ως όλον. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο η αυτοκτονία είναι και πράξη ανήθικη: Η ατομική ζωή δίνεται στον άνθρωπο με μία προϋπόθεση - να τη θέσει στην υπηρεσία της Ζωής ως όλου. Εκείνος όμως επιλέγει ν' αξιοποιήσει τη ζωή του μονάχα στο βαθμό και για όσο διάστημα του φαίνεται ευχάριστη. Μόλις ωστόσο πάρει δυσάρεστη τροπή, ο άνθρωπος παραιτείται και παύει να υπηρετεί τη Ζωή. Και του φαίνεται ότι έχει πάρει δυσάρεστη τροπή επειδή πολύ απλά αρνείται να δει τι πραγματικά αποτελεί όφελος για τη ζωή του και το αναζητά εκεί όπου όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά ούτε και μπορεί να υπάρξει όφελος. Οι άνθρωποι αυτοκτονούν σχεδόν πάντα για δύο λόγους: είτε επειδή η ζωή δεν τους προσφέρει την ευτυχία που προσδοκούν είτε επειδή πιστεύουν ότι η ζωή τους είναι ανώφελη κι οι ίδιοι ανίκανοι να υπηρετήσουν το όλον - να υπηρετήσουν, εννοείται, το όλον με τον τρόπο που εκείνοι νομίζουν ότι τους ταιριάζει. Και οι δυο λόγοι έχουν την αφετηρία τους σε μια εσφαλμένη αντίληψη για τον σκοπό της ζωής.

"Περί τρέλας" - Λέων Τολστόϊ​

 

[Εριφύλη]

Εγώ δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις. Αλλά καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φτάνουν εκεί! Δεν μπορεί να έρχεται η θρησκεία να σου λέει ότι δεν θα διαβαστείς στην κηδεία σου και θα πας στη κόλαση..

Αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν.

 

[parafernalia]

Πολλοί αυτόχειρες, οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι θα έλεγε ο Τολστόϊ, είναι εγωκεντρικοί και σκοτεινοί - όπως ο Καριωτάκης π.χ. Υπήρξαν κάποιοι άλλοι που στ' αλήθεια υπέφεραν από έντονη θλίψη - κατάθλιψη. Η Κοραλία Ανδρεάδη για παράδειγμα, υπέφερε 10 χρόνια το χαμό του αγαπημένου της Θεοτοκά, δεν άντεξε άλλο και "βούτηξε" απ' το μπαλκόνι.

Ή η Σάρα Κέιν που κρεμάστηκε στα 28 της χρόνια, απ' τα κορδόνια της. Λίγο πριν είχε γράψει...

Δεν έχω επιθυμία θανάτου κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε” αλλά “το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια”.

Ας αναπαυτούν εν ειρήνη οι αυτόχειρες. Ο Θεός είναι δίκαιος κι αγαθός για όλους, δεν βάζει κανόνες στην ατομική ζωή κανενός. Άλλωστε μπορεί ο σκοπός της ζωής τους όντως να ολοκληρώθηκε μέσα από αυτή την πράξη. Φιλοσοφικά το ζήτημα παραμένει ανοιχτό.

Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας - Αλμπέρτ Καμύ

Αλμπέρ Καμύ: Γιατί αυτοκτονούμε | LiFO

Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τη ζωή του ως κάτι παράλογο και να έλκεται από το μηδέν; Ένα απόσπασμα από το διάσημο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα "Ο Μύθος του Σίσυφου"

www.lifo.gr

 

[Εριφύλη]

είναι εγωκεντρικοί και σκοτεινοί - όπως ο Καριωτάκης

Και ο Καρυωτάκης υπέφερε.. Ήξερε ότι πάσχει από σύφιλη, χώρισε με την γυναίκα που αγαπούσε. Ε, δεν ήθελε και πολύ.

 

[Devil]

Το να κάθεσαι να στεναχωριέσαι για τους άλλους και να κολλάς εκει δείχνει και εγωϊσμο οι άλλοι ειναι ετσι τι να κάνουμε τωρα αμα δε θέλουν να αλλάξουν αυτοι θα στεναχωριέσαι εσυ ;

 

[Εριφύλη]

Δεν ξέρω. Εγώ αυτό που σκεφτόμουν από μωρό παιδί, είναι πως όλα είναι μάταια. Άρα γιατί να τα κάνουμε;
Βέβαια μια ευκαιρία μας δίνει η φύση - ή ο θεός - πείτε το όπως θέλετε και πρέπει να την αξιοποιήσουμε..

Αλλά όταν όλα σου μοιάζουν μάταια και τίποτα δε σε αγγίζει πλέον, το σώμα και η ψυχή υποφέρει, δυστυχώς για αυτούς τους ανθρώπους πολύ σπάνια βρίσκεται μια υγιής λύση..

 

[Devil]

Δεν ξέρω. Εγώ αυτό που σκεφτόμουν από μωρό παιδί, είναι πως όλα είναι μάταια. Άρα γιατί να τα κάνουμε;
Βέβαια μια ευκαιρία μας δίνει η φύση - ή ο θεός - πείτε το όπως θέλετε και πρέπει να την αξιοποιήσουμε..

Αλλά όταν όλα σου μοιάζουν μάταια και τίποτα δε σε αγγίζει πλέον, το σώμα και η ψυχή υποφέρει, δυστυχώς για αυτούς τους ανθρώπους πολύ σπάνια βρίσκεται μια υγιής λύση..

Ναι για να βρεθεί μια λύση οπως εγραψα και πρίν θα πρέπει και ο άλλος\άλλη να ειναι λίγο συνεργάσιμοι.

Αλλιώς εντάξει τον αφήνεις στη μοίρα του. Αμα κάποιος δε θέλει να βοηθηθεί και τη βρίσκει να ζει καταθλιπτικά οκ ας συνεχίσει. Με το ζόρι δεν αλλάζει κανείς. Απλα δυστυχως κάποια πράγματα για να μη πώ ολα ειναι θέμα χαρακτήρα.

Αρκετοι χαρακτήρες ειναι δύστροποι. Κολλάνε δεν αλλαζουν γνωμη δεν ακουνε κάτι διαφορετικό και συνεχιζουν στο ίδιο μοτίβο και όπως εχει πει και ο Αινστάιν δεν γινεται να κανεις ΤΑ ΙΔΙΑ πραγματα και να περιμενεις άλλα - διαφορετικά αποτελέσματα.

Ta idia και στις ανθρώπινες σχέσεις... έκανες τη πατάτα οκ έφαγες τη φόλα τέλος... δες τι συνέβη ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ και πηγαινε παρακάτω.... δυστυχως πολυ ευθυνοφοβια παίζει και εκει έξω οποτε καμία η κανεις με τέτοια λογική δεν θα πάρει ποτέ την ευθύνη και θα συνεχίζει να κρυβεται στο καβούκι του.

 

[parafernalia]

Και ο Καρυωτάκης υπέφερε.. Ήξερε ότι πάσχει από σύφιλη, χώρισε με την γυναίκα που αγαπούσε. Ε, δεν ήθελε και πολύ.

Κι ο Μπωντλαίρ είχε κολλήσει σύφιλη και έγραφε στην Ζαν Ντιβαλί: “Όταν η δεσποινίδα Ζαν Λεμέρ σας παραδώσει αυτήν την επιστολή, θα είμαι νεκρός (…) Αυτοκτονώ επειδή δεν μπορώ πλέον να ζήσω, είναι ανυπόφορο το πόσο κουράζομαι για να κοιμηθώ, πόσο κουράζομαι για να ξυπνήσω”. Απότυχε, έζησε άλλα 22 χρόνια και τελικά πέθανε απ' τη σύφιλη που νόμισε πως είχε ξεπεράσει.

Κάθε σκοτεινή καρδιά υποφέρει μέσα στο κενό της, είναι σαν ρουφήχτρα που σε τραβά. Ο Λουντέμης αντιπαθούσε τον Καρυωτάκη, το έλεγε σκοτεινό και κακό. Βέβαια οι "κόκκινοι" αριστεροί της εποχής είχαν δαιμονοποιήσει την αυτοκτονία κάτι που δεν εμπόδισε όμως πολλούς απ' αυτούς να αυτοκτονήσουν. Ο Λαπαθιώτης ήταν εγωκεντρικός, γαρ, ντιπ για ντιπ, σε βαθμό που λέγανε πως δεν ήθελε στ' αλήθεια να αυτοκτονήσει. Το κοινό γνώρισμα των περισσότερων αυτόχειρων είναι η απώλεια νοήματος, η απουσία κάθε βαθιάς αιτίας.

Αν πιστεύεις ότι έξω από σένα δεν υπάρχει τίποτα, τότε σου είναι πολύ πιο εύκολο να οδηγηθείς στο απονενοημένο διάβημα.

 

[epote]

Εγώ δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις. Αλλά καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φτάνουν εκεί! Δεν μπορεί να έρχεται η θρησκεία να σου λέει ότι δεν θα διαβαστείς στην κηδεία σου και θα πας στη κόλαση..

Αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν.

oh no ένας παπας δεν θα διαβάσει το πτώμα μου?! What am i EVER gonna do.

 

[nearos]

Based πράξη. Ισως ο τρόπος που θα ήθελα να φύγω (εντελως προμελετημένο εννοείται και οχι ντουγρου και ασχημα, αφού εχω καταφέρει, η αποτύχει, να προσφέρω κατι στον κόσμο.) Δεν υπάρχει τιποτα πιο θλιβερό, πιο εντυπωσιακό, πιο θαυμαστικό απο αυτό, και στο κατω κατω, δε θελω να γερασω, να βλεπω τον εαυτο μου να χανω τις δυναμεις μου, να γινομαι ενα παράσιτο στην οικογενεια μου, εαν καταφερω να κανω στη τελική. Εχω καημο ομως να μείνω στην ιστορία για κάτι, να μην ειμαι ηξεις αφήξεις στον κοσμο, γιατι πεθαινεις δυο φορες, μια οταν σταματαει να δουλευει ο οργανισμος σου και αλλη μια οταν παυεις να υπάρχεις στη μνημη των ανθρώπων. Δινει την αισθηση οτι εχεις τη ζωη στα χερια σου ακι δεν αφηνεσαι εντελως στη μοιρα σου