Πόσο τυχεροί είναι οι συνταξιούχοι ;

[self-instructive depressing]

Για να μιλήσω και για ένα θέμα της ηλικίας μου

Αν και ειμαστε εκτος θεματος ..., θα ηθελα να σχολιασω...

Ποιο ειναι το προβλημα, εαν πληρωνεσαι χωρις να καταβαλλεις κοπο?!

Μακαρι να μπορουσα κι εγω να κανω μια δουλεια(αν και το εν λογω επαγγελμα δεν ειναι, σε καμμια περιπτωση, περιπατος), οπου δε θα κουραζομουν και θα πληρωνομουν. (στην επομενη ζωη, εαν δεν ειμαι γατα, τουλαχιστον ας γινω εισοδηματιας...)
Θα ηταν ακομα καλυτερα βεβαια, εαν ειχα μια μηχανη που "κοβει" ευρω και κατα συνεπεια ειχα τη δυνατοτητα να αφιερωνω ολο μου το χρονο, χωρις να με απασχολει το οικονομικο θεμα, σε πραγματα που με γεμιζουν.

Με αφορμή το παραπάνω ποστ που - ως ευγενής , δεν ρώτησα την νεράιδα για να το παραθέσω - θυμήθηκα το εξής : όσοι συνταξιούχοι γνωρίζω , μέχρι την σύνταξη , ήτανε ανυπόμονοι να ησυχάσουνε επιτέλους και να χαρούνε την ζωή τους , και σχεδόν αμέσως μετά , ακόμα και αν δεν το παραδέχονταν ξεκάθαρα , σχεδόν αναπολούσανε την εργασιακή ρουτίνα (στην χειρότερη περίπτωση , της αναγνώριζαν ένα μπόνους χρησιμότητας σε σχέση με την τηλεοπτική ρουτίνα) .

Βέβαια μπορεί εγώ να έπεσα σε μη αντιπροσωπευτικό δείγμα . Επίσης μπορεί η νεράιδα να εννοεί ότι δεν θέλει την ελευθερία της όταν θα είναι χούφταλο (πλακίτσα αυτό - τέτοια γυναικάρα να καταλήξει χούφταλο αποκλείεται) , αλλά την θέλει τώρα που το αίμα της βράζει σαν διαδήλωση στην Πατησίων .Μπορεί πάλι , να θέλει ο οποισδήποτε από μας μια ολιγόωρη και ανέμελη εργασία και αφού δεν βρήκε αυτήν , να ονειρεύεται την σύνταξη του .

Ακόμα και έτσι το ερώτημα του τίτλου παραμένει , και αν δεν απαντηθεί από όλους εσάς αγαπητοί συνφορου- μύτες , τα καπή θα αναβάλλουνε τις γιορτινές τους εκδρομές από την αγωνία . Εγώ δεν θα πάρω θέση ακόμα , αλλά θα θυμηθώ έναν δάσκαλο στο γυμνάσιο πολύ κουλ τύπο γενικά , που η μόνη στιγμή που έδειξε ταραγμένος στην ζωή του ήτανε όταν πέρασε από δίπλα του η καινούργια καθηγήτρια αγγλικών με νούμερο DD , ο οποίος μας έλεγε πως ότι και αν συναντήσουμε , μην πιστέψουμε ποτέ ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η εργασία γιατί είναι τόσο διεστραμμένη άποψη που κατήντησε φυσιολογική .

Δουλεύετε μόνο για τον άρτο τον επιούσιο ή τελικά έχει πλάκα η όλη ζαχαροπλαστική ; Και πιστεύετε ότι όσοι παραπονιούνται μετά , απλά δεν είχανε άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή τους ;





π.σ. Προσοχή , δεκτές μόνο ειλικρινείς απαντήσεις . Φαντάσου τώρα τον jrot να μπει και να πει : ούξου η εργασία , σύνταξη στα 18 , στάτευση στα 100 και μετά σε μερικές δεκαετίες , κωλόγερος πια , να ξαναπέσει σε αυτό το τόπικ που θα του το διαβάζει υπομονετικά η εγγονή του , και να λέει με τρεμάμενη φωνή : <<αχ , κόρη μου , μακάρι να δούλευα πάλι σε κείνη την καλή δουλίτσα , τώρα τι κάνω όλη μέρα ; Πέθανε και ο Αυτιάς , θεός σχωρέστον , και η Μενεγάκη ξεφούσκωσε η κακομοίρα , σνιφ , σνιφ>>

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Να πω; Να πω; Καταρχάς έχουμε παρόμοιο θέμα που έχω ανοίξει εγώ και λέγεται "Θα δουλεύατε χωρίς χρήματα για την εμπειρία και μόνο;".
Κατά δεύτερον, είμαι σίγουρη πως όσοι δουλεύουν, ονειρεύονται να μπορούσαν να είχαν λεφτά άκοπα και να κυνηγούσαν τα όνειρα και τα χόμπι τους.
Η αλήθεια όμως είναι πως η δουλειά -πέρα από δουλεία ενίοτε - είναι και δημιουργία και ένας τρόπος να εκφράσεις τον εαυτό σου και να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση. Φυσικά όταν πρωτοσταματάς την δουλειά, όλα μοιάζουν παραδεισένια. Μετά από λίγο όμως, νιώθεις σαν να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου - οι περισσότεροι γύρω σου θα δουλεύουν, άρα δεν θα έχεις παρέα και χωρίς παρέα, δύσκολα θα πας να κυνηγήσεις τα χόμπι σου ή οτιδήποτε άλλο. Χάνεις επιπλέον ένα σημαντικό κομμάτι κοινωνικοποίησης, νιώθεις πως είσαι στην απέξω και σταματάς να έχεις ενεργές προκλήσεις συστηματικά μπροστά σου, πράγμα που μπορεί να σε οδηγήσει σε μαλθακότητα, ατονία και πιθανά κατάθλιψη.. γι' αυτό και πολλοί συνταξιούχοι βαριούνται τόσο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Δεν ξερω τι κανουν οι συνταξιουχοι γενικοτερα, αλλα ο πατερας μου αν και του αρεσε η δουλεια του, εφοσον ηταν και επιλογη του, οντας συνταξιουχος σχεδον 15 χρονια, δεν αναπολει τα χρονια εκεινα που βρισκοταν πισω απο ενα γραφειο...
Εχει, εδω και αρκετα χρονια πλεον, τη δυνατοτητα να κανει ταξιδια που δεν εκανε και να ασχοληθει με πραγματα που επισης δεν ειχε χρονο και οπως δειχνει τον ευχαριστουν πολυ περισσοτερο...Αν ειχε κερδισει βεβαια και το τζοκερ, θα ηταν ακομα καλυτερα...(και για μενα βεβαια...)
Η μονη στιγμη που σκεφτηκε, οτι ισως δεν εκανε καλα, που βγηκε νωριτερα στη συνταξη, ηταν οταν συνειδητοποιησε, οτι εαν δουλευε θα επαιρνε τουλαχιστον ενα τριχιλιαρο, ενω τωρα μπαινουν στην τσεπη του τα μισα ...

Τελικα, εαν στην επομενη ζωη μου δεν ειμαι ουτε γατα, αλλα ουτε και εισοδηματιας, ας ειμαι τελος παντων συνταξιουχος...(του δημοσιου, εαν ειναι δυνατον...)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Η αλήθεια είναι πάντως πως δεν νομίζω κανείς να πεθυμά μια δουλειά γραφείου..
Και προφανώς είναι καλύτερα να έχεις την πολυτέλεια να μπορείς να δουλεύεις όσο θέλεις, όποτε θέλεις (προφανώς σε μια σχετικά συστηματική βάση) από το να δουλεύεις για κάποιον άλλο ως υπάλληλος ή ο,τιδήποτε άλλο παρόμοιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[skatoula14]

εγω προσωπικα πιστευω πως στην πραγματικοτητα κανενας δεν αναπολει τις μερες που δουλευε...ολα αυτα ειναι μια ψευδαισθηση που εχει ενας ανθρωπος οταν δεν αισθανεται πλεον πως εχει κατι να προσφερει και γενικα "βαριεται τη ζωη του".γιατι αν ειχε πραγματικα κατι δημιουργικο να κανει και αξιοποιουσε τον ελευθερο χρονο του δεν θα αβρισκε χρονο να κανει τετοιες σκεψεις...πες μας κι εσυ τη δικη σου αποψη ως συνταξιουχος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[CiNeFiL]

δεν ξερω αν θελω να ερθω σε αυτη τη θεση. Ολοι χρειαζονται ξεκουραση αλλα εγω δεν θελω κατα καποιο περιεργο τροπο να την εχω θελω να δουλεψω κα να κανω για παντα αυτο που θελω αλλιως νομιζω οτι θα νιωθω "αχρηστη"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

όσο ένα νεογέννητο, που έρχεται στον κόσμο....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleftra]

Γιατί είναι τυχεροί??
Απλώς απολαμβάνουν τους κόπους τόσων χρόνων.Δεν θα άλλαζα ούτε μια μέρα απο τα πιο παραγωγικά μου χρόνια για να βρεθώ στη θέση τους, γιατί να χάσω το καλύτερο??
Βέβαια αυτή η μηχανή που λέει η Νεραιδα μου ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφερουσα, αν κάποιος την ανακαλύψει έχει το ηθικό χρέος να την μοιραστεί με τους συμφορουμίτες του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Jimmaki]

ειναι τυχεροι καθως εχουν αφθονο ελυθερο χρονο πληρωνονται και δε δουλευουν αν και στην ηλικια που βγαινουν οι περισσοτεροι στη συνταξη αυτα δεν ειναι και τοσο σημαντικα τους φτανει καιμονο που μετα απο τοσα χρονια δουλειας επιτελους τελος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Πόσο τυχεροί είναι οι συνταξιούχοι ;

Όσο ζελατινώδης είναι ο χάλυβας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Speedy]

Ο παπούς μου πάντως είπε στη γιαγιά μου ότι θα την χωρίσει γιατί εξετίας της του κόψανε το εκας..χαχα έχουν κοινό ταμείο κ ξεπερνάει κάποιο όριο ενώ λέει αν είναι μόνος του θα του ξαναδώσουν το εκας πίσω...
Μόλις σήμερα το έμαθα και έλιωσα στα γέλια μιλαμε...χαχαχαχαχα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kaplamas]

Πολύ τυχεροί οι συνταξιούχοι. Έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ψαραδέλλη]

Την ερωτηση αυτη την ειχα σκεφτει καποτε ακριβως ετσι οπως ειναι διατυπωμενη στο θεμα.
Ακουστε φαση.
Δεν ξερω, βεβαια, ποσοι απο εσας θα μπορεσετε να ακολουθησετε το συλλογισμο μου...αλλα εκεινη η μερα μου εχει καρφωθει στο μυαλο μου και τη σκεφτομαι συχνα πυκνα.

Λοιπον, ηταν προχωρημενος χειμωνας (περσι για την ακριβεια) και ειχε τρελο κρυο εξω. Τρελο ομως!
Εγω εκεινο το διαστημα δεν ειχα θερμανση στο σπιτι, γιατι ειχε χαλασει το κλιματιστικο και την εβγαζα με μπουφαν, σκουφακια και γαντια ολη μερα μεσα στο σπιτι.Ουτε στον υπνο μου δεν τα εβγαζα.
Η μονη πηγη θερμανσης που ειχα ηταν το πιστολακι μαλλιων ή ο φουρνος.
Καμια φορα ερχοταν καμια απροσμενη επισκεψη στο σπιτι και ντρεπομουν...ετσι οπως ημουν.
Εν τω μεταξυ οσοι ερχονταν στο σπιτι μου καμια φορα , ανυποπτοι καθως ηταν, νομιζαν οτι θα μπουν σε ενα ζεστο περιβαλλον οποτε πετουσαν κατευθειαν τα μπουφαν τους και καθονταν στον καναπε χαλαροι και αρχιζαμε την κουβεντα.
Φυσικα, μεσα σε λιγη ωρα, το κρυο αρχιζε να τους τρυπαει τα κοκαλα.
Σιγα σιγα, λοιπον, εκει που μιλουσαμε τους εβλεπα να βαζουν τα μπουφαν τους και αυτοι.Απο τη μια ντρεπομουν και απο την αλλη με επιανε νευρικο γελιο.
Αυτοι που με ειχαν πιο ανεση μου ελεγαν "Τι κρυο εχεις εδω ρε συ;Πώς την παλευεις;"
Αλλοι εκαναν σαν μη συμβαινει τιποτα. Προφανως δεν ηθελαν να με φερουν σε δυσκολη θεση.
Οπως καταλαβαινετε η καθημερινοτητα μου ηταν τραγικη.
Η διαδικασια του μπανιου, ακομα πιο τραγικη.
Ηταν απο εκεινες τις φορες που αισθανεσαι οτι η καρδια σου θα σταματησει.
Το δε πρωινο ξυπνημα ηταν επισης μια αλλη επωδυνη διαδικασια.
Δεν μπορουσα να σηκωθω απο τα σκεπασματα. Απλα δε γινοταν. (Καλα σε αυτο συνεβαλε, εκτος απο το κρυο και κατι προηγουμενα ξενυχτια που χτυπαγα...καλος στον εγκεφαλο)

Δυστυχως, δεν ειχα αλλη επιλογη. Επρεπε να μαζεψω οσες δυναμεις ειχα και να ετοιμαστω για τη δουλεια.
Με βαρια καρδια, λοιπον, ετοιμαζομουν σχεδον με τα ματια κλειστα απο τη νυστα και εφευγα για τη δουλεια.
Στη συνεχεια εμπαινα σε αλλη καταψυξη.Στο αμαξι μου... το οποιο τις περισσοτερες φορες δεν επαιρνε μπρος απο το κρυο.
Ηταν νεκρο τελειως.
Αλλη ταλαιπωρια αυτη.
Να παιρνω τηλεφωνο στη δουλεια οτι θα αργησω λιγο κτλ.Να ψαχνω αλλο μεταφορικο μεσο και τρεχα γυρευε.
Τεσπα,ξαναγυρναω στο θεμα μας.
Μπαινω, που λετε, στο αμαξι εκεινη την ημερα ,το οποιο για καλη μου τυχη πηρε μπρος με τη μια, και ξεκιναω να παω στη δουλεια μου.
Αναβω στο φουλ τη θερμανση να ζεστανω λιγο το κοκαλακι μου και προχωραω κανονικα στην κλασικη διαδρομη που κανω εδω και χρονια.
Σε αυτην την κλασικη διαδρομη που κανω υπαρχει ενα φαναρι (το οποιο φυσικα με πιανει παντα) και βρισκεται ακριβως μπροστα απο ενα γωνιακο σπιτι.Οποτε αντι να κοιταω το φαναρι μεχρι να αναψει το πρασινο, κοιτουσα γυρω μου για να περασει η ωρα.Παρατηρησα, λοιπον, οτι στο εν λογω σπιτι μενει μια γιαγια. Οχι και πολυ γιαγια.

Εκεινη την ημερα και ενω περιμενα με τη τσιμπλα στο ματι το φαναρι, βλεπω αυτη τη γιαγια να εχει βγει μεσα στο ψοφοκρυο πρωι πρωι και τι να κανει λετε;;;;
ΝΑ ΠΛΕΝΕΙ ΤΑ ΠΑΤΖΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΣΤΙΧΟ.

Ε οχι!
Αδικια!

Δηλαδη να εχω ολον τον ελευθερο χρονο να κοιμηθω μεσα στη ζεστουλα και να ξυπνησω οποτε θελω και αντι για αυτο να βγω εξω στο ψοφοκρυο ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ και να "παιζω" με τα κρυα τα νερα.

Εκει συνειδητοποιησα τι παει να πει συνταξιουχος!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.