Φταίνε πάντα οι γονείς;

[Υδροχόος]

Το ανθρωπίνως δυνατό κάνει ο κάθε γονιός, ο ένας καλύτερα ο άλλος χειρότερα.
Αυτό που λέει η Himela είναι ότι γι' αυτήν δεν αρκεί και ότι πρέπει να γίνονται όλα τέλεια.

Θυμάμαι είχα διαβάσει ή ακούσει κάπου από παιδοψυχολόγο, ότι ένα παιδί μπορεί να πάρει κάτι στραβά ή να στιγματιστεί από μια ενέργεια ή προσέγγιση του γονιού, την οποία ο γονιός δεν μπορεί να την αντιληφθεί ή αντικειμενικά δεν ήταν κάτι "κακό". Συνεπώς τπτ δεν είμαι σίγουρο.
Απλά όποιος θέλει υιοθετεί μια μηδενιστική άποψη με το φόβο της ευθύνης και δεν κάνει παιδιά. Και δεν είναι λίγοι.

Αυτό είναι εγωιστικό, αν μου επιτρέπεις. Και πέρα από κάθε πραγματικότητα...

Και όσο γρηγορότερα αποδεχτούμε ότι τέλειος άνθρωπος/παιδί/σύντροφος/αδερφός/φίλος δεν υπάρχουν, τόσο καλύτεροι θα γίνουμε. Και γιατί δε θα έχουμε να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν.

Άλλωστε και ποιός είναι αυτός που δε θέλει να κάνει το τέλειο ; Σε όλους τους τομείς.

Και το καταλαβαίνουμε και οι γονείς στην πορεία. Όσο ακόμα τα έχουμε στην αγκαλιά μας και διαβάζουμε διάφορα βιβλία για το πώς μπορούμε να τους κάνουμε σωστούς ανθρώπους (μην ξεκινήσει τώρα καινούριος κύκλος, για το τί θεωρούμε "σωστούς"...).

Και μπορώ να σου πω ότι τα περισσότερα στη θεωρία, αν και δύσκολα, νομίζουμε ότι θα τα κατακτήσουμε. Η πρόθεση πάντα είναι καλή. Σκέφτεσαι και θες τα καλύτερα για το παιδί σου. Η διάθεση ; Περισσεύει !! Να κάνεις τα πάντα. Κι ακόμα περισσότερα, ει δυνατόν...

Μα όσο προχωράει και φτάνει η θεωρία να γίνει πράξη, κάπως δυσκολεύει το πράγμα. Και εκεί έρχεται το...ό,τι καλύτερο μπορούμε. Βάσει και των εκάστοτε συνθηκών που στην πορεία προκύπτουν.

Αυτά ισχύουν για τους περισσότερους γονείς, θέλω να πιστεύω...

Από εκεί και πέρα, δε φοβάμαι το ρίσκο. Έχω τη συνείδησή μου καθαρή ότι πάντα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Παντρεύτηκα και δε φοβήθηκα να το κάνω, μήπως και χωρίσω. Έκανα παιδί, ξέροντας ότι θα δώσω και τη ζωή μου αν χρειαστεί. Δε φοβάμαι και την αποτυχία, όμως. Την θεωρώ άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη...

 

[Devil]

Η αποτυχία και το λάθος προφανώς και έχουν θέση στη ζωή μας. Μας κάνουν την επόμενη φορά να επιτύχουμε. Μαθαινεις καλυτερα τον εαυτό σου μαθαινεις τι θέλεις.... το νορμάλ αυτο ειναι... να δοκιμάζεις και να ρισκάρεις.

Απλά κάποιοι το μεταθέτουν συνεχώς για μετά και επειδη ακριβώς δεν ζούν .... ο οργανισμος αρχιζει κ ζοριζεται και βγαινουν ολα τα ψυχοσωματικά.... αγχος... κρισεις πανικού... καταθλιψη.... κτλ κτλ

ο άλλος λέει ειμαι 30 χρονών και ακομη παρθένος γιατι δε βρηκα λεει αυτη που έψαχνα.... άστο φιλε δεν υπάρχει το παραμύθι σου βρές εκει μια να ξεκινήσεις να κάνεις σέξ τουλάχιστον και αμα εισαι καλός θα σε κρατήσει.

Πως να μην έχεις μετά κρίσεις αφου ο οργανισμος δεν εκτονώνεται... δεν έρχεται σε κορύφωση. Πηγαιντε να σας τα πούν και οι ψυχολογοι μονο που εκει ειναι μισάωρο και 50αρικο....