Φταίνε πάντα οι γονείς;

[alis]

Και αναρωτιέμαι... Είναι πάντα λάθος ενός γονιού εάν το παιδί του αποδειχτεί κακός άνθρωπος ή μπλέξει ή το σκάσει από το σπίτι ή κάνει κάτι πραγματικά πολύ κακό; Φαντάσου ότι έχεις φτάσει σε μια φάση που είσαι περήφανος για την ανατροφή που έδωσες στο παιδί δου, πιστεύεις ότι δεν θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι καλύτερα και ξαφνικά μαθαίνεις ή αντιλαμβάνεσαι ή στο λέει το ίδιο το παιδί σου ότι δεν είναι όλα όπως νομίζεις. Μαθαίνεις π.χ. ότι είναι μπλεγμένο με ναρκωτικά ή ότι πίνει πολύ ή ένα σωρό άλλα πράγματα. Και αναποφεύκτα αναρωτιέσαι. Είναι δικό μου το λάθος; Τι θα έπρεπε να είχα κάνει διαφορετικά;

Άραγε φταίνε πάντα οι γονείς αν κάτι δεν εξελιχθεί καλά στη ζωή του παιδιού τους ή μερικές φορές απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα; Μερικές φορές ίσως είναι απλά στο χαρακτήρα του και εσύ δεν μπορείς να το αλλάξεις, αργά ή γρήγορα η αληθινή του φύση θα εμφανιστεί. Τι πιστεύετε;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[giannis4ever]

Δεν νομίζω ότι φταίνε οι γονείς για τα πάντα. Κάποια πράγματα είναι στον χαρακτήρα μας και μπορεί να συμβούν κάποια γεγονότα που θα μας σημαδέψουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[johnnie2]

Μεχρι τα 18 παντα φταίνε!Μετα τα 18 δεν δικαιολογήσε...!

Κοίτα πέρα από την πλάκα όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς την πραγματική εννοια της ζωης όλη η ευθύνη αυτης μεταφέρεται από τα χέρια των γονιών σου σε ΕΣΕΝΑ.Αυτη είναι η μόνη αλήθεια.Για να αρχίσεις να ζεις θα χρησιμοποιήσεις τα εφόδια των γονιών σου αλλά είναι δικό σου καθήκον πλέον να τα αναβαθμίζεις και να προσθέτεις συνεχώς καινούρια με νέες γνωσεις,εμπειρίες ασχολίες.Και να σκεφτείς ότι και οι γονείς σου κάποτε βρέθηκαν στην ίδια θέση και είναι αυτό που ειναι και σου έδωσαν αυτό που οι δικοί τους γονείς έδωσαν σε αυτούς και έτσι πάει η αλυσίδα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Devina]

Οι γονείς είναι αυτοί που σου μαθαίνουν αξίες,συμπεριφορές, σου δίνουν τα εφόδια που μπορούν στο μέγιστο βαθμό.
Μπορούν να προστατεύσουν μέχρι μια κάποια ηλικία όμως...

Όλα αυτά λοιπόν, που λαμβάνουμε από τους δικούς μας, με διάφορα ερεθίσματα,γίνονται κομμάτια του χαρακτήρα μας αθελά μας. Γιατί έχουμε γεννηθεί σε ένα περιβάλλον με αυτούς τους ανθρώπους, και υπάρχει και μια ''μίμηση'' θα έλεγα..
Τελοσπάντων,όταν το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται λίγο πιο σοβαρά τα πράγματα, είναι στο χέρι του να πάρει επιλογές & αποφάσεις.
Οι γονείς έχουν δώσει μόνο το στίγμα τους ώστε να βοηθήσουν στην όποια αποφυγή κάποιας κατάστασης.
Και όταν λεω στίγμα, εννοώ σκέψη. Την διαδικασία της σκέψης. Της κρίσης! Όχι μασημένη τροφή, αλλά δουλεμένη...
Αυτό από την μεριά των γονιών. Και φυσικά τον μεγαλύτερο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του παιδιού.

Το καλύτερο για μένα, αυτά που παίρνουν τα παιδιά από τους γονείς...όλα αυτά που έχει πάρει ο καθένας μας, να τα αναπτύσσει. Να υπάρχει εξέλιξη και όχι φαύλος κύκλος από τα παλιά χρόνια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ελενη_]

Το σιγουρο ειναι οτι το παιδι γεννιεται με ενα χρακτηρα.. Δε μιλαω για διαμορφωμενη προσωπικοτητα, ιδεολογιες κλπ, αλλα υπαρχουν μωρα πιο ησυχα, πιο ζωηρα και παει λεγοντας. Απο κει και περα, οι γονεις παιζουνε καθοριστικο ρολο στη διαμορφωση της προσωπικοτητας του παιδιου, αφου ειναι οι πρωτοι με τους οποιους ερχεται σε επαφη, και αυτοι που του δινουν τα αρχικα ερεθισματα. Τωρα το "φταινε παντα οι γονεις" ειναι πολυ γενικο, παιζουν διαφοροι παραγοντες. Αν το παιδι ειναι μικρο ναι φταινε. Απο ενα σημειο και μετα ομως που μεγαλωνει και αρχιζει να αποκταει κριση, εχει κι αυτο ευθυνες. Ωστοσο πιστευω οτι οι γονεις παιζουν παρα πολυ σημαντικο ρολο και απ αυτους εξαρταται η καταληξη ενος παιδιου, ακομα κι οταν ενιληκιωθει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Συμφωνώ πολύ με την ελενη__.
Νομίζω ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτό που είμαστε, είναι διαμορφωμένο από τους γονείς και το όλο κλίμα που επικρατεί/επικρατούσε στην οικογένεια.
Δηλαδή οι αξίες που θα πάρεις από τους γονείς σου θα καθορίσουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των αποφάσεών σου στη ζωή, τα ερεθίσματα που λαμβάνεις θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα σου πιο ολοκληρωμένα.

Θα έλεγα με μεγάλη σιγουριά πχ. ότι οι σημερινοί έφηβοι είναι αυτό που έχουν πάρει από την οικογένειά τους. Δηλαδή η 13χρονη με το τσιγάρο και η 13χρονη που παίζει ακόμα με τις κούκλες, σίγουρα έχουν κάποια διαφορά στο τρόπο που μεγάλωσαν/μεγαλώνουν και στο πώς λειτουργούν οι γονείς του.
Ίσως το παράδειγμα να' ναι λίγο άτοπο και άκυρο, αλλά δε θέλω να αναφερθώ σε άλλες καταστάσεις.

Γι' αυτό εξάλλου θεωρώ τόσο ΥΠΕΡΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη να μεγαλώσεις ένα παιδί, γιατί δε θα πρέπει να' χεις μόνο υλικά αγαθά για να το μεγαλώσεις, αλλά πιο πολύ χρειάζεται τις σωστές βάσεις για τη ζωή του, για να είναι υπεύθυνος ενήλικας και να μπορεί να σταθεί στα πόδια του κάποια στιγμή και να' σαι περήφανος για το παιδί σου.

Από κει και πέρα σίγουρα είναι και θέμα κάθε ανθρώπου, γιατί μπορείς να σκεφτείς δύο αδέρφια με μικρή διαφορά ηλικίας, που μεγάλωσαν με τους ίδιους ανθρώπους, στο ίδιο περιβάλλον και που όμως ο ένας κάπου έχασε τη "μπάλα", αλλά κατά τ' άλλα θεωρώ ότι πολλά συνδέονται με τους γονείς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Oι γονείς για μένα έχουν ελάχιστη ευθύνη, απλά διαλέγουν να τους κατηγορούν όσοι δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παραδεχτούν ότι ευθύνονται οι ίδιοι για τις πράξεις τους. Το "από το αγκάθι βγαίνει ρόδο" δεν βγήκε τυχαία. Μπορεί οι γονείς να είναι δολοφόνοι, δεν σημαίνει ότι αυτοί φταίνε αν το παιδί βγει το ίδιο ή αν βγει άγιος. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την πορεία κάποιου με "κακή" ανατροφή. Μπορεί να κάνει το ίδιο στα δικά του παιδιά, μπορεί όμως και να ξέρει το άσχημο άρα να βάλει τα δυνατά του να μην κάνει ποτέ ο,τι του έκαναν. Ολοι έχουν δυνατότητα επιλογής του τι χαρακτήρα θέλουν να διαμορφώσουν. Το θέμα είναι να μην βγάζουν την ουρά τους απέξω και να λένε "α, εμένα έτσι με εμαθαν, δεν φταίω".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Imadlak]

Πιστευω οτι ο ρολος των γονεων ειναι πολυ καθοριστικος,γιατι δημιουργουν τη προσωπικοτητα των παιδιων και τους περνανε ορισμενα στοιχεια του μελλοντικου χαρακτηρα τους...Ομως αυτο δεν σημαινει οτι φταινει για οποιαδηποτε επιλογη των παιδιων τους!απο ενα σημειο και μετα τα παιδια εχουν την αποκλειστικη ευθυνη για τις πραξεις τους,εφοσον οι γονεις τους βεβαια τα εχουν αναθρεψει σωστα!! Επομενως δεν νομιζω οτι φταινε οι γονεις για τα παντα,φταιμε και εμεις!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Εγώ δεν έχω παιδιά, και άρα η άποψή μου είναι εκείνης που είναι έξω απ το χορό και πολλά τραγούδια λέει.
Κάθε χρόνο παρακολουθώ ένα σεμινάριο ψυχολογίας. Πέρσι όλη τη χρονια, το θέμα ήταν τα παιδιά.
Ο δάσκαλός μας είπε ότι οι γονείς ευθύνονται στο 100% για την προσωπικότητα που θα έχει το κάθε παιδί. Ακόμα μας έλεγε κι αν είναι δίδυμα, και έχουν διαφορετικές προσωπικότητες, σημαίνει χωρίς καμία αμφιβολία ότι διαφορετικά μεγάλωσε το ένα και διαφορετικά το άλλο. (Παράδειγμα: Το ένα παιδί έχει το όνομα της γιαγιάς και έτσι η μάνα το κανακεύει παραπάνω κτλ. Ή το ένα περπάτησε πιο γρήγορα και έτσι όταν περπάτησε το άλλο, δεν ήταν ίδιος ο ενθουσιασμός). Όμως, κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι γονείς ευθύνονται για τις επιλογές των παιδιών. Δηλαδή οι γονείς δίνουν τα εφόδια, προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά "χρήσιμα" και από εκεί ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του. Σημασία έχει ο καθε γονιός να δώσει στο παιδί να καταλάβει την έννοια της τιμιότητας, της καλοσύνης, του φιλότιμου, του σωστού, του λάθους, του κοινωνικά αποδεκτού και του μη αποδεκτού κτλ. Μετά είναι στην κρίση του παιδιού να τα φιλτράρει όλα αυτά και να αποφασίσει πως θα τα χρησιμοποιήσει.

Η μαμά μου μου χει πει μια κουβέντα. "Ότι συμβαίνει στη ζωή μας, το έχουμε επιλεξει εμείς.".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ξανθη Κυπραιου]

Οι γονείς είναι πρότυπο για τα παιδιά τους.

Αν λοιπόν τα παιδιά έχουν λανθασμένα πρότυπα επηρεάζεται τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

Στη συνέχεια της ζωή τους, μέσα από τις δικές τους επιλογές και μέσα από τους ανθρώπους που θα βρεθούν δίπλα τους (καθηγητές, φίλοι...) διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους.

Νομίζω ότι η παροιμία "από ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο" ταιριάζει ως συμπέρασμα....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[yperoxi]

Μπορεί οι γονείς να μη φταίνε 100% αν το παιδί του μετεξελιχθεί σε κω...παίδι αλλά σίγουρα φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης γιατί η προσωπικότητα ενός παιδιού διαμορφώνεται ΚΑΙ μέσα στην οικογένεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[just smile!]

Παντα φταινε.Όχι,δεν εχω κατι με τους γονεις μου και ξεσπαω εδω απλα θεωρω απιστευτη ευθυνη την μητροτητα/πατροτητα.Το πως συμπεριφερεται ο γονιος στο παιδι του εχει αντικτυπο στην μετεπειτα ζωη του.Κι αυτο του στυλ φταει η εφηβεια ειναι απλα η γνωστη δικαιολογια των αοτυχημενων γονιων για να αποποιηθουν των ευθυνων.Εαν δεν εχουν γαλουχησει τα παιδια τους σωσστα η εφηβεια ειναι απλα πολλα παρτυ,κοπανες και εντονο φλερτ.ουτε ναρκωτικα ουτε τσιγαρα,ουτε καταχρηση αλκοολ,ουτε τραμπουκισμοι,ουτε τιποτα.Αυτο το κλισε του στυλ οι κακες παρεες ισχυει μονο για παιδια που ειναι κλειστα και ευκολα να επηρεαστουν.Και παλι φταινε οι γονεις που τα παιδια του δεν ξερουν να προφυλασσονται.Γενικα πρεπει να προσπαθεις να μεγαλωσεις το παιδι σου με τον ιδανικοτερο τροπο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[spsj94n]

Γενικά οι γονείς έχουν ευθύνες σε κάποιο ποσοστό που εξαρτάται από την περίσταση. Ωστόσο τα αντικοινωνικά (antisocial) και γενικά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας καθορίζονται γενετικά σε κάποιον βαθμό. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως η μη γενετικές επιρροές ταυτίζονται εξ' ολοκλήρου με το οικογενειακό περιβάλλον.

Μία σχετική έρευνα, που δεν περιορίζεται σε αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, στην οποία μελετήθηκαν χαρακτηριστικά από PDs: https://intranet.newriver.edu/image...ons to Dimensions of Personality Disorder.pdf

 

[nPb]

Υπαρχει και η περιπτωση να βρει ο φωτης καποια κοπελα απο τη σχολη του και να κοιμαται σε αυτη καποια βραδυα ειδικα αμα νοικιαζει δικο της σπιτι.Θα ειναι διπλο χτυπημα για τους γονεις του αφου και κοπελα θα βρει και θα περναει πολλες ωρες εκτος σπιτιου.Αμα βαραει τα τηλεφωνα η μανα σου απλα το κλεινεις φωτη.Γνωμη μου.

Eίναι εύκολο να γνωρίσεις κοπέλα στην Ελλάδα; Πάμε καλά; Αν βαράει τηλέφωνα η μάνα και ο φώτης δεν το σηκώνει, μετά θα καλέσει και την ΕΜΑΚ για να τον βρουν.

Μη μπλέξεις με Ελληνίδα μάνα. Προτιμώ μάνα Σουηδέζα ή Γερμανίδα.

Η φωτογραφία δείχνει πως η Ελληνίδα μάνα ρουφάει την ενέργεια του παιδιού της.

 

[Wonderkid]

Όντως, είναι δυστυχώς πολύ υπερπροστατευτικές με την αρνητική έννοια οι ελληνίδες μανάδες...

 

[Himela]

Οι Ελληνίδες μάνες μεγαλώνουν τους γιους που δε θα ήθελαν για άντρα και οι Έλληνες πατέρες τις κόρες που δε θα ήθελαν για γυναίκες.

 

[American Economist]

Οι Ελληνίδες μάνες μεγαλώνουν τους γιους που δε θα ήθελαν για άντρα και οι Έλληνες πατέρες τις κόρες που δε θα ήθελαν για γυναίκες.

Αυτο ακριβώς. Βλεπω τον τροπο ανατροφής των παιδιών στην Βρετανία, Σουηδια κτλ και ευχομαι να ημουν και εγω εκει. Τουλαχιστον εκει τα παιδια παιρνουν την ζωη στα χερια τους απο τα 18.

 

[Himela]

Αυτο ακριβώς. Βλεπω τον τροπο ανατροφής των παιδιών στην Βρετανία, Σουηδια κτλ και ευχομαι να ημουν και εγω εκει. Τουλαχιστον εκει τα παιδια παιρνουν την ζωη στα χερια τους απο τα 18.

Γιατί προς αυτή την κατεύθυνση τα μεγαλώνουν. Εδώ οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά με το σκεπτικό και τη θέληση να είναι μαζί τους για πάντα. Έτσι τα αγοράκια δε μαθαίνουν ποτέ να μαζεύουν τα ρούχα τους, το πιάτο τους, να συμμαζεύουν, τα κοριτσάκια μαθαίνουν να έχουν καλούς τρόπους και να είναι χαριτωμένα. Έχω ακούσει από γνωστό που πήγε στη Σουηδία λίγα χρόνια πριν οτι εκεί τα παιδάκια πάνε στο προνήπιο από 1,5 χρονών και την ώρα του φαγητού τους δίνουν το πλαστικό κουταλάκι να φάνε μόνα τους. Ούτε να είναι από πάνω τους με αεροπλανάκι, μια μπουκίτσα για τον παππού και λοιπές αηδίες, ούτε αυτό δε μού αρέσει θέλω παγωτό, ούτε να πετάει κάτω το φαγητό, τίποτα. Αν δε θέλουν δεν τρώνε και τέλος. Αυτά εδώ στο Ελλάντα είναι επιστημονική φαντασία.

 

[nPb]

πάνε στο προνήπιο από 1,5 χρονών και την ώρα του φαγητού τους δίνουν το πλαστικό κουταλάκι να φάνε μόνα τους. Ούτε να είναι από πάνω τους με αεροπλανάκι, μια μπουκίτσα για τον παππού και λοιπές αηδίες, ούτε αυτό δε μού αρέσει θέλω παγωτό, ούτε να πετάει κάτω το φαγητό, τίποτα. Αν δε θέλουν δεν τρώνε και τέλος.

Himelάρα γι' αυτό σ' αγαπάμε. Μου περιέγραψες όλη την Ελλάδα σε δυο προτάσεις. Μια μπουκίτσα για τη θείτσα και παίζουμε κυνηγητό με το κουτάλι μέσα στο σαλόνι. Μετά αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου.

 

[paskmak]

Γιατί προς αυτή την κατεύθυνση τα μεγαλώνουν. Εδώ οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά με το σκεπτικό και τη θέληση να είναι μαζί τους για πάντα. Έτσι τα αγοράκια δε μαθαίνουν ποτέ να μαζεύουν τα ρούχα τους, το πιάτο τους, να συμμαζεύουν, τα κοριτσάκια μαθαίνουν να έχουν καλούς τρόπους και να είναι χαριτωμένα. Έχω ακούσει από γνωστό που πήγε στη Σουηδία λίγα χρόνια πριν οτι εκεί τα παιδάκια πάνε στο προνήπιο από 1,5 χρονών και την ώρα του φαγητού τους δίνουν το πλαστικό κουταλάκι να φάνε μόνα τους. Ούτε να είναι από πάνω τους με αεροπλανάκι, μια μπουκίτσα για τον παππού και λοιπές αηδίες, ούτε αυτό δε μού αρέσει θέλω παγωτό, ούτε να πετάει κάτω το φαγητό, τίποτα. Αν δε θέλουν δεν τρώνε και τέλος. Αυτά εδώ στο Ελλάντα είναι επιστημονική φαντασία.

Καλα, στην βόρεια Ευρώπη επικρατεί το τελείως αντίθετο άκρο ομως.

Παιδιά από τα 18 να τρώνε κλωτσιά από το σπιτι, να μετακομίζουν 500 χλμ μακριά, και να βλέπουν τους γονεις τους μετά από 40 χρονια όταν ειναι στα τελευταία τους κάπου πεταμένοι σ ένα γηροκομείο γι τελευταία φορά. Ο εξευτελισμός του θεσμού της οικογένειας.