Ο σύγχρονος άνθρωπος

[ilias90]

Εν μέσω καύσωνα και μην μπορώντας να πάω θάλασσα, είπα να ανοίξω ένα θέμα γενικότερου φιλοσοφικού ενδιαφέροντος και προβληματισμού. Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου. Κυρίως τις δεύτερες, μιας και εννοείται ότι θα είμαι, για ακόμη μία φορά, απαισιόδοξος. Ξεκινάω με μία βαρυσήμαντη δήλωση:

Ο καιρός που ζούμε, οι δεκαετίες από την απαρχή της άμεσης πρόσβασης του καθενός στο διαδίκτυο έως και την εποχή της εισόδου της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας αποτελεί περίοδο σημαντικότατων αλλαγών, ακόμα περισσότερο κι από αυτών της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη συλλογική συνείδηση, τις ζούμε, αλλά -θεωρώ- πως δεν τις αντιλαμβανόμαστε ούτε στο ελάχιστο. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός πως, όταν ζεις κάτι, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις με το ουδέτερο βλέμμα που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικές και τόσο ανησυχητικές οι αλλαγές;

Η απάντηση στο ερώτημα ξεκινάει από αρκετά παλιά, γι' αυτό χρειάζεται μια αναδρομή. Ο δυτικός κόσμος ανέκαθεν είχε μια προσέγγιση περισσότερο ατομοκεντρική και φιλελεύθερη απ' τον υπόλοιπό. Αυτό έφερε μεν πάρα πολλά θετικά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας -από τα σημαντικότερα ότι η ποιότητα ζωής του σήμερα είναι απείρως καλύτερη από αυτήν, για παράδειγμα του μεσαίωνα-, αλλά έφερε και άσχημα. Πολλά άσχημα. Ένα εξ αυτών ήταν και είναι η προοδευτική και ολοένα αυξανόμενη προσκόλληση στο Εγώ μας, που αποτυπώθηκε τόσο σε πολιτικά (νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός) όσο και σε φιλοσοφικά (υλισμός, νιχιλισμός) και θρησκευτικά (αθεϊσμός, αγνωστικισμός) ρεύματα. Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου. Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αναγκαία η ελευθερία έκφρασης και σκέψης που παρέχει ο δυτικός κόσμος ούτε ότι μου αρέσουν απολυταρχικά καθεστώτα που προάγουν τη μαζοποίηση του ανθρώπου και την απώλεια της αίσθησης της ταυτότητάς. Κάθε άλλο. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια ισορροπία μεταξύ ατόμου και συνόλου, ισορροπία που ο σύγχρονος κόσμος μας έχει απωλέσει, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το άτομο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον από τη μέρα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Έτσι του μαθαίνουν, έτσι μεγαλώνει, έτσι καταλήγει. Μαθαίνει να σκέφτεται βάσει του «εγώ και οι άλλοι» και όχι του «εμείς.» Στο σήμερα και με την αναφερθείσα στην αρχή, πρόσβασή μας σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλήξαμε, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά αποστασιοποιημένοι, κολλημένοι σε οθόνες, κάτι που μοιραία δυσχεραίνει τις κοινωνικές μας δεξιότητες, ακόμα και την ίδια την όρεξή μας για κοινωνικοποίηση. Η αρνητικότητα που εκπέμπεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σχεδόν απτή. Άλλωστε, φαίνεται και στην έκρηξη ψυχικών παθήσεων, της κατανάλωσης ψυχοτρόπων και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεφύγει από την τρέλα της καθημερινότητας. Συνέβαλλε τα μέγιστα δε και η συγκέντρωσή μας σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, καθώς η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί παρά να τον επηρεάσει σημαντικά.

Για να επανέλθω στο συμπέρασμα που εξήγαγα στην αρχή, θεωρώ ότι -δεδομένων των υπαρχουσών αλλαγών που έφεραν το ίντερνετ και τα social media στη συλλογική συνείδηση- οι εξελίξεις που συμβαίνουν τώρα και η (μελλοντική) πρόσβαση σε αυτές από τον λαό θα φέρει -ενδεχομένως- ένα νέο είδος ανθρώπου. Όχι με βιολογική, αλλά σίγουρα με κοινωνιολογική έννοια. Τον «homo antisocialis*», έναν άνθρωπο που θα δουλεύει, θα συνάπτει φιλίες, θα ερωτεύεται, θα ζει -θα ζει, αλήθεια;- από μακριά, χωρίς επαφή...

Πως σας φαίνονται τα παραπάνω; Απαισιόδοξα, πολύ απαισιόδοξα ή απλό παραλήρημα; Περιμένω τις απόψεις σας...

*δική μου η επινόηση, αν κάποιος το βλέπει όπως κι εγώ και έχει κάποια καλύτερη ονομασία κατά νου, παρακαλώ, ελεύθερα.

 

[Joji]

Συγγνώμη, παθαίνω deja vu ή έχεις ξανά ανεβάσει το ίδιο θέμα στο παρελθόν;

 

[ilias90]

Συγγνώμη, παθαίνω deja vu ή έχεις ξανά ανεβάσει το ίδιο θέμα στο παρελθόν;

Όχι. Είχα ανεβάσει, όμως, ένα νήμα με τίτλο «Αποτελεί η σύγχρονη εποχή ''ταφόπλακα'' της φιλοσοφίας;», που είχα εκφράσει παρόμοιες απόψεις. Απλώς εδώ το πάω γενικότερα και δεν μένω στη φιλοσοφία.

 

[Samael]

Δεν πιστεύω οτι υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος . Ο άνθρωπος στο core του ήταν πάντα ο ίδιος . Ο ίδιος επιλέγει πόσο κοινωνικός ή αντικοινωνικός θα είναι . Ο ίδιος επιλέγει πολλά στην ζωή του γενικά . Η τεχνολογία απλώς δίνει την φυσική ικανότητα να εκδηλωθεί το όποιο potential που προϋπάρχει , ως απόρροια των επιθυμιών πάντα του ίδιου του ανθρώπου .

Το θετικό είναι οτι και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι με φιλότιμο , που νοιάζονται και που κοιτάνε κάτι παραπάνω απο τον κώλο τους . Που μπορούν να επικοινωνήσουν efficiently χωρίς να είναι αντικοινωνικοί . Το αρνητικό είναι οτι οτι το αντίθετο αυτών αριθμητικά υπερτερεί και αυτό μακροπρόθεσμα θα έχει ως αποτέλεσμα οι λαμπρές εξαιρέσεις να γίνονται even scarcer .

 

[dum dum boy]

το ιντερνετ και τα σόσιαλ απλά έχουν βγάλει στην επιφάνεια πολλά, που είτε μας ήταν άγνωστα, είτε δεν μας άγγιζαν, είτε τα κρύβαμε καλά κάτω από το χαλί σαν κοινωνίες. γενικά πολύ όγκο πληροφορίας, και χρήσιμης, αλλά και πολλά σκουπίδια. αυτό προσωπικά μου δημιουργεί μια ανασφάλεια, γιατί όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τα φιλτράρω εντελώς και κάποια με επηρεάζουν αρνητικά. καλά ήμουν πριν το ιντερνετ, στο μικρόκοσμό μου.

 

[glayki]

Εν μέσω καύσωνα και μην μπορώντας να πάω θάλασσα, είπα να ανοίξω ένα θέμα γενικότερου φιλοσοφικού ενδιαφέροντος και προβληματισμού. Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου. Κυρίως τις δεύτερες, μιας και εννοείται ότι θα είμαι, για ακόμη μία φορά, απαισιόδοξος. Ξεκινάω με μία βαρυσήμαντη δήλωση:

Ο καιρός που ζούμε, οι δεκαετίες από την απαρχή της άμεσης πρόσβασης του καθενός στο διαδίκτυο έως και την εποχή της εισόδου της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας αποτελεί περίοδο σημαντικότατων αλλαγών, ακόμα περισσότερο κι από αυτών της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη συλλογική συνείδηση, τις ζούμε, αλλά -θεωρώ- πως δεν τις αντιλαμβανόμαστε ούτε στο ελάχιστο. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός πως, όταν ζεις κάτι, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις με το ουδέτερο βλέμμα που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικές και τόσο ανησυχητικές οι αλλαγές;

Η απάντηση στο ερώτημα ξεκινάει από αρκετά παλιά, γι' αυτό χρειάζεται μια αναδρομή. Ο δυτικός κόσμος ανέκαθεν είχε μια προσέγγιση περισσότερο ατομοκεντρική και φιλελεύθερη απ' τον υπόλοιπό. Αυτό έφερε μεν πάρα πολλά θετικά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας -από τα σημαντικότερα ότι η ποιότητα ζωής του σήμερα είναι απείρως καλύτερη από αυτήν, για παράδειγμα του μεσαίωνα-, αλλά έφερε και άσχημα. Πολλά άσχημα. Ένα εξ αυτών ήταν και είναι η προοδευτική και ολοένα αυξανόμενη προσκόλληση στο Εγώ μας, που αποτυπώθηκε τόσο σε πολιτικά (νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός) όσο και σε φιλοσοφικά (υλισμός, νιχιλισμός) και θρησκευτικά (αθεϊσμός, αγνωστικισμός) ρεύματα. Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου. Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αναγκαία η ελευθερία έκφρασης και σκέψης που παρέχει ο δυτικός κόσμος ούτε ότι μου αρέσουν απολυταρχικά καθεστώτα που προάγουν τη μαζοποίηση του ανθρώπου και την απώλεια της αίσθησης της ταυτότητάς. Κάθε άλλο. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια ισορροπία μεταξύ ατόμου και συνόλου, ισορροπία που ο σύγχρονος κόσμος μας έχει απωλέσει, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το άτομο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον από τη μέρα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Έτσι του μαθαίνουν, έτσι μεγαλώνει, έτσι καταλήγει. Μαθαίνει να σκέφτεται βάσει του «εγώ και οι άλλοι» και όχι του «εμείς.» Στο σήμερα και με την αναφερθείσα στην αρχή, πρόσβασή μας σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλήξαμε, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά αποστασιοποιημένοι, κολλημένοι σε οθόνες, κάτι που μοιραία δυσχεραίνει τις κοινωνικές μας δεξιότητες, ακόμα και την ίδια την όρεξή μας για κοινωνικοποίηση. Η αρνητικότητα που εκπέμπεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σχεδόν απτή. Άλλωστε, φαίνεται και στην έκρηξη ψυχικών παθήσεων, της κατανάλωσης ψυχοτρόπων και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεφύγει από την τρέλα της καθημερινότητας. Συνέβαλλε τα μέγιστα δε και η συγκέντρωσή μας σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, καθώς η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί παρά να τον επηρεάσει σημαντικά.

Για να επανέλθω στο συμπέρασμα που εξήγαγα στην αρχή, θεωρώ ότι -δεδομένων των υπαρχουσών αλλαγών που έφεραν το ίντερνετ και τα social media στη συλλογική συνείδηση- οι εξελίξεις που συμβαίνουν τώρα και η (μελλοντική) πρόσβαση σε αυτές από τον λαό θα φέρει -ενδεχομένως- ένα νέο είδος ανθρώπου. Όχι με βιολογική, αλλά σίγουρα με κοινωνιολογική έννοια. Τον «homo antisocialis*», έναν άνθρωπο που θα δουλεύει, θα συνάπτει φιλίες, θα ερωτεύεται, θα ζει -θα ζει, αλήθεια;- από μακριά, χωρίς επαφή...

Πως σας φαίνονται τα παραπάνω; Απαισιόδοξα, πολύ απαισιόδοξα ή απλό παραλήρημα; Περιμένω τις απόψεις σας...

*δική μου η επινόηση, αν κάποιος το βλέπει όπως κι εγώ και έχει κάποια καλύτερη ονομασία κατά νου, παρακαλώ, ελεύθερα.

Έχω την αίσθηση πως ο "homo digtalis "όντας προσκολλημένος στο ψηφιακό περιβάλλον οδεύει τάχιστα χωρίς δυνατότητα διαφυγής σε αυτό που αποκάλεσες " Antisocialis".Ενδεικτικό το πόσο εύκολα συνάπτουμε επαφές εικονικές στον ψηφιακό κόσμο, μια ψευδής αίσθηση κοινωνικοποίησης σε σχέση με την πραγματική ζωή, ενώ έξω είμαστε επιφυλακτικά μη διαθέσιμοι. Το ίδιο το μέσο και η χρήση του οδηγούν σε μονόδρομο.

 

[parafernalia]

Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου.

Που την βλέπεις τη θεοποίηση του ατόμου; Το άτομο-πρόσωπο-πνεύμα, η αυτεξούσια μονάδα δηλαδή, έχει κατά κυριολεξία συνθλιβεί στο βωμό του χρήματος.

Τώρα ο ψυχαναλυτικός προσδιορισμός του νεο-ανθρώπου είναι η ασημαντότητα και γι' αυτό δεν ευθύνεται το digitalis αλλά η φαντασιακή θέσμιση των κοινωνιών. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο εμείς το επιτρέπουμε.

 

[ilias90]

Δεν πιστεύω οτι υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος .

Σύγχρονος άνθρωπος με την έννοια του ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, τα οποία προσιδιάζουν με το «πνεύμα του καιρού τους.» Αυτά αφορούν σε αξίες, αρχές και άλλα παρόμοια... Το κοινωνικό πλαίσιο κάθε εποχής αλλάζει, μαζί αυτό αλλάζουν και οι άνθρωποι, συνεχίζοντας μια διαδικασία συνεχούς αλληλεπίδρασης και αλλαγής. Αυτή η διαδικασία διαμορφώνει τη συλλογική συνείδηση που γράφω.

Ο άνθρωπος στο core του ήταν πάντα ο ίδιος .

Αν το πάρεις βάσει των βιολογικών του αναγκών, ναι.

Ο ίδιος επιλέγει πόσο κοινωνικός ή αντικοινωνικός θα είναι . Ο ίδιος επιλέγει πολλά στην ζωή του γενικά

Εδώ θα διαφωνήσω αρκετά, μιας και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση σε απόλυτο βαθμό, οπότε οι επιλογές του ανθρώπου δεν είναι και τόσο δικές του. Τι θέλω να πω; Οι επιρροές του κοινωνικού πλαισίου σε συνδυασμό με την εποχή που ζω έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την οπτική μου για τη ζωή και τις απόψεις μου, οπότε, για παράδειγμα, αν γεννηθώ σε μία χώρα θα έχω όνειρο να πετύχω επαγγελματικά, να είμαι ελεύθερος και ανεξάρτητος από όλους κ.λπ, ενώ αν γεννηθώ σε μία άλλη, απώτατος στόχος μου θα είναι να κάνω οικογένεια. Θεωρώ πως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις επιρροές της εποχής τους πάνω τους και το πως αυτές τους έχουν διαμορφώσει.

το ιντερνετ και τα σόσιαλ απλά έχουν βγάλει στην επιφάνεια πολλά, που είτε μας ήταν άγνωστα, είτε δεν μας άγγιζαν, είτε τα κρύβαμε καλά κάτω από το χαλί σαν κοινωνίες. γενικά πολύ όγκο πληροφορίας, και χρήσιμης, αλλά και πολλά σκουπίδια. αυτό προσωπικά μου δημιουργεί μια ανασφάλεια, γιατί όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τα φιλτράρω εντελώς και κάποια με επηρεάζουν αρνητικά. καλά ήμουν πριν το ιντερνετ, στο μικρόκοσμό μου.

Έχω ξαναπεί ότι είναι αχαριστία να κράζουμε το ίντερνετ. Χάρη σε αυτό έχουμε πρόσβαση σε γνώση, πρόσβαση την οποία πριν από αυτό οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Χώρια τα πόσα άλλα, απλώς έχω αδυναμία στη γνώση.
Το μεγαλύτερο θέμα είναι τα social media, οι αλλαγές που έχουν επιφέρει στον τρόπο επικοινωνίας μας και της οπτικής μας του κόσμου κ.ο.κ. Επίσης, το σκουπιδαριό που αναφέρεις, από το οποίο έχω κι εγώ κατά διαστήματα επηρεαστεί αρνητικά, καθιστά αναγκαία τα ισχυρά φίλτρα.

(καλώς επανήλθες)

Έχω την αίσθηση πως ο "homo digtalis "όντας προσκολλημένος στο ψηφιακό περιβάλλον οδεύει τάχιστα χωρίς δυνατότητα διαφυγής σε αυτό που αποκάλεσες " Antisocialis".Ενδεικτικό το πόσο εύκολα συνάπτουμε επαφές εικονικές στον ψηφιακό κόσμο, μια ψευδής αίσθηση κοινωνικοποίησης σε σχέση με την πραγματική ζωή, ενώ έξω είμαστε επιφυλακτικά μη διαθέσιμοι. Το ίδιο το μέσο και η χρήση του οδηγούν σε μονόδρομο.

Ακριβώς, ακριβώς. Είναι οι αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας που έγραψα παραπάνω. Για τον σύγχρονο άνθρωπο όσοι συνεχίζουν να επιδιώκουν γνωριμίες στο δια ζώσης αρχίζουν και φαίνονται περίεργοι και πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος τρόπος γνωριμίας θα καταλήξει ανεπίτρεπτος για τις μελλοντικές κοινωνίες.

(ωραίο το homo digitalis, δεν το είχα ξανακούσει)

Που την βλέπεις τη θεοποίηση του ατόμου; Το άτομο-πρόσωπο-πνεύμα, η αυτεξούσια μονάδα δηλαδή, έχει κατά κυριολεξία συνθλιβεί στο βωμό του χρήματος.

Δεν το πήγα βάσει ανθρωπισμού ή υπαρξισμού και δεν το είπα με θετικό τρόπο. Ίσα ίσα, θα μπορούσες να πεις ότι το πήγα και ψυχαναλυτικά, όπως αναφέρεις κάτω. Με το Θεοποίηση του ατόμου αναφέρθηκα στην ενίσχυση των ατομικιστικών και ναρκισσιστικών χαρακτηριστικών μας, στο ότι μας βλέπουμε ολοένα περισσότερο ως κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, χαμένους στον μικρόκοσμό μας.
Όλα αυτά δεν αναιρούνται από τη λατρεία μας στο χρήμα, μια λατρεία, όμως, που είναι η μικρή εικόνα. Η μεγάλη εικόνα είναι -για εμένα- ότι θυσιάσαμε την πνευματικότητα και τον ιδεαλισμό στο βωμό του υλισμού. Αυτός είναι ο αληθινός βωμός.

View attachment 118851

Δεν έχω διαβάσει Καστοριάδη ακόμα, θα το βάλω στα πλάνα για την άδεια του Αυγούστου.

 

[Resaldis]

Κατά τη γνώμη μου ο σύγχρονος άνθρωπος είναι υπερκοινωνικός, αφού με τη συνδρομή των κοινωνικών μέσων διαχειρίζεται κοινωνικά δίκτυα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ακόμα επαφών. Ωστόσο αν δεχτούμε ότι ένας άνθρωπος πρακτικά μπορεί να συντηρήσει κοινωνικές σχέσεις με 150 άλλους ανθρώπους, τότε δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι η υπερκοινωνικότητα του σύγχρονου ανθρώπου είναι όντως εικονική. Επιπροσθέτως, η ανάδειξη της ατομικότητας ως αξίας ζωής συνάδει οπωσδήποτε με το αναδυόμενο πρότυπο της κοινωνίας της αγοράς, σύμφωνα με το οποίο τα άτομα καλούνται πρωτίστως να μεγιστοποιήσουν την παραγωγικότητά τους, ώστε να βελτιώσουν μακροπρόθεσμα το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας τους.

 

[Samael]

Σύγχρονος άνθρωπος με την έννοια του ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, τα οποία προσιδιάζουν με το «πνεύμα του καιρού τους.» Αυτά αφορούν σε αξίες, αρχές και άλλα παρόμοια... Το κοινωνικό πλαίσιο κάθε εποχής αλλάζει, μαζί αυτό αλλάζουν και οι άνθρωποι, συνεχίζοντας μια διαδικασία συνεχούς αλληλεπίδρασης και αλλαγής. Αυτή η διαδικασία διαμορφώνει τη συλλογική συνείδηση που γράφω.

Προφανώς υπό την έννοια που το αναφέρεις έχεις δίκιο ότι υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος . Πράγματι οι αξίες , οι ανάγκες , τα στανταρς και οι αρχές από εποχή σε εποχή μεταβάλλονται . Αλλά στο πολύ core τους μοιράζονται σχεδόν πάντα κοινά χαρακτηριστικά . Λόγου χάρη είτε ζούσες 6 αιώνες πριν είτε τώρα , την αγάπη θα την ήθελες . Την διασκέδαση σου θα την ήθελες . Ακόμα και οι influencers και οι ινσταγκραμικοι είναι πολύ πιθανό ότι υπήρχαν και στο παρελθόν υπό καμιά μορφή . Ενδεχομένως να μην επέτρεπαν τα μέσα του τότε να εξελιχθούν όπως οι σημερινοί , οπότε να ήταν πιο περιορισμένοι στο τι μπορούσαν να κάνουν αλλά και αριθμητικά . Η ανάγκη όμως , από ανθρώπινη Σκόπια , ίσως ήταν πάντα εκεί.

Αν το πάρεις βάσει των βιολογικών του αναγκών, ναι.

Σε μεγάλο βαθμό οι ανάγκες μας σε πρώτη φάση καθορίζονται από βιολογικά αιτία . Εάν τις ικανοποιούμε αυτές τότε ο οργανισμός θέλει πάντα κι άλλα . Οπότε είτε αποκτάει νέες ανάγκες , είτε προσπαθεί να κάνει overload τις τωρινές του μέσω της υπερβολής ή εξελίσσεται και αρχίζει και αναπτύσσει και υψηλότερου νοητικού επιπέδου ανάγκες . Λόγου χάρη ανάγκη να ξεχωρίζει ή να είναι καλός στην δουλειά του κτλπ.

Εδώ θα διαφωνήσω αρκετά, μιας και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση σε απόλυτο βαθμό, οπότε οι επιλογές του ανθρώπου δεν είναι και τόσο δικές του. Τι θέλω να πω; Οι επιρροές του κοινωνικού πλαισίου σε συνδυασμό με την εποχή που ζω έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την οπτική μου για τη ζωή και τις απόψεις μου, οπότε, για παράδειγμα, αν γεννηθώ σε μία χώρα θα έχω όνειρο να πετύχω επαγγελματικά, να είμαι ελεύθερος και ανεξάρτητος από όλους κ.λπ, ενώ αν γεννηθώ σε μία άλλη, απώτατος στόχος μου θα είναι να κάνω οικογένεια. Θεωρώ πως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις επιρροές της εποχής τους πάνω τους και το πως αυτές τους έχουν διαμορφώσει.

Πολύ σωστά αυτά που λες , αλλά για να συζητάμε σε αυτό το θέμα , είναι ξεκάθαρο ότι εν τέλει ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τις επιρροές που του ασκούνται ως αποτέλεσμα της χώρας που γεννήθηκε και του κοινωνικού πλαίσιου μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε σαν ολοκληρωμένη οντότητα . Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με λίγο διαφορετικές συνθήκες θα ήταν χρυσοί , αλλά από εκεί και πέρα υπάρχει πάντα και η ατομική ευθύνη . Τουλάχιστον για τον Δυτικό άνθρωπο έτσι . Τώρα στην Ανατολή , τα πράγματα είναι σε άλλο λεβελ γιατί υπάρχει πλύση εγκεφάλου και απαγόρευση στην έκθεση ιδεών που στρέφονται κατά των απολυταρχικών κρατών .

 

[ilias90]

Θυμάμαι έχουμε διαφωνήσει ξανά πάνω σε παρόμοια θέματα. Λογικό, μιας και είσαι των θετικών κι εγώ των κοινωνικών επιστημών. Πάντως είναι πολύ χρήσιμη η συνεισφορά σου στο θέμα για τη συνέχειά του...

Σε μεγάλο βαθμό οι ανάγκες μας σε πρώτη φάση καθορίζονται από βιολογικά αιτία . Εάν τις ικανοποιούμε αυτές τότε ο οργανισμός θέλει πάντα κι άλλα . Οπότε είτε αποκτάει νέες ανάγκες , είτε προσπαθεί να κάνει overload τις τωρινές του μέσω της υπερβολής ή εξελίσσεται και αρχίζει και αναπτύσσει και υψηλότερου νοητικού επιπέδου ανάγκες . Λόγου χάρη ανάγκη να ξεχωρίζει ή να είναι καλός στην δουλειά του κτλπ.

Μου θύμισες τη θεωρία των αναγκών του Maslow. Επιγραμματικά, μιας και είναι αρκετά γνωστή, οι ανθρώπινες ανάγκες χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες, από τις πιο θεμελιώδεις και βασικές στις πιο εξιδεικευμένες. Σύμφωνα με τον Maslow, κάθε φορά που ο άνθρωπος καλύπτει ένα στάδιο πηγαίνει στο άλλο:

1) Βιολογικές (τροφή, νερό, κ.λπ.)
2) Ανάγκες ασφάλειας (ασφαλής διαβίωση)
3) Κοινωνικές (ανάγκη να νιώθει αποδεκτός, να αγαπάει - αγαπιέται κ.ο.κ.)
4) Αυτοεκτίμηση
5) Αυτοπραγμάτωση

Βέβαια μετά ακολούθησαν αρκετές διορθώσεις στην παραπάνω θεωρία, βασικότερη εκ των οποίων είναι ότι τα στάδια αλληλοεπικαλύπτονται, δηλαδή μπορείς να έχεις ταυτόχρονα βιολογικές ανάγκες, αλλά και κοινωνικές και δεν σημαίνει ότι περνάς στο επόμενο στάδιο αυτόματα μόλις καλύψεις το προηγούμενο.
Αυτό που θα πω εδώ πέρα, είναι πως, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, οι περισσότεροι δεν χρειάζεται να περάσουμε το πρώτο στάδιο (καλά, για πόσο ακόμα αυτό δεν ξέρω), κάποιοι και το δεύτερο, οπότε αρκετοί ξεκινάνε από το τρίτο και μετά. Και τα τα τελευταία στάδια αλλάζουν από εποχή σε εποχή, οπότε μπορεί ο άνθρωπος να έχει κατά βάσει πάντοτε τις ίδιες ανάγκες, όμως τα στάνταρντς της εποχής του επηρεάζουν τις (κοινωνικές) ανάγκες του. Αυτό το τελευταίο σαφώς επιδράει στην αυτοεικόνα του, η οποία -κατά Λακάν, Σαρτρ και πολλών άλλων- διαμορφώνεται από τους άλλους, άρα αλλάζει στο τέλος και τον ίδιο.

Πολύ σωστά αυτά που λες , αλλά για να συζητάμε σε αυτό το θέμα , είναι ξεκάθαρο ότι εν τέλει ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τις επιρροές που του ασκούνται ως αποτέλεσμα της χώρας που γεννήθηκε και του κοινωνικού πλαίσιου μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε σαν ολοκληρωμένη οντότητα .

Μπορεί, αν κάτσει και το επεξεργαστεί και το σκεφτεί. Πόσους ανθρώπους ξέρεις να το κάνουν αυτό; Εδώ βλέπουμε να λογοκρίνουν βιβλία συγγραφέων που έζησαν πριν 100 χρόνια λέγοντας ότι, για παράδειγμα, ήταν εθνικιστές ή μισογύνηδες, αδυνατώντας να αντιληφθούν πως, αν είχαν γεννηθεί τότε, κατά πάσα πιθανότητα θα σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς που κατηγορούν. Τι κατά πάσα πιθανότητα, δηλαδή, σίγουρα, μιας και άνθρωπος που δεν μπορεί να δει «πέρα από την εποχή του» είναι καταδικασμένος να άγεται και να φέρεται από τις παρωπίδες της. Και κάθε εποχή έχει τις παρωπίδες της...

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με λίγο διαφορετικές συνθήκες θα ήταν χρυσοί , αλλά από εκεί και πέρα υπάρχει πάντα και η ατομική ευθύνη .

Ναι, σαφέστατα υπάρχει πάντα η ατομική ευθύνη. Ανεξάρτητα την εποχή που ζεις -πέρα από ακραίες περιπτώσεις- μπορείς να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου (όσα και όπως μπορείς) και να μην αφήνεσαι στη μοιρολατρία.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 23 Ιουλίου 2023

Κατά τη γνώμη μου ο σύγχρονος άνθρωπος είναι υπερκοινωνικός, αφού με τη συνδρομή των κοινωνικών μέσων διαχειρίζεται κοινωνικά δίκτυα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ακόμα επαφών. Ωστόσο αν δεχτούμε ότι ένας άνθρωπος πρακτικά μπορεί να συντηρήσει κοινωνικές σχέσεις με 150 άλλους ανθρώπους, τότε δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι η υπερκοινωνικότητα του σύγχρονου ανθρώπου είναι όντως εικονική.

«Υπερκοινωνικότητα», όμως, όπως λες, εικονική υπερκοινωνικότητα. Με τίποτα δεν μπορώ να βάλω στο ίδιο σακί τη δια ζώσης με τη διαδικτυακή γνωριμία. Σε αυτό είμαι κάθετος, ό,τι και να μου λένε.

 

[parafernalia]

Δεν έχω διαβάσει Καστοριάδη ακόμα, θα το βάλω στα πλάνα για την άδεια του Αυγούστου.

Ξεκίνα με αυτό που εκφράζει το απόσταγμα της σκέψης του...

Spoiler

Το πρόβλημα του ανθρώπου κατά Σοφοκλή είναι πως πρόκειται για ένα διφυές ον. Ο Καστοριάδης το ερμηνεύει ως πλάσμα εκ φύσεως ικανό το ίδιο για το καλό και το κακό. Υπερισχύει το καλό και γίνεται "υψίπολις" όταν "ίσον φρονείν", δηλαδή δεν φρονεί μόνο του, αλλά συνυφαίνει με τις απόψεις των άλλων. Με απλά λόγια όταν ο άνθρωπος παύει να είναι εγωιστής, εγωκεντρικός και συνδημιουργεί μαζί με τους άλλους αυτο-θεσμίζοντας τους νόμους της Πόλις.

Η δική μου άποψη είναι πως ο Σοφοκλής αναφέρεται σε κάτι βαθύτερο, γνωστό στους αρχαίους Έλληνες από γεννησιμιού τους. Το διφυές ον είναι ο Παν-δημιουργός. Ο κερασφόρος θεός (σύμβολο της δημιουργικής - αναπαραγωγικής ισχύος), με πόδια τράγου (σύμβολο της αρσενικής γονιμότητας), γένι και μυτερά αυτιά, ένα «ζώο» που «μετασχηματίζεται» σε άνθρωπο, μία ενσωμάτωση της οδού προς τα άνω, απλής όμως και ανεπιτήδευτης όσο είναι και αυτή η ίδια η Φύση.

Ο πρωτοτυπία του Σοφοκλή είναι ότι κρίνει εξίσου τον Κρέοντα και την Αντιγόνη, τον πρώτο γιατί φρονεί μόνος του, τη δε Αντιγόνη γιατί η "θεία-δίκη" δεν είναι μονοσήμαντη, περνάει πρώτα απ' την ανθρώπινη μέσα απ' το "πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει" (πολλά είναι τα φοβερά, μα τίποτα δεν υπάρχει πιο φοβερό απ' τον άνθρωπο).

 

[Samael]

Θυμάμαι έχουμε διαφωνήσει ξανά πάνω σε παρόμοια θέματα. Λογικό, μιας και είσαι των θετικών κι εγώ των κοινωνικών επιστημών. Πάντως είναι πολύ χρήσιμη η συνεισφορά σου στο θέμα για τη συνέχειά του...

Μου θύμισες τη θεωρία των αναγκών του Maslow. Επιγραμματικά, μιας και είναι αρκετά γνωστή, οι ανθρώπινες ανάγκες χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες, από τις πιο θεμελιώδεις και βασικές στις πιο εξιδεικευμένες. Σύμφωνα με τον Maslow, κάθε φορά που ο άνθρωπος καλύπτει ένα στάδιο πηγαίνει στο άλλο:

1) Βιολογικές (τροφή, νερό, κ.λπ.)
2) Ανάγκες ασφάλειας (ασφαλής διαβίωση)
3) Κοινωνικές (ανάγκη να νιώθει αποδεκτός, να αγαπάει - αγαπιέται κ.ο.κ.)
4) Αυτοεκτίμηση
5) Αυτοπραγμάτωση

Βέβαια μετά ακολούθησαν αρκετές διορθώσεις στην παραπάνω θεωρία, βασικότερη εκ των οποίων είναι ότι τα στάδια αλληλοεπικαλύπτονται, δηλαδή μπορείς να έχεις ταυτόχρονα βιολογικές ανάγκες, αλλά και κοινωνικές και δεν σημαίνει ότι περνάς στο επόμενο στάδιο αυτόματα μόλις καλύψεις το προηγούμενο.
Αυτό που θα πω εδώ πέρα, είναι πως, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, οι περισσότεροι δεν χρειάζεται να περάσουμε το πρώτο στάδιο (καλά, για πόσο ακόμα αυτό δεν ξέρω), κάποιοι και το δεύτερο, οπότε αρκετοί ξεκινάνε από το τρίτο και μετά. Και τα τα τελευταία στάδια αλλάζουν από εποχή σε εποχή, οπότε μπορεί ο άνθρωπος να έχει κατά βάσει πάντοτε τις ίδιες ανάγκες, όμως τα στάνταρντς της εποχής του επηρεάζουν τις (κοινωνικές) ανάγκες του. Αυτό το τελευταίο σαφώς επιδράει στην αυτοεικόνα του, η οποία -κατά Λακάν, Σαρτρ και πολλών άλλων- διαμορφώνεται από τους άλλους, άρα αλλάζει στο τέλος και τον ίδιο.

Μπορεί, αν κάτσει και το επεξεργαστεί και το σκεφτεί. Πόσους ανθρώπους ξέρεις να το κάνουν αυτό; Εδώ βλέπουμε να λογοκρίνουν βιβλία συγγραφέων που έζησαν πριν 100 χρόνια λέγοντας ότι, για παράδειγμα, ήταν εθνικιστές ή μισογύνηδες, αδυνατώντας να αντιληφθούν πως, αν είχαν γεννηθεί τότε, κατά πάσα πιθανότητα θα σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς που κατηγορούν. Τι κατά πάσα πιθανότητα, δηλαδή, σίγουρα, μιας και άνθρωπος που δεν μπορεί να δει «πέρα από την εποχή του» είναι καταδικασμένος να άγεται και να φέρεται από τις παρωπίδες της. Και κάθε εποχή έχει τις παρωπίδες της...

Η αλήθεια είναι οτι δεν προσπαθώ να προσεγγίσω το ζήτημα απο την πλευρά των θετικών επιστημών . Δυστυχώς ή ευτυχώς όσο χρήσιμες και εαν είναι , στο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας δεν έχουν να πουν και πολλά . Προς το παρών τουλάχιστον . Αυτό το ανακάλυψα με τον δύσκολο τρόπο όταν αντιλήφθηκα οτι παρά τα όσα ωραία μαθαίνει κανείς στις θετικές σχολές για το σύμπαν και τον πως λειτουργεί ο κόσμος , παραβλέπεται συχνά ένα πράγμα : Ο ίδιος ο άνθρωπος . Οι θετικές επιστήμες είναι τόσο obsessed να δουν πέρα απο τον μικρόκοσμο του άνθρωπου που εν τέλει οι άνθρωποι αποκτούν δευτερεύουσα σημασία . We never really stop to ask : "Are we really happy ?" . Είναι οι διπλανοί μας really happy ? Για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι όλοι οι θετικοί επιστήμονες έτσι . Αλλά ομολογώ οτι έχω δει αρκετή μιζέρια σε σχέση με άλλους κλάδους . Υπάρχουν μερικοί που έχουν σε πολύ υψηλό βάθρο τον ίδιο τον άνθρωπο . Και αυτό είναι το σωστό δηλαδή να συμβαίνει . Πρέπει να κάνουμε επιστήμη για τον άνθρωπο , όχι μόνο για την επιστήμη αυτή καθεαυτή.

Η θεωρία του Maslow μου ακούγεται σωστή σαν rough model και οι διορθώσεις που αναφέρεις την ολοκληρώνουν γιατί πράγματι οι ανάγκες ούτε απομονωμένες είναι , ούτε ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά ούτε και αντιμετωπίζονται σειριακά . Εαν αντιμετωπίζοταν ανεξάρτητα και σειριακά , η ζωή σίγουρα δεν θα ήταν εφικτή ή τουλάχιστον δεν θα είμασταν άνθρωποι . Απλό παράδειγμα , όταν κοινωνικά δεν είμαστε αποδεκτοί ή κάτι μας έχει στεναχωρήσει πολύ δεν έχουμε όρεξη να φάμε . Επιπλέον εαν κοινωνικά νιώθουμε αποδεκτοί αυτό ενισχυεί την αυτοεκτίμηση μας . Η ενισχυμένη αυτοεκτίμηση μας , μας ωθεί να νιώθουμε πιο ικανοί να προστατέψουμε τον εαυτό μας σε δύσκολες καταστάσεις , οπότε νιώθουμε και πιο ασφαλείς . Οι βασικές ανάγκες λοιπόν παραμένουν ίδιες , αλλά ο τρόπος που οι άνθρωποι προσπαθούν να τις πραγματώσουν όντως αλλάζει απο εποχή σε εποχή .

Τώρα σχετικά με το εαν ο μέσος άνθρωπος σκέφτεται και επεξεργάζεται...η αλήθεια είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια , κυριολεκτικά τόσο το λιγότερο χρειάζεται να σκεφτόμαστε εμείς . Τουλάχιστον όχι σε βάθος . Τα πράγματα εξελίσσονται τόσο γρήγορα που οι περισσότεροι θέλουν απλώς έτοιμες , εύκολες και γρήγορες απαντήσεις στα προβλήματα τους . Σίγουρα είναι αναγκαίο αυτό για να γυρνάει ο κόσμος και να γίνονται οι δουλειές αλλά ο εγκέφαλος μας δεν "ασκείται" έτσι . Είναι σαν επειδή υπάρχει ο ανελκυστήρας και τα αυτοκίνητα να καταλήγεις στο συμπέρασμα οτι δεν χρειάζεται να γυμνάζεσαι .

Οπότε ακόμα και το να αντιλαμβάνεσαι την θέση σου μέσα σε όλο αυτό είναι μια μορφή ευφυϊας στην ουσία , την οποία αρκετοί άνθρωποι όντως δεν έχουν για τον λόγο που αναφέρεις . Για να μπορείς να έχεις μια μορφή συνειδητότητας πρέπει να διαβάσεις και πρέπει να σκεφτείς . Πως το έλεγε και ο Καρτέσιος ; Cogito, ergo sum. Ο λόγος που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι συγγραφείς αυτοί έγραφαν οτι έγραφαν , είναι ο ίδιος λόγος που δεν μπορούν να καταλάβουν οτι και οι ίδιοι λειτουργούν μέσα σε ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο που καθορίζει τις πολιτικές και τις κοινωνικές τους πεποιθήσεις . Φυσικά όπως είπαμε όχι εξολοκλήρου . Πάντα υπάρχει κόσμος που είναι ahead of his/her time και μπορεί να λειτουργήσει είτε λίγο είτε αρκετά έξω απο αυτό το πλαίσιο .

 

[epote]

Πρέπει να κάνουμε επιστήμη για τον άνθρωπο , όχι μόνο για την επιστήμη αυτή καθεαυτή.

Γιατι?

We never really stop to ask : "Are we really happy ?" . Είναι οι διπλανοί μας really happy ?

Οπως ειπε ο douglas adams το μεγαλυτερο λαθος που καναμε ηταν οτι κατεβηκαμε απο τα δεντρα. Δεν σε κραταει κανενας, χασισι και γαμησι και επιστροφη στη φυση.

 

[Samael]

Γιατι?

Γιατί ο καλός επιστήμονας είναι πάνω απο όλα ηθικός και έχει ανθρωπιά μέσα του .

 

[epote]

Γιατί ο καλός επιστήμονας είναι πάνω απο όλα ηθικός και έχει ανθρωπιά μέσα του .

Και απο μονος του θα κρινει τι ειναι ανθρωπινο και ηθικο? Δηλαδη θα πρεπει να λογοκρινει καποιος τις ανακαλυψεις του βαση της δικης του ηθικης? Αν η δικη του ηθικη λεει οτι παραειμαστε πολλοι σε αυτο το πλανητη και οι μισοι πρεπει να πανε βολτα στη ταφρο των μαριανων? Η μηπως πρεπει να χρησιμοποιεί τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ηθικη?

Οταν λοιπον καποιος τιθασευσε τη φωτια πρωτη φορα, ανετα θα μπορουσε να σκεφτει οτι ειναι εντελως ανηθικο οποιοσδηποτε να μπορει να κραδαινει τη δυναμη της φυσης με αυτο το τροπο. Μπορει να προκαλεσει ασυληπτες ζημιες και να οδηγησει σε οικολογικες και ανθρωπιστικες καταστροφες ανυπολογιστες. Οποτε καλυτερα να το κανει μοκο.

 

[Samael]

Και απο μονος του θα κρινει τι ειναι ανθρωπινο και ηθικο? Δηλαδη θα πρεπει να λογοκρινει καποιος τις ανακαλυψεις του βαση της δικης του ηθικης? Αν η δικη του ηθικη λεει οτι παραειμαστε πολλοι σε αυτο το πλανητη και οι μισοι πρεπει να πανε βολτα στη ταφρο των μαριανων? Η μηπως πρεπει να χρισημοποιει τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ηθικη?

Αναφέρομαι στις γνωστές παρακμιακές συμπεριφορές που υπάρχουν στα Ελληνικά πανεπιστήμια , οι οποίες πιστεύω κρίνονται τουλάχιστον απρεπείς απο όλους τους Έλληνες φοιτητές . Η περίπτωση που αναφέρεις σχετίζεται με το εαν ο επιστήμονας πρέπει να καταπιέζει την λογική του και να αλλοιώνει τα γεγονότα για χάρη των ευαισθησιών που μπορεί να έχουν ορισμένοι άνθρωποι και είναι κάτι διαφορετικό .

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 26 Ιουλίου 2023

Οταν λοιπον καποιος τιθασευσε τη φωτια πρωτη φορα, ανετα θα μπορουσε να σκεφτει οτι ειναι εντελως ανηθικο οποιοσδηποτε να μπορει να κραδαινει τη δυναμη της φυσης με αυτο το τροπο. Μπορει να προκαλεσει ασυληπτες ζημιες και να οδηγησει σε οικολογικες και ανθρωπιστικες καταστροφες ανυπολογιστες. Οποτε καλυτερα να το κανει μοκο.

Πιστεύω οτι κινείσαι προς μια κατεύθυνση με την οποία δεν διαφωνώ αλλά δεν ήταν αυτό το point μου στην αρχική φράση μου : "επιστήμη για τον άνθρωπο" . Κινούμαστε δηλαδή λίγο προς την φιλοσοφία "και ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι καλό και τι κακό ;" . Σίγουρα δεν υπάρχει συγκεκριμένη λίστα , αλλά νομίζω οτι με κοινή λογική μπορεί να αντιληφθεί κανείς πολύ γρήγορα συμπεριφορές ή πράξεις οι οποίες δεν αρμόζουν σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται οτι πρέπει να έχει μια καλλιέργεια . Το να αδιαφορείς λόγου χάρη για τους φοιτητές σου και να τους γαμάς για να μπουστάρεις το εγώ σου , είναι αντικειμενικά κακό .

 

[epote]

Αναφέρομαι στις γνωστές παρακμιακές συμπεριφορές που υπάρχουν στα Ελληνικά πανεπιστήμια , οι οποίες πιστεύω κρίνονται τουλάχιστον απρεπείς απο όλους τους Έλληνες φοιτητές . Η περίπτωση που αναφέρεις σχετίζεται με το εαν ο επιστήμονας πρέπει να καταπιέζει την λογική του και να αλλοιώνει τα γεγονότα για χάρη των ευαισθησιών που μπορεί να έχουν ορισμένοι άνθρωποι και είναι κάτι διαφορετικό .

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 26 Ιουλίου 2023

Πιστεύω οτι κινείσαι προς μια κατεύθυνση με την οποία δεν διαφωνώ αλλά δεν ήταν αυτό το point μου στην αρχική φράση μου : "επιστήμη για τον άνθρωπο" . Κινούμαστε δηλαδή λίγο προς την φιλοσοφία "και ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι καλό και τι κακό ;" . Σίγουρα δεν υπάρχει συγκεκριμένη λίστα , αλλά νομίζω οτι με κοινή λογική μπορεί να αντιληφθεί κανείς πολύ γρήγορα συμπεριφορές ή πράξεις οι οποίες δεν αρμόζουν σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται οτι πρέπει να έχει μια καλλιέργεια . Το να αδιαφορείς λόγου χάρη για τους φοιτητές σου και να τους γαμάς για να μπουστάρεις το εγώ σου , είναι αντικειμενικά κακό .

οι μεθοδοι διδασκαλιας των ελληνικων πανεπιστημιων ειναι "επιστήμη"? Καταλαβα λαθος αυτο που ηθελες να πεις? Ειπες οτι πρεπει να κανουμε επιστημη για τον ανθρωπο οχι για την ιδια την επιστημη.

 

[Samael]

οι μεθοδοι διδασκαλιας των ελληνικων πανεπιστημιων ειναι "επιστήμη"? Καταλαβα λαθος αυτο που ηθελες να πεις? Ειπες οτι πρεπει να κανουμε επιστημη για τον ανθρωπο οχι για την ιδια την επιστημη.

Δεν ξέρω πως χαρακτηρίζονται για να είμαι ειλικρινής .
Εννοώ ρε παιδί μου οτι την πεποίθηση : "Εγώ την έρευνα μου ας κάνω και ας καίγεται ο κόσμος , αρκεί να μην με επηρεάζει εμένα" την έχουν πολλοί πανεπιστημιακοί . Και δεν είναι σωστό εννοείται . Αφενός γιατί είσαι άνθρωπος και πρέπει να ξέρεις να λειτουργείς σαν τέτοιος όταν βρίσκεσαι με άλλους , και αφετέρου διότι είναι ακραία ουτοπικό το σενάριο ο κόσμος να καίγεται και αυτό να μην επηρεάσει και εσένα .

 

[epote]

Δεν ξέρω πως χαρακτηρίζονται για να είμαι ειλικρινής .
Εννοώ ρε παιδί μου οτι την πεποίθηση : "Εγώ την έρευνα μου ας κάνω και ας καίγεται ο κόσμος , αρκεί να μην με επηρεάζει εμένα" την έχουν πολλοί πανεπιστημιακοί . Και δεν είναι σωστό εννοείται . Αφενός γιατί είσαι άνθρωπος και πρέπει να ξέρεις να λειτουργείς σαν τέτοιος όταν βρίσκεσαι με άλλους , και αφετέρου διότι είναι ακραία ουτοπικό το σενάριο ο κόσμος να καίγεται και αυτό να μην επηρεάσει και εσένα .

Δωσε μου ενα πιο συγκεκριμενο παραδειγμα γιατι εξακολουθω να μην καταλαβαινω τι εννοεις. Ειναι δουλεια του να κανει την ερευνα του, δεν το κανει (μονο) για χαβαλε. Κατω απο ποιες συνθηκες θα επρεπε να υπερισχύσει η ανθρωπια και να σταματησει να δουλευει? Τι παει να πει ανθρωπια συνολικα βασικα.