Αυτοτραυματισμός

[I am lost..]

Λοιπόν, βλέπω έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ για να πουν τον πόνο τους.. Ας πω κι εγώ το δικό μου..
Όλα ξεκίνησαν 1 χρόνο πριν. Εγώ, ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που είμαι τώρα.... Μπορώ να πω ότι από πολύ μικρή ήθελα να είμαι διαφορετική. Με κάποιο τρόπο ήδη ήμουν.. Αλλά συνέχιζα να ψάχνω τρόπους.. Τέλος πάντων, είχα ακούσει για τον αυτοτραυματισμό και παλιότερα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Πέρσι τα Χριστούγεννα λοιπόν μου κόλλησε. Δεν ξέρω πώς ή γιατί, μάλλον επειδή ήταν κάτι διαφορετικό.. Λέγανε ότι νιώθεις καλά... Τα ξεχνάς όλα... σε βοηθάει... σου διώχνει τον πόνο.... ε, μιας κι εκείνη την περίοδο πέρασα διάφορα, είπα να το δοκιμάσω, μπας και κάνει κάτι... Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς 2012, μετά από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, το έκανα.... 5-6 γρατζουνίτσες μόνο, τίποτα σοβαρό. Έλα όμως που δεν μου έφταναν... Οι 5-6 έγιναν σιγα σιγά 10... και περισσότερες.... και τα όλο και πιο δυνατά, και όλο και πιο πολύ... Μετά οι γρατζουνιές δώσανε τη θέση τους σε μικρά κοψίματα, και και απ' το να γρατζουνιέμε με τα νύχια μου κατέληξα να κόβομαι με το ξυραφάκι του πατέρα μου... Μετά με ψαλίδι... με μαχαίρι.... με γυαλί... με ότι έβρισκα. Και όλο και χειρότερα... Το έκανα κάθε βράδυ. Μπορεί και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα... Είχα πιάσει πάτο. Αλλά ένιωθα τόσο καλά.... Για πρώτη φορά, δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, δεν καταχώνιαζα τον πόνο μέσα μου... το έβγαζα έξω. Και κάθε φορά που ο πόνος ήταν πιο πολύς απ' αυτόν που μπορούσα να χειριστώ, ήξερα ότι το μαχαίρι είναι κρυμμένο στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου και με περιμένει.. Είχα εθιστεί... άσχημα... Προσπάθησα να σταματήσω.... όλες οι προσπάθειες κρατούσαν το πολύ 20 μέρες , το έκανα πάλι, μετά ξανα προσπάθειες... ΤΙΠΟΤΑ... Είχαν περάσει λοιπόν 20 κάτι μέρες και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω... αλλά αυτός ο καυγάς με τη μανα μου, τα κατέστρεψε όλα. Κλειδώθηκα λοιπόν μεσα στο δωμάτιό μου ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω... Κράτησε όλο το βράδυ... το αίμα έτρεχε... κι εγώ το σκούπιζα ε τα σεντόνια.......... 1 μέρα μετά, έδειξα στη μητέρα μου τα χέρια μου.. ήθελα κάποιον δίπλα μου σ' αυτή τη μάχη, και ήθελα αυτην. Ψηλοπροσπάθησε να καταλάβει, κι εγώ της εξήγησα όσα μπορούσα, αλλά είναι τόσο ξεροκέφαλη που..... γκρρρρρρ.. χειρότερα τα 'κανε... Αλλ' αυτο δεν άλλαζε τίποτα....... Εκείνο το βράδυ, είχα ορκιστεί ότι ήταν η τελευταία φορά.... και για πρώτη φορά το πίστεψα πραγματικά.
Τα κατάφεραααα.... Δηλαδή... σχεδόν... πέρασαν 20 μέρες, 40, 50, τίποτα... τα είχα καταφέρει... 70, 80... ίσως πραγματικά να τα κατάφερααα... 90... 100... 120... 121. Τέλος. Απέτυχα. Ήμερα των Χριστουγέννων... πέταξα σχεδόν 4 μήνες προσπάθειας στα σκουπίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... δε θα το άρχιζα ποτέ... αλλά τι να κάνεις... προσπάθησα... σχεδόν τα κατάφερα... αλλά έτσι είναι οι εθισμοί... Γιαυτό συνεχίζω να το κάνω... γιατί η ελπίδα χάθηκε για πάντα... τι 5-6 και 10 γρατζουνίτσες???? 130+ μέτρησα μόνο στο δεξί μου χέρι... αν μετρήσεις και των ποδιών... 180+ και δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανη... Απλά έτσι νιώθω πιοοο... ασφαλής... κοιτάζοντας το χέρι μου και ξέροντας ότι αν κοιτάξω θα το βρω θαμμένο μες τις πληγές.. Και το αίμα... αίμα = ψυχικός πόνος... όσο πιο πολύ κυλάει τόσο πιο πολύ φεύγει αυτό το βάρος στο στήθος... Βέβαια, το κενό παραμένει... αλλά κάτι είναι κι αυτο.. Λοιπόν, θα το αφήσω στην τύχη... ούτε θα προσπαθήσω, ούτε τίποτα... Απλά θα ελπίσω κάποια μέρα να πεθάνω από αιμορραγία, να γλιτώσω επιτέλους, και να σας αφήσω εσάς τους άλλους να τρώγεστε μεταξύ σας....
Αυτά είχα να πω... Ευχαριστώ για το χρόνο σας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 781029]

Λοιπόν, βλέπω έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ για να πουν τον πόνο τους.. Ας πω κι εγώ το δικό μου..

Spoiler

Όλα ξεκίνησαν 1 χρόνο πριν. Εγώ, ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που είμαι τώρα.... Μπορώ να πω ότι από πολύ μικρή ήθελα να είμαι διαφορετική. Με κάποιο τρόπο ήδη ήμουν.. Αλλά συνέχιζα να ψάχνω τρόπους.. Τέλος πάντων, είχα ακούσει για τον αυτοτραυματισμό και παλιότερα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Πέρσι τα Χριστούγεννα λοιπόν μου κόλλησε. Δεν ξέρω πώς ή γιατί, μάλλον επειδή ήταν κάτι διαφορετικό.. Λέγανε ότι νιώθεις καλά... Τα ξεχνάς όλα... σε βοηθάει... σου διώχνει τον πόνο.... ε, μιας κι εκείνη την περίοδο πέρασα διάφορα, είπα να το δοκιμάσω, μπας και κάνει κάτι... Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς 2012, μετά από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, το έκανα.... 5-6 γρατζουνίτσες μόνο, τίποτα σοβαρό. Έλα όμως που δεν μου έφταναν... Οι 5-6 έγιναν σιγα σιγά 10... και περισσότερες.... και τα όλο και πιο δυνατά, και όλο και πιο πολύ... Μετά οι γρατζουνιές δώσανε τη θέση τους σε μικρά κοψίματα, και και απ' το να γρατζουνιέμε με τα νύχια μου κατέληξα να κόβομαι με το ξυραφάκι του πατέρα μου... Μετά με ψαλίδι... με μαχαίρι.... με γυαλί... με ότι έβρισκα. Και όλο και χειρότερα... Το έκανα κάθε βράδυ. Μπορεί και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα... Είχα πιάσει πάτο. Αλλά ένιωθα τόσο καλά.... Για πρώτη φορά, δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, δεν καταχώνιαζα τον πόνο μέσα μου... το έβγαζα έξω. Και κάθε φορά που ο πόνος ήταν πιο πολύς απ' αυτόν που μπορούσα να χειριστώ, ήξερα ότι το μαχαίρι είναι κρυμμένο στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου και με περιμένει.. Είχα εθιστεί... άσχημα... Προσπάθησα να σταματήσω.... όλες οι προσπάθειες κρατούσαν το πολύ 20 μέρες , το έκανα πάλι, μετά ξανα προσπάθειες... ΤΙΠΟΤΑ... Είχαν περάσει λοιπόν 20 κάτι μέρες και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω... αλλά αυτός ο καυγάς με τη μανα μου, τα κατέστρεψε όλα. Κλειδώθηκα λοιπόν μεσα στο δωμάτιό μου ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω... Κράτησε όλο το βράδυ... το αίμα έτρεχε... κι εγώ το σκούπιζα ε τα σεντόνια.......... 1 μέρα μετά, έδειξα στη μητέρα μου τα χέρια μου.. ήθελα κάποιον δίπλα μου σ' αυτή τη μάχη, και ήθελα αυτην. Ψηλοπροσπάθησε να καταλάβει, κι εγώ της εξήγησα όσα μπορούσα, αλλά είναι τόσο ξεροκέφαλη που..... γκρρρρρρ.. χειρότερα τα 'κανε... Αλλ' αυτο δεν άλλαζε τίποτα....... Εκείνο το βράδυ, είχα ορκιστεί ότι ήταν η τελευταία φορά.... και για πρώτη φορά το πίστεψα πραγματικά.
Τα κατάφεραααα.... Δηλαδή... σχεδόν... πέρασαν 20 μέρες, 40, 50, τίποτα... τα είχα καταφέρει... 70, 80... ίσως πραγματικά να τα κατάφερααα... 90... 100... 120... 121. Τέλος. Απέτυχα. Ήμερα των Χριστουγέννων... πέταξα σχεδόν 4 μήνες προσπάθειας στα σκουπίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... δε θα το άρχιζα ποτέ... αλλά τι να κάνεις... προσπάθησα... σχεδόν τα κατάφερα... αλλά έτσι είναι οι εθισμοί... Γιαυτό συνεχίζω να το κάνω... γιατί η ελπίδα χάθηκε για πάντα... τι 5-6 και 10 γρατζουνίτσες???? 130+ μέτρησα μόνο στο δεξί μου χέρι... αν μετρήσεις και των ποδιών... 180+ και δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανη... Απλά έτσι νιώθω πιοοο... ασφαλής... κοιτάζοντας το χέρι μου και ξέροντας ότι αν κοιτάξω θα το βρω θαμμένο μες τις πληγές.. Και το αίμα... αίμα = ψυχικός πόνος... όσο πιο πολύ κυλάει τόσο πιο πολύ φεύγει αυτό το βάρος στο στήθος... Βέβαια, το κενό παραμένει... αλλά κάτι είναι κι αυτο.. Λοιπόν, θα το αφήσω στην τύχη... ούτε θα προσπαθήσω, ούτε τίποτα... Απλά θα ελπίσω κάποια μέρα να πεθάνω από αιμορραγία, να γλιτώσω επιτέλους, και να σας αφήσω εσάς τους άλλους να τρώγεστε μεταξύ σας....
Αυτά είχα να πω... Ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Πραγματικά με ταρακούνησε η ιστορία σου. Και με τα άλλα ποστ δεν κατάφερα να καταλάβω. Τι ακριβώς κερδίζει κάποιος απο μια τέτοια ενέργεια? Σου προτείνω να μην τα παρατήσεις και να ζητήσεις ιατρική βοήθεια απο καποιο ψυχολόγο δεν ξέρω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kit-kat]

Λοιπόν, βλέπω έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ για να πουν τον πόνο τους.. Ας πω κι εγώ το δικό μου..

Spoiler

Όλα ξεκίνησαν 1 χρόνο πριν. Εγώ, ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που είμαι τώρα.... Μπορώ να πω ότι από πολύ μικρή ήθελα να είμαι διαφορετική. Με κάποιο τρόπο ήδη ήμουν.. Αλλά συνέχιζα να ψάχνω τρόπους.. Τέλος πάντων, είχα ακούσει για τον αυτοτραυματισμό και παλιότερα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Πέρσι τα Χριστούγεννα λοιπόν μου κόλλησε. Δεν ξέρω πώς ή γιατί, μάλλον επειδή ήταν κάτι διαφορετικό.. Λέγανε ότι νιώθεις καλά... Τα ξεχνάς όλα... σε βοηθάει... σου διώχνει τον πόνο.... ε, μιας κι εκείνη την περίοδο πέρασα διάφορα, είπα να το δοκιμάσω, μπας και κάνει κάτι... Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς 2012, μετά από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, το έκανα.... 5-6 γρατζουνίτσες μόνο, τίποτα σοβαρό. Έλα όμως που δεν μου έφταναν... Οι 5-6 έγιναν σιγα σιγά 10... και περισσότερες.... και τα όλο και πιο δυνατά, και όλο και πιο πολύ... Μετά οι γρατζουνιές δώσανε τη θέση τους σε μικρά κοψίματα, και και απ' το να γρατζουνιέμε με τα νύχια μου κατέληξα να κόβομαι με το ξυραφάκι του πατέρα μου... Μετά με ψαλίδι... με μαχαίρι.... με γυαλί... με ότι έβρισκα. Και όλο και χειρότερα... Το έκανα κάθε βράδυ. Μπορεί και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα... Είχα πιάσει πάτο. Αλλά ένιωθα τόσο καλά.... Για πρώτη φορά, δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, δεν καταχώνιαζα τον πόνο μέσα μου... το έβγαζα έξω. Και κάθε φορά που ο πόνος ήταν πιο πολύς απ' αυτόν που μπορούσα να χειριστώ, ήξερα ότι το μαχαίρι είναι κρυμμένο στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου και με περιμένει.. Είχα εθιστεί... άσχημα... Προσπάθησα να σταματήσω.... όλες οι προσπάθειες κρατούσαν το πολύ 20 μέρες , το έκανα πάλι, μετά ξανα προσπάθειες... ΤΙΠΟΤΑ... Είχαν περάσει λοιπόν 20 κάτι μέρες και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω... αλλά αυτός ο καυγάς με τη μανα μου, τα κατέστρεψε όλα. Κλειδώθηκα λοιπόν μεσα στο δωμάτιό μου ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω... Κράτησε όλο το βράδυ... το αίμα έτρεχε... κι εγώ το σκούπιζα ε τα σεντόνια.......... 1 μέρα μετά, έδειξα στη μητέρα μου τα χέρια μου.. ήθελα κάποιον δίπλα μου σ' αυτή τη μάχη, και ήθελα αυτην. Ψηλοπροσπάθησε να καταλάβει, κι εγώ της εξήγησα όσα μπορούσα, αλλά είναι τόσο ξεροκέφαλη που..... γκρρρρρρ.. χειρότερα τα 'κανε... Αλλ' αυτο δεν άλλαζε τίποτα....... Εκείνο το βράδυ, είχα ορκιστεί ότι ήταν η τελευταία φορά.... και για πρώτη φορά το πίστεψα πραγματικά.
Τα κατάφεραααα.... Δηλαδή... σχεδόν... πέρασαν 20 μέρες, 40, 50, τίποτα... τα είχα καταφέρει... 70, 80... ίσως πραγματικά να τα κατάφερααα... 90... 100... 120... 121. Τέλος. Απέτυχα. Ήμερα των Χριστουγέννων... πέταξα σχεδόν 4 μήνες προσπάθειας στα σκουπίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... δε θα το άρχιζα ποτέ... αλλά τι να κάνεις... προσπάθησα... σχεδόν τα κατάφερα... αλλά έτσι είναι οι εθισμοί... Γιαυτό συνεχίζω να το κάνω... γιατί η ελπίδα χάθηκε για πάντα... τι 5-6 και 10 γρατζουνίτσες???? 130+ μέτρησα μόνο στο δεξί μου χέρι... αν μετρήσεις και των ποδιών... 180+ και δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανη... Απλά έτσι νιώθω πιοοο... ασφαλής... κοιτάζοντας το χέρι μου και ξέροντας ότι αν κοιτάξω θα το βρω θαμμένο μες τις πληγές.. Και το αίμα... αίμα = ψυχικός πόνος... όσο πιο πολύ κυλάει τόσο πιο πολύ φεύγει αυτό το βάρος στο στήθος... Βέβαια, το κενό παραμένει... αλλά κάτι είναι κι αυτο.. Λοιπόν, θα το αφήσω στην τύχη... ούτε θα προσπαθήσω, ούτε τίποτα... Απλά θα ελπίσω κάποια μέρα να πεθάνω από αιμορραγία, να γλιτώσω επιτέλους, και να σας αφήσω εσάς τους άλλους να τρώγεστε μεταξύ σας....
Αυτά είχα να πω... Ευχαριστώ για το χρόνο σας...

πρώτα θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια που αναγνωρίζεις την όλη κατάσταση και γιατί το κάνεις και το γεγονός ότι προσπάθησες να το αντιμετωπίσεις και να το σταματήσεις έστω και για 4 μήνες.... ειναι δυστυχώς λογικό να ξανακυλήσεις σε μια δύσκολη κατάσταση και να το ξανακάνεις γιατί οι αυτοτραυματισμοί ειναι ένας φαυλος κύκλος. με την έννοια ότι σου συμβαινει κάτι άσχημο πονάς πολύ ψυχικά και αυτόματα κάνεις κακό στον εαυτό σου για να πονέσεις σωματικά ώστε να αποφορτιστείς από τον πόνο που βαραίνει την ψυχή σου. εγώ σε συμβουλεύω να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου ειδικού γιατί μονη σου είναι δυσκολό να το καταφέρεις! όχι οτι δεν μπορείς αλλά στις δύσκολες καταστάσεις όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας και κυλάμε σε κάποιες συμπεριφορές..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 781029]

Γενικά όλοι όσοι αυτοτραυματίζονται να ψάξουν άλλους τρόπους να εκτονωθούν\ανακουφιστούν όχι να ξεσπούν στο σώμα τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pequeño]

Spoiler

Λοιπόν, βλέπω έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ για να πουν τον πόνο τους.. Ας πω κι εγώ το δικό μου..
Όλα ξεκίνησαν 1 χρόνο πριν. Εγώ, ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που είμαι τώρα.... Μπορώ να πω ότι από πολύ μικρή ήθελα να είμαι διαφορετική. Με κάποιο τρόπο ήδη ήμουν.. Αλλά συνέχιζα να ψάχνω τρόπους.. Τέλος πάντων, είχα ακούσει για τον αυτοτραυματισμό και παλιότερα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Πέρσι τα Χριστούγεννα λοιπόν μου κόλλησε. Δεν ξέρω πώς ή γιατί, μάλλον επειδή ήταν κάτι διαφορετικό.. Λέγανε ότι νιώθεις καλά... Τα ξεχνάς όλα... σε βοηθάει... σου διώχνει τον πόνο.... ε, μιας κι εκείνη την περίοδο πέρασα διάφορα, είπα να το δοκιμάσω, μπας και κάνει κάτι... Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς 2012, μετά από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, το έκανα.... 5-6 γρατζουνίτσες μόνο, τίποτα σοβαρό. Έλα όμως που δεν μου έφταναν... Οι 5-6 έγιναν σιγα σιγά 10... και περισσότερες.... και τα όλο και πιο δυνατά, και όλο και πιο πολύ... Μετά οι γρατζουνιές δώσανε τη θέση τους σε μικρά κοψίματα, και και απ' το να γρατζουνιέμε με τα νύχια μου κατέληξα να κόβομαι με το ξυραφάκι του πατέρα μου... Μετά με ψαλίδι... με μαχαίρι.... με γυαλί... με ότι έβρισκα. Και όλο και χειρότερα... Το έκανα κάθε βράδυ. Μπορεί και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα... Είχα πιάσει πάτο. Αλλά ένιωθα τόσο καλά.... Για πρώτη φορά, δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, δεν καταχώνιαζα τον πόνο μέσα μου... το έβγαζα έξω. Και κάθε φορά που ο πόνος ήταν πιο πολύς απ' αυτόν που μπορούσα να χειριστώ, ήξερα ότι το μαχαίρι είναι κρυμμένο στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου και με περιμένει.. Είχα εθιστεί... άσχημα... Προσπάθησα να σταματήσω.... όλες οι προσπάθειες κρατούσαν το πολύ 20 μέρες , το έκανα πάλι, μετά ξανα προσπάθειες... ΤΙΠΟΤΑ... Είχαν περάσει λοιπόν 20 κάτι μέρες και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω... αλλά αυτός ο καυγάς με τη μανα μου, τα κατέστρεψε όλα. Κλειδώθηκα λοιπόν μεσα στο δωμάτιό μου ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω... Κράτησε όλο το βράδυ... το αίμα έτρεχε... κι εγώ το σκούπιζα ε τα σεντόνια.......... 1 μέρα μετά, έδειξα στη μητέρα μου τα χέρια μου.. ήθελα κάποιον δίπλα μου σ' αυτή τη μάχη, και ήθελα αυτην. Ψηλοπροσπάθησε να καταλάβει, κι εγώ της εξήγησα όσα μπορούσα, αλλά είναι τόσο ξεροκέφαλη που..... γκρρρρρρ.. χειρότερα τα 'κανε... Αλλ' αυτο δεν άλλαζε τίποτα....... Εκείνο το βράδυ, είχα ορκιστεί ότι ήταν η τελευταία φορά.... και για πρώτη φορά το πίστεψα πραγματικά.
Τα κατάφεραααα.... Δηλαδή... σχεδόν... πέρασαν 20 μέρες, 40, 50, τίποτα... τα είχα καταφέρει... 70, 80... ίσως πραγματικά να τα κατάφερααα... 90... 100... 120... 121. Τέλος. Απέτυχα. Ήμερα των Χριστουγέννων... πέταξα σχεδόν 4 μήνες προσπάθειας στα σκουπίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... δε θα το άρχιζα ποτέ... αλλά τι να κάνεις... προσπάθησα... σχεδόν τα κατάφερα... αλλά έτσι είναι οι εθισμοί... Γιαυτό συνεχίζω να το κάνω... γιατί η ελπίδα χάθηκε για πάντα... τι 5-6 και 10 γρατζουνίτσες???? 130+ μέτρησα μόνο στο δεξί μου χέρι... αν μετρήσεις και των ποδιών... 180+ και δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανη... Απλά έτσι νιώθω πιοοο... ασφαλής... κοιτάζοντας το χέρι μου και ξέροντας ότι αν κοιτάξω θα το βρω θαμμένο μες τις πληγές.. Και το αίμα... αίμα = ψυχικός πόνος... όσο πιο πολύ κυλάει τόσο πιο πολύ φεύγει αυτό το βάρος στο στήθος... Βέβαια, το κενό παραμένει... αλλά κάτι είναι κι αυτο.. Λοιπόν, θα το αφήσω στην τύχη... ούτε θα προσπαθήσω, ούτε τίποτα... Απλά θα ελπίσω κάποια μέρα να πεθάνω από αιμορραγία, να γλιτώσω επιτέλους, και να σας αφήσω εσάς τους άλλους να τρώγεστε μεταξύ σας....
Αυτά είχα να πω... Ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Θα σου έστελνα πμ αλλά επειδή βρίσκονται πολύ εκεί έξω που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση με εσένα θεώρησα πως είναι καλύτερα να στα γράψω εδώ.
Δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ψυχολόγο για αυτό δε σε παίρνω στο λαιμό να σου δώσω συμβουλές αντιμετώπισης, το μόνο που έχω να σου πω είναι να σκέφτεσαι πως δεν είσαι μόνη σου.
Σου γράφω κάποιες γραμμές υποστήριξης που μπορείς να απευθυνθείς για να βοηθήσεις τον εαυτό σου ακόμη και ανώνυμα.
Σε παρακαλώ όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται, σκέψου το και μετά πράξε.

Χαμόγελο του Παιδιού,
SOS: 1056 Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών

Ε.Ψ.Υ.Π.Ε Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Παιδιού και Εφήβου,
SOS: 801 801 11 77 Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών & Εφήβων


«Γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων 116 111»
SOS: 116 111

Κάνε αυτό το μικρό βήμα και όταν νιώσεις έτοιμη συζήτησε το στο σπίτι σου, θα δεις θα σε βοηθήσει και ας μη το πιστεύεις τώρα.

Σου εύχομαι τα καλύτερα μέσα από τη καρδιά μου, αλήθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ρόζα Νέρα Flamingo]

Γενικά όλοι όσοι αυτοτραυματίζονται να ψάξουν άλλους τρόπους να εκτονωθούν\ανακουφιστούν όχι να ξεσπούν στο σώμα τους.

δε νομιζω οτι ειναι εκτονωση
αν θες να εκτονωθεισ κανεις αλλα πραγματα..
τετοιες περιπτωσεις θελουν γιατρο βεβαια

και υποθέτω οτι δειχνουν ανθρωπους που σιχαινονται τον εαυτο τους και
θελουν αγαπη που ή δεν παιρνουν απο πουθενα ή δεν τους τη δειχνουν αρκετα..
πρεπει να αλλαξουν ολοκληρη την κοσμοθεωρια τους
και σε κατι τετοιο δε φτανουν ουτε δεκα επισκεψεις σε ενα γιατρο
ουτε αλλος τροπος ''εκτονωσης''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Είναι πολύ δύσκολο το θέμα και ως κάποια που έχω περάσει αυτοκαταστροφική περίοδο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μόνο η μακροπόθεσμη, συνειδητή προσπάθεια να ανασύρει και να καταλάβει κανείς τους λόγους που τον ωθούν να κάνει κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ο αυτοτραυματισμός είναι κάτι πολύ βίαιο προς το σώμα μας. Είναι έκφραση. Άλλοι το λένε εκτόνωση, αλλά δεν έχει τόσο σημασία αυτό όσο...:

Είναι σημαντικό να πάει κανείς, και αναφέρομαι και στην I am lost, σε ειδικό.... Ναι μπορεί 10 επισκέψεις να μην αρκούν, αλλά ήδη μετά από 3-4 συζητήσεις νιώθει κανείς πιο κατατοπισμένος. Θέλει ψυχική δύναμη να κοιτάξεις μέσα σου, και προσωπικά είδα ότι από τη δεύτερη συζήτηση με ψυχολόγο κατάλαβα καλύτερα τι κάνω.
Μετά κατάλαβα ότι κάνω κάτι κακό.
Το ήξερα, με τη λογική, αλλά εκεί το κατάλαβα.
Και κάποια στιγμή απλά "έσπασα" και κοίταξα τους δαίμονές μου στα μάτια...

Βέβαια ό,τι μπορεί να κάνει κανείς για να συνειδητοποιήσει το κακό που κάνει στον εαυτό του και να το αποφύγει είναι καλό: συζήτηση με φίλους, συγγενείς, διάβασμα... κατ'αρχήν.
Είμαστε όλοι τρωτοί, έχουμε όλοι προβλήματα, και ελάχιστοι αντιδράμε σωστά.

Αγάπα τον εαυτό σου, στο τέλος της μέρας είσαι μόνη, εσύ κι αυτός...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anonymoss]

Ειμαι ενα απλο 14χρονο κοριτσι. Πριν καμια εβδομαδα εβλεπα πολλα video στο youtube με ''χαρακωματα'' (self harm) κλπ. Μετα απο λιγες μερες (τοτε) μου ετυχε μια πολυ ανουσια δυσκολια με καποια παιδια που με εβαλε (η δυσκολια) σε πειρασμο να το δοκιμασω. Μπορει να ακουγεται τρελο αλλα μαρεσει. Δεν ποναω πολυ. Το προβλημα μου ειναι οτι θελω να παω σε ψυχολογο αλλα δεν εχω τροπο να πω ''το γιατι'' στους γονεις μου, εξαλου ντρεπομαι. Δεν φανταζομουν ποτε οτι θα φτασω εκει αλλα να που εγινε. Ναι, ναι ξερω ειναι τρελο, ειμαι τρελη, αλλα μπορει να με καταλαβει ΜΟΝΟ ενας ανθρωπος που το εχει κανει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anonymoss]

δε νομιζω οτι ειναι εκτονωση
αν θες να εκτονωθεισ κανεις αλλα πραγματα..
τετοιες περιπτωσεις θελουν γιατρο βεβαια

και υποθέτω οτι δειχνουν ανθρωπους που σιχαινονται τον εαυτο τους και
θελουν αγαπη που ή δεν παιρνουν απο πουθενα ή δεν τους τη δειχνουν αρκετα..
πρεπει να αλλαξουν ολοκληρη την κοσμοθεωρια τους
και σε κατι τετοιο δε φτανουν ουτε δεκα επισκεψεις σε ενα γιατρο
ουτε αλλος τροπος ''εκτονωσης''

Προσωπικα το κανωω για εκτονωση...τα αλλα πραγματα δεν με συμπληρωνουν. Εχω 2 πολυ καλους γονεις οπως ολοι. Δεν ειναι θεμα αγαπης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[spitogata]

Ειμαι ενα απλο 14χρονο κοριτσι. Πριν καμια εβδομαδα εβλεπα πολλα video στο youtube με ''χαρακωματα'' (self harm) κλπ. Μετα απο λιγες μερες (τοτε) μου ετυχε μια πολυ ανουσια δυσκολια με καποια παιδια που με εβαλε (η δυσκολια) σε πειρασμο να το δοκιμασω. Μπορει να ακουγεται τρελο αλλα μαρεσει. Δεν ποναω πολυ. Το προβλημα μου ειναι οτι θελω να παω σε ψυχολογο αλλα δεν εχω τροπο να πω ''το γιατι'' στους γονεις μου, εξαλου ντρεπομαι. Δεν φανταζομουν ποτε οτι θα φτασω εκει αλλα να που εγινε. Ναι, ναι ξερω ειναι τρελο, ειμαι τρελη, αλλα μπορει να με καταλαβει ΜΟΝΟ ενας ανθρωπος που το εχει κανει...

Μήπως λοιπόν το κάνεις αφού πλέον ψιλοθεωρείται ''μόδα'' από παιδιά της δικής σου ηλικίας ή και πιο μικρά; Δεν ξέρω,χωρίς να έχω καμιά πρόθεση να σε θίξω.Και πίστεψέ με,μπορώ να καταλάβω ανθρώπους που το κάνουν,ακόμα και αν εγώ η ίδια δεν το έχω κάνει ποτέ.
Δύο καλές μου φίλες,μου εξομολογήθηκαν πρόσφατα σχετικά ότι αυτοτραυματίζονται,χωρίς να έχει καμία σχέση η μία με την άλλη.Αν και στην αρχή,ήταν μεγάλο σοκ για εμένα,γιατί αγνοούσα τελείως ότι ''υπάρχει'' κάτι τέτοιο,εν τέλει κατάφερα να τις κατανοήσω.

Μου έκανε εντύπωση πάντως που και οι δύο μου είπαν ακριβώς τους ίδιους λόγους που κάνουν κάτι τέτοιο στον εαυτό τους.Νιώθουν καλύτερα και ξεχνάνε τον πραγματικό τους πόνο.

Η μία εκ των δύο μάλιστα,όντας υπέρβαρη,αντιμετωπίζει διατροφικές διαταραχές και έχει κάνει κατά καιρούς αποτυχημένες προσπάθειες να χάσει αυτά τα κιλά,που είναι και η βασικότερη αιτία της τωρινής της κατάστασης.Κάτι που με πλήγωσε πολύ,διότι δεν περίμενα να το ακούσω από μία φίλη μου,ήταν όταν της πρότεινα να πάμε μαζί για μπάνιο στην θάλασσα και μου απάντησε:<<Δεν μπορώ να σε δω με το μαγιό,σε συγκρίνω με τον εαυτό μου,και επειδή είσαι καλύτερη σε ζηλεύω>>.Πραγματικά,εκείνη την στιγμή,έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Η συγκεκριμένη κοπέλα,έχει μάλιστα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει αρκετές φορές,ήδη από την ηλικία των 13.
Δέχεται ότι έχει πρόβλημα,και έχει επισκεφθεί ψυχίατρο,χωρίς πάλι ωστόσο να αλλάξει κάτι στην ζωή της.

Σαν φίλη της,έχω προσπαθήσει μυριάδες φορές να την βοηθήσω,έχουμε συζητήσει πολλές ώρες,αλλά η ίδια δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της.Το συμπέρασμά μου;μισεί τον εαυτό της,και προσπαθεί να τον τιμωρήσει επειδή δεν είναι τέλεια.

Το βρίσκω ιδιαίτερα λυπηρό,για μία νέα κοπέλα 18 χρονών να είναι σε μία τέτοια κατάσταση,αλλά ειλικρινά προσπάθησα πολύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dimitris_SM]

Παιδια επειδη ειχα γνωστη μου που χαρακωνοταν σας το λεω με μεγαλη σιγουρια οτι οποιος αυτοτραματιζεται με αιχμηρα αντικειμενα χρειαζεται επειγοντως βοηθεια.Για την ακριβεια ειναι μια ''κραυγη'' για βοηθεια ασχετα αν το κραταει μυστικο.Ιδιαιτερα σε ηλικιες 15-19 χρονων το φαινομενο μπορει να οφειλεται και στην προσπαθεια του ατομου να τραβηξει προσοχη,σε βαρια καταθλιψη,σε αυτοτιμωρια κ.α. Επισης ειναι πολυ ευκολο μια μερα που το ατομο εχει ιδιαιτερα τις ''κακες του'' να κανει το ΤΣΑΚ και να κοψει την φλεβα.Πιστεψτε με οταν το ατομο αυτοτραματιζεται με μαχαιρι στο χερι τοτε το μονο που θελει ειναι μια στιγμη αδυναμιας για να κοψει τις φλεβες του.
Οσο για το 1ο ποστ δεν ξερω αν εχει αναφερθει αλλα η περιπτωση με την κοπελα που ηθελε να ακρωτηριασει τα ποδια της ειχε παρουσιαστει και σε επισοδειο του House και ειναι πραγματικη παθηση(ψυχολογικη βεβαια) που αποτι ξερω δεν θεραπευεται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Xaris SSSS]

Προσωπικα το κανωω για εκτονωση...τα αλλα πραγματα δεν με συμπληρωνουν. Εχω 2 πολυ καλους γονεις οπως ολοι. Δεν ειναι θεμα αγαπης.

Γιατι δεν εκτονώνεσαι πανω σε κανα αρκουδάκι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Γιατι δεν εκτονώνεσαι πανω σε κανα αρκουδάκι?

Αυτό ακριβώς. Ξέρω πολλές φίλες μου που χαρακωνόντουσαν παλιότερα και πάθαινα σοκ με αυτήν την μέθοδο Οκ και εγώ έχω νεύρα, ψυχολογική πίεση και τα σχετικά αλλά προτιμώ να ξεσπάω σε αντικείμενα, κλάματα, βρισιές και τέτοια παρά να τραυματίσω τον εαυτό μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rootbreaker]

Ο αυτοτραυματισμος ΔΕΝ ειναι φυσιολογικος.

Για οποιονδηποτε λογο,απο προσοχη μεχρι βαρεμαρα θελει συζητηση και συνεδριες με ειδικο.
Επιπλεον, μη νομιζει κανενας, οτι το μυαλο του καθενος ,σε τετοια περιστατικα, ειναι σε κατασταση να καταλαβαινει γιατι το κανει.
Υπαρχουν πολυ διαφορετικοι λογοι που ωθουν σε κατι τετοιο ,αλλα ειναι καθαρα ψυχολογικοι.
Το ''θα σταματησει μονος του'' ΔΕΝ ειναι η λυση. Η αντιδραση, ατομων που καταφευγουν σε τετοιες ενεργειες, κραυγαζει οτι θελουν βοηθεια.Αμεση. Γιατι και δυστυχως το χουμε δει απειρες φορες να συμβαινει, εχουμε θρηνησει και θυματα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anonymoss]

Μήπως λοιπόν το κάνεις αφού πλέον ψιλοθεωρείται ''μόδα'' από παιδιά της δικής σου ηλικίας ή και πιο μικρά; Δεν ξέρω,χωρίς να έχω καμιά πρόθεση να σε θίξω.Και πίστεψέ με,μπορώ να καταλάβω ανθρώπους που το κάνουν,ακόμα και αν εγώ η ίδια δεν το έχω κάνει ποτέ.
Δύο καλές μου φίλες,μου εξομολογήθηκαν πρόσφατα σχετικά ότι αυτοτραυματίζονται,χωρίς να έχει καμία σχέση η μία με την άλλη.Αν και στην αρχή,ήταν μεγάλο σοκ για εμένα,γιατί αγνοούσα τελείως ότι ''υπάρχει'' κάτι τέτοιο,εν τέλει κατάφερα να τις κατανοήσω.

Μου έκανε εντύπωση πάντως που και οι δύο μου είπαν ακριβώς τους ίδιους λόγους που κάνουν κάτι τέτοιο στον εαυτό τους.Νιώθουν καλύτερα και ξεχνάνε τον πραγματικό τους πόνο.

Η μία εκ των δύο μάλιστα,όντας υπέρβαρη,αντιμετωπίζει διατροφικές διαταραχές και έχει κάνει κατά καιρούς αποτυχημένες προσπάθειες να χάσει αυτά τα κιλά,που είναι και η βασικότερη αιτία της τωρινής της κατάστασης.Κάτι που με πλήγωσε πολύ,διότι δεν περίμενα να το ακούσω από μία φίλη μου,ήταν όταν της πρότεινα να πάμε μαζί για μπάνιο στην θάλασσα και μου απάντησε:<<Δεν μπορώ να σε δω με το μαγιό,σε συγκρίνω με τον εαυτό μου,και επειδή είσαι καλύτερη σε ζηλεύω>>.Πραγματικά,εκείνη την στιγμή,έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Η συγκεκριμένη κοπέλα,έχει μάλιστα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει αρκετές φορές,ήδη από την ηλικία των 13.
Δέχεται ότι έχει πρόβλημα,και έχει επισκεφθεί ψυχίατρο,χωρίς πάλι ωστόσο να αλλάξει κάτι στην ζωή της.

Σαν φίλη της,έχω προσπαθήσει μυριάδες φορές να την βοηθήσω,έχουμε συζητήσει πολλές ώρες,αλλά η ίδια δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της.Το συμπέρασμά μου;μισεί τον εαυτό της,και προσπαθεί να τον τιμωρήσει επειδή δεν είναι τέλεια.

Το βρίσκω ιδιαίτερα λυπηρό,για μία νέα κοπέλα 18 χρονών να είναι σε μία τέτοια κατάσταση,αλλά ειλικρινά προσπάθησα πολύ.

Ευχαριστω για την απαντηση την περμενα πως και πωςςςς εχω νεα το πα στην μανα μου (κλαιγοντας παντα :Ρ) και με βοηθησε πολυ και το σταματησα τωρα τελευταια κανω κατι μικρα αλλα οχι οπως πριν αυτο που λες για ''μοδα'' δεν το εχω καταλαβει καθολου. Μοδα συνηθως ειναι κατι καλο βασικα..παντα. Ρουχα αξεσουαρ κλπ. μπορει να ξερει καποιος τι σημαινει χαρακωμα αλλα δεν νομιζω να το εχει κανει κιολας. Αποφευγω να τ πω σε φιλες γιατι θα με περασουν για τρελη (παρολο που εχουν δει τα σημαδια και τους λεω δικαιολογιες οπως ''η γατα'' η ''επεσα απο βραχο το καλοκαιρι''

Γιατι δεν εκτονώνεσαι πανω σε κανα αρκουδάκι?

Το εχω αναρωτηθει πολλες φορες...δεν ειναι τοσο απλο το θεμα...φαντασου ειναι σαν το τσιγαρο (επιτρεπεται ενικος;; ) το ξεκινας καταλαβαινεις οτι ειναι μλκια και οτι απλα σου φευγει το στρες με αυτο και μετα θες να το σταματησεις και δεν μπορεις...

Ο αυτοτραυματισμος ΔΕΝ ειναι φυσιολογικος.

Για οποιονδηποτε λογο,απο προσοχη μεχρι βαρεμαρα θελει συζητηση και συνεδριες με ειδικο.
Επιπλεον, μη νομιζει κανενας, οτι το μυαλο του καθενος ,σε τετοια περιστατικα, ειναι σε κατασταση να καταλαβαινει γιατι το κανει.
Υπαρχουν πολυ διαφορετικοι λογοι που ωθουν σε κατι τετοιο ,αλλα ειναι καθαρα ψυχολογικοι.
Το ''θα σταματησει μονος του'' ΔΕΝ ειναι η λυση. Η αντιδραση, ατομων που καταφευγουν σε τετοιες ενεργειες, κραυγαζει οτι θελουν βοηθεια.Αμεση. Γιατι και δυστυχως το χουμε δει απειρες φορες να συμβαινει, εχουμε θρηνησει και θυματα..

δεν υπαρχει καμια περιπτωση καποιος να πεθανει απο αυτο καταλαθως...αυτοκτονησα καταλαθως δεν υπαρχει. Θελει πολυυυυυυυ δουλεια για να σκαψει καποιος την φλεβα και αν το κανει θα πρεπει αυτος ο ανθρωπος να εχει περασει πολλα. Εγω προσωπικα δεν εχω τολμησει να το κανω αυτο το πραγμα. Μονο επιφανειακα

Αυτό ακριβώς. Ξέρω πολλές φίλες μου που χαρακωνόντουσαν παλιότερα και πάθαινα σοκ με αυτήν την μέθοδο Οκ και εγώ έχω νεύρα, ψυχολογική πίεση και τα σχετικά αλλά προτιμώ να ξεσπάω σε αντικείμενα, κλάματα, βρισιές και τέτοια παρά να τραυματίσω τον εαυτό μου.

η μονη διαφορα ειναι οτι με αυτες τις μεθοδους δεν καταλαβαινω οτι ξεσπαω... δεν ξερω αν με καταλαβαινεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Δεν είχα ποτέ την τάση να αυτοτραυματιστώ.Προκαλώ ελάχιστο πόνο στον εαυτό μου σφίγγοντας τα νύχια μου στη παλάμη ή με το να τσιμπιέμαι δυνατά όταν δε θέλω να κλάψω μπροστά σε κόσμο,όταν δε θέλω να γελάσω σε ακατάλληλη στιγμή και γενικά σε πιεστικές καταστάσεις.
Πάντως πιστεύω ότι είναι πολλά τέτοια είδους περιστατικά.Μπορεί και κάποιος που δεν υποψιαζόμαστε να το αυτοτραυματίζεται για διάφορους λόγους.Σε κάθε περίπτωση χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anonymoss]

Δεν είχα ποτέ την τάση να αυτοτραυματιστώ.Προκαλώ ελάχιστο πόνο στον εαυτό μου σφίγγοντας τα νύχια μου στη παλάμη ή με το να τσιμπιέμαι δυνατά όταν δε θέλω να κλάψω μπροστά σε κόσμο,όταν δε θέλω να γελάσω σε ακατάλληλη στιγμή και γενικά σε πιεστικές καταστάσεις.
Πάντως πιστεύω ότι είναι πολλά τέτοια είδους περιστατικά.Μπορεί και κάποιος που δεν υποψιαζόμαστε να το αυτοτραυματίζεται για διάφορους λόγους.Σε κάθε περίπτωση χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη.

Δεν χρειαζεταιι η τουλαχιστον δεν χρειαζεται να το δενετε ολοι σκοινι κορδονι οτι χρειαζεται ψυλογικη υποστιρηξη ξερω παιδια που αυτοτραυματιζοντουσαν και δεν πατησαν καν το ποδι τους σε ψυχιατρο και το ξεπερασαν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Δεν χρειαζεταιι η τουλαχιστον δεν χρειαζεται να το δενετε ολοι σκοινι κορδονι οτι χρειαζεται ψυλογικη υποστιρηξη ξερω παιδια που αυτοτραυματιζοντουσαν και δεν πατησαν καν το ποδι τους σε ψυχιατρο και το ξεπερασαν

Μα γιατί να το κάνεις;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anonymoss]

Μα γιατί να το κάνεις;

ειναι πολυ περιπλοκο το θεμα φαντασου οτι αν πχ εχεις ερωτηση απογοητευση προσπαθεις να καλυψεις αυτο το προβλημα αυτο με τους αυτοτραυματισμους...καταλαβες?? (επιτρεπεται πληθυντικος;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Δηλαδή ηρεμείς με το να προκαλείς πόνο στον εαυτό σου; :/

ειναι πολυ περιπλοκο το θεμα φαντασου οτι αν πχ εχεις ερωτηση απογοητευση προσπαθεις να καλυψεις αυτο το προβλημα αυτο με τους αυτοτραυματισμους...καταλαβες?? (επιτρεπεται πληθυντικος;

τί εννοείς;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.