Kαταπιεστικοί γονείς

M4dn3sS

Δραστήριο μέλος

Ο M4dn3sS αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 746 μηνύματα.
Πιστεύω πως δεν υπάρχει ηλικία σε αυτό.

Καθε άνθρωπος ωριμάζει σε διαφορετική ηλικία,οπότε αν κάποιος είναι 20 χρονών και συμπεριφέρεται σαν ένα 15χρονο,τοτε νομίζω πως κάποιου είδους παρεμβάσεις ώστε να βοηθηθεί στην ανάπτυξη ωριμότητας είναι απαραίτητες.

Μπορεί όμως κάποιος να είναι 16 και να αντιμετοπίζει τις καταστάσεις αρκετά ώριμα,ώστε να μη χρειάζεται η γονική παρέμβαση.

Άρα δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Αναρωτιεμαι εαν εχουμε καταλαβει την εννοια της ωριμοτητας. Αλοιμονο εαν θεωρουμε οτι η ωριμοτητα ειναι θεμα ηλικιας.
Θεμα παιδειας ΚΑΙ εμπειριων ειναι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 57 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός, αντιλαμβάνεσαι ένα βασικό στοιχείο: Δουλειά του γονιού είναι ν' ανησυχεί!! Λογικό φυσικά. Οι πιθανοί κίνδυνοι πολλοί και η ευθύνη ολοκληρωτικά δική του. Αυτό, στα χρόνια που ακολουθούν και μέχρι να φτάσει το παιδί κοντά στο όριο ενηλικίωσης, καταλήγει να γίνει κάτι σαν εξαρτημένο αντανακλαστικό, αυτό που λέμε "δευτέρα φύσις". Έτσι λοιπόν, ο γονιός πάντα θ' ανησυχεί για το παιδί του, όπως και θα προσπαθεί να το καθοδηγήσει προς τα εκεί που ο ίδιος θεωρεί ως καλό.

Αυτό, μπορεί να λειτουργήσει είτε ως απλή συμβουλευτική παρέμβαση, είτε ως επιβολή και καπέλωμα προς το παιδί. Εκείνο που κάνει σ' αυτήν την περίπτωση την ειδοποιό διαφορά, είναι η πραγματική ωριμότητα του τέκνου (δεν λέω "παιδί", επειδή θεωρώ ότι έχει ήδη ενηλικιωθεί). Δηλαδή, εάν το τέκνο είναι οικονομικά εξαρτημένο, ζει στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μέχρι τα σαράντα του, είναι συναισθηματικά εξαρτημένο από τη ΜΑΜΑ ή τον ΜΠΑΜΠΑ (:baby:), είναι άβουλο πλάσμα κλπ, είναι απολύτως αναμενόμενο ότι η γνώμη και η παρέμβαση των γονιών θα έχει καταλυτικό, νομοθετικό κι εκτελεστικό χαρακτήρα για πάντα. Εάν πάλι το τέκνο είναι οικονομικά, στεγαστικά και ψυχικά ανεξάρτητο, η γνώμη των γονιών θα έχει πάντα συμβουλευτικό χαρακτήρα, όμως εκείνο το ίδιο θα είναι αυτό που θ' αποφασίζει εάν θ' ακολουθήσει την εκάστοτε συμβουλή ή εάν θα την αγνοήσει. Σε τελική ανάλυση, είναι υπέρ μας να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους με εμπειρία, οι οποίοι αντικειμενικά νοιάζονται για μας, για να ακούσουμε και μια δεύτερη γνώμη για τα θέματα που μας αφορούν.

Όλοι οι γονείς λίγο ως πολύ, είτε κατόπιν σκέψης, είτε ενστικτωδώς, γνωρίζουν αυτήν την αναντίρρητη πραγματικότητα. Έχω την άποψη ότι η τέχνη του γονιού έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο: Να μεγαλώσεις το παιδί σου με τρόπο που να του δίνει τις βάσεις για την μετέπειτα ανεξαρτητοποίηση και την επακόλουθη ολοκλήρωσή του ως ενήλικα. Αυτό σημαίνει στην πράξη, ότι θα πρέπει να πάρεις τη "σκληρή" απόφαση του να δώσεις στο παιδί σου τη δυνατότητα να σε αμφισβητήσει, ενώ να δεχτείς ότι από κάποια στιγμή και μετά θα χάσεις τον έλεγχο στη ζωή του, όσο κι αν αυτό κάνει τα εξαρτημένα σου αντανακλαστικά να κλωτσούν ανελέητα μέσα στο στομάχι σου.

Οι περισσότεροι γονείς ωστόσο, προτιμούν τον άλλο δρόμο. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους συναισθηματικά αδύναμα, πλήρως εξαρτημένα από τους ίδιους, τα μπουκώνουν με υλικά αγαθά ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, ώστε να διατηρήσουν την οικονομική εξάρτηση από αυτούς και όλα αυτά με σκοπό να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλη τη ζωή του τέκνου τους. Να παρεμβαίνουν στην οικογένειά του, ν' αποφασίζουν για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του (δηλαδή των εγγονιών τους), να διατηρούν κατ' επέκταση σε όλη τους τη ζωή τον εξουσιαστικό τίτλο και ρόλο του Πατέρα και της Μητέρας.

Αυτός είναι τελικά και ο λόγος που ο Έρμαν Έσσε έγραψε: "Δεν μπορείς να ενηλικιωθείς, εάν προηγουμένως δεν "σκοτώσεις" τους γονείς σου"...

ΥΓ: Θεωρώ όλες τις απόψεις που μιλούν για μη παρέμβαση του γονιού σε ηλικίες κάτω των 18 ως απλά απαράδεκτες. Από τη στιγμή που βάσει του νόμου, αλλά και του κοινωνικού έθους ο γονιός έχει την πλήρη ευθύνη για τις πράξεις των παιδιών του, θα πρέπει αντιστοίχως να κατέχει και την ανάλογη δικαιοδοσία ώστε να μπορεί ν' αναλάβει τούτη την ευθύνη ανεμπόδιστα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Μαλιστα!! Την ανικανοτητα και την αδυναμια των γονιων να αποκαλυψουν και να αναπτυξουν τον εσωτερικο κοσμο ενος παιδιου την μετανομαζουμε αδυναμια λογω χαρακτηρα!!!!(τι αλλο θα ακουσουμε δεν ξερω)

Aφου της εκαναν τη ζωη δυσκολη μετα τη παρακαλουσαν να βγει εξω, να παρει οτι της αξιζει, να μη φοβαται για αυτη, να αφησει αλλους ανθρωπους να τη πλησιασουν.

Αχ, Ράσκαλ, δε με προσέχεις... :P

Είπα πως η οικογένεια αυτή έχει δύο παιδιά. Το ένα βίωσε μια καθ' όλα "φυσιολογική εφηβεία" ενώ το άλλο προτιμούσε να μένει σπίτι. Ήταν επιλογή και όχι επιβολή.
Εγώ δε μίλησα για αδυναμία. Μίλησα για διαφορετικές ανάγκες λόγω χαρακτήρα και αυτό ακριβώς έγραψα:

Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 32,621 μηνύματα.
Είναι γνωστός ο τρόπος που μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους στην Ελλάδα, όπως λέει κι ο Χάος, τους δίνουν υλικά αγαθά για να τα κρατούν δέσμια, εξαρτημένα και υποχρεωμένα απέναντί τους ώστε να ελέγχουν τη ζωή τους. Στο εξωτερικό τα πράγματα δεν είναι έτσι (απ' όσο ξέρω). Έχω ακούσει για ένα παιδί στην Αυστραλία που μόλις έγινε 18 οι γονείς του "το πέταξαν έξω από το σπίτι" για να αναγκαστεί να παλέψει για τη ζωή του. Δεν το επικρίνω απαραίτητα, είναι τα δύο άκρα. Θεωρώ όμως οτι οι Έλληνες γονείς καταστρέφουν τα παιδιά τους με το να τα κρατούν στο σπίτι, να τους προσφέρουν τα πάντα και να είναι πάντα εκεί μπάστακες. Βέβαια όταν φτάσω να έχω παιδί 18 ετών δε θα μου είναι εύκολο να το αφήσω να φύγει, αλλά πρέπει να βρω τη δύναμη να το κάνω. Μετά τα 18 οι γονείς πρέπει να είναι παρατηρητές και να δίνουν στο παιδί τη βεβαιότητα και τη σιγουριά οτι είναι εκεί ΟΤΑΝ τους χρειαστεί, όχι πάντα και συνεχώς.

Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.

Αυτό που οι γονείς θεωρούν κάποια πράγματα φυσιολογικά και κάποια άλλα αφύσικα κι ανώμαλα μου δίνει στα νεύρα. Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο; Πώς μπορείς να πιέσεις κάποιον να κάνει κάτι που θες εσύ επειδή θεωρείς οτι θα του δώσει την ευτυχία; Γιατί οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους να βρουν τη δική τους ευτυχία και θέλουν να τους επιβάλλουν τη δική τους; Η γιαγιά μου (ακόμα και τώρα) με παίρνει κάθε Δευτέρα τηλέφωνο να με ρωτήσει αν το Σαβ/κο βγήκα έξω. Χαρά που κάνει αν της πω οτι βγήκα! Αν πάλι της πω οτι δε βγήκα, στεναχωριέται. Για κείνη ευτυχισμένη είμαι μόνο αν βγω έξω. Αν διαβάσω ένα βιβλίο ή δω μια ωραία ταινία, είμαι δυστυχισμένη. Θέλω να πω οτι πρέπει να αφήσουμε τα παδιά μας να δώσουν το δικό τους ορισμό στην ευτυχία. Όσο πιέζουμε ένα κλειστό παιδί να βγει έξω, τόσο το κάνουμε να νιώθει "μη φυσιολογικό", οπότε έχει κόμπλεξ και κλείνεται παραπάνω. Για αυτό η κλεισούρα είναι η ευτυχία του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

rascal_gd

Περιβόητο μέλος

Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
Αχ, Ράσκαλ, δε με προσέχεις... :P

Είπα πως η οικογένεια αυτή έχει δύο παιδιά. Το ένα βίωσε μια καθ' όλα "φυσιολογική εφηβεία" ενώ το άλλο προτιμούσε να μένει σπίτι. Ήταν επιλογή και όχι επιβολή.
Και ποια ηταν η επιλογη που αποφασισε να παρει ισιλιελ;; Να μεινει μες το σπιτι, να διαβαζει βιβλια, να περναει την ωρα της εποικοδομητικα ετσι πως πιστευει αυτη για τον εαυτο της, αφηνοντας παραπισω φιλιες και παρεες, παραμελωντας την κοινωνικη της κατασταση.

Οταν εφτασε 18 δεν μπορουσε να τα βγαλει περα ευκολα, αρα χρειαζοταν μια βοηθεια απ'τους γονεις της οπως ειπες. Γιατι αυτη η κατασταση θα πρεπει να θεωρειται φυσιολογικη;;

Το κοριτσι μπορει να ηταν πολυ πιο ωριμο για την ηλικια της στο τροπο σκεψης, στο τροπο με τον οποιο μπορουσε να αντιληφθει τα πραγματα αλλα πολυ ανωριμη κοινωνικα και πολυ αδυναμη στο να δημιουργησει διαπροσωπικες σχεσεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο;
Γιατι αυτη η κατασταση θα πρεπει να θεωρειται φυσιολογικη;;

Δε ξέρω παιδιά, βρείτε τα μεταξύ σας. :P Το θέμα μας εδώ είναι μέχρι ποια ηλικία είναι θεμιτό να επεμβαίνουν οι γονείς στη ζωή του παιδιού και η δική μου άποψη είναι ότι αυτό δεν κρίνεται από την ηλικία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

rascal_gd

Περιβόητο μέλος

Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
Δε ξέρω παιδιά, βρείτε τα μεταξύ σας. :P Το θέμα μας εδώ είναι μέχρι ποια ηλικία είναι θεμιτό να επεμβαίνουν οι γονείς στη ζωή του παιδιού και η δική μου άποψη είναι ότι αυτό δεν κρίνεται από την ηλικία.
Δεν νομιζω οτι ειμαστε οφ-τοπικ. Τα quotes που εχεις βαλει ειναι ενα πολυ μικρο κομματι απ'τις απαντησεις μας και ειναι παραπλανητικα.(:P)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Δεν τίθεται θέμα off-topic. Έφερα ένα παράδειγμα για το κατά πόσο ένα άτομο είναι έτοιμο να "βγει" στη ζωή, μόνο και μόνο επειδή έγινε 18 ετών. Οι δικές μου εμπειρίες μου έχουν δείξει ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει πάντα και έχω τοποθετηθεί παραπάνω επ' αυτού. (Διαφωνώ λοιπόν με το πρώτο κομμάτι του ποστ της Himela).

Τώρα, το τι είναι καλύτερο να κάνει ένας άνθρωπος στην εφηβεία, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το ορίσει απόλυτα. (Άρα με το δεύτερο κομμάτι της Himela συμφωνώ). Άλλος επιλέγει να διαβάζει και να βλέπει κουλτουριάρικες ταινίες κι άλλος να ξενυχτά με τους φίλους του, να κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη κτλ κτλ. (Εγώ έκανα λίγο από τα δύο και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου παρόλο που δεν έγιναν συνειδητά...).

Ό,τι δεν κάναμε πάντως στα νιάτα μας, συνήθως το κάνουμε αργότερα με το ανάλογο κόστος. Δηλαδή στην περίπτωση της ξαδέρφης μου, μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχε φάει τα μούτρα της σε 1-2 σχέσεις στην εφηβεία, παρά τώρα στα 25 της για πρώτη φορά. (Άρα ως ένα βαθμό συμφωνώ και μαζί σου).

Το γιατί δεν έκανε σχέσεις στην εφηβεία της δεν είναι το ζητούμενό μας σε αυτή τη συζήτηση. Θες επειδή δεν ήθελε, θες επειδή δεν είχε την ανάλογη ώθηση από την οικογένειά της, ...το θέμα είναι ότι δεν έγιναν κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει. Τώρα λοιπόν που βγήκε παραέξω, που ψάχνει δουλειά που φλερτάρει και κάνει δεσμούς, δε βλέπω που είναι το κακό να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.

Και η μέθοδος "σε πετάω στα βαθιά, κολύμπα" ενίοτε λειτουργεί, όμως όταν είσαι γονιός δεν μπορείς να σκεφτείς έτσι, ή τουλάχιστον ακόμη κι αν το κάνεις, έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."

Που είναι το κακό σ' αυτό;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 32,621 μηνύματα.
να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.

έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."

Μα αυτό λέω κι εγώ. Δε λέω οτι μόλις γίνει 18 κατεβάζεις ρολά και δεν πάει να πεθαίνει, χέστηκες! Να ξέρει όμως οτι έχει τη συμπαράσταση των γονέων "σε περίπτωση που..." μόνο, κι όχι πάντα, γιατί έτσι δε θα μάθει ούτε να είναι υπεύθυνο, ούτε να μαθαίνει από τα λάθη του, ούτε να στέκεται στα πόδια του. Και δυστυχώς καμιά φορά πρέπει να κολυμπήσει στα βαθειά κι ο γονιός το μόνο που θα μπορεί να κάνει είναι να εύχεται να βγει νικητής. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ανατροφή των παιδιών: να τα μάθουμε κολύμπι και να τα αφήσουμε να κολυμπήσουν. Έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται (κυρίως άντρες) γιατί οι μανάδες τους ήταν πάντα εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
Μέχρι να τελειώσουν το Λύκειο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kate-Bender

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η KaTe αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Νάουσα (Ημαθία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
Χειροτεροι απο τους δικους μου δεν υπαρχουν....
Μιλαμεε δεν παλευονται..Ο μπαμπας μου καταρχας νομιζει οτι εχουμε 1800..δεν εχει συνειδητοποιησει ακομα πως μπικαμε στο 2010!
Ειναι τερμα καταπιεστικος επηρεαζει και την μαμα μου που ουσιαστικα δεν μπορει εχει ισχυ πανω στα λογια του.Ο,τι πει αυτος ειναι αυτοματως νομος!Μιλαμε μου σπαει τα νευρααα και τρελενομαι, οχι αστεια..Εχω τσακωθει πολυ ασχημα μαζι του,κυριως για την εμφανιση....Ειναι μιγιαγκιχτος...Το βασικο του προβλημα ειναι να μην με κοιτανε γενικοτερα αλλοι..Δεν θελει να βρω αγορι πριν τα 20 μου..θελει να με ενδιαφερουν αποκλειστικα τα μαθηματα.Το ιδανικο προτυπο κορης γι'αυτον ειναι μια με γυαλια,κοτσιδα τα μαλλια,φουστανι ως τον αστραγαλο,να μην βαφεται φυσικα καθολου και να ειναι αριστη μαθητρια..Ολοι να μιλουν για τις επιδοσεις της σχολειο...Ως τα 14 εκανα αυτο που ηθελαν..οτι ελεγαν το εκανα.Μετα τα 15 σοκαριστηκαν.Ξαφνικα αλλαξα πολυυυ αποτομα γι'αυτους..Αρχισα να βαφομαι και οχι αστεια..5 τονους μαυρο μολυβι και κριπαρισμενο μαλλι...μετα στα 16 βαρεθηκα το κριπαρισμα, (και τωρα ελεος λεω:P)αρχισα να φοραω σκισμενα τζιν(απαραδεκτο για τον μπαμπα μου)..στα 17 μου εκανα αλλες 2 τρυπες στο αυτι μου..που οταν της εντοπισε ο μπαμπας μου υστερα απο 3 μηνες(!) με εκανε ανω κατω..μου ειπε συγκεκριμενα" αλλη μια τρυπα και με διωχνει απο το σπιτι."Λιγο μετα τα 17 δηλαδη τωρα εκανα ροζ ανταυγιες,πινω αλκοολ (αμα το μαθει θα χαζεψει..),εχω καπνισει(σε αυτο θα κανει αποπειρα να με σκοτωσει)...παλι φασαρια για το 1ο που ανεφερα..αλλα τι να κανει.?.τις ανταυγιες τις εκανα..Αρχισε να συνειδητοποιει πως με τις απαγορευσεις του δεν καταφερνε τιποτα και ετσι πλεον προσπαθει με το καλοοο ,να με μεταπεισει...Αλλα εγω εκειι στο δικο μου.Δεν προκειται να κανω αλλους συμβιβασμους μαζι του...και οσο βλεπω πως ακομη μπορω να το κανω αυτο που θελω χωρις να φαω σουτ απο το σπιτι το κανω...
Λοιπον να σας πω τωρα την αποψη μου περι συντηριτικων γονεων...Σε περιπτωση που το διαβαζουν καποιοι μεγαλοι αυτο το μυνημα ενα μπορω να πω:Μην κανετε το λαθος και ειστε αυταρχικοι-υπερσυντηριτικοι με τα παιδια σας..Γιατι??Γιατι πολυ απλα ολα τα χειροτερευετε...Συγκεκριμενα οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι.Για μετα τα 18 σκεφτομαι να βαλω και αλλα σκουλαρικια και στο χειλος,και να βαψω τα μαλλια μου οπως εγω το θελω και να φοραω ακομη πιο exreme ρουχα..Οσο αφορα το αγορι που θα διαλεξω,θα τρομοκρατησει τους γονεις μου το γνωριζω..Αλλα ολα γινονται αυθορμητα...Ξερω απο την μια πως τα κανω απο αντιδραση,απο την αλλη ομως ρε παιδια ετσι μου βγαινει..να μου αρεσει το αντιθετο απο αυτο που λενε οι γονεις μου:/:

Σημερα παλι εμαθα πως αν κανω σκουλαρικια μετα τα 18 ή τατουαζ ο πατερας μου σκεφτεται να μου κοψει το νοικι(παρολο που στα 14 μου ελεγε μετα τα 18 θα κανω οτι θελω...-ποσο ευκολα ξεχνανε οι μεγαλοι-)..Που οδηγει τελικα αυτο?Στο να τα κανω ,αλλα κρυφα..Και μετα τις σπουδες μου οταν θα ειμαι ανεξαρτητη μπορει να μην εχω καν σχεσεις μαζι του..:/:

Περιττο να πω πως δεν εχω υστερα απο ολα αυτα καθολου καλες σχεσεις με το πατερα μου..Μπορει να ειμαστε μονοι σε 5 τετραγωνικα και να μην ανταλλαζουμε κουβεντα..Ειμαστε πολυ κρυοι μεταξυ μας..Που και που προσπαθει να διορθωσει τα αδιορθωτα,αλλα ειναι πολυ δυσκολο..υστερα απο ολα οσα μου εχει κανει...Μου μιλουσε πολυ υποτιμιτικα οταν μια χρονια δεν τα πηγα καλα με τους βαθμους(εβγαλα 17.2 στην 3η γυμνασιου)..Ακομη ηθελε να του λεω "καλημερααα "οταν ξυπνουσα και οταν ερχομουν απο το σχολειο..γιατι μου ελεγε "ξενοδοχειο το εκανα το σπιτι"..Πως να μην νιωσω ετσι αβολα στο σπιτι μου??Γιατι δηλαδη δεν ηρθε ποτε αυτος να μου πει καλημερα και να με αγκαλιασει?Ερωτω λοιπον...πώς ειναι δυνατον να εχεις απαιτησεις χωρις εν τελει να προσφερεις???Περαν των υλικων αγαθων που οφειλουν να παρεχουν οι γονεις στα παιδια πρεπει να τα στηριζουν οπωσδηποτε και πνευματικα.Παλιααα πολυ παλιαα με εβγαζε και βολτες εξω..αλλα μετα το δημοτικο δεν θυμαμαι τιποτα ..:(Λυπαμαι πολυ για την σχεση μου με τον μπαμπα..Ζηλευω ατομα της ηλικιας μας με γονεις-φιλους.Εγω ποτε δεν μιλησα με τον πατερα μου για τα προβληματα μου και τις ανυσιχιες μου...Μονο η μαμα μου υπηρχε...αλλα εγω ηθελα και θα ηθελα να ειχα μεγαλωσει με εναν πατερα διπλα μου να με στηριζει..Ξερω πως με αγαπαει,ειμαι σιγουρη,θελει το καλο μου, αλλα θελω να νιωσω την αγαπη του...Θελω να νιωσω παιδι του...Γιατι να μιλαει με θαυμασμο για αλλα παιδια και ποτε για εμενα???Γιατι δεν αφηνει τον εαυτο του..να βγαλει τα πραγματικα του συναισθηματα??Γιατι?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

JosefK

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Μιχαήλ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Tatoo artist. Έχει γράψει 1,361 μηνύματα.
Λοιπον να σας πω τωρα την αποψη μου περι συντηριτικων γονεων...Σε περιπτωση που το διαβαζουν καποιοι μεγαλοι αυτο το μυνημα ενα μπορω να πω:Μην κανετε το λαθος και ειστε αυταρχικοι-υπερσυντηριτικοι με τα παιδια σας..Γιατι??Γιατι πολυ απλα ολα τα χειροτερευετε...Συγκεκριμενα οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι.

:thumbup:

Ξανασκέψου τα λίγο αυτά που γράφεις!

Αφού το καταλαβαίνεις από μόνη σου ότι "οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι", τότε γιατί πέφτεις στην παγίδα αυτή και υιοθετείς συμπεριφορές που μάλλον δε σου ταιριάζουν αλλά το κάνεις καθαρά από αντίδραση;
Έτσι και κακό κάνεις στο εαυτό σου διότι κάνεις πράγματα που δε σου ταιριάζουν και χειροτερεύεις τη σχέση με τον πατέρα σου.
Προσπάθησε να συμπεριφέρεσαι σαν κάθε φυσιολογική κοπέλα της ηλικίας σου, όπως θα συμπεριφερόσουν αν ο πατέρας σου δεν ήταν τόσο συντηριτικός και σε άφηνε να κάνεις ότι θέλεις.

Από τα 15 που ξεκίνησες την "επανάστασή" σου, τώρα είσαι πιο ώριμη και μπορείς να διαχειριστείς πιο έξυπνα το θέμα.
Νομίζω ότι από τα 18 και μετά θα έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης για την κακή σχέση με τον πατέρα σου. :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Azimuthios

Νεοφερμένος

Ο Azimuthios αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 85 μηνύματα.
Λυπαμαι πολυ για την σχεση μου με τον μπαμπα..Ζηλευω ατομα της ηλικιας μας με γονεις-φιλους.Εγω ποτε δεν μιλησα με τον πατερα μου για τα προβληματα μου και τις ανυσιχιες μου...Μονο η μαμα μου υπηρχε...αλλα εγω ηθελα και θα ηθελα να ειχα μεγαλωσει με εναν πατερα διπλα μου να με στηριζει..Ξερω πως με αγαπαει,ειμαι σιγουρη,θελει το καλο μου, αλλα θελω να νιωσω την αγαπη του...Θελω να νιωσω παιδι του...Γιατι να μιλαει με θαυμασμο για αλλα παιδια και ποτε για εμενα???Γιατι δεν αφηνει τον εαυτο του..να βγαλει τα πραγματικα του συναισθηματα??Γιατι?
Γιατι δεν λεs αυτα τα λογια ετσι οπωs τα γραφειs στον μπαμπα σου; θελω να πιστευω οτι θα τον αγγιξουν ιδιαιτερα αυτα τα λογια αφου λεs πωs σε αγαπαει και θα μαλακωσει την σταση του απεναντι σου.Το προβλημα σε αυτεs τιs περιπτωσειs ειναι η ελλιπηs και κακη επικοινωνια πολλεs φορεs αναμεσα στα παιδια και τουs γονειs.Οταν αφηνουμε τα προβληματα να συσσωρευονται χωριs να τα επιλυουμε καποια στιγμη αυτα ερχονται και μαs πνιγουν.Δειξε στον πατερα τωρα οτι πρεπει πια να σου εχει εμπιστοσυνη,μιλησε του μονο ετσι θα καταλαβει οτι δεν εχει να κανει πια με ενα παιδι 10 χρονων αλλα με εναν υπευθυνο ανθρωπο που θελει πια να σταθει γερα στα ποδια του και να απαγγιστρωθει απο την ποδια τηs μαμα του.Αυτο θα τον ξαφνιασει ευχαριστα πιστευω.Μιλησε του ετσι οπωs τα ειπεs σε εμαs και μονο θετικα αποτελεσματα θα υπαρξουν μετα απο μια τετοια συζητηση αναμεσα σε σενα και τον μπαμπα σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Ζηλευω ατομα της ηλικιας μας με γονεις-φιλους.Εγω ποτε δεν μιλησα με τον πατερα μου για τα προβληματα μου και τις ανυσιχιες μου...Μονο η μαμα μου υπηρχε...αλλα εγω ηθελα και θα ηθελα να ειχα μεγαλωσει με εναν πατερα διπλα μου να με στηριζει..Ξερω πως με αγαπαει,ειμαι σιγουρη,θελει το καλο μου, αλλα θελω να νιωσω την αγαπη του...Θελω να νιωσω παιδι του...Γιατι να μιλαει με θαυμασμο για αλλα παιδια και ποτε για εμενα???Γιατι δεν αφηνει τον εαυτο του..να βγαλει τα πραγματικα του συναισθηματα??Γιατι?

Κι εγώ ερωτώ.:)
Γιατί δεν τα διαβάζει αυτά; Γιατί δεν του τα λες; Γιατί να αφήσεις αυτό το χάσμα ανάμεσά σας να μεγαλώνει, αφού φαίνεται ότι σε πονάει;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γιώργος

Τιμώμενο Μέλος

Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ελβετία (Ευρώπη). Έχει γράψει 30,791 μηνύματα.
Αν και συνήθως προτρέπω τον κόσμο να πάει Θεσσαλονίκη για φοιτητική ζωή, θα πω το εξής: Kate, κάνε ό,τι μπορείς για να περάσεις Αθήνα, που είναι και κάμποσα παραπάνω χιλιόμετρα πιο μακριά. Αν τόσο πολύ θέλουν να είναι περήφανοι για τις σπουδές σου, κτλ κτλ νομίζω δεν θα έχουν πρόβλημα να σε στείλουν Αθήνα.

Να τονίσω ότι δυστυχώς δεν μπορείς μετά τα 18 σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Απ' τη στιγμή που θα βγάζεις δικά σου λεφτά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Σου κόβουν το νοίκι; Το πληρώνεις εσύ με δικά σου λεφτά. Στην τελική να ξέρεις, οι περισσότερες "απειλές" γίνονται απλά για ειπωθούν. Ό,τι και να κάνει το παιδί σου, θα συνεχίσει να είναι παιδί σου. Δεν μπορείς να του κάνεις κακό.

Όσον αφορά τα στοιχειώδη σου δικαιώματα, θα πρέπει να τα διεκδικήσεις για να τα αποκτήσεις. Πάντως, υπομονή μέχρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα, στην χειρότερη πιάνεις κάπου δουλειά για να μπορείς να τα βγάζεις πέρα αν σου κόψουν τα επιδόματα. Γιατί και να το κάνουν αυτό, πόσο θα αντέξουν έχοντάς σε έτσι; (Άσε που και να στο κόψει ο πατέρας σου το νοίκι, κάποιο τρόπο θα βρει η μητέρα σου και θα σου στέλνει εκείνη λεφτά).

Γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: βάλε τα δυνατά σου για να περάσεις Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη, ή γενικά κάπου μακριά από την Νάουσα. Προτίμησε Αθήνα αν μπορείς μιας και είναι πολύ εύκολο (σε σχέση με τις άλλες πόλεις) να βρεις μια δουλειά σε περίπτωση που σου κόψουν τα λεφτά. :)



Μήνυμα προς τους υπερσυντηρητικούς πατεράδες:
αν θέλετε να κάνετε την κόρη σας καλόγρια και την πιέζετε πολύ, όταν σας φύγει θ' αρχίσει να καραξεσκίζεται.
(Νομίζω πρέπει να τους έπεισα)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kate-Bender

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η KaTe αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Νάουσα (Ημαθία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
:thumbup:

Ξανασκέψου τα λίγο αυτά που γράφεις!

Αφού το καταλαβαίνεις από μόνη σου ότι "οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι", τότε γιατί πέφτεις στην παγίδα αυτή και υιοθετείς συμπεριφορές που μάλλον δε σου ταιριάζουν αλλά το κάνεις καθαρά από αντίδραση;
Έτσι και κακό κάνεις στο εαυτό σου διότι κάνεις πράγματα που δε σου ταιριάζουν και χειροτερεύεις τη σχέση με τον πατέρα σου.
Προσπάθησε να συμπεριφέρεσαι σαν κάθε φυσιολογική κοπέλα της ηλικίας σου, όπως θα συμπεριφερόσουν αν ο πατέρας σου δεν ήταν τόσο συντηριτικός και σε άφηνε να κάνεις ότι θέλεις.

Από τα 15 που ξεκίνησες την "επανάστασή" σου, τώρα είσαι πιο ώριμη και μπορείς να διαχειριστείς πιο έξυπνα το θέμα.
Νομίζω ότι από τα 18 και μετά θα έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης για την κακή σχέση με τον πατέρα σου. :/:

Βασικα οπως προανεφερα ξερω οτι τα κανω απο αντιδραση,αλλα αυτα τα πραγματα που κανω απο αντιδραση,ενω παλια μπορει να μην μου αρεζαν τωρα μου αρεσουν..Δηλαδη παλια δεν θα μπορουσα να φανταστω πως θα εξελιχτω ετσι,και ομως τωρα το θεωρω φυσιολογικο...Δεν ειναι θεμα οτι πχ δεν μου ταιριαζουν...Εγω νιωθω ετσι πως ειμαι βολικα..Ισα ισα δεν θα μπορουσα να κυκολοφορω με φουστες και τακουνια οπως κανει η πλειοψηφια των κοριτσιων..Ουτε καν αυτο που θεωρουν καποιοι φυσιολογικο..Μπορει να σε μπερδεψα τωρα..ειναι δυσκολο να καταλαβεις ενα ατομο αν δεν περνας τα ιδια...:/:
Περαν αυτου, αυτο που θελω να αποδειξω (ιδιαιτερως στον πατερα μου που ειναι πολυ προκατελλειμενος και οταν βλεπει κατι εμφανισιακο που δεν του αρεσει κολλαει αποκλειστικα σε αυτο),οτι δεν εχει σημασια η εμφανηση παντα με τον χαρακτηρα του αλλου...Συχαινομαι οταν τον ακουω να σχολιαζει αρνητικα την εμφανηση των αλλων...Δεν λεω να μην λεει την αποψη του..Και εγω μπορει να θεωρησω κατι ασχημο σε καποιον και να το πω αλλα δεν πρεπει να κολλαμε σε αυτο...Το οτι η εμφανηση καποιου δειχνει πχ "αλητισια"δεν σημαινει πως ειναι αλητης,τελος.Με ενοχλει φοβερα η σταση του...
Μετα τα 18 8α φταιω γιατι μαλλον δεν εκανα βηματα να διορθωσω,αλλα ειναι πολυ δυσκολο ρε συ...Αν δεν εχω τις αποψεις του,γινεται αποτομος και παντα θελει να εχει δικαιο...Δεν αντεχω πλεον ανθρωπους που δεν παραδεχονται τα λαθη τους(ακομη και αν ξερουν πως φταινε)και θελουν παντα αυτοι να εχουν το δικαιο..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kate-Bender

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η KaTe αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Νάουσα (Ημαθία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
Γιατι δεν λεs αυτα τα λογια ετσι οπωs τα γραφειs στον μπαμπα σου; θελω να πιστευω οτι θα τον αγγιξουν ιδιαιτερα αυτα τα λογια αφου λεs πωs σε αγαπαει και θα μαλακωσει την σταση του απεναντι σου.Το προβλημα σε αυτεs τιs περιπτωσειs ειναι η ελλιπηs και κακη επικοινωνια πολλεs φορεs αναμεσα στα παιδια και τουs γονειs.Οταν αφηνουμε τα προβληματα να συσσωρευονται χωριs να τα επιλυουμε καποια στιγμη αυτα ερχονται και μαs πνιγουν.Δειξε στον πατερα τωρα οτι πρεπει πια να σου εχει εμπιστοσυνη,μιλησε του μονο ετσι θα καταλαβει οτι δεν εχει να κανει πια με ενα παιδι 10 χρονων αλλα με εναν υπευθυνο ανθρωπο που θελει πια να σταθει γερα στα ποδια του και να απαγγιστρωθει απο την ποδια τηs μαμα του.Αυτο θα τον ξαφνιασει ευχαριστα πιστευω.Μιλησε του ετσι οπωs τα ειπεs σε εμαs και μονο θετικα αποτελεσματα θα υπαρξουν μετα απο μια τετοια συζητηση αναμεσα σε σενα και τον μπαμπα σου.

Δεν μπορω να του τα πω ντρεπομαι..και δεν κανω πλακα:/:Αυτος με ηθελε απο μικρη σκληρη και δεν μπορω γιαυτο..Γιατι και εγω παντα του εδειχνα ποσο σκληρη ειμαι..Απεφευγα να κλαιω μπροστα του και οταν μου πατουσε καμια ή μου μιλουσε ασχημα συγκρατουσα τα δακρυα μου...πως θα του μιλησω υστερα απο 17 χρονια για τα συναισθηματα μου??Εχει τυχει να του πω να ειναι πιο χαλαρος και η απαντηση ηταν κατι του ειδους.."εγω δεν θα γινω πουστης για να με κανετε οτι θελετε.."..Το ειπε πανω στα νευρα του γιατι μαλωναμε,αλλα εν μερει το νιωθει...Δεν θελει να του λενε οι αλλοι πως να γινει ή τι να διορθωσει...:(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kate-Bender

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η KaTe αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Νάουσα (Ημαθία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
Αν και συνήθως προτρέπω τον κόσμο να πάει Θεσσαλονίκη για φοιτητική ζωή, θα πω το εξής: Kate, κάνε ό,τι μπορείς για να περάσεις Αθήνα, που είναι και κάμποσα παραπάνω χιλιόμετρα πιο μακριά. Αν τόσο πολύ θέλουν να είναι περήφανοι για τις σπουδές σου, κτλ κτλ νομίζω δεν θα έχουν πρόβλημα να σε στείλουν Αθήνα.

Να τονίσω ότι δυστυχώς δεν μπορείς μετά τα 18 σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Απ' τη στιγμή που θα βγάζεις δικά σου λεφτά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Σου κόβουν το νοίκι; Το πληρώνεις εσύ με δικά σου λεφτά. Στην τελική να ξέρεις, οι περισσότερες "απειλές" γίνονται απλά για ειπωθούν. Ό,τι και να κάνει το παιδί σου, θα συνεχίσει να είναι παιδί σου. Δεν μπορείς να του κάνεις κακό.

Όσον αφορά τα στοιχειώδη σου δικαιώματα, θα πρέπει να τα διεκδικήσεις για να τα αποκτήσεις. Πάντως, υπομονή μέχρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα, στην χειρότερη πιάνεις κάπου δουλειά για να μπορείς να τα βγάζεις πέρα αν σου κόψουν τα επιδόματα. Γιατί και να το κάνουν αυτό, πόσο θα αντέξουν έχοντάς σε έτσι; (Άσε που και να στο κόψει ο πατέρας σου το νοίκι, κάποιο τρόπο θα βρει η μητέρα σου και θα σου στέλνει εκείνη λεφτά).

Γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: βάλε τα δυνατά σου για να περάσεις Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη, ή γενικά κάπου μακριά από την Νάουσα. Προτίμησε Αθήνα αν μπορείς μιας και είναι πολύ εύκολο (σε σχέση με τις άλλες πόλεις) να βρεις μια δουλειά σε περίπτωση που σου κόψουν τα λεφτά. :)



Μήνυμα προς τους υπερσυντηρητικούς πατεράδες:
αν θέλετε να κάνετε την κόρη σας καλόγρια και την πιέζετε πολύ, όταν σας φύγει θ' αρχίσει να καραξεσκίζεται.
(Νομίζω πρέπει να τους έπεισα)

Ναι ετσι το σκεφτομαι...συχνα το λεω...με το που τελειωνω"μαζευω τις βαλιτσες μου και φευγωωωω"..και οπως το βλεπω δεν με συμφερει καν να περασω θεσσαλονικη...Θα μου ερθουν καμια μερα χωρις προειδοποιηση και θα ψαχνομαι...
Ελπιζω μετα τα 18 να μαλακωσει λιγο η καρδια του..να του λειψω και να καταλαβει τα σφαλματα που εκανε στο παρελθον..και πανω απο ολα να τα παραδεχτει...
Παντως η συζητηση θα πρεπει καποτε να γινει ,αυτο ειναι σιγουρο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Δεν μπορω να του τα πω ντρεπομαι..και δεν κανω πλακα:/:Αυτος με ηθελε απο μικρη σκληρη και δεν μπορω γιαυτο..Γιατι και εγω παντα του εδειχνα ποσο σκληρη ειμαι..Απεφευγα να κλαιω μπροστα του και οταν μου πατουσε καμια ή μου μιλουσε ασχημα συγκρατουσα τα δακρυα μου...πως θα του μιλησω υστερα απο 17 χρονια για τα συναισθηματα μου??Εχει τυχει να του πω να ειναι πιο χαλαρος και η απαντηση ηταν κατι του ειδους.."εγω δεν θα γινω πουστης για να με κανετε οτι θελετε.."..Το ειπε πανω στα νευρα του γιατι μαλωναμε,αλλα εν μερει το νιωθει...Δεν θελει να του λενε οι αλλοι πως να γινει ή τι να διορθωσει...:(

Γράψ΄του τα.
Άφησέ του ένα σημείωμα, που θα του περιγράφεις ακριβώς πως νιώθεις.
Η φυγή δεν είναι λύση. Δε σημαίνει πως αν φύγεις που λέει ο Γιώργος τα πράγματα θα φτιάξουν. Τα πράγματα απλά θα ξεχαστούν και το κενό που εχει αφήσει μέσα σου η συμπεριφορά του δε θα γεμίσει όσες πόλεις και να αλλάξεις, όσα χιλιόμετρα κι αν απομακρυνθείς. Η ανάγκη που έχεις για συναισθηματική επαφή με τον πατέρα σου θα συνεχίσει να είναι εκεί.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top